Βασίλης Στεφανακίδης

Είμαστε στην τελική ευθεία και ήδη η προεκλογική μάχη με περιοδείες, απολογισμό πεπραγμένων και υποσχέσεις, αλλά και πλειοδοσία από την αντιπολίτευση έχει αρχίσει για τα καλά.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αν μη τι άλλο, σταθερός σε αυτό που υποστήριζε από την αρχή, πως οι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας, διαψεύδει τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος προέβλεπε πως θα αναγκαζόταν εκ των πραγμάτων να τις προκηρύξει πρόωρα, όπως διέψευσε και τις εικασίες πως θα άλλαζε τον εκλογικό νόμο γιατί δεν του βγαίνουν τα κουκιά της αυτοδυναμίας με τον πήχη πέριξ του 38%.

Τι έχουμε, λοιπόν, τώρα μπροστά μας; Την κυβέρνηση που μετρά τις δυνάμεις της και την αποδοχή της από την κοινωνία με τις δράσεις της στην αντιμετώπιση των απανωτών κρίσεων κάνοντας ταμείο γι’ αυτά που υποσχέθηκε και αυτά που πραγματοποίησε. Αναγνωρίζοντας τα λάθη, όπως οι παρακολουθήσεις τηλεφώνων, τις παραλείψεις της, αλλά και τις υστερήσεις σε μια σειρά θεμάτων, αντιπαραθέτει και αυτά που πέτυχε κρατώντας την κοινωνία όρθια με αυξήσεις μισθών - συντάξεων, μειώσεις φόρων και εκσυγχρονισμό των παρεχόμενων υπηρεσιών από το κράτος.

Μεταρρυθμίσεις και απλοποιήσεις εργασιών στις συναλλαγές με το κράτος, οι οποίες τώρα μπορεί να μοιάζουν ως αυτονόητες, αλλά δεν είχαν γίνει από άλλους στο παρελθόν. Σιγά το πράμα, θα πει κάποιος δύσπιστος, όλα αυτά κάποια στιγμή θα γίνονταν... Εχουμε βγει από τα μνημόνια εδώ και τέσσερα χρόνια. Θα ήταν παράλογο να μη μειώνονταν κάποτε οι φόροι και εισφορές που επιβλήθηκαν από τις τρόικες και τους δανειστές, θα ήταν παράδοξο να μην επιχειρούσε η χώρα να μεταβεί στην ψηφιακή εποχή και να παρέμενε στις τριτοκοσμικές γραφειοκρατικές αγκυλώσεις...

Μόνο που στην πράξη αυτό που μετράει είναι ποιος επιχείρησε και τα έκανε και κάτω από ποιες συνθήκες και πώς δημιουργήθηκαν ο δημοσιονομικός χώρος και η ανάπτυξη. Γιατί μην ξεχνάμε πως αυτή η τετραετία δεν ήταν δα και η πιο ανέφελη. Αντίθετα, τα τελευταία χρόνια ήρθαν τα πάνω κάτω και άλλαξαν όλες οι μέχρι τότε σταθερές σε γεωπολιτικό και οικονομικό επίπεδο. Από την άλλη, έχουμε την αξιωματική αντιπολίτευση που ζητά μια δεύτερη ευκαιρία για να αποδείξει πως αυτή τη φορά θα τα καταφέρει καλύτερα από τον Μητσοτάκη αφού έπαθε και έμαθε.

Ωστόσο, από την ημέρα που οδηγήθηκε στα έδρανα της αντιπολίτευσης δεν είδαμε καμιά αυτοκριτική για τα λάθη που την οδήγησαν εκεί. Κάποιες χλιαρές διατυπώσεις πως φόρτωσαν υπέρμετρα τη μεσαία τάξη μόνο ακούσαμε και όλα τα άλλα ήταν καλώς καμωμένα γιατί λειτουργούσαν σε καθεστώς ομηρίας από το τρίτο μνημόνιο, που πλην όμως ξεχνούν να αναφέρουν αν ήταν απαραίτητο και ποιοι ήταν οι λόγοι που το επέβαλαν.

Επιμονή, λοιπόν, στην ορθότητα της πολιτικής και των επιλογών τους, και γι’ αυτό μόνο «όχι» σε όλα όσα αποφάσιζε η κυβέρνηση σε αυτή την τετραετία, αρνούμενη να ψηφίσει ακόμα και τα μνημόνια στρατιωτικής συνεργασίας με ΗΠΑ και Γαλλία, ακόμη και τον εκσυγχρονισμό της στρατιωτικής άμυνας της χώρας που για πάνω από δέκα χρόνια δεν προμηθευόταν ούτε βίδες για συντήρηση!

Οι αδιάκοπες προκλήσεις της Τουρκίας, που φτάνουν μέχρι και τις απειλές πολέμου, θεωρούν προφανώς ότι μπορούν να αντιμετωπιστούν με κλάδους ελαίας και φιλοφρονήσεις ανάλογες με αυτές που είχαμε δει στο παλάτι του «σουλτάνου» από τον Αλέξη Τσίπρα όταν γευόταν τον χαλβά της Εμινέμ Ερντογάν!

Παράλληλα, η αξιωματική αντιπολίτευση επενδύει στο μελανό σημείο της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, το σκάνδαλο των υποκλοπών, θεωρώντας πως αυτή η θεσμική παρεκτροπή -την οποία και παραδέχτηκε ο πρωθυπουργός, και ζήτησε συγγνώμη, αλλά και έδρασε νομοθετικά ώστε να διασφαλιστεί πως κάτι τέτοιο δεν θα μπορεί να επαναληφθεί στο μέλλον- θα της δώσει ψήφους.

Οσο κι αν θεωρεί τις εταιρείες δημοσκοπήσεων αναξιόπιστες (όπως έκανε και στο παρελθόν, αλλά διαψεύστηκε), όσο κι αν τις θεωρεί «πετσωμένες», δεν μπορεί όμως να μην υπάρχει έστω και μία που να μην κάνει καλά τη δουλειά της και να αποτυπώνει την πραγματικότητα. Ολες, μα όλες είναι πιασμένες και πουλημένες; Ούτε μία για τα μάτια του κόσμου δεν υπάρχει που να δείχνει ότι προηγείται ο ΣΥΡΙΖΑ;

Μήπως, λέω εγώ, έστω κι αν τα φουσκώνουν, έστω κι αν δεν είναι τόσο μεγάλες οι διαφορές, μήπως όμως όντως αυτές υπάρχουν;
Μήπως, λέω εγώ, το αφήγημα και το στρατήγημα με τις υποκλοπές, τις απευθείας αναθέσεις, την καταλήστευση του δημοσίου χρήματος, το βόλεμα των ημετέρων, τον ευτελισμό των θεσμών και των ανεξάρτητων αρχών δεν πουλάει στους ψηφοφόρους όσο νομίζουν;

Μήπως η νέα φτωχοποίηση επί Μητσοτάκη με συσσίτια και επιδόματα φτώχειας δεν είναι ακριβώς έτσι;

Μήπως οι αυξήσεις μισθών και συντάξεων, οι μειώσεις φόρων δεν είναι πίνατς ή ένα κουλούρι την ημέρα, όπως διατείνονται οι βουλευτές και πολιτευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης;

Μήπως οι δεινοπαθούντες που ζουν με ελεημοσύνες δεν είναι τόσοι ώστε να ξεσηκώσουν κατακραυγή, να εξεγερθούν στους δρόμους και τις πλατείες για να επαναφέρουν τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση;

Μήπως, λέω εγώ, οι μνήμες είναι ακόμα νωπές και δεν πάσχουν όλοι από το σύνδρομο του χρυσόψαρου;
Διότι εν τοιαύτη περιπτώσει ένα καλό επιχείρημα είναι να αποδεχτούμε τη θεωρία του στραβού γιαλού!