Ελισάβετ Kωνσταντινίδου: «Μετά το χωρισμό διαλύθηκε η ζωή μου»

Δευτέρα –μια χειμωνιάτικη Δευτέρα– στης «Γωγώς», το βράδυ έχει μια παράξενη, υγρή ησυχία. Κόσμος έρχεται διαρκώς, κύματα που σπάνε στις σκάλες του Θεάτρου Αθηνών. Το πιστό θεατρόφιλο κοινό του Κέντρου τινάζει τη σκόνη της πόλης πάνω στα μπορντό βελούδα του φουαγέ. Παραμέσα καθαρίζει η Ελισάβετ.



Και «καθαρίζει» πραγματικά. Εβδομήντα πέντε λεπτά επί σκηνής σχεδόν χωρίς ανάσα, διάλειμμα, καμιά ερμηνευτική ευκολία, κενό σκέψης ή ασυνέχεια συναισθήματος. Στο Εγώ, η Γωγώ (το κείμενο που έγραψε και σκηνοθέτησε η Ελένη Γκασούκα) η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου αιωρείται υπέροχα σε μια σκηνή –παίζοντας, υποτίθεται, μια γυναίκα που εγκλωβίζεται στα συντρίμμια του αυτοκινήτου της έπειτα από ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα–, καθώς ερμηνεύει έναν παραληρηματικό μονόλογο.

Στην πραγματικότητα, αν ξέρεις λίγο την Ελισάβετ –ή και αν δεν την ξέρεις–, καταλαβαίνεις πως το φετινό της project είναι ένα μεγάλο προσωπικό της στοίχημα. H ίδια, βέβαια, δεν το βλέπει έτσι. «Ας πούμε πως όλη η διαδρομή μου οδηγεί εδώ. Ήθελα πια να παίξω σε ένα έργο που να μου λέει κάτι, όχι να παίξω και να κάνω απλώς τον κόσμο να γελάει, να πω κάτι που να αφορά την εποχή. Δεν ήξερα το δρόμο. Έψαχνα, όμως. Έψαχνα, έψαχνα και όταν ήρθε στα χέρια μου το κείμενο της Ελένης, δεν το σκέφτηκα καθόλου. Είπα “αυτό είναι!”».



Γιατί το έκανε αυτό, φέτος ειδικά; Νιώθει ίσως πως, όσο περνάνε τα χρόνια, θα ήθελε να δοκιμαστεί σε άλλα πράγματα, πιο απαιτητικά; «Όχι. Έχω παίξει κι άλλες φορές πράγματα δύσκολα και απαιτητικά. Ούτως ή άλλως, και δυσκολίες να μην έχει ένα έργο, τις βάζω εγώ. Ήταν, ας πούμε, η ώρα να πω κάτι. Μόνη μου. Να δω κι εγώ τι θέλω. Ξέρεις, καμιά φορά παρασύρεσαι, μπλέκεις σε δουλειές, δεν έχεις την πολυτέλεια να σκεφτείς. Κι όταν έχεις προτάσεις από δυο-τρεις δουλειές, διαλέγεις τη λιγότερο κακή. Φέτος, παρότι είχα εξαιρετικές προτάσεις για ωραίες συνεργασίες, είπα “όχι”. Ούτε σε σίριαλ μπορώ να παίξω, έχοντας αυτό το έργο στο μυαλό μου. Βιοποριστικά, σαφώς δεν έκανα μια ασφαλή επιλογή. Αλλά φέτος ήθελα να είμαι ανασφαλής. Να μπω σε νερά που δεν έχω κολυμπήσει».



Για πρώτη φορά μόνη σε μια σκηνή. Δεν φοβήθηκε το «ναυάγιο»; «Πολύ. Δεν είναι μόνο ο φόβος να μη χάσεις τα λόγια σου. Νιώθεις πραγματικά απελπισμένη ή εγκλωβισμένη εκεί πάνω, δεν έχεις βοήθεια από κανέναν, είσαι αναγκασμένος να ακούς πολύ καλά αυτά που λες και να είσαι απόλυτα συγκεντρωμένος. Νιώθω πραγματικά σαν να είμαι μονάχη μου στο πέλαγος μέσα σε μια βάρκα».

Το «κολύμπι», πάντως, είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα, από το καλοκαίρι στην Αίγινα. Δύο μήνες παρέα με την Ελένη, προβάρανε λόγια, πότε στο σπίτι της μιας, πότε της άλλης. «Τώρα που το έκανα, μου φαίνεται πιο δύσκολο από πριν, τότε που το σκεφτόμουν μόνο. Αν γνώριζα από πριν περί τίνος πρόκειται, δεν ξέρω αν θα έμπαινα με την ίδια ευκολία σε αυτή την περιπέτεια. Θα το σκεφτόμουν πολύ περισσότερο».

Η «περιπέτεια» είναι η Γωγώ. Παπαδοπούλου στο επώνυμο. Η Γωγώ είναι γυναίκα του Αλέκου και μητέρα του Κωνσταντίνου. Με τον Αλέκο έχουν χωρίσει – όχι, όχι «χωρίσει», απλά ο Αλέκος θέλει λίγο χρόνο να σκεφτεί. Τώρα είναι στην εντατική – ο Αλέκος, όχι η Γωγώ. Η Γωγώ τράκαρε καθ’ οδόν προς το νοσοκομείο. Το αυτοκίνητό της έπεσε στον γκρεμό, εκείνη δεν έπαθε τίποτα, συνήλθε, αλλά τα πόδια της έχουν σφηνώσει κάτω από τα σίδερα. Φωνάζει, αλλά δεν ακούει κανείς, το κινητό γλίστρησε, δεν το φτάνει. Έχει μόνο τη φωνή της, την απόγνωσή της κι ένα ραδιόφωνο που παίζει μουσική.

Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει ούτε ένας θεατής μες στο κοινό που να μην κάνει στον εαυτό του τη «δύσκολη ερώτηση»: «Αν μου συνέβαινε εμένα, ποιος θα με έψαχνε;». Γελάει. «Νομίζω πως θα με σκέφτονταν εμένα, νομίζω πως έχω φίλους που θα με έψαχναν. Όχι πολύ αργά, την επόμενη μέρα. Ναι, έχω φίλους που μπορώ να τους πάρω και στις 3.00 τα ξημερώματα, να τους πω “Δεν είμαι καλά, τρέξτε” και να τρέξουν. Είμαι περήφανη για αυτό».

Μια τέτοια φίλη είναι η Ζέτα Μακρυπούλια, αλλά δεν θέλει να μιλήσει για αυτή. Αρκείται να μου πει πως «ήταν καταπληκτική Sugar» και πως «είναι άδικο για τη Δούκισσα να τη συγκρίνουν με τη Ζέτα», πράγματα δηλαδή που ξέρω ήδη. Παραδέχεται πως αγαπάει πολύ τους φίλους της, πως παίρνει από εκείνους ασφάλεια και ισορροπία, πως με τη σειρά της τους προσφέρει κι εκείνη πολλά. Την Ελισάβετ την αγαπάει το ίδιο; «Δεν ξέρω αν της φέρομαι πάντα καλά. Πολλές φορές τη φτάνω στα άκρα, δοκιμάζω τα όριά της, τη ζορίζω. Τον τελευταίο καιρό, πάντως, αρχίζω να την εκτιμώ λίγο παραπάνω». Κι αν άλλαζε κάτι πάνω της, τι θα ήταν; «Θα ήθελα να έχω καλύτερη σχέση με το χρόνο, να είμαι πιο ακριβής. Πιο οργανωτική, όχι τόσο χύμα. Και να είμαι λιγότερο παρορμητική, να κυριαρχεί λιγότερο το συναίσθημα στο σύμπαν μου. Νομίζω πως όλα τα άλλα καλά τα έχω καταφέρει».

Η Γωγώ παγιδεύεται κάτω από τα συντρίμμια της ζωής της. Την Ελισάβετ τι την εγκλωβίζει; «Με εγκλωβίζει το να χάνω ανθρώπους, αν και σιγά σιγά αρχίζω να συμφιλιώνομαι με το θάνατο. Πιο πολύ με εγκλωβίζει η ζωή αυτή που ζούμε. Ευτυχώς, έχω μια ελπίδα πως κάτι καλύτερο θα γίνει».

Ναι, πιστεύει στον έρωτα. Και πιστεύει πως ο έρωτας είναι  ελευθερία. Δεν θα έμενε ποτέ σε μια τελειωμένη σχέση; «Ποτέ. Παρόλο που φοβάμαι τη μοναξιά, αυτό δεν το αντέχω. Φεύγω, το διαλύω, κι ας πονέσω. Δεν μπορώ να σέρνομαι, το να ζω με κάποιον που δεν μπορώ να έχω μπορεί να με τρελάνει. Το βλέπω, βέβαια, στις σχέσεις γύρω μας. Πόσα ζευγάρια είναι πραγματικά ευτυχισμένα; Μένουν με αυτό που ξέρουν. Και ζουν δυστυχισμένα».

Προτιμά λοιπόν τη γενναιότητα του αισθήματος, κι ας την έχει πληρώσει ακριβά – με πόνο και δάκρυα και με κάμποσα χρόνια ψυχοθεραπείας. «Μετά το χωρισμό, διαλύθηκε η ζωή μου, άλλαξε ολόκληρη. Γιατί, όταν είσαι δεκαεπτά χρόνια με έναν άνθρωπο και έχετε αποκτήσει κι ένα παιδί, έχετε έναν ολόκληρο κόσμο. Στην ουσία, χωρίζεις από το σύντροφό σου, από τη ζωή που ήξερες, από τους φίλους σας,  χάνεις τα στέκια που πήγαινες, όλα. Όμως μιας και αυτό που ζούσαμε δεν μπορούσε να εξελιχθεί, έπρεπε να τελειώσει. Δεν γινόταν διαφορετικά».
Υπάρχει όμως και κάτι που εξελίσσεται διαρκώς: η σχέση της με την κόρη της. «Αλλάζει λιγάκι αυτό τώρα, γιατί θέλει κι εκείνη να μεγαλώσει πιο γρήγορα. Σπουδάζει στη Θεσσαλονίκη, μένει μόνη της. Έφυγε και δεν την ξέρω τη ζωή της. Μάλιστα, αυτό της είπα σήμερα κιόλας: “Μην αφήνεις και περνούν μέρες και δεν με παίρνεις τηλέφωνο, γιατί χάνω τη ζωή σου, Μαρία μου. Δεν μπορώ να σε παρακολουθήσω πια”».

Μιλάνε δηλαδή για τα προσωπικά τους; «Ναι, μιλάμε, αλλά ως ένα σημείο. Ρωτάω, θέλω να ξέρω τους φίλους της, να μαθαίνω ποιος άνθρωπος βρίσκεται στη ζωή της. Εκείνη, βέβαια, μου λέει όσα θέλει. Λίγα πράγματα, μη φανταστείς. Η σχέση μας είναι σχέση μαμάς - κόρης, όχι δύο φιλενάδων. Αλλά όταν δυσκολεύεται, ζητάει τη συμβουλή μου. Δεν είναι καταπληκτικό αυτό;».

Όχι, αφού δεν τελειώνει ποτέ αυτή η σχέση, οι άνθρωποι της ζωής μας, τα έργα μας, οι ρόλοι της, οι άνθρωποι που «φόρεσε» πάνω της. «Ακόμα και τώρα να μου πει ο Γιώργος (σ.σ. Καπουτζίδης) “έλα να κάνουμε μια ταινία σαν το Παρά Πέντε”, θα πάω, χωρίς δεύτερη σκέψη. Την έχω μέσα μου, τη “φέρω” τη Ζουμπουλία. Ακόμα με φωνάζουν έτσι»...

Ομολογεί πως «έχουμε συζητήσει κάτι με τον Γιώργο. Aν γίνει, θα πάω με πολλή χαρά». Άραγε της έλειψαν τα λεφτά της τηλεόρασης; «Θα σου φανεί παράξενο, αλλά η τηλεόραση μου έχει λείψει, όχι τα λεφτά της τηλεόρασης. Η τηλεόραση απαιτεί το καλύτερο, το απόλυτό σου. Είναι γοητευτικό».

Γοητευτικό, σαν παιχνίδι. Αλλά πότε παίζει και πότε είναι πραγματικά η Ελισάβετ; «Στις δικές μου προσωπικές στιγμές, με το παιδί μου, με τους φίλους μου, με τους ανθρώπους που αγαπώ. Στη σκηνή πάνω είναι σαν να απεκδύομαι τον εαυτό μου. Μερικές φορές γίνομαι πραγματικά αυτό που κάνω. Χάνομαι».

Ισχυροί δεσμοί
Αναμφισβήτητα ο καλύτερος ρόλος της Ελισάβετ Κωνσταντινίδου είναι αυτός της μητέρας. Η κόρη της, Μαρία, ενηλικιώθηκε και άνοιξε τα φτερά της. Πλέον είναι φοιτήτρια στη συμπρωτεούσα και για πρώτη φορά μένει μόνη της. Η ηθοποιός αγχώνεται ιδιαίτερα για τη νέα ζωή της κόρης της. Σημαντικό ρόλο στη ζωή της Ελισάβετ παίζουν οι φίλοι της, μεταξύ αυτών είναι και η Ζέτα Μακρυπούλια. Οι δύο γυναίκες έχουν χτίσει μια φιλία ζωής και στηρίζουν η μία την άλλη. Πρόσφατα, η Ελισάβετ χάρισε το πιο θερμό της χειροκρότημα στη Ζέτα που αυτή την περίοδο υποδύεται τη «Sugar» στο θεατρικό έργο Μερικοί το Προτιμούν Καυτό.

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.