Είκοσι χρόνια συμπληρώθηκαν χθες, Πέμπτη, από την ημέρα που η
Εθνική Μπάσκετ κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο
Eurobasket του 2025 στο Βελιγράδι.
Με αφορμή την επέτειο αυτή, ο
Κώστας Τσαρτσαρής, ένα από τα μέλη της χρυσής 12αδας, κατέγραψε στο Facebook τις ώρες της προσμονής για τον τελικό με αντίπαλο τη
Γερμανία.
Ο τότε φόργουορντ του Παναθηναϊκού γράφει για την ατμόσφαιρα που «μύριζε ένταση, δίψα και λαχτάρα», για το μεγάλο τρίποντο του
Διαμαντίδη στον ημιτελικό με τη Γαλλία, τον
Ντιρκ Νοβίτσκι και το κλίμα στα αποδυτήρια.
«Η ώρα κυλούσε, κι η πίεση μεταμορφωνόταν σε γλυκιά αγωνία. Σε προσμονή. Σε βεβαιότητα.
Τζάμπολ. Η ιστορία γράφτηκε. Χρυσή. Ανεξίτηλη. Ελληνική» καταλήγει στην ανάρτησή του ο Κώστας Τσαρτσαρής
Όλη η ανάρτηση του Κώστα Τσαρτσαρή
Το ξυπνητήρι χτύπησε στις 9:00 ακριβώς. Ξημέρωσε 25η Σεπτεμβρίου 2005, η μέρα που θα γραφόταν με χρυσά γράμματα στη μνήμη κάθε Έλληνα φίλου του μπάσκετ. Από τον τελικό του Ζάγκρεμπ το 1989 είχαν περάσει 16 ολόκληρα χρόνια προσμονής, και η ώρα της λύτρωσης είχε φτάσει.
Η ατμόσφαιρα μύριζε ένταση, δίψα και λαχτάρα. Πεταχτήκαμε από τα κρεβάτια σαν παιδιά που δεν χωράει η καρδιά τους στο σώμα, έτοιμοι για το πρωινό shoot around. Γύρισα και κοίταξα τον Μητσάκο, και του ξανάπα για πολλοστή φορά, με ένα χαμόγελο που δεν μπορούσα να συγκρατήσω: «Τι έβαλες ρε μ…α;» Κι ας ήξερα πως ο διαχρονικά ταπεινός 3D δεν θα απαντούσε αλλά ρε φίλε, ΤΙ ΕΒΑΛΕΕΕΕΣΣΣ;;;
Δύο εικόνες με ακολουθούσαν διαρκώς εκείνη τη μέρα. Η πρώτη ήταν η εικόνα του μεγάλου αντιπάλου, του Ντιρκ Νοβίτσκι, που ήξερα πως έπρεπε να περιορίσω με κάθε δύναμη και πολύ ιδρώτα. Στην άλλη, η λάμψη του χρυσού μεταλλίου, μαζί με τα πρόσωπα των χιλιάδων Ελλήνων που ταξίδεψαν με αυτοκίνητα, τρένα και αεροπλάνα για να βρεθούν δίπλα μας στην Beogradska Arena – και των εκατομμυρίων Ελλήνων που θα ήταν μπροστά στις τηλεοράσεις τους.
Η αυτοπεποίθηση εκείνης της ομάδας ήταν τρομερή. Ήταν βεβαιότητα, ήταν πίστη, όχι αλαζονεία. Ξέραμε ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος παρά μόνο η νίκη. Ηταν η ώρα να λάμψει αυτή η γενιά που χτίστηκε με υπομονή και επιμονή από τον Παναγιώτη Γιαννάκη και να πρωταγωνιστήσει τα επόμενα χρόνια σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο.
Δύο ώρες πριν το τζάμπολ, ήμασταν όλοι κλεισμένοι στον μικρόκοσμο των αποδυτηρίων. Ο καθένας βυθισμένος στη ρουτίνα του, με τα ακουστικά του και τη μουσική που του άρεσε. Οι φυσιοθεραπευτές έδεναν πόδια με ιερή προσοχή, ο Ανδρέας τακτοποιούσε προσεκτικά τις εμφανίσεις, ο Φιλίππου πάλευε να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα με αδέξια αστεία 😛, κι ο αείμνηστος Γιώργος Κολοκυθάς μετρούσε βήματα στους διαδρόμους και έξω και γύρω από την Arena, σαν να κουβαλούσε στις πλάτες του όλο το άγχος της ομάδας.
Η ώρα κυλούσε, κι η πίεση μεταμορφωνόταν σε γλυκιά αγωνία. Σε προσμονή. Σε βεβαιότητα.
Τζάμπολ. Η ιστορία γράφτηκε. Χρυσή. Ανεξίτηλη. Ελληνική
