Τζέρεμι Κλάρκσον: «Πάω στον... ΟΑΕΔ»!

Ο παγκόσμιος σάλος που προκαλεί η είδηση της απομάκρυνσης του «αιρετικού» παρουσιαστή του Top Gear, Τζέρεμι Κλάρκσον, δεν λέει να «κοπάσει».

Ήδη, περισσότεροι από 350.000 άνθρωποι έχουν υπογράψει ένα αίτημα που διακινείται διαδικτυακά, με αντικείμενο την επαναφορά του διάσημου παρουσιαστή στο πόστο του.

Μέχρι πάντως να συμβεί -εάν συμβεί- κάτι τέτοιο, τα τρία τελευταία επεισόδια της αγαπημένης εκπομπής των φίλων του μηχανοκίνητου αθλητισμού πιθανότατα δεν θα προβληθούν από το βρετανικό ραδιοτηλεοπτικό δίκτυο BBC.

Ο ίδιος ο Κλάρκσον, πάντως, δεν έδειξε να... ασχολείται και πολύ με το επεισόδιο στο οποίο φέρεται να ενεπλάκη -γρονθοκόπησε συνεργάτη του, σύμφωνα με τις «κακές γλώσσες»-, αρκούμενος στο να ανταλλάσσει σχόλια στο Twitter με τους συμπαρουσιαστές του, αναφορικά με το ποιες... ταινίες θα μπορούσαν να προβληθούν από το BBC στη θέση της κυριακάτικης εκπομπής.

Με δεδομένο ότι οι Τζέιμς Μέι, Ρίτσαρντ Χάμοντ και Τζέρεμι Κλάρκσον δεν θα βγούν στο «γυαλί», δημιουργούνται ερωτήματα αναφορικά με την τύχη της εκπομπής, τόσο για φέτος όσο και για την επόμενη σεζόν. Άγνωστο είναι, επίσης, εάν οι συμπαρουσιαστές του θα σταθούν στο πλευρό του Κλάρκσον ή θα τον αφήσουν... μόνο εναντίον όλων.

Ο ίδιος ο Μέι, πάντως, δήλωσε πως δεν πιστεύει ότι ήταν ένα περιστατικό, στο οποίο θα έπρεπε να δοθεί τόση έκταση, προσθέτοντας ότι δεν ήταν παρών στο φερόμενο καβγά, που οδήγησε τον Κλάρκσον στην πόρτα της εξόδου.


Από την άλλη πλευρά, η «πέτρα του σκανδάλου» εθεάθη να σήμερα να βγαίνει από το σπίτι του, στο Λονδίνο, και, όπως ήταν φυσικό, οι δημοσιογράφοι δεν έχασαν την ευκαιρία να τον περικυκλώσουν.

Ο ίδιος, φανερά ευδιάθετος, δεν αρνήθηκε να μιλήσει στις κάμερες και, αστειευόμενος, δήλωσε ότι πηγαίνει «στο Γραφείο Ευρέσεως Εργασίας». Προσέθεσε, δε, στο ίδιο ύφος: «Επιτέλους, θα δω κι έναν αγώνα της Τσέλσι».

Ερωτηθείς εάν έχει μετανιώσει, απάντησε «ναι», χωρίς όμως να δώσει περισσότερες λεπτομέρειες.

Τι μπορούμε να διδαχθούμε από τον... Ελληνάρα

Με τον Βρετανό παρουσιαστή να βρίσκεται στην πρώτη θέση της επικαιρότητας, είναι ίσως η κατάλληλη στιγμή να θυμηθούμε μια... ιστορία από το παρελθόν, που τον συνδέει με την Ελλάδα.

Αν και ο ίδιος έχει πολλάκις δηλώσει ευθαρσώς ότι... σιχαίνεται την Ελλάδα και τους Έλληνες, πριν από περίπου πέντε χρόνια υπήρξε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του, το οποίο δημοσιεύτηκε στην ελληνική έκδοση του περιοδικού TopGear, στο τεύχος 54, το Μάιο του 2010.

JEREMY CLARKSON
Αφήνοντας... άγαλμα ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό, ο JC πλέκει το εγκώμιο στην ελληνική νοοτροπία. Κυρίως, διότι βλέπει την ανάγκη για επιείκεια.

Πρέπει να γίνουμε Έλληνες, δεν υπάρχει άλλη λύση. Όλη η Ευρώπη πρέπει να υιοθετήσει την ελληνική νοοτροπία, μιας και η εφαρμογή μιας αυστηρής λογικής στις τροχαίες παραβάσεις δεν μπορεί παρά να οδηγηθεί στη χρεωκοπία. Τι εννοώ; Πριν εκθέσω τη θεωρία μου (αυτού του μηνός) επιτρέψτε μου να διευκρινίσω κάτι θεμελιώδες: Τη σχέση μου με την Ελλάδα. Όπως θα θυμούνται οι πιο τακτικοί μου αναγνώστες, μόνο τα χειρότερα είχα να πω για μια χώρα όπου, πριν από πολλά χρόνια και ενώ έκανα διακοπές στην Κρήτη, είχα συλληφθεί από την αστυνομία. Ένας μαυριδερός τύπος αποφάσισε να εξερευνήσει με την τριχωτή χερούκλα του τα απόκρυφα της τότε συντρόφου μου, εγώ του ζήτησα το λόγο και εκείνος μου έριξε μια μπουνιά δίπλα στο αφτί. Και όταν ο χοντρός και βλαξ αστυνομικός που με συνέλαβε κατάφερε να σπάσει το κλειδί στο διακόπτη του περιπολικού, με ανάγκασαν να βγω έξω και να σπρώξω. Αλλά η ιστορία είχε ένα ευχάριστο φινάλε: φτάνοντας στην κορυφή ενός λόφου έδωσα μια γερή σπρωξιά στο άθλιο Φιατάκι του μπάτσου και τον ξεφορτώθηκα μια και καλή. Κατάφερα επίσης να απαλλαγώ από τις χειροπέδες που μου είχαν περάσει προτού περάσω από τον έλεγχο στο αεροδρόμιο, δύο ημέρες αργότερα. Ωστόσο, η αντιπάθειά μου για τους Έλληνες δεν έχει να κάνει μόνο με προσωπικά βιώματα. Ποιοι άλλοι καλλιεργούν αμπέλια, πετούν στα σκουπίδια τον καρπό, τρώνε τα φύλλα και αποστάζουν πεύκα;.

Ας παρακάμψουμε όμως αυτές τις ιδιαιτερότητες και ας περάσουμε στην ουσία. Ό,τι και εάν λέω για την Ελλάδα, το τελευταίο καλοκαίρι βρέθηκα στην Κέρκυρα για διακοπές και ειλικρινά το μέρος μου φάνηκε πολύ όμορφο, αλλά το καλύτερο ήταν η απόλαυση της οδήγησης σε μια χώρα όπου κανείς δεν δίνει δεκάρα για το εάν είσαι τυφλός, παράφρων ή άλογο. Όταν πήγα να νοικιάσω ένα αυτοκίνητο, κάτι που είχε την αίσθηση ενός Audi 400 κ.εκ. ο υπεύθυνος στο γραφείο ενοικιάσεων, ένας τύπος που θα μπορούσε να λέγεται Stavros, επέμεινε να μου εξηγήσει το πώς λειτουργεί το όχημα. Ορίστε τι μου είπε, αυτολεξεί: «Αυτό είναι το τιμόνι και το κλειδί μπαίνει εδώ». Κι αυτό ήταν όλο. Και φαντάζομαι ότι κάπως έτσι εκπαιδεύονται στην Ελλάδα και οι νέοι οδηγοί, μιας και μιλάμε για μια χώρα όπου ο καθένας οδηγεί σε όποια πλευρά του δρόμου του αρέσει, με όποια ταχύτητα του κάνει κέφι, με οποιοδήποτε όχημα τυχαίνει να βρίσκεται πιο κοντά στην πόρτα του. Βλέπεις τύπους με μπάγκι, άλλους με Peugeots, με τετράτροχα ATV, ανθρώπους χωρίς κράνη ή ακόμη και χωρίς ρούχα πάνω σε γρήγορες μοτοσικλέτες. Πλήρης ελευθερία. Νομοθεσία για οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ; Είμαι βέβαιος ότι υπάρχει αλλά πιθανότατα στην Ελλάδα εφαρμόζεται με την ίδια επιμέλεια που στη Βρετανία τηρείται η διάταξη που επιτρέπει σε εγκύους να ουρούν πάνω σε οδηγούς ταξί. Στην Ελλάδα είναι σαν η κυβέρνηση να είπε κάποια στιγμή: "Ορίστε ένας δρόμος, όλος δικός σας. Εάν πάθετε κάτι, μην έρθετε σε εμάς κλαίγοντας".

Σε όλη αυτή την ελευθεριακή κατάσταση, υπάρχει, φυσικά και μια αρνητική πλευρά. Το 2006 στους βρετανικούς δρόμους σκοτώθηκαν 3.336. Στην Ελλάδα ο αριθμός είναι υπερβολικά μεγάλος για να γίνει πιστευτός, γι' αυτό δεν τον αναφέρω καν. Σε αυτή τη χώρα φαίνεται ότι έχεις δύο τρόπους να αποδημήσεις εις Κύριον: Θα πας είτε από ατύχημα με αυτοκίνητο ή με μοτοσικλέτα. Το καλό είναι ότι θα γλιτώσεις από τα βάσανα των συνηθισμένων ασθενειών, ενώ πχ δεν θα κινδυνεύσεις ποτέ να δεχτείς επίθεση από τσούχτρες ή σκυλόψαρα εφόσον θα έχεις σκοτωθεί πριν φτάσεις στη θάλασσα. Υπάρχει κάτι ακόμη καλύτερο: η ζωή είναι απείρως πιο γαλήνια όταν δεν χρειάζεται πλέον να ξοδεύεις το μισό σου προσδόκιμο στο άγχος σχετικά με το πόσο ήπιες πριν οδηγήσεις, εάν βλέπεις καλά τις ενδείξεις του ταχύμετρου ή εάν φοράς τη ζώνη ασφαλείας. Το τηλέφωνο χτυπά. Το σηκώνεις. Τόσο απλά.
 
Προφανώς, όταν μιλάμε για ένα ληστή, θεωρούμε αυτονόητα δίκαιο το να βρίσκεται σε μια κατάσταση διαρκούς επιφυλακής και συναγερμού. Κακοποιός είναι, θα πρέπει να φροντίζει να μην αφήνει ίχνη πίσω του για την αστυνομία. Κάποιος όμως που απλώς πηγαίνει μια βόλτα με το αυτοκίνητό του ύστερα από ένα ωραίο γεύμα δεν είναι εγκληματίας. Είναι ένας ωραίος τύπος που έφαγε παρέα με τους φίλους του ένα ηλιόλουστο μεσημέρι. Η ελληνική αστυνομία ενδέχεται να τον σταματήσει σε μπλόκο για να τσεκάρει εάν πήρε το μάτι του τίποτα κλέφτες ή απατεώνες στην περιοχή -τα αποβράσματα που επιμένουν να διαφεύγουν της σύλληψης.

Μιλούσα με έναν Έλληνα σχετικά με την πρόσφατη επιβολή της απαγόρευσης καπνίσματος και μου είπε «ναι» με μια φωνή που μου θύμιζε έντονα τον Τοπόλ από το Βιολιστή στη Στέγη, «απαγορεύτηκε στους δημόσιους χώρους αλλά δεν πρόκειται να περάσει. Όλοι θα συνεχίσουν να καπνίζουν». Οι Έλληνες θα συνεχίσουν λοιπόν να καπνίζουν και κανένα μέτρο δεν θα ληφθεί εναντίον τους διότι το να κάνεις ένα τσιγαράκι στο μπαρ σε κάποια ωραία βραδινή έξοδο με την οικογένειά σου, απέχει παρασάγγας από το να χαρακτηριστεί, έστω και μικροκλάσμα εγκλήματος. Επ' αυτού γνωρίζω καλά ότι υπάρχει άλλο ένα μειονέκτημα που θα πρέπει να αναφέρω: καθώς η αστυνομία ασχολείται μόνο με βιαστές και ανθρώπους που χτυπούν γριούλες στο κεφάλι με τούβλα, οι δικαστικοί λειτουργοί δεν μπορούν να κάθονται όλη την ημέρα στην έδρα τους επιβάλλοντας πρόστιμα σε ανθρώπους που δεν έκαναν τίποτα κακό. Ακριβώς γι' αυτό κατέρρευσε η ελληνική οικονομία. Εντούτοις, πέρα από τα στατιστικά στοιχεία των θανάτων από τροχαίο, την παραπαίουσα οικονομία, τη ρετσίνα και τα αμπελόφυλλα, υπάρχουν πολλά που θα μπορούσαμε να διδαχτούμε από τον Ελληνάρα.