Η αναφορά των εφέδρων που κατέκτησαν το αργυρό μετάλλιο στο φημισμένο Cambrian Patrol

«Μας κάνατε περήφανους, όσο υπάρχουν τέτοιοι Έλληνες δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα, παρακαλώ μεταβιβάστε την ικανοποίηση, τις ευχαριστίες και την αγάπη μου στους άντρες της περιπόλου σας»! Με τα λόγια αυτά ο υφυπουργός Εθνικής Άμυνας Αλκιβιάδης Στεφανής εξέφρασε την ικανοποίηση του προς την ομάδα αναγνωρίσεως της Λέσχης Εφέδρων Ενόπλων Δυνάμεων(ΛΕΦΕΔ), που κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στην πρόσφατη διεθνή άσκηση περιπόλων του Ηνωμένου Βασιλείου, "Cambrian Patrol 2019". Οι Ελληνες εθελοντές έφεδροι από τη Θεσσαλονίκη επέδειξαν για ακόμα μία φορά το υψηλό επίπεδο των επιχειρησιακών δυνατοτήτων τους στη δυσκολότερη άσκηση αυτού του είδους στο  “οργώνοντας” τα βουνά της Ουαλίας. Και η Ελληνική Σημαία πρώτη-πρώτη, μπροστά, στην αίθουσα Τιμών δίπλα στα λάβαρα του Βρετανικού Στρατού...

Το “protothema.gr” παρουσιάζει σήμερα κατ'αποκλειστικότητα ολόκληρη την αναφορά του επικεφαλής του ελληνικού περιπόλου, ένα ατμοσφαιρικό κείμενο με όλα τα στάδια και τις δοκιμασίες του φημισμένου "Cambrian Patrol”, στο οποίο δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους επαγγελματίες των πιο προηγμένων στρατών του κόσμου:

“60 XΡONIA CAMBRIAN PATROL!

Η 60η επέτειος της άσκησης Cambrian Patrol ήταν πραγματικά το κάτι άλλο, οι Βρετανοί τα έδωσαν όλα ώστε να είναι μια πραγματικά αξέχαστη επέτειος, τουλάχιστον για εμάς σίγουρα ήταν.

Για την ιστορία, το 1959 μια ομάδα Ουαλών εφέδρων που επιθυμούσαν να παραμείνουν έτοιμοι για περίπτωση που η πατρίδα τους χρειαζόταν, ξεκίνησε μιας άσκηση με ονομασία Cambrian march. Όταν ο στρατός κατάλαβε ότι είχε μεγάλη απήχηση την υιοθέτησε και νά’μαστε τώρα εδώ!

Ήταν η τέταρτη φορά, από το 2011, που συμμετείχε ελληνική αποστολή στην άσκηση. Η «Ομάδα Αναγνώρισης» της Μητροπολιτικής Λ.ΕΦ.Ε.Δ. είχε την τιμή να είναι αυτή που εκπροσώπησε και τις τέσσερις φορές τα ελληνικά χρώματα (2 Χάλκινα και 2 Ασημένια μετάλλια), αφού δυστυχώς, μέχρι στιγμής, ενδιαφέρον συμμετοχής από τον Ελληνικό Στρατό δεν υπήρξε. Ελπίζουμε να αλλάξει στο μέλλον αυτό, καθώς, όπως διαπιστώσαμε επί τόπου, όλες οι χώρες χρησιμοποιούν την άσκηση αυτή του Ηνωμένου Βασιλείου για να μάθουν, αλλά και να κάνουν δημόσιες σχέσεις (το ίδιο και οι Βρετανοί).

Έτσι, λοιπόν, ξεκινήσαμε αυτό το τεράστιο έργο της προετοιμασίας που μας κόστισε παρά πολύ, τόσο σε χρήμα όσο και σε κόπο. Οι οικογένειες μας ξέχασαν, τουλάχιστον το τελευταίο τρίμηνο πριν την άσκηση, αφού επιδιώκαμε και βρισκόμασταν δυο-τρεις φορές την εβδομάδα για 2-3 ώρες πορείας 15 χλμ μετά φόρτου 30 και παραπάνω κιλών, προασκήσεις, συντονιστικές λεπτομέρειες και διάφορα άλλα. Πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να «ανταγωνιστούμε» τις επαγγελματικές στρατιωτικές ομάδες που προετοιμάζονταν επί ένα χρόνο; Εδώ να κάνω μια παρένθεση και να αναφέρω τα εξής: Οι ομάδες που ασκήθηκαν – διαγωνίστηκαν φέτος ήταν πολύ πιο ανεβασμένες από τα προηγούμενα έτη. Σταδιακά, από το 2011 και μετά, παρατηρήσαμε ότι έχουν αλλάξει τα πράγματα˙ όλες οι χώρες, επιδιώκοντας την προβολή και την αίγλη, στέλνουν πραγματικά τους καλύτερους, το βλέπουν δηλαδή ως ευκαιρία προβολής ισχύος και επιπέδου των ενόπλων τους δυνάμεων. Σε συζητήσεις που είχαμε με διαφόρους Mission Manager,και όχι μόνο, όλοι έλεγαν το ίδιο πράγμα δηλαδή ότι επιλέχτηκαν μετά από διαγωνισμό στην Ταξιαρχία τους και έπειτα ανταγωνίστηκαν τις άλλες Ταξιαρχίες... Οι Ισπανοί καταδρομείς για παράδειγμα (επίσης ασημένιο μετάλιο), με τους οποίους είχαμε την χαρά να πιούμε μια μπύρα μαζί τους στην περίφημη pub “Prince of Wales” στην Οξφόρδη, μας είπαν ότι κριτήριο για την επιλογή τους ήταν 120 χλμ πορείας με όλα τα αντικείμενα που γνώριζαν ότι μπορεί να συναντήσουν˙ μάλιστα μελέτησαν όλα τα βιντεάκια στο youtube, μέσα σε αυτά και τα δικά μας(!), με αποτέλεσμα να μας γνωρίσουν όταν εισήρθαμε στην pub, λόγω της χαρακτηριστικής γενειάδας του 2iC, βοηθού περιπολάρχη. Σύμφωνα πάντα με τον Mission Manager, τους τελευταίους τρεις μήνες ήταν συνέχεια μαζί και ασχολούταν επί 8ωρη βάση μόνο με τα της άσκησης!

Κάτι άλλο που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο είναι ότι οι περισσότερες χώρες ζήτησαν, μέσω ΑΚΑΜ, ό,τι εγχειρίδιο-πληροφορίες (TAM- tactical aid memoire) χρησιμοποιούν και μπορούσαν να στείλουν οι ένοπλες δυνάμεις του Ηνωμένου Βασιλείου. Για παράδειγμα, οι ειδικές δυνάμεις της Χιλής που έκαναν παρέα με την ομάδα υποστήριξής μας, που παρέμενε στο Sennybridge κατά την διάρκεια που εμείς ασκούμασταν, μας είπαν ότι έλαβαν 250 φωτογραφίες οχημάτων-οπλικών συστημάτων κλπ, εκ των οποίων οι 10 ζητήθηκαν να αναγνωριστούν σε συγκεκριμένο ΣΤΕΚ. Πολλές χώρες ενόπλων δυνάμεων χαμηλότερου επιπέδου (όπως οι Σκοπιανοί πέρυσι και, για να μην παρεξηγηθώ, εννοώ χώρες που δεν έχουν επίπεδο οργάνωσης, όπως π.χ. οι βορειο-ευρωπαϊκές χώρες), ζήτησαν και πέτυχαν να μετασταθμεύσουν για ένα μήνα πριν την άσκηση, ώστε να εκπαιδευτούν από τους Βρετανούς σε όλα τα αντικείμενα, οπότε τους έγιναν γνωστές οι διαδικασίες που έπρεπε να ακολουθηθούν (π.χ. στο CBRN). Εμείς όλα αυτά δεν τα είχαμε. Έφτασαν στο σημείο, στην προσπάθεια να ενεργοποιήσουν την ελληνική επίσημη πλευρά, μετά το μετάλλιο, να κάνουν tag από την επίσημη σελίδα του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης του Ηνωμένου Βασιλείου, στην πρεσβεία μας στο Λονδίνο, ακόμα και οι Βρετανοί δηλαδή δεν μπορούσαν άλλο αυτή την κατάσταση…

13rd AIR ASSAULT SUPPORT REGIMENT (RLC)

Μας φιλοξένησε το 13ο Σύνταγμα Υποστήριξης Αεραποβάσεων, αλεξιπτωτιστές οι περισσότεροι, με έδρα το Colchester (από εκεί ξεκίνησαν οι αερομεταφερόμενες δυνάμεις για την Νορμανδία στον Β΄.Π.Π.), όπου βρίσκεται η 16η Ταξιαρχία Αεροπορικής Εφόδου (16th AIR ASSAULT BRIGADE). Εκεί ανήκουν και οι PARA΄S (Μοίρες Αλεξιπτωτιστών), με εξαίρεση ένα Para (1ο αν δεν κάνω λάθος), που μεταστάθμευσε στην έδρα των ειδικών δυνάμεων, αφού αποτελεί πλέον την υποστήριξη στις ειδικές επιχειρήσεις (SAS, SBS, SRR).

Είναι παράδοση της Cambrian Patrol, οι Mονάδες που κατεβάζουν περίπολα (γιατί επιθυμούσαν ή γιατί διατάχτηκαν), να φιλοξενούν και μία περίπολο overseas (φέτος ήμασταν 34 από ισάριθμες χώρες από ένα σύνολο 130 περιπόλων). Η φιλοξενία που δεχτήκαμε μας άφησε υποχρεωμένους. Καταρχήν το στρατόπεδο ήταν τεράστιο, φιλοξενούσε 5.000 άτομα περίπου και είχε τα πάντα. Στρατωνιστήκαμε στο Officers Mess, ένα τεράστιο κτίριο, γεμάτο παράδοση και ιστορία από τους αμέτρητους πολέμους και μάχες που συμμετείχε η Ταξιαρχία. Έλαβε ο καθένας το δωμάτιο του, πράγμα πρωτόγνωρο για εμάς, αφού έχουμε μάθει να στοιβαζόμαστε σε διώροφα κρεβάτια. Αυτό που πραγματικά μας έβγαλε από τα νερά μας ήταν ότι στο φαγητό μας σέρβιραν και ήταν πάνω από το κεφάλι μας σερβιτόροι, καθώς, όπως προανέφερα, τρώγαμε στην Λέσχη Αξιωματικών, μαζί με τους Αξιωματικούς της 16ης… Πολυτέλεια, λόγω της λογικής των Άγγλων να μας ικανοποιήσουν˙ να τονίσω δε ότι κάτω από Warrant Officer απαγορεύονταν η είσοδος στο κτίριο! Τέτοια τιμή μας έκαναν! Βέβαια, οι πιο πολλοί αξιωματικοί, και όχι μόνο, γνώριζαν ότι αποτελούμε μια ομάδα με μεγάλες δυνατότητες και μας αποκαλούσαν “The Golden Team”.Όσον αφορούσε το αίτημα μας να χρεωθούμε διόπτρες αυτό ικανοποιήθηκε απόλυτα αφού όταν παραλάβαμε τον οπλισμό μας έβγαλαν να μας χρεώσουν 8 Δ.Ν.Ο.δλδ μια για κάθε άντρα ,έτσι λειτουργούν οι ομάδες μάχης πεζικού εκεί ! μου ήρθε να βάλω τα κλάματα ,τελικά χρεωθήκαμε 2 μετά από δική μου παρέμβαση ,μια θερμικής απεικόνισης επί όπλου και μια παθητικού τυπου,ενισχυσης αστρικού φωτός επί κεφαλής.

H ΑΣΚΗΣΗ

Το βράδυ 11 προς ξημερώματα 12 Οκτωβρίου, ξεκινήσαμε από την Οξφόρδη, για να μεταβούμε στο StartEx, ένα σχολείο στην κωμόπολη Fairfach της Ουαλίας. Η ατυχία χτύπησε την πόρτα του οικοδεσπότη μας Υπολοχαγού Chris, αφού το λεωφορειάκι (leasing του Βρετανικού στρατού), που μετέφερε την ομάδα του, ακινητοποιήθηκε αυτόματα, έχοντας συμπληρώσει 1.500 χλμ χωρίς service. Έτσι, πάει το ραντεβού των 04:15 για την περίπολό του, έπρεπε αναγκαστικά να περιμένουν μεταφορά.

Συνεχίσαμε, συνοδεία του Υπολοχαγού, που δεν μας άφηνε μόνους για κανένα λόγο και φτάσαμε έγκαιρα στο ραντεβού. Στο σημείο ζυγιστήκαμε (εξάρτυση-σάκος μακράς διαβίωσης), μας χορηγήθηκε χάρτης ασκήσεως (επειδή η άσκηση ήταν στην ένωση τριών χαρτών, έφτιαξαν έναν ενιαίο χάρτη με τις περιοχές που θα κινούμασταν, που γενικά ήταν η περιοχή του BRECON BEACONS, νοτιοδυτικά του SEN.T.A.). Επίσης, μας χορήγησαν εγχειρίδια για διαχείριση ατόμων που έχουν υποστεί αφυδάτωση, εξάντληση, υποθερμία, κρυοπαγήματα και σιγουρεύτηκαν, για ακόμα μια φορά, ότι κατανοούμε τι πρέπει να κάνουμε, σε περίπτωση που κάτι τέτοιο συμβεί. Μετά την απώλεια των SAS στην ίδια περιοχή πριν μερικά χρόνια και την καταδίκη των υπεύθυνων αξιωματικών, «φυσάνε» δικαίως και το γιαούρτι…

Στη συνέχεια, μας επιθεώρησαν, σύμφωνα με το Kit List, και εφαρμόσαμε κάποιες NSPs (Normal Safety Precautions). Μετά, η ομάδα μας, μαζί με μια βρετανική ομάδα, προχώρησαν για έλεγχο υλικών. Η ομάδα βρέθηκε χωρίς ελλείψεις, βάσει των kit list της διοργάνωσης, και ιδιαίτερη εντύπωση έκανε η υγειονομική συλλογή που προκάλεσε τον θαυμασμό του ελεγκτή, ο οποίος μας είπε χαρακτηριστικά: “You’ve got a whole trauma kit there¨! Μας χορηγήθηκαν 120 αβολίδωτα φυσίγγια ο καθένας (960 σύνολο), blizzard blanket, extraction stretcher, tracker, sat phone. Ως περιπολάρχης, την ώρα που γινόταν ο έλεγχος, λάμβανα διαταγές FRAG ORDERS (A fragmentary order (or “Frag-O”) is “an abbreviated form of an operation order, usually issued on a day-to-day basis that eliminates the need for restating information contained in a basic operations order. It may be issued in sections.”). Ευθύς αμέσως, αποχωρήσαμε για τον χώρο (πυκνό δάσος) που θα εκπονούσαμε τελική διαταγή επί της αμμοδόχου. Στο σημείο που μας υποδείχτηκε, έπρεπε να είμαστε έτοιμοι σε δύο ώρες για έκδοση τελικής διαταγής˙ αξιολογητής μας ήταν ένας υπαξιωματικός από την Σχολή Πεζικού, από τον οποίο ζητήσαμε να έρθει ένα τέταρτο πριν την εκπνοή του χρόνου που μας έδωσε. Έτσι και έγινε. Η ικανοποίηση ήταν έκδηλη στο πρόσωπο του, όταν αντίκρισε την θαυμάσια αμμοδόχο που κάναμε. Αμέσως φώναξε και άλλους συναδέλφους του να θαυμάσουν το μοντέλο στο έδαφος και ζήτησε να βγάλει φωτογραφίες, τις οποίες μάλιστα χρησιμοποίησε σαν Σχολή Πεζικού H.B. στο twitter! Μετά και την άριστη έκδοση τελικής διαταγής στην μεγάλη και μικρή αμμοδόχο, όπου, συν τοις άλλοις, ανέλυσε ο κάθε άντρας της περιπόλου το κομμάτι που του αναλογούσε, ο αξιολογητής μας ζήτησε να καταστρέψουμε την αμμοδόχο, ώστε «να μην την δουν και εμπνευστούν άλλοι», όπως χαριτολογώντας μας είπε.

ΑΠΟΣΤΟΛΗ

Πληροφορίες αναφέρουν την ύπαρξη εχθρικής παρουσίας Λαϊκού Στρατού Νότιας Ατροπίας στην περιοχή SN…….. Το περίπολο πρέπει να προσεγγίσει και να συλλέξει πληροφορίες, μέσω παρατήρησης, ως προς την εχθρική παρουσία / δύναμη / θέσεις. Να αναφέρει τα αποτελέσματα στο Κέντρο, κωδικό όνομα ¨0¨ και να αποχωρήσει προς εύρεση φίλιας Μονάδας Μηχανικού, για να μεταβεί στο σημείο παραλαβής (PUP).

1η φάση Διείσδυση

Οδηγηθήκαμε σε συγκεκριμένο σημείο του δασυλλίου και από εκεί άρχισε η 1η φάση της επιχειρήσεως αναγνώρισης, αυτή της διείσδυσης. Κάθε χρόνο, η έναρξη της ασκήσεως είναι αποστολή αναγνώρισης, όπου πρέπει να προσεγγίσουμε εχθρικές θέσεις και να τις αναγνωρίσουμε (CTR close target recce, εγγύς του στόχου αναγνώριση)˙ στην συνέχεια, καλούμαστε να επιχειρήσουμε σαν ομάδα μάχης πεζικού σε αποστολές “seek and destroy”. Παρατηρήσαμε δε ότι μας συνόδευε φωτογράφος του Στρατού ο oποίος τελικά τράβηξε αυτές τις φωτογραφίες. Το ξεκίνημα ήταν απότομο και ανηφορικό για μεγάλη απόσταση (σίγουρα σκοπό είχε να μας κόψει τον ¨τσαμπουκά¨…) και κατευθυνθήκαμε ανάμεσα σε περιοχές ναρκοθετημένες και μολυσμένες από χημικά που είχαμε ενημερωθεί ότι υπάρχουν (επίτηδες βαλμένες, ώστε να μας κατευθύνουν από συγκεκριμένο δύσκολο έδαφος).

Α.Ρ.Β.Χ.Π.-C.B.R.N.

Μετά από 4 χλμ εισήλθαμε σε μολυσμένη περιοχή (υπήρχαν πινακίδες). Πριν γίνει αυτό φορέσαμε στολές ΑΡΒΧΠ. Είχαμε φροντίσει να προμηθευτούμε πλήρες σετ με μάσκα, χιτώνιο, παντελόνι, γάντια και ποδόκτια, στην προσπάθεια μας να μην χάσουμε πόντους. όπως πέρυσι που διαθέταμε μόνο respirator mask. Όλα ήταν σε ελληνική παραλλαγή από αυτά που είχε προμηθευτεί ο Ελληνικός Στρατός για να εξοπλίσει τον Λόχο για την Ολυμπιάδα του 2004 και μετά τα εκποίησε. Μάλιστα, είχαμε τοποθετήσει μπεζ stickers στις 6 υποδοχές (αναρωτιόμασταν τόσο καιρό τον λόγο ύπαρξης τους… Αν δεν έχεις εκπαιδευτεί σωστά αυτά συμβαίνουν), αφού πετύχαμε τυχαία την Αγγλική ομάδα να πράττει το ίδιο και προμηθευτήκαμε μετά από αίτημα μας από τα δικά τους (θα επιδειχτούν στον επόμενο ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟ). Τα αυτοκόλλητα αυτά αλλάζουν χρώμα, ανάλογα με τον τύπο του χημικού παράγοντα (πορτοκαλί, πράσινο, κόκκινο). Όπως είχαμε ενημερωθεί, έπρεπε να διέλθουμε από σημείο όπου μας περίμενε φίλιο συνεργείο απολύμανσης. Το πρόβλημα ήταν ότι -επίτηδες- είχαν το συνεργείο πολύ ψηλότερα από εκεί που βρισκόμασταν, με αποτέλεσμα να πρέπει να ανέβουμε μια ανηφόρα 700 μέτρων με όλο τον εξοπλισμό (σάκους, εξάρτυση, όπλο), φορώντας το πλήρες σετ. Αυτό μας εξουθένωσε! Όπως και να’χει, φτάσαμε εκεί και ξεκινήσαμε την διαδικασία. Μας είχε σχηματιστεί η εντύπωση ότι δεν θα κάναμε κάτι εμείς, αλλά απλά θα περνούσαμε μέσα από συσκευές ραντίσματος για να απολυμανθούμε. Τελικά, μας ζήτησαν να κάνουμε, ανά ζεύγη, απολύμανση 5 σταδίων, την οποία φυσικά δεν γνωρίζαμε (αν και ήταν πολύ απλή). Μας έδειξαν πώς και το κάναμε, αλλά μας έκοψαν πόντους, λέγοντας μας ότι καλό είναι να ενημερώσουμε τους επομένους Έλληνες που θα συμμετάσχουν για τον τρόπο, ώστε να μην χάνουν άδικα πόντους. Καταστροφή! Μετά από ένα άριστο ξεκίνημα (αμμοδόχος, τελική διαταγή), στο 1ο ΣΤΕΚ λάβαμε χαμηλή βαθμολογία ενώ κουβαλούσαμε 3,5 κιλά ειδικού ρουχισμού, χάσαμε λόγω άγνοιας και έλλειψης εξειδικευμένης εκπαίδευσης, πόντους σε κάτι που, αν μας έδειχνε κάποιος μια φορά, θα το θυμόμασταν για πάντα.

Ακολουθεί περιγραφή ενός εκ των δύο ανιχνευτών:

«Η στολή ΡΒΧΠ δεν είναι διαπνέουσα κι έτσι η εφίδρωση, δηλαδή η απώλεια υγρών, πολλαπλασιάζεται. Στην μέση της ανηφόρας λοιπόν άρχισα να έχω κράμπες στην κοιλιακή χώρα και στον δεξί τρικέφαλο, θεώρησα ότι ήταν τα πρώτα σημάδια αφυδάτωσης. Ακολούθησε ζάλη και τάση για εμετό και άρχισα να πανικοβάλλομαι, πιο πολύ για την περίπτωση εμετού όπου θα έπρεπε να βγάλω την μάσκα και πιθανότατα να χάσουμε όλους τους πόντους του συγκεκριμένου σεναρίου. Ενημέρωσα τον έτερο ανιχνευτή και πήρα την απόφαση να μειώσω ταχύτητα κάνοντας στάσεις γονυπετώς, για να ξεκουράζομαι λίγο, και κοιτώντας δεξιά και αριστερά ως έλεγχος τομέων (για να μην φανεί τόσο πολύ ότι κουράστηκα αλλά ότι είναι μια τακτική κίνηση βάσει ΒΟΕ). 

Εν τέλει έφτασα στο τέρμα της ανηφόρας λίγο μετά τον Κώστα και μόλις συγκεντρώθηκε όλη η ομάδα, μας μετέφεραν στις εγκαταστάσεις απολύμανσης. Εκεί μόνο 4 μέλη της ομάδος ¨εξετάστηκα¨’ κι αυτό γιατί ακούσαμε τους εξεταστές να λένε ότι καταφθάνει κι άλλη ομάδα και έχουμε μόνο 30 λεπτά στην διάθεσή μας. Σε αυτό το σενάριο έπρεπε η ομάδα να δείξει τα 5 στάδια απολύμανσης: 1) Όπλο 2) Σακίδιο-Εξάρτιση 3) Καλύμματα αρβυλών – γάντια 4) Χιτώνιο / Παντελόνι (ΡΒΧΠ) 5) Μάσκα. 
Έπειτα αφού αφήσαμε τον εξοπλισμό ΡΒΧΠ σε μεγάλες πλαστικές σακούλες μας είπαν ότι θα τον παραλάβουμε στο τέλος της άσκησης και συνεχίσαμε το δρομολόγιό μας». 

Εδώ να κάνω μια σημαντική σημείωση: μια από τις παραδόσεις της CAMBRIAN PATROL είναι να δίνουν τα στοιχεία του προηγούμενου περιπολάρχη στον επόμενο ομοεθνή του, ώστε να ενημερωθεί για το τι συμβαίνει εκεί. Δεν έχει σημασία αν ο προηγούμενος είναι έφεδρος , territorial στην περίπτωση τους, που δεν έχει καμία σχέση με αυτό που λέμε εμείς έφεδρος, ή μόνιμος, δεν έχουν αυτοί τέτοιες αγκυλώσεις…

BRIDGE CROSSING

Αποχωρήσαμε από το σημείο, αφού ευχαριστήσαμε τους ανθρώπους που ήταν στημένοι εκεί για εμάς, κάτι που κάναμε κάθε φορά από όπου και αν διερχόμασταν, μέσα από την καρδιά μας ειλικρινά, νιώθαμε τόσο ευγνώμονες για αυτούς τους ανθρώπους και τόσο ικανοποιημένοι που εκπαιδευόμασταν-ανταγωνιζόμασταν με τους καλύτερους!
Ακολούθησε (μετά από λίγα χλμ), διέλευση γέφυρας. Ένα από τα σημεία που έπρεπε υποχρεωτικά να περάσουμε για να ελέγχουν την θέση μας και ένα από τα σημεία που διαβιβάζαμε κωδικές λέξεις, για να βαθμολογηθούν οι διαβιβάσεις μας. Εμείς, πάντως, ελέγξαμε την γέφυρα, για να ξέρουμε τι θα πούμε στην απενημέρωση (αν είναι υπονομευμένη, πλάτος, υλικό κατασκευής, κλπ ).


2η φάση ενέργειες επί του στόχου

CTR (CLOSE TARGET RECCE) ΕΓΓΥΣ ΤΟΥ ΣΤΟΧΟΥ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ

Ακολούθησαν μερικά δύσκολα χιλιόμετρα μέσα από χωράφι, ποταμάκια και αμέτρητους φράκτες που έπρεπε να περάσουμε από επάνω, με όλο τον φόρτο, και ήμασταν εκεί, στο σημείο όπου έπρεπε να χωρίσουμε για να στείλουμε το στοιχείο αναγνώρισης. Το σημείο που επιλέχτηκε ήταν 2 χλμ νότια του στόχου˙ το επέλεξα, έτσι ώστε να ταλαιπωρηθεί το λιγότερο δυνατόν η υπόλοιπη περίπολος, προσέφερε δε άριστη κάλυψη. Το στοιχείο αναγνώρισης - δύο από τους πιο fit άντρες της περιπόλου - άφησε τους σάκους του, άλλαξε μπλουζάκι, φόρεσε χιτώνιο gore tex, στις τσέπες του οποίου είχαν φροντίσει από πριν να έχουν μέσα όλα αυτά που χρειάζονται, φόρεσε εξάρτυση, πήρε τα όπλα και τις διόπτρες νυκτός (θερμική επί όπλου και ενίσχυσης αστρικού φωτός επί κεφαλής), PRR ασύρματο για να επικοινωνήσουμε σε περίπτωση ανάγκης, πλαστικοποιημένες κάρτες για να σχεδιάσουν επί τόπου τα του στόχου (point of view, κάτοψη), φρέσκαρε το φούμο στο πρόσωπο, άπλωσε τα διχτυωτά φουλάρια για να σπάσει το σχήμα σε κεφάλι-ώμους και αποχώρησε.

Η υπόλοιπη ομάδα έφτιαξε γρήγορα shelter με το ταρπολίν και τα πόντσο, καθώς άρχισε καταρρακτώδης βροχή (που κράτησε αρκετές ώρες), ευθύς αμέσως μπήκαν όλοι από κάτω και άλλαξαν τα βρεγμένα, δύο άντρες (επιφορτισμένοι με αυτό από πριν) έβγαλαν να παρασκευάσουν φαγητό, το μενού είχε noodles με beef jerky! Βάλσαμο!
Μετά από μια ώρα το στοιχείο αναγνώρισης ανέφερε ότι ο εχθρός δεν ήταν στο σημείο και ότι είχε αφήσει μη επανδρωμένες, κατασκευασμένες θέσεις μάχης και ένα φουσκωτό άρμα BMP-1 για παραπλάνηση (decoy). Αυτό ήταν μια από τις τρεις προτεραιότητες που είχαμε διαταχτεί να διαβιβάσουμε άμεσα στα προϊστάμενα κλιμάκια: 1) Αν ο εχθρός δεν βρίσκεται εκεί, 2) Αν χρησιμοποιεί παραπλανητικά ομοιώματα αρμάτων κλπ, 3) Αν εντοπίσαμε τεθωρακισμένα οχήματα του εχθρού.

Επί τόπου, μεταφέραμε, μέσω sat phone, τα αποτελέσματα της αναγνώρισης μας στην διοίκηση (ZERO) για περαιτέρω εκμετάλλευση. Μετά από μισή, ώρα επέστρεψε το στοιχείο αναγνώρισης, το οποίο υποδεχτήκαμε με ζεστό φαί˙ ήταν μούσκεμα, αλλά με την π….α όρθια από την επιτυχημένη προσπάθεια τους. Πως να μην ήταν; Ο Κώστας ήταν μαζί μου το 2013 όταν κάναμε την πιο επιτυχημένη και απολαυστική αναγνώριση σε CP, ήταν η δεύτερη φορά μου τότε και του Κώστα η πρώτη, ακολούθησε η αναγνώριση το 2018 όπου πλέον ανέλαβε αυτός επικεφαλής του στοιχείου με τον Σταύρο σαν δεύτερο, σύνθεση που παρέμεινε και το ΄19 …Επιτυχημένη συνταγή !
Παραμείναμε στο σημείο και άλλο ώστε να ξεκουραστούν οι ανιχνευτές μας. Ακολουθεί περιγραφή ενός εκ των δύο ανιχνευτών:

«Μετά από 40-45 λεπτά πορείας φτάσαμε στο σημείο για αναγνώριση για να βρούμε 2 θέσεις σκοπιάς και ένα φουσκωτό ομοίωμα ΒΜΡ-1. Οι θέσεις σκοπιάς ήταν μη επανδρωμένες, ένα πόντσο παραλλαγής Multicam τεντωμένο και από κάτω μία μικρή αναδιπλούμενη καρέκλα, όλα αυτά πίσω από κομμένους κορμούς δέντρων. Οι θέσεις ήταν δίπλα στο δρόμο, είχαν ευρύ πεδίο παρατήρησης αλλά ήταν ευδιάκριτες. Οδηγηθήκαμε στο συμπέρασμα ότι ήταν ψευδείς θέσεις για να μας αποπροσανατολίσουν ως προς τα πραγματικά τους σχέδια. Αναφέραμε μέσω ασυρμάτου, τα ευρήματα μας στην υπόλοιπη ομάδα όπως επίσης και την έναρξη της επιστροφής μας. Ενώ οι ΒΟΕ ήταν να επιστρέψουμε από το ίδιο σημείο (λόγω ανεπαρκούς χρόνου προς ανεύρεση διαφόρων δρομολογίων), είδαμε από ψηλά ότι θα μπορούσαμε να ¨κόψουμε¨ δρόμο και να διαβούμε ένα μονοπάτι πιο σύντομο και πιο εύκολο και όντως έτσι έγινε». 

RIVER CROSSING

Το δρομολόγιο για την διέλευση υδάτινου κωλύματος ήταν δύσκολο, επιλογή μου ήταν να κατέβουμε νοτιοανατολικά μέσω μονοπατιών μέχρι ένα σημείο ένα χλμ μακριά όπου θα κόβαμε μέσα από το βουνό· αυτό φαινομενικά μείωνε το δρομολόγιο στα μισά, αλλά δημιουργούσε αμφιβολίες, αφού σκοτείνιαζε και η πλοήγηση μέσα σε δάσος ήταν ιδιαίτερα δύσκολη, άσε που αν πέφταμε σε βρεγμένο έδαφος (όταν μιλάμε εκεί για βρεγμένο εννοούμε να βυθίζεται η αρβύλα μέχρι το πάνω μέρος της) θα ήταν Βατερλό!

Ο αρχιανιχνευτής (chief scout) είχε εντελώς διαφορετική άποψη και προτιμούσε να κάνουμε τον (σίγουρο) κύκλο ο οποίος προσέθετε 5 χλμ, αυτό εγγυόταν ότι όλα θα κυλήσουν ομαλά μέχρι πολύ κοντά στο σημείο. Τελικά δέχτηκα την άποψη του και τον άφησα να μας οδηγήσει, το ηθικό του ήταν ανεβασμένο από την προηγούμενη επιτυχή αναγνώριση.

Γρήγορα κάλυψε 7 χλμ οδηγώντας μας 1,5 χλμ πριν το σημείο διέλευσης, αλλά εκεί, από επιπολαιότητα, αντί να στρίψει αριστερά, συνέχισε ευθεία με αποτέλεσμα να πάμε στο σημείο διέλευσης της «πράσινης» αποστολής, υπήρχαν οι GREEN (GOLF) και οι BLUE (ΒRAVO), εμείς ήμασταν μπλε όπως καταμαρτυρούσε η κωδική ονομασία της περιπόλου μας (Β-1-2-Β, BRAVO ONE TWO BRAVO). Mε το που αντιληφθήκαμε το λάθος μας, γυρίσαμε πίσω ταχέως καλύπτοντας το λάθος των 3 χλμ σε μισή ώρα (εύκολο έδαφος). Σε κάτι τέτοιες στιγμές φαίνεται το επίπεδο της ομάδος, κανείς δεν παραπονέθηκε, κανείς δεν δυσανασχέτησε, shit happens, το κεφάλι κάτω όλοι (που λέει ο λόγος, τομείς, τομείς) και πάμε! Σημειωτέον αυτή ήταν και η μεγαλύτερη απόσταση λάθους που κάναμε ποτέ !

Συναντήσαμε έναν Βρετανό στρατιώτη που μας παρότρυνε να αλλάξουμε στο σημείο και να τον ακολουθήσουμε με τον εξοπλισμό μας έτοιμο για το υδάτινο κώλυμα· έτσι και πράξαμε. Μέσα στην έντονη βροχή (που δεν μας άφησε από το μεσημέρι) καθίσαμε μέσα στην λάσπη, βγάλαμε τις αρβύλες μας, τις τοποθετήσαμε μέσα σε σακούλες, αδειάσαμε τις τσέπες από την εξάρτυση από πράγματα που δεν θέλαμε να βραχούν, τοποθετήσαμε τα καλύμματα έξω από τα Bergen (όσοι δεν το είχαν κάνει ήδη λόγω της βροχής), φορέσαμε καταδυτικά μποτάκια και ξεκινήσαμε. Εδώ να πω ότι είχαμε συμφωνήσει να μπούμε με την στολή που φοράγαμε μέχρι εκείνο το σημείο εκτός αν φοράγαμε Gore-Τex, τα οποία είχαμε πεί να βγάλουμε, άσχετα αν είναι ήδη βρεγμένα, για να μην κλείσουν οι πόροι τους και αχρηστευτούν, τελικά κρυώναμε τόσο πολύ από τις κακουχίες που μέχρι στιγμής είχαμε περάσει και δεν μας πήγαινε η καρδιά να τα βγάλουμε, μας βγήκε σε καλό αυτό…

Μετά από μια κάθοδο 300 μέτρων, σε σημεία λασπώδη σε εξωφρενικό βαθμό (τόσο που έβαλαν σχοινιά να τραβάς για να μπορείς να βγεις, δεν μπορώ να καταλάβω πως κάποιες ομάδες όπως και η ομάδα των οικοδεσποτών μας αποφάσισαν να περάσουν ξυπόλητοι, είναι δεδομένο ότι τραυμάτισαν τα πόδια τους από την έντονη, σπασμένη βλάστηση ), φτάσαμε στο σημείο διέλευσης υδάτινου κωλύματος, αφού μας ξεκαθάρισαν τι θα γίνει αν... Φορέσαμε σωσίβια κάτω από την εξάρτυση και τριπλοτσέκαραν ότι τα όπλα μας ήταν ασφαλισμένα στα σακίδια, μάλιστα ενώ εμείς τα είχαμε ασφαλίσει με carabiner ως Β.Ο.Ε. έβαλαν έξτρα ασφάλεια σε μια προσπάθεια να μην χαθεί όπλο (κάθε χρόνο χάνονται και 2-3 όπλα στον λασπώδη πάτο του βυθού της λίμνης , φανταστείτε ότι είχε 80 μέτρα πλάτος, 20 μέτρα βάθος και η λάσπη άλλα 2). Εκεί μας παρότρυναν να κάνουμε τις δικές μας Β.Ο.Ε. (S.O.Ps), οπότε έταξα την Β΄ ημιομάδα σε ρόλο υποστήριξης και προωθήθηκα με την Α΄ στην λίμνη ( Usk reservoir), αφήσαμε τα σακίδια μας σιγά-σιγά, για να μην δημιουργήσουμε παφλασμό, ενώσαμε τις πόρπες για να φτιάξουμε ένα πλωτήρα με όσο το δυνατόν μικρότερη υδροδυναμική αντίσταση και αρχίσαμε να προχωράμε βυθιζόμενοι στο νερό. Μόλις βυθιστήκαμε μου φάνηκε τόσο κρύο που μου κόπηκε η αναπνοή, I had a really hard time out there, όχι μόνο εγώ, όλοι αλλά τι να κάνεις; σκάσε και κολύμπα είπαμε όλοι στους εαυτούς μας. Μετά την διέλευση ταχθήκαμε περιμετρικά 20 μέτρα στην όχθη και έκανα το συνθηματικό για να περάσουν οι της Β΄, αυτό ήταν, τρεις κύκλοι με ακτίνα ενός χεριού κρατώντας χημικό φως, cyalume (αν υπήρχε πρόβλημα και δεν ήθελα να περάσουν θα έκανα σε γραμμή παράλληλη με το έδαφος τρεις φορές αριστερά-δεξιά το χέρι μου κρατώντας, αν ήταν βράδυ, πάλι χημικό φως). Μέχρι να περάσει η Β΄ ημιομάδα, παραμείναμε σε περιμετρική, εκεί υπήρξε μια σύγχυση αφού το πρώτο σήμα δεν έγινε αντιληπτό και χάσαμε χρόνο, καθώς περίμεναν το σήμα μου, η κούραση βλέπετε! Φάγαμε άλλη πόση ώρα να προσπαθούμε να λύσουμε τις ασφάλειες που μας έβαλαν οι Βρετανοί στην αγωνία τους να μην τα «ακούσουν» αν χαθεί όπλο …

Αισίως κάποια στιγμή τελειώσαμε, έπρεπε γρήγορα να βρούμε μια καλή κάλυψη να αλλάξουμε ρούχα, αρχίσαμε όλοι να τρέμουμε σαν τα ψάρια, ούτε η μασέλα του Σταλόνε στο τελευταίο RAMBO δεν έκανε τέτοιο θόρυβο!

Εν τω μεταξύ η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει… Ωραία !

«Αμέσως έβγαλα τα άρβυλα και τα έβαλα σε ειδική σακούλα μέσα στο bergen, φόρεσα τα παπουτσάκια θαλάσσης και έβαλα όλα τα αντικείμενα της εξάρτησης σε δύο μικρές σακούλες αδιαβροχοποίησης και τις στερέωσα στις εκατέρωθεν θήκες. Το κάλυμμα βροχής ήταν ήδη ανεπτυγμένο καθώς η βροχή δεν σταμάτησε καθόλου. 
Όσο περιμέναμε πρότεινα στον Κώστα και τον Βασίλη να αγκαλιαστούμε για να μειωθεί η απώλεια θερμότητας, τα ρούχα που μπήκα στο νερό ήταν το combat shirt και το παντελόνι, βρεγμένα και τα δύο από την βροχή και την εφίδρωση. 

Μόλις ετοιμάστηκε όλη η ομάδα, ακολουθήσαμε τον αξιολογητή μέχρι το σημείο διέλευσης, μία δύσκολη διαδρομή, καθώς είχε βαλτώδη λάσπη σε όλο το μήκος της αλλά και σημεία με έντονη κλίση, τόσο, που υπήρχαν καραβόσκοινα για να τραβήξουμε και να μπορέσουμε να ανέβουμε ή αντίστοιχα κατέβουμε. 

Φτάνοντας στην όχθη μας χορήγησαν σωσίβια τα οποία είχαν γαλάζιο χημικό φως πάνω τους, μας εξήγησαν κάποιους κανόνες ασφαλείας, έλεγξαν αν φορέσαμε σωστά τα σωσίβια και μας άφησαν να κάνουμε την διέλευση. 

Η ομάδα χωρίστηκε σε δύο ημι-ομάδες, η Α’ αποτελούμενη απο τον ομ/χη, τους Κωστήδες & τον Βασίλη, ήταν η ομάδα που θα έκανε την διέλευση πρώτη και θα ασφάλιζε την περιοχή…».

Εκεί άρχιζε να μας πιέζει ο χρόνος, αφού σε μισή ώρα έληγε η προθεσμία των πρώτων 17 ωρών, fuck , τρέξτε, ήμασταν σε πυκνό δάσος και αποπροσανατολιστήκαμε κάπως, διανύσαμε 500 μέτρα σε ένα χωματόδρομο που έδειχνε να στρίβει δεξιά, συμφώνα με τον χάρτη, αλλά αυτός έφευγε αριστερά, δεν ήταν αυτός, έπρεπε να κόψουμε tae kwon do για να βρούμε τον σωστό δρόμο. Εκεί που ετοιμαζόμαστε να μπούμε στο δάσος μας κάνει αναγνώριση μια περίπολος “SIERRA-TANGO”, “INDIA-TANGO” απαντήσαμε. Ήταν οι recon λεγεωνάριοι. «Παιδιά ξέρετε που είναι το river crossing point;» «Ποια αποστολή είστε ρε παίδες;» αποκριθήκαμε, χα το είχαμε, αφού είχαμε περάσει και από τα δύο! «Μπλε-bravo» , «bravo; Παλικάρια είστε στην απέναντι όχθη», τραγωδία! (έτρεξαν πανικόβλητοι μπας..αλλά που; έπρεπε να κάνουν τον κύκλο, δεν τους έπαιρνε χρονικά, οπότε αποφάσισαν να μην περάσουν, καθώς τους είδαμε μετά από μισή ώρα στο P.U.P.

P.U.P. - Pick Up Point

Στο pick up point που τελικά βρήκαμε με μισή ώρα καθυστέρηση, διαταχτήκαμε να ετοιμάσουμε αναφορά αναγνώρισης (διαφορετική από την patrol report που υπάρχει στα ΤΑΜ , την πρωτοείδαμε πέρυσι, έτσι φέτος είχαμε ζητήσει από τους οικοδεσπότες μας να μας προμηθεύσουν μία, ευτυχώς αυτό έγινε και με την βοήθεια του θειου Γκου που μας μετέφρασε όλα τα ακρωνύμια την δουλέψαμε αρκετά πριν φύγουμε από το Colchester και είχαμε καταλάβει τι θα κάνουμε ακριβώς..) και να είμαστε έτοιμοι 06:00 για συνέχιση αποστολής, σύμφωνα με την νέα FRAGO. Η επόμενη ημέρα ήταν διαφορετική, καθώς συνεχίζαμε πλέον ως περίπολο μάχης με εντολή να εμπλέξουμε τον εχθρό όπου τον συναντήσουμε, για αυτό αφήσαμε τους σάκους μακράς διαβίωσης και συνεχίσαμε με τα day-pack (1,5 κιλό κενά, τα κουβαλούσαμε εντός του Bergen για αυτή την στιγμή).

Η ομάδα λειτουργούσε άριστα όπως είχε εκπαιδευτεί, κάποιοι έστηναν τα πόντσο και το ταρπολίν για να μας προστατεύσουν από την βροχή, άλλοι ξεκίνησαν να φτιάχνουν την αναφορά περιπολίας (που είχε τα πάντα, δρομολόγια προσέγγισης, τρόπο δράσης και εναλλακτικό…(θα την παραλάβετε στον ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟ). Άλλαξαν όλοι και κάποια στιγμή μπήκαν στους υπνόσακους τους, άσχετα αν βρεχόταν από την υγρασία. Εδώ να μείνω λίγο, για να αντιμετωπίσουμε τις κακουχίες και να μην εμφανίσουμε συμπτώματα υποθερμίας έπρεπε να μπούμε υποχρεωτικά εντός υπνόσακου, σε διαφορετική περίπτωση η κούραση λειτουργούσε αθροιστικά. Έπεσα «νεκρός» στον υπνόσακο μου τον οποίο είχα ενισχύσει με bivvy bag gore tex, δεν είχα δύναμη ούτε να φάω. Κάποια στιγμή κοιτάω το ρολόι μου 06:10, εγέρθητι, πιο άσχημο ξύπνημα δεν έχω ξανακάνει στην ζωή μου, έβρεχε, τα gore tex δεν είχαν στεγνώσει, δεν είχαμε ξεκουραστεί επαρκώς, αφήσαμε την θαλπωρή του ζεστού υπνόσακου και πεταχτήκαμε όλοι σαν ελατήρια, βάλαμε τα βρεγμένα αδιάβροχα πάνω από τα στεγνά εσώρουχα μας, μαζέψαμε την στέγη, ενώ ακόμα δεν είχαμε ξυπνήσει καλά. Παραδώσαμε την αναφορά και κατευθυνθήκαμε προς την νέα μας αποστολή. Δίπλα μας η Λεγεώνα των Ξένων, μία από τα ίδια, κοιτούσαμε ο ένας τον άλλο με ενδιαφέρον, βλέπαμε τον εξοπλισμό τους και αυτοί τον δικό μας, που να ήξεραν τι υλικό φέρει το Ελληνικό Πεζικό!
Αρχίσαμε την πορεία (μετά από λίγο ξημέρωσε), κάναμε στάση και ανανεώσαμε την παραλλαγή στα πρόσωπα μας και φάγαμε πρωινό. Κινούμενοι άρχισαν να στεγνώνουν τα gore tex επάνω μας, ευτυχία, σύντομα τα αδιάβροχα στέγνωσαν επάνω μας αφού η καταραμένη βροχή σταμάτησε εκείνη την ώρα. Είχαμε δύο επιλογές, η μία ήταν να κάνουμε έναν ωραίο και ασφαλή γύρο 5 χλμ, μέσω χωματόδρομων και η άλλη ήταν να κόψουμε μέσα από δάσος γλυτώνοντας 3 - 3,5 χλμ. Ο δύσπιστος αρχιανιχνευτής δεν ήθελε, προτιμούσε τον ασφαλή γύρο, τελικά αποφάσισα να μπούμε στο δάσος, δυσκολευτήκαμε σε κάποια πολύ πυκνά σημεία, αλλά τελικά δικαιώθηκα· γρήγορα καλύψαμε το χθεσινό λάθος των 3 χλμ, βγήκαμε ακριβώς στο σημείο που έπρεπε. Να τονίσω εδώ ότι σε εκείνο το δάσος νύχτα δεν έμπαινες, τέλος!

Καλύψαμε άλλα 5 χλμ σε ανοιχτό, κλασικό, Brecon Beacon τοπίο και βρεθήκαμε στον αυτοκινητόδρομο Α-40, όπου μας περίμενε στρατονομία για την ασφαλή διέλευση του δρόμου, εκεί έπρεπε να αναφέρουμε κωδική ονομασία στην βάση, επίσης η αναγνώριση του δρόμου ήταν μια από τις κύριες αποστολές μας, καταγράψαμε τα πάντα!
Αρχίσαμε να κινούμαστε ανηφορικά πλησιάζοντας το «Βρετανικο ΚΕ.Β.ΟΠ.», υπήρχαν πολλά map corrections, λόγω διάνοιξης αντιπυρικών κλπ και δυσκολευτήκαμε λίγο, αναζητώντας ένα μονοπάτι που μας οδηγούσε στο ΣΤΕΚ του minefield clearance, αλλά τελικά το βρήκαμε.

MINEFIELD CLEARENCE

Ήμασταν πλέον στις παρυφές του Sennybridge Training Area. Βάλαμε τα κράνη μας και προωθηθήκαμε στον Master Sergeant O’Hara. Μας εξήγησε τι συνέβαινε, ποια ήταν η τακτική κατάσταση, παραλάβαμε συλλογές εντοπισμού και σήμανσης ναρκών και ξεκινήσαμε. Μπροστά ο ναρκαλιευτής μας σε πρηνή θέση, χωρίς εξάρτυση και με τα χέρια του ελεύθερα για το δύσκολο έργο που είχε, πίσω του σε απόσταση ο ανιχνευτής κάλυπτε μπροστά και μακριά σε γονυπετή θέση (όπως και όλοι οι υπόλοιποι), άντρας με άντρα 10 μέτρα απόσταση, άπαντες κάλυπταν τομείς , ο διαβιβαστής άρχισε να ετοιμάζει αναφορά, ο αρχιανιχνευτής έφτιαχνε το σκαρίφημα των ανευρεθέντων ναρκών. 20 μέτρα 45 λεπτά να σημανθούν και να δημιουργηθεί διάδρομος, οι αξιολογητές μας πίεζαν για πιο γρήγορα, αλλά εμείς δεν το δεχτήκαμε, «δεν είναι σωστό να πιέσω τον ναρκαλιευτή μου, θα κάνουμε όση ώρα θα χρειαστεί». «Τώρα καταλαβαίνετε τι τραβάμε εμείς οι ναρκαλιευτές», μου αποκρίθηκε ο Ο’ Χάρα !
Το πρόβλημα εκεί για εμάς δεν ήταν ο εντοπισμός και η σήμανση των ναρκών, αυτό κύλησε άριστα. Είχαμε μεγάλο θέμα με την ακινησία εντός του διαδρόμου, τα άκρα μας ήταν καταπονημένα και, συν τοις άλλοις, είχε και ένα αναθεματισμένο βοριά… Μούδιασαν τα πόδια μας άσχημα, έκαναν 3-4 λεπτά να συνέλθουν. Όπως και να είχε μέσα μας επικρατούσε η ικανοποίηση, μόλις εισήλθαμε στο SEN.T.A. ό,τι και να συνέβαινε θα τερματίζαμε. Ο Ο΄ Χάρα μας κέρασε λίγο ζεστό τσάι με γάλα και συνεχίσαμε.

CILLENI VILLAGE

Επόμενη αποστολή ήταν να μεταβούμε στο χωριό Cilleni,το χωριό αυτό είναι ένα εικονικός πανέμορφος χώρος εκπαίδευσης, έχει ακόμα και εκκλησία, δρόμους, περιφράξεις, διώροφα σπίτια, τα πάντα πλην παραθύρων και θυρών, συνορεύει με πεδίο βολής πυροβολικού. Εκεί κάνουν εκπαίδευση με χρήση θωρακισμένων στην μάχη σε αστικό περιβάλλον, και όχι μόνο, (αν έχετε δει βίντεο σχετικών δραστηριοτήτων του Βρετανικού στρατού τότε μάθετε ότι πρόκειται για αυτό το «χωριό»).
Η κούραση εν τω μεταξύ είχε αρχίσει να με καταβάλλει πλέον σε μεγάλο βαθμό. Σε όλα τα Cambrian φυσικά κουραστήκαμε ,αλλά όχι έτσι· φέτος ήταν πιο έντονη, ακόμα και από την 1η φορά το 2011 που είχαν εγκαταλείψει 40 από τις 107 ομάδες! (μεγάλος αριθμός εν συγκρίσει με τις 27 από τις 130 φέτος). Το είδα σε όλη την ομάδα, το περίεργο είναι ότι είχαμε κάνει πολύ έντονη προετοιμασία, τι να πω… Πέρυσι είχαμε κάνει περίπατο, ήμασταν παντού 2-3 ώρες πριν το χρονικό όριο!

Α΄ ΒΟΗΘΕΙΕΣ ΜΑΧΗΣ

Ξαναφορέσαμε τα fast κράνη μας,,τα οποία είχαμε φροντίσει -οι περισσότεροι- να αγοράσουμε (τα υπόλοιπα τα δανειστήκαμε από αγαπητούς φίλους που, ενώ ήξεραν ότι θα τα κακομεταχειριστούμε εντούτοις μας τα έδωσαν με χαρά). Φτάνοντας στο σημείο, πριν προλάβουμε να ετοιμαστούμε, μπαμ, μπαμ, μπαμ, τρεις εκρήξεις, ¨τρέξτε, τρέξτε¨ φώναξε ο Στέκαρχος, σε μια προσπάθεια να διασπείρει τον πανικό, ¨κάτι έγινε εκεί χρειαζόμαστε την βοήθεια σας¨. Το μέρος ήταν φίλιο. Τρέξαμε μια ανηφορίτσα όπου υπήρχε ένα κατεστραμμένο Τ.Ο.Μ.Π., καπνοί έβγαιναν από μέσα ακόμα… Ακούσαμε κάποιον να φωνάζει για βοήθεια. Τρέξαμε γρήγορα προς το σημείο για να βρούμε έναν περιπατητικό αλλόφρονα που ανέλαβε να τον ηρεμήσει ο Κώστας, αυτός έλεγε ότι κάτι συνέβη στο όχημα και εξερράγη, μην μπορώντας να καταλάβει τι, αυτό ήταν το “ποίημα”, για να καταλάβουμε ότι ήταν σε σύγχυση, οπότε του αφαιρέσαμε τον οπλισμό. Συνεχίζοντας, είδαμε στην είσοδο του κτηρίου στα δεξιά έναν με ακρωτηριασμένο πόδι (κανονικός amputee με συλλογή moulage που έμοιαζε σαν να είχε κοπεί το πόδι του μόλις!..) και ακατάσχετη αιμορραγία τον όποιο ανέλαβε ο Medic της ομάδας Βασίλης, από αυτόν πληροφορηθήκαμε ότι βλήθηκαν από όλμους. Υπήρχε ένας ακόμα αναίσθητος (πρόπλασμα) στο προαύλιο, όπου ανέλαβε να τον περιθάλψει ο β΄ομ/χης και ο Σταύρος. Η υπόλοιπη ομάδα τάχθηκε σε περιμετρικές θέσεις. Μόλις αγγίξαμε το πρόπλασμα, ο αξιολογητής αμέσως μας σταμάτησε και μας είπε ότι πρέπει να είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί, διότι η κούκλα ήταν πανάκριβη, οτιδήποτε θέλουμε να κάνουμε να γίνει πάνω από την στολή παραλλαγής και ότι μπορούμε να σηκώσουμε τα ρούχα, μόνο για να δούμε τι τραύματα φέρει. Εφαρμόσαμε τον αλγόριθμο, προσπαθώντας να είμαστε σε επαφή με τον αξιολογητή, ο οποίος μια έφευγε, μια μας έλεγε αόριστα πράγματα, εν τέλει συμπληρώθηκαν κάρτες MISTAT, ετοιμάσαμε 9 lines, αναφέραμε τι κάναμε και μας είπε ότι όλα είναι καλά... O amputee -Ταγματάρχης στον βαθμό!- μας είπε με ενθουσιασμό ότι ήμασταν οι καλύτεροι που περάσαμε μέχρι στιγμής!

CALL OF FIRE / ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΕΧΘΡΙΚΩΝ ΟΠΛΙΚΩΝ ΣΥΣΤΗΜΑΤΩΝ

Μόλις τελειώσαμε το ΣΤΕΚ, διαταχθήκαμε να μεταβούμε ταχέως σε ένα από τα κτίρια, εχθρικά θωρακισμένα οχήματα πλησίαζαν την τοποθεσία μας και έπρεπε να κατευθύνουμε πυρά Π/Β, καθώς οι παρατηρητές Π/Β χτυπήθηκαν από την προηγούμενη επίθεση με όλμους. Εκεί χωριστήκαμε σε δύο ομάδες, εγώ και ο διαβιβαστής πήγαμε για κλήση πυρών, ενώ οι υπόλοιποι είχαν αποστολή να αναγνωρίσουν 10 εχθρικά οπλικά συστήματα και να συναρμολογήσουν έναν ασύρματο. H συναρμολόγηση ασυρμάτου πήγε καλά, δεδομένου ότι ο Στέλιος δεν είχε ξαναπιάσει τέτοια συσκευή στα χέρια του. Η SITREP ήταν επίσης ικανοποιητική.  Η αναγνώριση (10/10) και η αίτηση πυρών πήγαν εξίσου καλά (αν και είχαμε πρόβλημα με την πυξίδα μας καθώς κάτι παρεμβαλλόταν και δεν σταθεροποιούνταν εύκολα, ευτυχώς καταφέραμε χρησιμοποιώντας τα υπόλοιπα όργανα που είχαμε στην διάθεση μας στον εξομοιωτή να χτυπήσουμε όπως και πέρυσι τον εχθρό με δύο διορθώσεις!). Σε αυτό το σημείο μου δόθηκαν οι διαταγές ότι πρέπει να μεταβούμε στο σημείο SN…….. το συντομότερο δυνατόν, γιατί η Ταξιαρχία Αναγνωρίσεων είχε πληροφορίες για επιχειρήσεις δυνάμεων της Arianna και ήταν επείγον να μεταβούμε στον χώρο, για να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση. Επίσης, ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε σε μία μεγάλη περιοχή του χάρτη, στην οποία δεν έπρεπε να εισέλθουμε λόγω με εκραγέντων πυρομαχικών (UXO). 

Δυσκολευτήκαμε να βρούμε το σημείο, καθώς μπερδευτήκαμε από τις κόκκινες γραμμές που είχαν τοποθετήσει στον χάρτη οι οργανωτές για να τονίσουν την ύπαρξη UXO, ώστε να μην εισέλθουμε στην περιοχή που δεν επιθυμούσαν. Η προσέγγιση σε αυτό το σημείο ήταν πιο δύσκολη, διότι ενώ υπήρχε δίοδος, μικρή σε μήκος και εύκολη, ήταν μέσα από την απαγορευμένη περιοχή και αναγκαστικά έπρεπε να κάνουμε έναν κύκλο και να καλύψουμε υψομετρικές αποστάσεις, κάτι που μας εξουθένωσε. Χάσαμε πολύ ώρα και παραλίγο να κάνουμε το λάθος, αλλά τελικά καταφέραμε να το βρούμε. Ήμασταν όλοι κατάκοποι…

QUICK BATTLE ORDERS-INFANTRY ASSAULT

Φτάνοντας στο σημείο, ενημερωθήκαμε ότι, κατά την διάρκεια του συγκεκριμένου σεναρίου, θα υπάρχουν αληθινά πυρά, φορέσαμε αλεξίσφαιρα γιλέκα (κάτω από την εξάρτυση) που μας χορηγήθηκαν εκεί και κατευθυνθήκαμε προς τον στόχο. Ο στόχος ήταν ένα σπίτι μέσα σε μία άγονη έκταση λασπώδους γης, όπου κρύβονταν μέσα 3 άτομα (έτσι έλεγαν οι πληροφορίες, τελικά ήταν 2), τα οποία έπρεπε να εξουδετερωθούν˙ αν παραδίνονταν, οφείλαμε να τους μεταχειριστούμε ως CPERS (όπως και έγινε). Για την υποστήριξή μας, διατέθηκαν δύο πολυβόλα και φωτιστικά βλήματα (αληθινά πυρά). Αρχικά ακολούθησα τον Στέκαρχο, ο οποίος μου έδειξε πραγματικά πλάνα, από drone με θερμική κάμερα όπως και πέρυσι, δυστυχώς δεν υπήρχε η πολυτέλεια να καλέσω την ομάδα να τα δει και αυτή.

Συνέλαβα επί τόπου τον τρόπο δράσης. Κατόπιν, μετέβηκα εγγύς του στόχου (100μετρα) για να αναλύσω τον τρόπο δράσης μου στον αξιολογητή. Θα επιτιθόμουνα από τα βόρεια, με υποστήριξη μόνο τους δύο ακροβολιστές που προηγουμένως, κατά την προσέγγιση, θα είχα τάξει δυτικά μέσα σε ένα χαράκωμα (γεμάτο λάσπη και νερό). Ο αξιολογητής της Σχολής Πεζικού δεν ήθελε να γίνει αυτό, εκείνη την στιγμή δεν κατάλαβα γιατί, καθώς δεν μου εξηγούσε, φοβήθηκα μήπως από την κούραση μου δεν γινόμουνα κατανοητός. Επέμενε να χρησιμοποιήσω, έστω, τα πολυβόλα που είχα υποστήριξη, αυτά βρισκόταν 300-400 μέτρα βόρεια, σε ένα ύψωμα οπότε χαλούσαν το σχέδιο μου να επιτεθώ από τα βόρεια, αφού θα έριχναν στις πλάτες μου. Το πρόβλημα μου ήταν ότι θα έριχναν αδίκως, αφού, από τέτοια απόσταση, τα πυρά δεν θα ήταν αποδοτικά. Το συζήτησα μαζί του και με διαβεβαίωσε ότι τα πυρά πέφτουν ακριβώς πάνω στον στόχο, χωρίς να υπάρχει πρόβλημα ασφάλειας (πραγματικό) για την ομάδα.

Αφού, λοιπόν, έχω αποδοτικά πυρά, χωρίς να ενοχλείται το τμήμα εφόδου, δεν είχα λόγο να μην τα χρησιμοποιήσω. Αναπροσάρμοσα το σχέδιο το οποίο ήταν ως εξής: Προώθηση όλου του τμήματος από δυτικά έως 100 μέτρα πριν τον ΑΝΣΚ, με την κάλυψη εδαφικών εξάρσεων, τάξη των δύο ακροβολιστών (θερμική διόπτρα και ενίσχυσης αστρικού φωτός), για εγγύς του στόχου υποστήριξη, με επιλεκτικά πυρά, προώθηση του τμήματος εφόδου 6 αντρών σε φάλαγγα κατά μέτωπο, με απόσταση άντρα με άντρα 5-8 μέτρα, ώστε να είμαστε έτοιμοι για γρήγορη έφοδο σε περίπτωση που βληθούμε. Έτσι και έγινε. Η ομάδα ήταν πολύ κουρασμένη και έπρεπε συνέχεια να δίνω διορθώσεις-κατευθύνσεις, κατά την κίνηση˙ δεν ήταν λίγες οι φορές που καταλάβαινα ότι τους έπαιρνε ο ύπνος μέσα στην λάσπη και το νερό, κατά την διάρκεια στάσεων ασφαλείας, αυτό συνέβαινε σε κλάσματα δευτερολέπτου! Τελικώς, φτάσαμε αθέατοι στο χαράκωμα, όλα πήγαιναν καλά, έταξα τους δυο άντρες και σιγουρεύτηκα ότι με ακολουθεί ο Στέκαρχος με τον οποίο είχα συνεννοηθεί ότι θα ζητήσω έναρξη και λήξη των πυρών υποστήριξης, σαν να είναι ο διαβιβαστής μου (αφού δεν είχα άλλον τρόπο επικοινωνίας με τα πολυβόλα, κάτι που έθεσα από την αρχή ως ζήτημα και προσφέρθηκε να το λύσει με αυτόν τον τρόπο).
Με το που αρχίσαμε να παίρνουμε μέτωπο προς τον εχθρό, από δυτικά προς ανατολικά, αυτός άρχισε να μας βάλει και μάλιστα με πολυβόλο, κατάρα! Τώρα κατάλαβα γιατί επέμενε ο αξιολογητής να ζητήσω υποστήριξη πολυβόλων. Το αρχικό μου σχέδιο, για επίθεση από βορρά παρέκαμπτε την εχθρική φωλεά πολυβόλου (που δεν φαινόταν στα πλάνα από το drone), την ακύρωνε τελείως, καθώς υπήρχε ένα εμπόδιο βόρεια από αυτήν, με ώθησε να επιτεθώ από δυτικά επίτηδες, με την δικαιολογία χρήσης των πολυβόλων υποστήριξης, για να δει τι θα κάνουμε μόλις βληθούμε…. Έδωσα έναρξη πυρών υποστήριξης, ενώ πέταξα καπνογόνο κοντά στις θέσεις του εχθρού, τα τροχιοδεικτικά πυρά των πολυβόλων σφύριζαν πάνω από τα κεφάλια μας, νόμιζες ότι θα σηκώσεις τα χέρια και θα ¨πιάσεις¨ τις σφαίρες, μετά από δύο τρία γρήγορα αλληλοκαλυπτόμενα άλματα ημιομάδων διατάσσω την παύση τους: «ΤΜΗΜΑ ΕΦΟΔΟΥ, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΕΦΟΔΟΣ, ΑΕΡΑΑΑΑΑ», σε μια γραμμή με έντονα πυρά φτάσαμε πλέον 20 μέτρα από τον εχθρό, η αντίσταση του πλέον μάταιη, οι δυο άντρες παραδόθηκαν. «ΠΑΥΣΑΤΕ ΠΥΡ, ΠΑΥΣΑΤΕ ΠΥΡ, ΤΟΜΕΙΣ, ΤΟΜΕΙΣ», η υποστήριξη σάρωνε με τα νυχτερινά βοηθήματα την περιοχή για εχθρό που υποχώρησε, ανασυγκροτήθηκε και πιθανόν να αποτελούσε απειλή για εμάς, τίποτα, κανείς, ωραία!
Ασχοληθήκαμε με το αιχμαλωτισθέν προσωπικό του εχθρού, μακροσκοπικός έλεγχος, σωματική έρευνα, έρευνα του χώρου, αναφορά επαφής, δημιουργία κάρτας αιχμαλώτου (που τον ακολουθάει παντού), καταγραφή προσωπικών αντικειμένων, εντοπισμός χάρτη στην τσέπη του ενός με καταγεγραμμένες θέσεις μονάδων τους…… Επείγον! «Διαβιβαστή πρέπει να ενημερώσουμε την βάση για να τις αξιοποιήσουμε άμεσα, κλήση μεταφορικού μέσου για μεταφορά των αιχμαλώτων». Άριστα! Στο τέλος, μας πλησίασε ένας αξιολογητής και μας είπε “you reacted fast, I liked that”. Έπειτα παραδώσαμε τα αλεξίσφαιρα και αναχωρήσαμε για τον επόμενο προορισμό μας.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΟΡΕΙΑ
Τα τελευταία 7-8 χλμ ήταν πραγματικό μαρτύριο! Καταρχήν, πλέον ήμασταν όλοι μειωμένης αντίληψης (εγώ προσωπικά κοιμόμουν κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια μου), παραλίγο να φύγω από τον δρόμο πολλές φορές, με αποτέλεσμα κάποιοι από το περίπολο να αναλαμβάνουν, εκ περιτροπής, την φύλαξη μου. Πηγαίναμε μόνο με ψυχή, τα πόδια διαλυμένα, μέσες διαλυμένες, η ομίχλη που πλάκωσε επιδείνωνε την κατάσταση, οι υπόλοιποι άντρες έβλεπαν και αυτοί παραισθήσεις από την κούραση, τραπουλόχαρτα να πέφτουν από τον ουρανό, πολυκατοικίες, ένας έλεγε hello-hello, δεν ξέρω σε ποιον!..... Σε μια στάση, πέσαμε ο ένας πάνω στον άλλο ντόμινο, τραγωδία, δεν άντεχα άλλο, ήθελα να κλείσω τα μάτια και να ξυπνήσω σπίτι μου. Αυτά μπορεί να σας φαίνονται αστεία, αλλά δεν είναι, δεν έχω ξανακουραστεί τόσο πολύ στην ζωή μου…

ΑΠΕΝΗΜΕΡΩΣΗ
Μέσα στην ομίχλη είδαμε τελικά έναν άνθρωπο, φτάσαμε στο τέλος ή ήταν ακόμα μια παραίσθηση, ο ανιχνευτής μας μας οδήγησε ENDEX, δεν είχα την δύναμη ούτε να χαρώ…. Well done gentlemen follow me! Μπήκαμε σε μια μικρή αίθουσα, έντονα φωτισμένη, οι περισσότεροι έκλεισαν τα μάτια επί τόπου μόλις κάθισαν, «Ξυπνήστε παιδιά, λίγο έμεινε»! Με άκουσαν, κατέβαλαν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να μείνουν ξύπνιοι, εγώ ως διά μαγείας ξύπνησα, ήμουν εκεί 100%, έπρεπε να πω όλες τις πληροφορίες που, από 43 ώρες, είχαμε συλλέξει, κανείς στο περίπολο δεν γνώριζε όπως εγώ. Βγάζω τα «κιτάπια μου» και αρχίζω, ρωτούσαν, απαντούσα: Ποια ήταν η αποστολή σας; Σε ποια Μονάδα ανήκετε; Τι δύναμη είχε ο εχθρός; Τι είδατε εκεί; Τι κάνατε μετά; Ποιος σας διέταξε να κάνετε αυτό; Χωρούσε ο τάδε δρόμος άρμα μάχης; Είχατε επαφή με τον ντόπιο πληθυσμό; Αυτό το σχέδιο μπορούμε να το εφαρμόσουμε; Ποιος είναι ο προτεινόμενος τρόπος δράσης; Πόσες νάρκες βρήκατε; Τι τύπο; … Όλα απαντήθηκαν, θαυμάσια! H συμμετοχή της ομάδας, τελικά, ήταν μια χαρά˙ όλοι είπαν για κάποιο σημείο της άσκησης, ικανοποιώντας τόσο εμένα και τους εαυτούς τους όσο και τους αξιολογητές.

Μετά από 1,5 ώρα τελειώσαμε. «Κάτι τελευταίο, σε πόσες ώρες θα είστε έτοιμοι για την ανάληψη αποστολής»; Όποτε απαιτείται απαντήσαμε. «Ας πούμε ότι έχετε 12 ώρες για να ετοιμαστείτε τι θα κάνετε»; Θα ενυδατωθούμε, θα φάμε, θα φροντίσουμε να προμηθευτούμε όλο τον εξοπλισμό που απαιτείται για την συνέχιση των επιχειρήσεων, θα στεγνώσουμε ό,τι μπορούμε, θα φροντίσουμε τα πόδια μας, θα ανακατανείμουμε πυρομαχικά, θα αλλάξουμε μπαταρίες στις διάφορες συσκευές … «ΟΚ, πάρτε αυτή την συντεταγμένη, είναι το επόμενο σημείο που πρέπει να μεταβείτε», Fuck! Πάμε παιδιά ξεκινάμε, 1,2 χλμ μετά φτάνουμε στο σημείο.
Επιστροφή πυρομαχικών, έλεγχος οπλισμού, επιστροφή όλων των υλικών που χρεωθήκαμε στην έναρξη της άσκησης, με το ζόρι φορτώσαμε τα σακίδια μας στο βανάκι, μετά δεν θυμόμαστε τίποτα, μας ξυπνάει ο θείος Γκου και τα παιδιά που μας συνόδευσαν στο Sennybridge, η ώρα 05:30 της 14ης Οκτωβρίου, ήμασταν με ελάχιστο ύπνο από τις 23:00 της 11ης Οκτωβρίου, σχεδόν 54 ώρες στο πόδι…. Κατευθείαν για πρωινό το οποίο χρειαζόμασταν επειγόντως, αφού είχαμε καταβληθεί άσχημα. Εκεί, και ενώ είμαι έτοιμος να πέσω με τα μούτρα μέσα στο πιάτο, είχα τηλεφωνική επικοινωνία με τον Mission Manager της Κυπριακής Ομάδας, της 33ΜΚ που ξεκινούσαν την άσκηση, ηθικό ακμαιότατο, καλή επιτυχία αδέρφια, δείξτε τους τι σημαίνει Έλλην!

Η έκταση της ασκήσεως ήταν πολύ μεγάλη. Μέσα σε δύο ημέρες το περίπολο συμπλήρωσε περίπου 70 χλμ. πορείας. Υπήρχαν λοιπόν διάφορες εκδοχές μορφολογίας εδάφους αλλά και βλάστησης. Το κύριο στοιχείο ήταν η υγρασία και η λάσπη, πολλές φορές βαλτώδης. Χρειάστηκε να εισέλθουμε και σε δασωτές περιοχές, όπου εκεί μπορούσε να αποκοπεί η οπτική επαφή, είτε από γη, είτε από αέρα, καθώς η βλάστηση ήταν πυκνή και ψηλή. Οχήματα δεν θα μπορούσαν να διέλθουν μέσα από τέτοια δασωτά, μόνον ομάδες πεζοπόρων. Εδώ να σημειωθεί ότι, με λίγες εξαιρέσεις (όπως αυτά τα δασωτά, το υδάτινο κώλυμα), η διαδρομή που ακολούθησε η ομάδα θα μπορούσε να διανυθεί από οχήματα. Σε πολλά σημεία ακόμα και ένα ερπυστριοφόρο σε άλλα πάλι από 4x4 λόγω δύσβατου εδάφους.
Την 2η μέρα, διανύσαμε κυρίως ανοιχτά πεδία με λιγοστή βλάστηση (θαμνώδη, όχι πάνω από το ύψος του γονάτου), επίσης λασπώδη, αν και συναντήσαμε και λωρίδες διαδρομής, αποτελούμενες από πέτρες κροκάλα. 

Από την άσκηση δεν έλλειψε και το αστικό πεδίο, καθώς χρειάστηκε να μετακινηθούμε μέσω δρόμων, να περάσουμε γέφυρα, αλλά και να επιχειρήσουμε σε αστικό περιβάλλον (προσομοίωση χωριού, ιδιοκτησία του αγγλικού στρατού για εκπαιδεύσεις).

ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΕΡΙΠΟΛΟΥ

Έντονα σημάδια κούρασης και καταπόνησης, κυρίως στα κάτω άκρα και πέλματα, με τη μορφή οιδημάτων και μουδιασμάτων. Σημάδια έλλειψης ύπνου και αφυδάτωσης, κυρίως με την μορφή παραισθήσεων κατά την διάρκεια της πορείας τη 2η νύχτα. Εδώ να σημειωθεί ότι το περίπολο κατάφερε να ξεπεράσει ένα γενικευμένο και έντονο στάδιο αφυδάτωσης, λόγω λειψυδρίας την πρώτη ημέρα. Η ξηρά τροφή ήταν επαρκής σε γενικές γραμμές. 

ΑΠΟΝΟΜΗ

Δόξα τω Θεό! (πολλές φορές ζήτησα βοήθεια όταν δυσκολευόμασταν), είμαστε για τέταρτη φορά στην Αίθουσα των Τιμών, με το που εισερχόμαστε εντός της αιθούσης αντικρίζουμε την Γαλανόλευκη, πρώτη-πρώτη, μπροστά, δίπλα στα λάβαρα του Βρετανικού Στρατού, τη σημαία τους, μπροστά, ώστε κανείς να μην μπορεί να μην την παρατηρήσει. Τι τιμή! Οι Βρετανοί θα μπορούσαν να βάλουν οποιαδήποτε σημαία μπροστά, αλλά επέλεξαν να βάλουν την Ελληνική γιατί ήμασταν οι μοναδικοί έφεδροι και μάλιστα η πιο απομακρυσμένη χώρα της Ευρώπης! Ανταμώσαμε και πάλι, λοιπόν, με τη σημαία που εμείς, οι απλοί έφεδροι, της μικρής και ένδοξης μας χώρας, τοποθετήσαμε το 2011 σε αυτήν την αίθουσα! Η χαρά μας απερίγραπτη!

Η αίθουσα γεμάτη από τους καλύτερους μαχητές των χωρών που εκπροσωπούσαν: Λεγεωνάριοι, Ισπανοί Καταδρομείς, Βραζιλιάνοι Κομάντος, Ελβετοί, Αμερικανοί της West Point με ηγήτορα Υπολοχαγό των Rangers, επιλεγμένοι ένας-ένας για να εκπροσωπήσουν και να προωθήσουν, ως πρεσβευτές, τη μαχητική ισχύ των Ενόπλων τους Δυνάμεων. Η συγκομιδή μεταλλίων φέτος μεγαλύτερη από οποιαδήποτε φορά, ενδεικτικό της προετοιμασίας που κάνουν όλοι πλέον για να έχουν μια σωστή παρουσία, ενώ κάθε χρόνο ανεβαίνει το ήδη υψηλό επίπεδο! Οι εγκαταλείψεις και πάλι αρκετές, 27 φέτος. Ασημένιο μετάλλιο για την Ελληνική αποστολή, την ομάδα αναγνώρισης της Μητροπολιτικής ΛΕΦΕΔ, για τους εθελοντές εφέδρους, τους Πολίτες-Οπλίτες, τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους. Μην γελιέστε, μπορεί η εκπαίδευση, η υποστήριξη κλπ να μην αγγίζει αυτήν των υπολοίπων χωρών, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πήγαμε έτσι απροετοίμαστοι. Οι θυσίες που κάναμε ήταν πολλές, για αυτό αφιερώνουμε το μετάλλιο στις οικογένειες μας που μας ανέχτηκαν, σε εσάς που είχατε την έγνοια μας όταν ασκούμασταν, σε εσάς που μας βοηθήσατε με τον ένα η τον άλλο τρόπο! Σας ευχαριστούμε! Μας είναι αρκετό ότι μας σκεφτόσασταν, όπως μας είναι αρκετό που μας πήρε τηλέφωνο, για πρώτη φορά, ο Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας, κύριος Αλκιβιάδης Στεφανής και μας είπε τα εξής :

«Μας κάνατε περήφανους, όσο υπάρχουν τέτοιοι Έλληνες δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα, παρακαλώ μεταβιβάστε την ικανοποίηση, τις ευχαριστίες και την αγάπη μου στους άντρες της περιπόλου σας»!

Με τιμή
Αντιπρόεδρος Μητροπολιτικής Λ.ΕΦ.Ε.Δ.