Το Κουνέλι… μέσα μας

«Ένα προσωπικό και μοναχικό ταξίδι αναζήτησης της Αλίκης για την Αλίκη. Ένα ταξίδι μέσα απ’ τ’ αφρισμένα “Κύματα” της Β. Γουλφ και την Αλίκη του Λ. Κάρολ “Μέσα από τον Καθρέφτη”, προς μια “Χώρα των Θαυμάτων” όπου οτιδήποτε μπορεί να συμβεί»: με αυτά τα λόγια η Σοφία Κορώνη με μυεί στο σύμπαν της παράστασης, που έφτιαξαν παρέα με την Αγγελική Παπαθεμελή και παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Bios μέχρι τις 8 Μαρτίου. Μία παράσταση, η διαφορετικότητα της οποίας φαίνεται και μόνο από τον τίτλο «Και θα σφάξουμε το κουνέλι. Η ζωή είναι ωραία. Η ζωή είναι καλή. Θα σφάξουμε το κουνέλι».



«Θα έδινα όλα τα πλούτη που τα χρόνια έχουν συσσωρεύσει. Το αργό αποτέλεσμα της φθοράς της Ζωής. Για να είμαι μια φορά ακόμη μικρό παιδί. Μια λαμπρή καλοκαιρινή ημέρα», έγραψε ο Λ. Κάρολ. Και κάπως έτσι η Σοφία και η Αγγελική αποφασίζουν να κάνουν μια… «ζαβολιά». Να στήσουν ένα ενήλικο παιχνίδι ψηλαφώντας τα όρια της πολλαπλής πραγματικότητας και του ονείρου. Να ανακαλύψουν τον ρεαλισμό στην ποίηση. Να τολμήσουν μία γοητευτική περιπλάνηση στο λαβύρινθο του Εγώ. Να αφεθούν σ’ ένα παιχνίδι θησαυρού που αποκτά νόημα μόνο όταν το χάνεις…

«Μία παράσταση ως ένας τόπος (ή τρόπος) σοβαρού παιχνιδιού, όπου βασιλεύουν η άναρχη φαντασία, η αναζήτηση της ανέφικτης ελευθερίας, η ζωή μες στη ζωή», μου εξηγεί η Σοφία και είναι σαφές ότι έχουμε να κάνουμε με μία παράσταση που δύσκολα μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Μοιάζει περισσότερο με βιωματική εμπειρία που σε προτρέπει να αφήσεις στην άκρη τη λογική. «H επανάσταση στη λογική γίνεται κυνήγι θησαυρού για έναν κόσμο πολύχρωμο, ακανόνιστο, ανακόλουθο, ασυνάρτητο, γεμάτο γοητεία και αιώνια νιότη, όπως είναι ο κόσμος του ονείρου, ο έρωτας ως η γλώσσα που πλάθει την αλήθεια των πραγμάτων, η αναζήτηση της ταυτότητας και μιας νικητήριας θέσης του εαυτού μες στο σύμπαν», συμπληρώνει.

Στο ταξίδι αυτό η Σοφία και η Αγγελική έχουν συνοδοιπόρους τη μουσική, που έγραψε ειδικά για την παράσταση ο Θάνος Ανεστόπουλος (Διάφανα Κρίνα) και τις κινησιολογικές κατευθύνσεις που τους έδωσε η έμπειρη Αγγελική Στελάτου.

Ζήτησα από τη Σοφία να γράψει ένα κείμενο με σκέψεις της για το έργο, την παράσταση και συνολικότερα γι’ αυτό το ξεχωριστό ταξίδι. Απολαύστε το και τρέξτε να ζήσετε την εμπειρία στο Bios μέχρι τις 8 Μαρτίου.

«Η πραγματικότητα ως η συνθήκη αντίληψης και κατανόησης ενός κοινώς αποδεκτού κόσμου η οποία μας παραδίνεται ως η μόνη έγκυρη αλήθεια των πραγμάτων. Η αναρώτηση, η αμφισβήτηση, το παιχνίδι της λέξης για το χαμένο νόημά της, ως ένας δρόμος για τον ορισμό, την αντίληψη του “εγώ”, τη διεκδίκηση μιας θέσης του στον κόσμο και την ελάχιστη έστω οριοθέτησής του στο άπειρο σύμπαν: “Και αλήθεια τολμώ; Τολμώ το σύμπαν να ταράξω; Ένα λεπτό χρόνος πολύς”. Μόνο το γέλιο, το παιχνίδι, η ζαβολιά, η τόλμη, το αναποδογύρισμα της γης κι η καταβύθιση στο λαγούμι του μυαλού, προσφέρονται ως ένας “άλλος” τρόπος επαναπροσδιορισμού κάθε δεδομένης συνθήκης τακτοποίησης των πραγμάτων.



»”Κοιμάμαι πάντα και Ξυπνώ” και τότε μόνον ο χρόνος, το δευτερόλεπτο, ολοκληρώνεται στην πλήρη αντίληψη του, ο ύπνος αφυπνίζει, η αντίληψη διευρύνεται… Το αρχικό βασικό ερώτημα “ποια είμαι;” -μέσα στο χρόνο που δόθηκε να λάμψουμε σαν αστέρι που το φως του θα ταξιδεύει για πάντα- πόσο διαρκεί ένα δευτερόλεπτο; –τικ τακ το ρολόι– .Περίμενε όμως. Μια στιγμή περίμενε! Κι ο έρωτας που διαρκεί όσο το αιώνιο δευτερόλεπτο αποζημιώνει προς στιγμήν τον χρόνο που διαφεύγει και χαρίζει έναν ολόκληρο εαυτό στο μαζί “ω η αγάπη, ω η αγάπη, αυτή είναι που κάνει τη γη να γυρίζει”.

»Το τώρα, το μαζί και το εδώ οριοθετούν και το συμβάν της παράστασης, «θα συναντηθούμε απόψε. Δόξα τω θεώ θα συναντηθούμε». Τη συνάντηση με τους θεατές, σε έναν στιγμιαίο κοινό χρόνο και τόπο συνύπαρξης, που ανακουφίζει παρηγορεί ως απάντηση ίσως στο ερώτημα “πώς να γεφυρώσουμε την απόσταση ανάμεσά μας;”, άλλωστε “…όπου να ΄ναι θα φύγουμε. Αυτό είναι για εδώ μόνο. Αυτό είναι μόνο για τώρα”. Κι ο ύπνος που πάλι καλεί στο τέλος “…είναι ώρα για ύπνο. Και για χιλιάδες ο ύπνος είναι ζέστα και σιωπή και η στιγμιαία απόλαυση ενός παράξενου ονείρου. Και θα σφάξουμε το κουνέλι. Η ζωή είναι ωραία. Η ζωή είναι καλή. Θα σφάξουμε το κουνέλι”».