Ρομίνα Ξύδα

Η κοινή τους διαδρομή μοιάζει ατέλειωτη. Η μία γίνεται παρασκιά της άλλης, πρωταγωνιστώντας σε ένα ατέρμονο θέατρο σκιών. Για τη μία οι άνδρες έχουν το ρόλο του βάτραχου, για την άλλη του πριγκιπόπουλου. Για τη μία ο κόσμος είναι ένας απλώς κομπάρσος για την άλλη η αρχή και το τέλος της. Για τη μία η ζωή παίζει στα όρια του πραγματικού, για την άλλη κάθε στιγμή αιωρείται στο φόντο της φαντασίας.

Δύο πρωταγωνίστριες στο ίδιο έργο, που πίσω από τις κουίντες μαλλιοτραβιούνται για την ευτυχία. Της άλλης… Ανίκανες, μικρές και φοβισμένες για να καταλάβουν πως η ευτυχία είναι μια υπόθεση καθαρά προσωπική.

Δεν θα το καταλάβουν ποτέ. Όχι επειδή δεν μπορούν αλλά επειδή δεν θέλουν. Ο ομφάλιος λώρος που τις δένει είναι πολύ πιο ισχυρός από κάθε ορθολογιστική προσέγγιση της αγάπης – ακόμη κι εκείνης που κάποιοι αποκαλούν «υγιή». Να τη βράσω.

Από την αδιάφορη, στατική και αποστειρωμένη υγεία μιας σχέσης προτιμώ εκείνη που τρέφεται από το μικρόβιο μιας από τις πιο μεγάλες μου αρρώστιες μου σ’ αυτή τη ζωή: της μάνας μου. Εκείνης από την οποία χρόνια τώρα δανείζομαι πόζες, κινήσεις, μορφασμούς, γκριμάτσες, συμπεριφορές, τη σάρκα της, τη ζεστασιά της, την υπομονή της, την ίδια της τη ζωή χωρίς τον παραμικρό τόκο.

Η μικρή κλέφτρα δεν θα μεγαλώσει ποτέ γιατί το «θύμα» της δεν θα της χρεώσει ποτέ το παραμικρό. Και για χρόνια, για πολλά ακόμη χρόνια θα συνεχίσει να προβάρει μπροστά στον καθρέφτη-αντίκα λάφυρα από το σεντούκι της μαμάς: διαμαντένια κολιέ, ψηλοτάκουνες γόβες, μακριά φουστάνια, ακριβά γουναρικά κι εκείνη την ολόχρυση βέρα που τελικά δεν «χώραγε» κανέναν άλλον εκτός από τις δυο τους…