Νίκος Αλιάγας

Αφησα τη βροχερή και ψυχικά έρημη μεγαλούπολη των Παρισίων και ξύπνησα έπειτα από λίγες ώρες σε μια ανεμοδαρμένη και ηλιοκαμένη έρημο της Ανατολής, μακριά απ’ όλους και όλα, δίχως πλαστικούς Αγιο- Βασίληδες, προκάτ ευχές μέσω sms, δώρα-άλλοθι και βαρετά τραπεζώματα. Ούτως ή άλλως στον δυτικό κόσμο το τελευταίο που θυμάται πλέον κανείς σήμερα είναι αυτό που συμβολίζει η γέννηση του Θεανθρώπου. 

Ο Ιησούς Χριστός γεννήθηκε για να μας λυτρώσει από τις αμαρτίες μας και να μας δείξει τον δρόμο της αρετής και της αγάπης κι εμείς, 2.000 χρόνια αργότερα, προσπαθούμε να λυτρωθούμε από την υπερκόπωση και το στρες με λίγες ημέρες άδεια. Κοίτα να δεις, παίρνουμε άδεια για να ζήσουμε την άδεια μας ζωή, θύματα όλοι της ύλης και του παραλογισμού, αγκαλιασμένοι με τις φοβίες και τα πνιγμένα «θέλω» μας, αναζητώντας έναν ίσκιο που δεν ορίζεται από κανέναν ήλιο και δεν δροσίζει ούτε ανακουφίζει. 

Ματεριαλιστές, λοιπόν, δίχως φαιά ουσία και σκοπό. Απεχθάνομαι τα κοκτέιλ πάρτι των Χριστουγέννων. Οταν ήμουν παιδί, τα πιο όμορφα Χριστούγεννα τα ζούσα σε ένα δωματιάκι που είχαμε για κατοικία με τους μετανάστες γονείς μου. Εκεί ζούσαμε με τις ραπτομηχανές αγκαλιά και αν και δεν είχαμε τίποτα, είχαμε τα πάντα γιατί υπήρχε πολλή αγάπη. Τα δώρα των Χριστουγέννων ήταν απλά και συμβολικά αλλά μας προκαλούσαν μεγάλη ευτυχία γιατί απλούστατα στο σπίτι δεν υπήρχε το συναίσθημα της έλλειψης. Ζούσαμε με αυτά που είχαμε, όχι με αυτά που θα θέλαμε να έχουμε. Περνώντας τα χρόνια, ζήσαμε και πιο πλούσια Χριστούγεννα, ακολούθησαν και τα δώρα με τις λαμπερές κορδέλες, ωστόσο έφυγαν χωρίς να έχει παραμείνει τίποτα ποτέ. 

Δεν κατάφεραν να φέρουν πίσω την κατάνυξη και τη θαλπωρή που ζούσαμε τότε όλοι μαζί σ’ εκείνο το μικροσκοπικό διαμέρισμα κοντά στον σταθμό Gare de l’Est. 

Σήμερα βαδίζω στην έρημο σαν ερημίτης παρέα με έναν καυτό άνεμο που μου καίει το πρόσωπο και χίλιες οπτασίες που μου υπενθυμίζουν ότι τα σημαντικά είναι τα αόρατα. Μηδενίζω το κοντέρ και σκέφτομαι όλους εκείνους που «έφυγαν», μένοντας παραδόξως τόσο κοντά μας και μέσα στην ψυχή μας, και όλους τους άλλους με τους οποίους συμβαδίζουμε, τόσο μακριά, όμως, ο ένας από τον άλλον. 

Το φως της ερήμου μπορεί να σε τυφλώνει, παράλληλα, όμως, σου ανοίγει τα μάτια και είτε σε φωτίζει είτε σε κάνει να βυθιστείς στο άπειρο σκοτάδι σου. Στην έρημο ή που ξαναγεννιέσαι ή που χάνεσαι για πάντα. Δεν υπάρχουν πλέον μάγοι ούτε θεία δώρα, το μόνο που υπάρχει είσαι εσύ και οι αδιαπραγμάτευτες αξίες σου. Στην έρημο δεν είσαι ό,τι αξίζεις στην πόλη αλλά ό,τι αξία ακολουθείς. Ολοι μας είμαστε από άμμο και όνειρο φτιαγμένοι και όλοι μας περιμένουμε κάποιον συνάνθρωπό μας να μας δώσει πνοή και αγάπη. Ωρα για φως λοιπόν, δεν αντέχω άλλο το σκοτάδι. Καλά σας Χριστούγεννα!