Ρομίνα Ξύδα

Έλεος! Μόνο αυτή η λέξη αρμόζει απέναντι σ' όλη αυτή την ανοησία των ανειδίκευτων ειδικών με την άχρηστη πληροφορία και την υπαίθρια νοοτροπία. Μόνο αυτή η παράκληση ταιριάζει στις στεγνές ψυχές τους και στα παραγεμισμένα με άπειρους τόνους στατικότητας μυαλά τους. Μόνο αυτή η ικεσία είναι ικανή να τους θυμίσει ότι κάποτε υπήρξαν και οι ίδιοι παιδιά και πως αν δεν τα κατάφεραν να υπάρξουν δεν ευθύνεται γι' αυτό η υπόλοιπη ανθρωπότητα. Τι είναι αυτό που σε κάνει παιδί; Η εμφάνιση; Το μπόι; Ο τρόπος που μιλάς; Τα τραγούδια που ακούς; Οι σκέψεις που κάνεις; Τα συναισθήματα που νιώθεις; Ή ότι έχεις ακόμα τη δυνατότητα να τα νιώθεις; Μάλλον το τελευταίο, και γι' αυτό τον απλούστατο λόγο, εγώ πιστεύω στον Άγιο Βασίλη κι ακόμη περισσότερο πιστεύω πως όταν η εικόνα του εκλείψει ως οντότητα από τα μάτια των παιδιών μου δεν θα αφήσει πίσω της μπαρμπούτσαλα ψυχολογικών κενών αλλά το γεμάτο, ατόφιο, πολύτιμο κι αναντικατάστατο μήνυμα της αγάπης. Της αγάπης που όλα μπορεί να τα κουβαλήσει, της αγάπης που όλα μπορεί να τα υποστεί, της αγάπης που πετάει σε έλκηθρα για να σε συναντήσει και τρυπώνει από καμινάδες για να σε δει να χαμογελάς. Της αγάπης που σίγουρα θα' ρθει, που αναμφισβήτητα θα τα καταφέρει, που βεβαιότατα σου αξίζει, που αναμφίβολα δικαιούσαι.

Το ακούτε κι εσείς μαμάδες που ξεφυτρώνετε σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή, ήτοι σαν γαστερόποδα πνευμονοφόρα μαλάκια, απειλώντας ενίοτε τα μικρά σας πως «αν δεν είσαι καλό παιδί, ο Άγιος Βασίλης δεν θα σου φέρει δώρο…»; Με ποιο δικαίωμα μετατρέπετε τον Άγιο Βασίλη σε τιμωρό και ποιος σας είπε ότι υπάρχουν κακά παιδιά; Όχι. Δεν υπάρχουν κακά παιδιά. Κακοί μεγάλοι υπάρχουν. Πελώριοι, κάκιστοι ενήλικες που διδάσκουν σε μικρούς ανθρώπους λάθος συμπεριφορές, άσχημους τρόπους, χείριστη γλώσσα και μια κατάπτυστη ζωή τίγκα στην τιμωρία. Πόσο μυαλό χρειάζεται για να τ' αντιληφθείτε, πόση εορταστική αύρα για το εμπεδώσετε και πόσο πιπέρι στο στόμα για να μην το επαναλάβετε ποτέ;

Συμβαίνει κάθε χρόνο την ίδια ακριβώς εποχή… Να ξεχορταριάζω από τον κήπο των Χριστουγέννων μας όλους τους «μαϊντανούς». Κι ύστερα, να μαζεύω σε μια μεγάλη σακούλα κάθε λογής σάλιαγκα. Και λίγο αργότερα, να στολίζω με δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες φωτάκια ολόκληρο το σπίτι. Και πιο μετά, να φτιάχνω δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες κουλουράκια για τους φίλους, τους συγγενείς, τους γνωστούς και τους άγνωστους. Και τα βράδια, να κάθομαι οκλαδόν κάτω από το δέντρο μαζί με τις λατρείες της ζωής μου και να τους αφηγούμαι δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες ιστορίες για το μεγάλο ταξίδι του Άγιου Βασίλη: «Ναι, σας λέω! Τώρα ξεσκονίζει το έλκηθρο του. Και σε λίγο θα το φορτώσει με εκατομμύρια δώρα για όλα τα παιδιά! Κι πιο μετά θα πετάξει πάνω απ' τα σύννεφα κι ανάμεσα στ' αστέρια, κι αργότερα, όταν όλοι κοιμούνται, θα τρυπώσει στα σπίτια, θα πιει μια κούπα γάλα, θα τσιμπήσει ένα μελομακάρονο, θα χαϊδέψει τη μεγάλη του κοιλιά και θ' αφήσει τα δώρα σας εδώ ακριβώς. Όχι, σας λέω! Δεν υπάρχουν κακά παιδιά. Μόνο κακοί ενήλικες υπάρχουν. Είναι αυτοί που έπαψαν να πιστεύουν στη μαγεία των Χριστουγέννων…».