Λεωνίδας Κακούρης: «Εκείνος» ο ποιητής της ζωής

Ευτυχία σίγουρα είναι να μοιράζεσαι την ίδια σκηνή με έναν θρύλο του ελληνικού σινεμά και θεάτρου. Ευτυχία είναι να συμπρωταγωνιστείς σε μια παράσταση που έχει περάσει με άριστα το «Χάρβαρντ του Θέσπιδος» στη χώρα μας και έγινε μία από τις πιο εμβληματικές τηλεοπτικές επιτυχίες στις αρχές των 70s στην παλιά ΕΡΤ, με τους Βασίλη Διαμαντόπουλο και Γιώργο Μιχαλακόπουλο. Κι εμείς είμαστε ευτυχείς να φιλοξενούμε τον Λεωνίδα Κακούρη, τον έναν από τους δύο «Εκείνος κι Εκείνος» -ο δεύτερος είναι ο Γιώργος Κωνσταντίνου- της θεατρικής μεταφοράς που παίζεται για δεύτερη χρονιά φέτος στο Θέατρο Αργώ.

GALA: Το «Εκείνος κι Εκείνος» είναι έργο-σταθμός της ελληνικής τηλεόρασης, αλλά και της θεατρικής γραφής. Τι σημαίνει για εσάς να είστε μέρος του σήμερα στη σκηνή;
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΑΚΟΥΡΗΣ: Oπως καθετί που αξίζει και αντέχει στον χρόνο, έτσι και το «Εκείνος κι Εκείνος» συνέχισε την πορεία του μεταπηδώντας από την τηλεόραση στις θεατρικές σκηνές μέχρι σήμερα και ενδεχομένως για πολλά χρόνια ακόμη. Eνα κείμενο απλό, καθόλου απλοϊκό, με πολλά μηνύματα, που έχουν αρωγό το χιούμορ και την ευαισθησία. Είναι από τα έργα που κάθε βράδυ πάνω στη σκηνή δεν νιώθω τον χρόνο ούτε τη διάρκεια της παράστασης. Κυλάει χωρίς αναχώματα. Κι αυτό ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Αυτό για μένα σημαίνει ότι δικαίως και σήμερα θεωρείται ένα από τα πιο εμπνευσμένα κείμενα της ελληνικής δραματουργίας.

G.: Πώς είναι η συνεργασία σας με τον Γιώργο Κωνσταντίνου; Τι νέο πιστεύετε ότι φέρνει η παρουσία του στο έργο του Κώστα Μουρσελά;
Λ.Κ.: Το να παίζεις με τον Γιώργο Κωνσταντίνου είναι πραγματικά ευλογία. Είναι ηθοποιός με τεράστια πείρα και ασίγαστη αγάπη για το θέατρο, κάτι που τον κάνει να ανανεώνει συνεχώς τα υποκριτικά του εργαλεία χωρίς να επαναπαύεται στις δάφνες του. Το αποτέλεσμα είναι ένας Λουκάς γνήσιος, αληθινός και βαθιά ανθρώπινος.

G.: Το «Εκείνος κι Εκείνος» μιλάει για «ποιητική αλητεία» και «παράλογο ρεαλισμό» ισορροπώντας ανάμεσα στη σάτιρα και τη φιλοσοφία. Πώς κρατάτε αυτή τη λεπτή ισορροπία χωρίς να πνίγεται το χιούμορ ή το βάθος του κειμένου;
Λ.Κ.: Είναι μια πολύ λεπτή γραμμή. Το έργο και η παράσταση ισορροπούν ανάμεσα στο χιούμορ και την ευαισθησία, στο γέλιο και τη μελαγχολία. Ο ιστός που τα συνδέει είναι η αλήθεια, το να αφήνεις το κείμενο να διαπερνά τον θεατή χωρίς να εκβιάζεις την κωμωδία ή τη συγκίνηση.

G.: Το έργο είναι ύμνος στην ελευθερία και την αμφισβήτηση. Εσείς πόσο «αλήτης» ή «αναρχικός» έχετε υπάρξει στη ζωή σας και σε ποιες περιπτώσεις;
Λ.Κ.: Αυτό το ταξίδι των ηρώων προς την ελευθερία δεν είναι εύκολο ούτε ανθόσπαρτο. Εχει κόστος αγώνα και ανασφάλεια. Αλλά και μια γλυκιά ανταμοιβή. Δεν είναι εύκολο να μπεις στα παπούτσια των ηρώων. Ο Δυτικός πολιτισμός είναι μέσα στο «Αυγό», που λένε κι «Εκείνοι». Στιγμές αλητείας και αναρχικές νότες στη ζωή και βίωμα δύο ώρες στη σκηνή!

G.: Ποιο στοιχείο του χαρακτήρα σας στη σκηνή σάς δυσκόλεψε περισσότερο και ποιο ίσως σας απελευθέρωσε;
Λ.Κ.: Δεν είναι κάποιο συγκεκριμένο στοιχείο που με δυσκόλεψε. Στις πρόβες, στην αρχή τουλάχιστον μέχρι να βρεις τα πατήματα, κάποιες σκηνές ίσως να παραπαίουν. Ερχεται όμως η στιγμή που μια άλλη σκηνή φωτίζεται και αυτομάτως ρίχνει φως και στις υπόλοιπες που σε δυσκόλευαν.

G.: Το κοινό πώς αντιδρά σε ένα τόσο αναρχικό και ανατρεπτικό έργο; Δεδομένης της εξάπλωσης του «politically correct», νιώθετε ότι μιλά και στη σύγχρονη εποχή με τον ίδιο τρόπο που μιλούσε τότε;
Λ.Κ.: Το καλοκαίρι γυρίσαμε σχεδόν όλη την Ελλάδα. Η υποδοχή του κοινού ήταν συγκινητική. Οταν μια παράσταση περνάει κάτω, το νιώθεις από σκηνής πριν τελειώσει, αλλά και στο χειροκρότημα, στο τέλος. Το έργο δεν έχει χάσει ίχνος από τη φρεσκάδα του. Παραμένει επίκαιρο και προφητικό.

G.: Πιστεύετε ότι σήμερα υπάρχει χώρος για «ποιητική αλητεία» στην κοινωνία μας ή έχουμε γίνει πολύ λογικοί για να την αντέξουμε;
Λ.Κ.: Ακόμη και αν δεν υπάρχει χώρος, η ποιητική αλητεία θα ραγίσει τη λογική και θα βρει χώρο να ξεδιπλώσει το νόημά της, που αρκετές φορές μέσα στο παράλογο σύμπαν της φαντάζει πολύ πιο κοντά στην πραγματική αλήθεια.

G.: Εχετε βρεθεί ποτέ σε μια κατάσταση όπου έπρεπε να σταθείτε υπεράνω λογικής για να παραμείνετε αληθινός με τον εαυτό σας;
Λ.Κ.: Ναι. Κάποιες φορές χρειάζεται λίγη γευστική τρέλα, λίγο αλάτι στην ανάλατη λογική.

G.: Μετά από μια τόσο βαθιά και στοχαστική κωμωδία, αλλάζει ο τρόπος που βλέπετε την καθημερινότητα, τη ρουτίνα ή τον ίδιο τον άνθρωπο;
Λ.Κ.: Κάθε έργο που παίζω ως ηθοποιός ενσταλάζει μέσα μου μια συμπυκνωμένη σταγόνα γνώσης. Αυτό που μου αφήνει είναι ότι τίποτε απ’ όσα θεωρούνται δεδομένα στη ζωή μας δεν έχει μόνο μία ανάγνωση. Η αλήθεια κρύβεται εκεί όπου δεν το φαντάζεσαι. Η ευτυχία σίγουρα δεν έχει να κάνει με τη συσσώρευση αγαθών. Ο χρόνος και πώς τον διαχειριζόμαστε κρύβει τις απαντήσεις. Με τόσο γεμάτα ωράρια, δραστηριότητες και υποχρεώσεις ζούμε ή απλώς απασχολούμαστε;