Βασίλης Τσακίρογλου

Ο Μάκης Βορίδης, σε μια αιφνίδια ρετροσπεκτίβα χολής, καταφέρθηκε εναντίον του μακαρίτη Ανδρέα Παπανδρέου. Ο νυν ηγέτης του ΠΑΣΟΚ και πρακτικά εταίρος της δικομματικής κυβέρνησης, Ευάγγελος Βενιζέλος, ανταποδίδει το χτύπημα διοργανώνοντας συνέδριο προς τιμήν του Ανδρέα Παπανδρέου. Ξαφνικά το απολιθωμένο ΚΚΕ μοιάζει σαν όαση συνέπειας και σταθερότητας.

Κόμματα και ανεξάρτητοι βουλευτές μετρούν σταυρούς και προβάρουν σενάρια, σε μια εποχή ρευστή και επικίνδυνη. Ξέρουν κάτι που οι υπόλοιποι Έλληνες αγνοούμε, νιώθουν κάποια προμηνύματα για την έκρηξη του Βεζούβιου που θα πάρει και θα σηκώσει την ταλαίπωρη Πομπηία μας;

Εάν έχουν επίγνωση της κινητικότητας των πολιτικών ανδρών της χώρας, τα στελέχη της Τρόικας θα έπρεπε να μοιράζουν συγχαρητήρια -αντί να βάζουν τιμωρία, όρθιο στο ένα πόδι, τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Κι επειδή ισχύει προ πάντων το βγαλμένο μέσα από τη ζωή «τέτοια ώρα, τέτοια λόγια», τα ιδεολογικά ζητήματα δεν φαίνονται να απασχολούν κανέναν. Ούτε καν τον συνήθως ορμητικό και λάβρο Πέτρο Τατσόπουλο: Πιστός στο αντισυμβατικό, λίγο ψυχαναλυτικό και αδιόρατα σεξολογικό του λεξιλόγιο, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε πως δεν θα τον σταματούσε οποιοδήποτε ταμπού από το να συνδιαλλαγεί με τα κομμάτια της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που τα βρίσκει περισσότερο του γούστου του. 

Υπό μία έννοια, θα μπορούσε κανείς να χειροκροτήσει το «ενωτικό» σάλπισμα του Τατσόπουλου, προφανώς επειδή προέχει το εθνικό καλό. Ποιος δεν θα ήθελε τη συσπείρωση των αρίστων -ή τέλος πάντων όσων σχετικά αδιάφθορων και ορθολογιστών έχουν απομείνει μεταξύ των 300, ανεξαρτήτως κομματικής στράτευσης; Φοβάμαι όμως ότι τα κίνητρα πίσω από τις αναζητήσεις και τις ανησυχίες των βουλευτών μαρτυρούν απλώς μια σύγχυση. Ή, εάν προτιμά κάποιος, μια «απορία» με κάθε δυνατή έννοια του όρου και, κυρίως, την αρχαιοελληνική.