Διονύσης Θανάσουλας

Αυτά είναι μάλλον τα πιο μελαγχολικά Χριστούγεννα, που βιώνουμε τις τελευταίες δεκαετίες σαν λαός, έστω και αν τις τελευταίες μέρες η ατμόσφαιρα προσπαθεί να μας το θυμίσει.

Στολισμένοι δρόμοι και μαγαζιά που κάνουν ήδη εκπτώσεις μπας και σώσουν την παρτίδα προσπαθούν να με βάλουν στο κλίμα των γιορτών.

Μόνο που αυτή την χρονιά η διάθεσή μου -όπως και εκατομμυρίων άλλων Ελλήνων- δεν είναι και στα καλύτερά της, αφού το περίφημο «δώρο» φεύγει όπως ήρθε, σε έκτακτες εισφορές και τέλη κυκλοφορίας.

Θα μου πει κάποιος -και με το δίκιο του- "μιλάς κι εσύ που πληρώνεσαι, ενώ εγώ και χιλιάδες άλλοι είμαστε άνεργοι και καταχρεωμένοι;"

Δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω για όλους αυτούς τους ανθρώπους. Πιθανόν να μην μπορώ να κάνω και τίποτα, γεγονός που με θλίβει ακόμα περισσότερο.

Συνάδελφοι στο Alter, στην «Ελευθεροτυπία» και σε άλλα μέσα βιώνουν πολύ δύσκολες καταστάσεις, άλλοι συνάνθρωποι βρίσκονται εδώ και μήνες στα όρια της ανέχειας και κοντά σε όλα αυτά το πνεύμα των Χριστουγέννων είναι απών φέτος.

Ίσως να ήταν και πέρυσι ή πρόπερσι μόνο που τότε-όταν δεν είχαν γίνει όλα όσα έγιναν για μας χωρίς εμάς-κανείς σχεδόν δεν νοιαζόταν για το πνεύμα των Χριστουγέννων....

Αυτές τις μέρες καλό είναι να έρθουμε πιο κοντά με τους ανθρώπους δίπλα μας και γύρω μας, να αναζητήσουμε κάτι από την χαμένη μας αθωότητα, αυτή που εγκαταλείψαμε τις εποχές της ψεύτικης ευδαιμονίας.

Αν το κάνουμε, ίσως βρούμε κάπου εκεί γύρω και το πνεύμα των Χριστουγέννων, αυτό που είχαμε ξεχάσει ότι υπάρχει.