Η ροκ Τάνια Κικίδη μάγεψε το κοινό στο «Τέχνης Δρώμενα»

Το περασμένο Σαββατόβραδο ήταν σαφώς διαφορετικό από τα άλλα. Βόλτα στην Χαλκίδα, σε ένα στέκι αγαπημένο, όπου η Τέχνη όντως δρα, και στην προκειμένη περίπτωση αντιδρά. Αντιδρά στη μόδα, στην ευκολία του mainstream, στην ελαφρότητα της εποχής. Στο γνωστό λοιπόν «Τέχνης Δρώμενα» στην Χαλκίδα, απολαύσαμε ένα live διαφορετικό από τα άλλα. Ήταν το live της Τάνιας Κικίδη, που επιμένει ροκ, όχι μόνο ρεπερτοριακά αλλά και ως ιδιοσυγκρασία.

Ομολογώ πως παρόλο που την έχω ακούσει ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν, σε στάδια και σε θέατρα, στο πλευρό του μοναδικού Βασίλη Παπακωνσταντίνου, απ’ όπου και την πρωτογνωρίσαμε, η φωνή της εξακολουθεί να με συναρπάζει.

Άρτια τεχνικά, με νότες που αγγίζουν τα όρια της τελειότητας, άλλοτε καθαρές σαν κρύσταλλο και άλλοτε με το απαραίτητο «γρέζι» που προστάζει το ροκ ρεπερτόριο. Εντυπωσιακά πιανοφόρτε, απόλυτα ομαλές εναλλαγές από τα φαλτσέτα στην δυναμική φωνή και αντίστροφα, συχνοτικά πλήρης σε όλο το φάσμα της έκτασης της φωνής της, με ανεξάντλητα εκφραστικά μέσα και τεχνικές, κι όλα αυτά με μια άνεση που σε κάνει να απορείς αυτό δεν θα έπρεπε να είναι το δεδoμένο, ως προς την φυσική κατάσταση και την διαχείρηση του μουσικού οργάνου που λέγεται φωνή, γενικότερα, ανεξάρτητα απο το ύφος και την αισθητική του κάθε είδους μουσικής.

Μαζί της δυο εξαιρετικοί μουσικοί στις κιθάρες, ο Σάκης Τάσσης και ο Αντώνης Βογιατζόγλου. Καθαρά σόλο, ωραίο «γκρουβ», καλοκουρδισμένα φωνητικά, με φανερή αγάπη και δοτικότητα απέναντυ στην μουσική και στην ομάδα τους. Και παρόλο που η ροκ σκηνή είναι συνυφασμένη με τα τύμπανα και τις πολύ μεγάλες εντασεις, καθόλου δεν έλειψε η ενέργεια και το πάθος απο την βραδιά αυτή.

Η Τάνια και οι δύο κιθαρίστες, ώντας καλοί μουσικοί και οι τρεις τους και έχοντας καλή σχέση με το μέτρο και τις ισορροπίες, εναρμονίστηκαν απόλυτα με τον χώρο, κάνοντας το ήδη ζεστό και τόσο φιλόξενο «Τέχνης Δρώμενα» να φλέγεται στους ρυθμούς του «Whole Lotta Love» και του «Sweet Child O’ Mine».

Ιδιαίτερη στιγμή της βραδιάς ήταν αυτή όπου ο αγαπημένος της φίλος και συνεργάτης Βασίλης Παπακωνσταντίνου ανέβηκε στη σκηνή για να τραγουδήσουν μαζί το δισκογραφημένο τους ντουέτο «Πόσο μου λείπεις». Οι φωνές τους απόλυτα ταιριαστές, όπως τοτε, και η χαρά τους που ξαναβρέθηκαν μαζί στη σκηνή ολοφάνερη, όπως και αυτή του κόσμου που τους καταχηροκρότησε.

Καταγράψαμε επίσης ακόμα μια συγκινητική στιγμή, όταν ο παλιός της φίλος Αντρέας Αποστόλου συνόδευσε στο πιάνο την Τάνια και τους μουσικούς της, στο θρυλικό Honky Tonk Women των Rolling Stones ζεσταίνοντας ακόμα περισσότερο την ατμόσφαιρα.



Όσο προχωρούσε η ώρα και ενώ ταξιδεύαμε μέσα απο τα τραγούδια που στιγμάτισαν την εφηβεία μας, παρατηρούσα πως η Τάνια, ενώ ερμήνευε ακούραστα και με εξαιρετικό πάθος, είχε μια εσωτερική «ησυχία» που δυσκολεύτηκα αρχικά να «μεταφράσω»...

Στην πορεία κατέληξα πως έβλεπα μπροστά μου μια γυναίκα, μια καλλιτέχνη, απόλυτα κατασταλαγμένη σε αυτό που θέλει να κάνει. Έχει την ησυχία του ανθρώπου που έκανε την επιλογή του και περπατά τον μοναδικό δρόμο που ξέρει ότι του δίνει ευτυχία.



Η Τάνια Κικίδη δεν είναι ροκ για να μας δείξει τί μπορεί να κάνει, ούτε για να καλύψει με θόρυβο τους δαίμονες της. Είναι ροκ γιατί ακολουθεί το μονοπάτι της αλήθειας, γιατί στέκεται με ήθος απέναντι στο είδος της μουσικής που υπηρετεί, χωρίς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις. Είναι μια ροκ σοπράνο που μπορεί να κάνει πρωταθλητισμό και την ίδια στιγμή να τραγουδά με την καρδιά της.

Σ’ αυτή την λεπτή γραμμή δεν προσπαθούμε όλοι να ισορροπίσουμε άλλωστε; Ιδού το παράδειγμα!