Διονύσης Θανάσουλας

Τι το ήθελα να πιάσω τον Μάη -λόγω της ημέρας- και να κατέβω στην παραλιακή! Την ίδια σκέψη με μένα είχαν και κάποιες δεκάδες χιλιάδες Αθηναίοι, απηυδισμένοι από την κρίση και το προεκλογικό κλίμα.

Η έξοδος των μυρίων μπλόκαρε όποιον δρόμο οδηγούσε προς Βουλιαγμένη, Βούλα και Βάρκιζα. Στην Αττική Οδό η ουρά ξεκίναγε από το δαχτυλίδι της Κηφισίας και τελείωνε στην έξοδο Βάρης-Κορωπίου, στην Βουλιαγμένης από το ύψος του Ελληνικού και στην Ποσειδώνος γινόταν απλά ο χαμός.

Μπορεί να χρειαζόσουν κάτι παραπάνω από δύο ώρες για να φτάσεις από τα Βόρεια στα Νότια, αλλά κανείς δεν πτοήθηκε, προκειμένου να ξεφύγει λίγο από την κρίση, την ανασφάλεια και την εκλογολογία.

Σε ένα γραφικό ταβερνάκι στον Ναυτικό Ομιλο Βάρκιζας, οι παρέες περίμεναν πάνω από μισή ώρα για να κάτσουν και να φάνε, αλλά παραδόξως πολλά παράπονα και φωνές δεν ακούστηκαν.

Αυτό μάλιστα που δεν ακούστηκε καθόλου, ήταν πολιτικές συζητήσεις και λογομαχίες για τα κόμματα και τις εκλογές της Κυριακής.

Ο κόσμος μπουχτισμένος από τα δικά του προβλήματα, αναζητούσε την θαλασσινή αύρα, λίγη αθερίνα, χταποδάκι και ούζο.

Η σκηνή παρέπεμπε νοερά σε άλλους Μάηδες, πολύ πιο ανέμελους και ευτυχισμένους, όταν όλα φάνταζαν ιδανικά σε μια χώρα που ζούσε με δανεικά και συνήθως αγύριστα, σε ότι έχει να κάνει με το κράτος.

Δεν είδα πουθενά αφίσες και εκλογικά περίπτερα, παρά το γεγονός ότι σε λίγα εικοσιτετράωρα ανοίγουν οι κάλπες στην αμφίρροπη εκλογική αναμέτρηση μετά την μεταπολίτευση.

Ηταν το τελευταίο πράγμα που ενδιέφερε χθες τον κόσμο που βγήκε για να ξεφύγει από όλα αυτά που τον πνίγουν.