Διονύσης Θανάσουλας

Είδα το παραπάνω σύνθημα γραμμένο σε κάποιο τοίχο στο Μαρούσι. Δεν είναι καινούριο, σημειολογικά όμως ταυτίζεται απόλυτα με την κατάσταση που βιώνει ο μέσος Έλληνας, ειδικά αυτό το χρόνο. Άνθρωποι περπατάνε στο δρόμο μονολογώντας, τα νεύρα όλων στο δρόμο είναι τεντωμένα επικίνδυνα και η κατάσταση δείχνει να ξεφεύγει.

Μόνο από το απόγευμα κάθε Παρασκευής τα πράγματα δείχνουν να επιστρέφουν σε αλλοτινά Σαββατοκύριακα, τότε που το ΔΝΤ, το μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο ήταν λέξεις που αν τις έλεγε κάποιος, οι υπόλοιποι τον κοίταγαν σαν UFO.

Ο κόσμος παρά την κρίση βγαίνει έξω, έστω και αν δεν υπάρχουν χρήματα! Μπορεί να πληρώσει το κινητό και τη ΔΕΗ την τελευταία στιγμή, αλλά τα ευρουδάκια για την έξοδο του Σαββάτου και την απαραίτητη ενίοτε μούρη, τα έχει.

Μπορεί να βγει για να πιει έστω ένα ποτό αλλά θα βγει, γιατί αλλιώς δεν την παλεύει, σε μια εποχή όπου έχει κυριολεκτικά βαρεθεί να πληρώνει τα χρέη άλλων!
Γνωρίζω κάποιους ανθρώπους που μέχρι πριν δύο χρόνια δεν τους ενδιέφερε να πάρουν το σκάφος τους και να πάνε από τη Βουλιαγμένη στην Αίγινα το Σαββατοκύριακο.

Τώρα προτιμούν να το έχουν δεμένο κάπου στα ανοιχτά για τις βουτιές τους και να το κινήσουν μόνο όταν θα ξεκινήσουν τις καλοκαιρινές τους διακοπές.

Οι άλλοι, αυτοί που δεν έχουν όχι σκάφος αλλά ούτε καν βάρκα, μέχρι πρότινος-πριν τη ΔΝΤ εποχή-διασκέδαζαν απενοχοποιημένα, ξεκινώντας από μπαράκια και ρεστοράν για να καταλήξουν στα μπουζούκια.

Τώρα περιορίζονται στο ένα από τα τρία και άμα υπάρχει κανά ευρώ παραπάνω μπορεί να παίξουν και σε ένα δεύτερο μαγαζί, πριν επιστρέψουν σπίτι Κυριακή ξημερώματα, έχοντας ξεχάσει για λίγες ώρες το αγγούρι.

Ουσιαστικά, οι πιο πολλοί παρακαλάμε να μην τελειώσει αυτή η Κυριακή γιατί μαζί της τελειώνει και η μούρη του συνθήματος που διάβασα και επιστρέφουμε στο αγγούρι!