11.22.63: Ταξίδεψε στον χρόνο με τον Στίβεν Κινγκ και τον Τζέιμς Φράνκο

Εσύ τι θα έκανες εάν μπορούσες να ταξιδέψεις πίσω στον χρόνο; Θα προσπαθούσες να αλλάξεις ένα σημαντικό γεγονός για να ξαναγράψεις την Ιστορία ή θα προτιμούσες να αποτρέψεις μία οικογενειακή τραγωδία που ξέρεις πώς και πότε συνέβη; Ή μήπως θα έκανες την ντόλτσε βίτα σου σε μία εποχή που σου αρέσει πολύ περισσότερο από αυτή στην οποία ζούσες έως τώρα; Ο Τζέικ Έπινγκ αποφασίζει να κάνει λίγο από όλα στη σειρά 11.22.63, την πρώτη μεγάλη παραγωγή του Hulu (το οποίο εμφανιζόταν έως τώρα ως ένας φτωχός συγγενής του Netflix) που βασίζεται στο ομότιτλο best-seller βιβλίο του Στίβεν Κινγκ .

Η ιστορία έχει ως εξής. Ο Αλ Τέμπλτον (Κρις Κούπερ) έχει μία… περίεργη ντουλάπα στο μπεργκεράδικό του, η οποία σε ταξιδεύει σε έναν άλλον κόσμο. Όχι στον φανταστικό της Νάρνια, αλλά στο παρελθόν και συγκεκριμένα στις 21 Οκτωβρίου 1960. Όσο χρόνο και να περάσεις σε αυτή την «κουνελότρυπα» (μέρες, μήνες ή χρόνια), στην πραγματική ζωή έχει περάσει μόλις ένα δίλεπτο. Τα ψιλά γράμματα; Αν βγεις και ξαναμπείς στην ντουλάπα, το παρελθόν μηδενίζει (σαν να μην έκανες το προηγούμενο ταξίδι) και τα πάντα ξεκινούν από το μηδέν. Έχοντας ανακαλύψει τι μπορεί να κάνει η ντουλάπα του, ο Αλ βάζει έναν στόχο ζωής: να αποτρέψει τη δολοφονία του Τζον Κένεντι. Σύμφωνα με τον ίδιο, αν αποτραπεί η δολοφονία του Αμερικανού προέδρου, θα ματαιωθεί η άνοδος του Λίντον Τζόνσον στην εξουσία, με αποτέλεσμα να μην κλιμακωθεί η αμερικανική παρουσία στο Βιετνάμ, κάτι που θα σώσει δεκάδες χιλιάδες ζωές (ξέρω, είναι ένα θέμα που σηκώνει πάρα πολλή συζήτηση, αλλά ας πάμε με τα νερά του Αλ).

Σε ένα, όμως, από τα ταξίδια του πίσω στον χρόνο, ο Αλ παθαίνει καρκίνο. Τώρα πια, η μόνη του επιλογή είναι να παραδώσει τη σκυτάλη σε κάποιον άλλο που θα ολοκληρώσει το σχέδιό του. Και ο κλήρος πέφτει στον Τζέικ Έπινγκ (Τζέιμς Φράνκο), έναν καλόκαρδο φιλόλογο, ο οποίος αν και αρχικά έχει τις επιφυλάξεις του, στη συνέχεια αναλαμβάνει την αποστολή - και μάλιστα φαίνεται να απολαμβάνει πολύ περισσότερο η ζωή στα ‘60s. Ο βασικός του αντίπαλος είναι το ίδιο το παρελθόν, το οποίο δεν θέλει να αλλάξει και παίρνει διάφορες μορφές για να αποκρούσει τον «εισβολέα»: από έναν αναμαλλιασμένο τσατισμένο άστεγο που του φωνάζει με το καλημέρα «Δεν πρέπει να βρίσκεσαι εδώ», μέχρι ένα θανατηφόρο τροχαίο ή μία -εξίσου θανατηφόρα- πυρκαγιά.


Ο Αλ (δεξιά) «χώνει» τον Τζέικ να σώσει τη ζωή του JFK

Η μίνι σειρά οκτώ επεισοδίων στηρίζεται σε ένα best-seller έργο του Στίβεν Κινγκ και αυτό είναι εξαιρετικά εμφανές. Το 11/22/63 μετονομάστηκε σε 11.22.63, το οποίο πιθανότατα έχει να κάνει με το γεγονός ότι το backslash δεν είναι αποδεκτό σε τίτλους ψηφιακών αρχείων (κάτι που διευκολύνει και τους… πειρατές να κατεβάσουν τη σειρά) και παρά το γεγονός ότι έχουν κοπεί ορισμένα κομμάτια από το μυθιστόρημα των 850 σελίδων, η γενική παραδοχή είναι ότι η σειρά δεν αποκλίνει σε απαράδεκτο βαθμό από το γραπτό κείμενο. Σε μία συνέντευξη της δημιουργού της σειράς, Μπρίτζετ Κάρπεντερ, η ίδια θυμάται τι είχε πει ο Κινγκ στην αρχή του πρότζεκτ: «Πιστεύω ότι οι καλύτερες μεταφορές έργων μου είναι αυτές που δεν είναι ‘δουλικές’ [στο κείμενο] και νομίζω ότι η κυρία Κάρπεντερ βρίσκεται στον σωστό δρόμο».

Ο Κινγκ είχε, άλλωστε, το δικαίωμα βέτο στην επιλογή του καστ, στο σενάριο και συνολικά σε οποιαδήποτε πτυχή της παραγωγής. Δεν το εξάσκησε ποτέ. Όλα αυτά από έναν άνθρωπο που δεν είναι πάντα ικανοποιημένος με τις μεταφορές των βιβλίων του είτε στη μικρή είτε στη μεγάλη οθόνη. Θυμήσου τη δυσαρέσκειά του για τη Λάμψη του Κιούμπρικ…

Όπως και να έχει, το πνεύμα του Κινγκ βρίσκεται σίγουρα σε κάθε γωνιά του 11.22.63 είτε με τις ανατριχιαστικές σκηνές που σου προκαλούν έντονη ανησυχία ότι στο επόμενο κιόλας δευτερόλεπτο θα συμβεί κάτι πολύ δυσάρεστο στον ήρωα είτε με τους βαθιά πληγωμένους χαρακτήρες που φέρουν τα τραύματά τους σαν το Αργυρό Αστέρι του οικοδεσπότη του Τζέικ στο δεύτερο επεισόδιο, τα οποία επισκιάζουν τη σκέψη και τις ενέργειές τους.


Το εξώφυλλο του βιβλίου 11/22/63

Το 11.22.63 είναι για τα ‘60s ό,τι είναι το Vinyl για τα ‘70s: ένας ύμνος στη δεκαετία που αναφέρεται. Και αν τα ‘70s δείχνουν ένα decadence πρόσωπο της Αμερικής, η οποία έχει προσγειωθεί απότομα από το φιάσκο του Βιετνάμ, τα ‘60s (στην αρχή της δεκαετίας τουλάχιστον) έχουν εντελώς διαφορετικό ύφος. Ενώ υποβόσκει ήδη η κρίση στο Βιετνάμ, η αμερικανική κοινωνία έχει ακόμα μία μεγάλη αυτοπεποίθηση, το rock ’n’ roll δεν έχει ακόμα τον hardcore χαρακτήρα που αποκτά αργότερα και τα προϊόντα που παρέχονται επαληθεύουν το ρητό «δεν τα φτιάχνουν όπως παλιά»: μοσχαρίσιο κρέας και πίτες με μοναδική γεύση (το πρώτο, μάλιστα, φροντίζει ο Αλ να το… εισάγει και να το χρησιμοποιεί για τα μπέργκερ του στο σήμερα) και αυτοκίνητα με εμπνευσμένο design. Είναι μία δεκαετία που από ό,τι φαίνεται τη θυμούνται με νοσταλγία οι Αμερικάνοι, μία δεκαετία ευημερίας, μία δεκαετία που ο κόσμος είχε ακόμα την ευγένεια υψηλά στην ατζέντα του. Οι αντιπαραθέσεις με το σήμερα προσφέρονται ενίοτε με διασκεδαστικό τρόπο: το iPhone που πήρε μαζί του στο παρελθόν ο Τζέικ, η απουσία υδραυλικού τιμονιού που τον αναγκάζει να παλεύει με το αυτοκίνητο κάθε φορά που πρέπει να στρίψει…

Το καστ κάνει πραγματικά μία πολύ καλή δουλειά, με προεξάρχοντα τον Κρις Κούπερ, ο οποίος έχει υφάνει με αριστοτεχνικό τρόπο έναν κουρασμένο και αποκαρδιωμένο Αλ Τέμπλετον, που προσπαθεί να φέρει την αποστολή του εις πέρας (τη διάσωση του προέδρου Κένεντι) με κάθε τρόπο, ακόμα και χωρίς να συμμετέχει ο ίδιος. Στα πρώτα επεισόδια ξεχωρίζει και ο Τζος Ντουχάμελ στον ρόλο του κυρίαρχου αρσενικού (που συναντάμε σε πάρα πολλά από τα έργα του Κινγκ) Φρανκ Ντάνινγκ, ο οποίος την ημέρα εργάζεται ως χασάπης και τη νύχτα αρέσκεται να τα πίνει και να ξυλοφορτώνει τη γυναίκα του. Ειδικά οι εναλλαγές του από ήπιες συμπεριφορές σε σκαιά ξεσπάσματα τον κάνουν ακόμη πιο τρομακτικό. Εξίσου ανατριχιαστικός είναι και ο Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ, ο κύριος στόχος της αποστολής, τον οποίο υποδύεται ο Ντάνιελ Γουέμπερ. Φυσικά, το βασικό σημείο αναφοράς στο καστ της σειράς δεν είναι άλλη από τον Τζέιμς Φράνκο, στον ρόλο του κεντρικού ήρωα, Τζέικ.



Ο τρόπος που επιλέχθηκε ο Φράνκο για τον ρόλο έχει το ενδιαφέρον του. Ο ηθοποιός είχε διαβάσει το βιβλίο και του έκανε «κλικ» αμέσως, όπως ο ίδιος έχει αναφέρει: «Θυμάμαι που είδα το 11/22/63 σε ένα βιβλιοπωλείο σε ένα αεροδρόμιο και το αγόρασα. Όταν διάβασα το βιβλίο είχα το προαίσθημα ότι θα μπορούσε να γίνει κάτι παραπάνω». Έτσι, επικοινώνησε με τον Κινγκ και τον ρώτησε για τα δικαιώματα του έργου του. Ο τελευταίος του είπε ότι τον πρόλαβε ο Τζ. Τζ. Έιμπραμς. Ωστόσο, ένα άρθρο που έγραψε ο Φράνκο για το βιβλίο τον έκανε να μπει στο ραντάρ του Έιμπραμς, ο οποίος του πρότεινε τον κεντρικό ρόλο. Δέχτηκε με συνοπτικές διαδικασίες…

Με τη συγκεκριμένη σειρά, το Hulu προσπαθεί να μπει δυναμικά στην αγορά του πρωτότυπου περιεχομένου στις πλατφόρμες video streaming. Πρόκειται για μία προσπάθεια που ξεκίνησε πριν από περίπου δυόμισι χρόνια, όπως αναφέρει ο Ντέιβιντ Πιρς του Wired, όταν οι ιδιοκτήτες του Hulu (Disney, 21st Century Fox και Comcast) σκέφτηκαν να το πουλήσουν. Αντ’ αυτού, αποφάσισαν να αλλάξουν CEO (Μάικ Χόπκινς) και να επενδύσουν 750 εκατ. δολάρια για να επεκτείνουν την πλατφόρμα. Κάπως έτσι άρχισε να δίνεται έμφαση στο πρωτότυπο περιεχόμενο. Το 11.22.63 αποτελεί το πρώτο μεγάλο άλμα. Πολλοί αναρωτιούνται εάν η συγκεκριμένη παραγωγή μπορεί να γίνει ό,τι το House of cards για το Netflix. Το πρόβλημα είναι ότι εξαιτίας της μικρής του διάρκειας (οκτώ επεισόδια και τέλος), το 11.22.63 όσο καλό και να είναι -και είναι πολύ καλό- δεν μπορεί να λειτουργήσει ως «άγκυρα» για το Hulu, κάνοντας τους συνδρομητές του να μιλούν τακτικά για αυτό. Παρ’ όλα αυτά, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ένα πολύ καλό σημείο εκκίνησης, καθώς ακολουθούν φέτος και άλλες υποσχόμενες παραγωγές, όπως το The Path, με τους Άαρον Πολ (Breaking bad) και Μισέλ Μόναχαν και το Chance, με πρωταγωνιστή τον Χιου Λόρι.


Τρελό παρεάκι. Από αριστερά προς τα δεξιά: Τζέιμς Φράνκο, Στίβεν Κινγκ, Τζ. Τζ. Έιμπραμς

Γυρίζοντας πίσω στο 11.22.63 καθαυτό, έχουμε να πούμε ότι πρόκειται για μία από τις must see σειρές της σεζόν. Η ιστορία-χαμαιλέοντας που εναλλάσσει το sci-fi (έστω και σε μικρές ποσότητες) με το δράμα και την περιπέτεια με αρκετές δόσεις σασπένς, σε συνδυασμό με τους πλούσιους χαρακτήρες, την πολύχρωμη δεκαετία του ’60, αλλά και τη μικρή διάρκεια της σειράς (που είναι ιδανική για όσους δεν θέλουν να περιμένουν τη μία σεζόν μετά την άλλη για να δουν πού το πάνε οι δημιουργοί) δημιουργούν μία ιδανική συνταγή. Άσε που αποτελεί και ένα ενδιαφέρον έναυσμα συζήτησης για την παρέα: πώς θα εξελισσόταν η Ιστορία εάν δεν είχε πεθάνει πρόωρα ο JFK;