Το καρναβάλι σε πέντε ταμπλό

Υπάρχουν πέντε διαφορετικά είδη γλεντιού: Το γλέντι στην αριστοκρατία. Το γλέντι στην μεσοαστική τάξη. Το γλέντι του κοινού θνητού. Το λαϊκό γλέντι, και το γλέντι του... υπόκοσμου και των λοιπών περιθωριακών.

Και φυσικά, αντίστοιχα, και ο Αθηναίος γλεντάει στα πέντε αυτά ταμπλό, που παίζονται στα ισάριθμα κοινωνικά πατώματα της πολυκατοικίας της ζωής.
Βλέπετε το καρναβάλι δεν χαλά το κέφι κανενός. Φροντίζει για όλο τον κόσμο. Ο καθένας μπορεί να διαλέξει ή να αναγκαστεί να διαλέξει τι κέφι θέλει να κάνει. Κέφι ακριβό, κέφι λογικό, κέφι φτηνό, κέφι ακόμα και τζάμπα.

Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, με το πρώτο ταμπλό, τα κέντρα που πουλάνε ένα ιδιαίτερα πολυδάπανο κέφι, εκλεκτής ποιότητας, όπως ισχυρίζονται, και σε αυτά θα διαθέσετε μια μικρή περιουσία για μερικές ώρες ¨μεγάλης ζωής¨. Θα σας σερβίρουν ¨ντινέ¨ πρόγραμμα, συμπεριλαμβανομένης και γυναικείας παρέας πολυτελείας...

Μέσα στον έντονο ¨κρυφό φωτισμό¨ και στις διάχυτες ηλεκτρικές δέσμες, που σκορπούν οι οπαλίνες, τα πάντα ακτινοβολούν και απαστράπτουν: Παρκέ, καθρέφτες, μπιζού, κομμώσεις, νύχια, μάτια, χωρίστρες, μονύελοι...

Χορός, επισημότητα, το κέφι ¨αν φρακ¨! Βαλς. Ο Στράους λικνίζει με την ρυθμική μελωδία του τα δύο φύλα σε μια διακριτική, απόλυτα ευπρεπή επαφή. Αβρότητα, ψιθυριστό φλερτ, εύγλωττες ματιές, σύντομες συνεννοήσεις:

-Απόψε;

-Ναι.

-Το κλειδί;

-Θα στο δώσω.

-Πως;

-Καθώς θα φεύγουμε.

-Στη τσέπη του παλτού;

-Ναι.

Παραδίπλα η συνέχεια είναι αναπόφευκτη:

-Λοιπόν; Θα έρθετε;

-Ίσως.

-Όταν οι γυναίκες λένε «ίσως» σημαίνει «ναι».

-Ίσως.

Με δύο «ίσως» η ένοχη συμφωνία υπογράφτηκε.
Την ίδια στιγμή ο σύζυγος ξεσπά σε γέλια γιατί μόλις έμαθε πως η γυναίκα κάποιου φίλου του τα έχει με τον...

Μέγας διαφθορέας το καρναβάλι, και περίφημη εκμαυλίστρια ¨η τρελή Αποκριά¨.

***
Δεύτερο ταμπλό: Στο κοσμικό καμπαρέ.

Εδώ γίνεται σπάταλο γλέντι σε ατμόσφαιρα κοινωνικού κοκτέιλ, από άσχετους μεταξύ τους τύπους. Εδώ μια γνωστή κοσμική παρέα, παραδίπλα ένας παραλής μεγαλοαστός με μια Γερμανιδούλα, πωλήτρια έρωτα. Σκαρφαλωμένοι σε δύο σκαμνιά του μπαρ, ένας ευπρεπής τυχοδιώκτης και ένα μανεκέν γνωστού οίκου μόδας.

Σαμπάνια, ουίσκι, λικέρ, χορός. Ο καλοντυμένος και παρφουμαρισμένος συρφετός διασκεδάζει. Αξιοπρεπής ο μαιτρ¨, ειδοποιεί δύο αρτίστες να πάνε στο τραπέζι του ¨κυρίου¨, και κατόπιν φροντίζει να ενοχλήσει, διακριτικά πάντα, τον τραπεζικό υπάλληλο με την ¨μνηστή¨ του, που επιμένουν τόσην ώρα γύρω από δύο μόνο κουαντρώ. Φέρνει με τρόπο μια νεοεισελθείσα παρέα κοντά τους λήγοντας πολύ δυνατά:

-Ελπίζω πως θα αδειάσει τώρα κανένα τραπέζι!

***

Τρίτο ταμπλό: Αστικό περιβάλλον.

Ταβέρνα εξευγενισμένη. Προσεκτικά ντυμένα γκαρσόνια, τραπέζια στρωμένα με τραπεζομάντηλο. Υπάρχει ορχήστρα. Υπάρχει ντιζέρ...

Η παρέα έρχεται εδώ με την απόφαση ¨να το ρίξει έξω¨. Το φτηνό κέφι του «Μαρκό» και της «Μαντινείας» μαζί με τα δύο κατοστάρικα του «ταμπλ ντ΄οτ» αποτελεί οπωσδήποτε μεγάλη οικονομική θυσία. Αλλά τι να γίνει; Απόκριες έχουμε, να μη διασκεδάσουμε;

Διασκεδάζει λοιπόν η φιλική συντροφιά. Αγοράζει σερπαντίνες και μενεξέδες, τραγουδάει ομαδικά συνοδεύοντας την ορχήστρα, και ακούει τον ¨πνευματώδη¨ της παρέας να λέει αγκαλιάζοντας τη γυναίκα του διπλανού του.

-Απόψε Νικολάκη θα στην κλέψω!

Πλησιάζει και ο ντιζέρ μαζί με το βιολί και το ακορντεόν στην γνωστή ευπρεπή επαιτεία της περιφοράς στα τραπεζάκια:

-Ζε με σαν, νταν τε μπρααα... σι πετίτε...

Όχι παίζουμε!

Ο Νικολάκης δεν ενθουσιάζεται. Εκφράζει την πιο βαθιά του περιφρόνηση στα διεθνή σουξέ και παραγγέλνει το «Γελεκάκι». Ο ντιζέρ υπακούει, φροντίζοντας με βλέμμα
γεμάτο ειρωνεία, να κριτικάρει τα ταπεινά γούστα του κ. Νικολάκη. Ο τελευταίος, μέσα στο κέφι του, πετά μια ωμότατη απρέπεια.

Κάποιος παραπλεύρως θίγεται:

-Μα τι είναι αυτά; Συνοδεύουμε και κυρίες τέλος πάντων!

-Οι δικές μου δεν είναι κυρίες;

-Πολύ αμφιβάλλω!

-Πρόσεχε πως μιλάς!

-Εσύ να προσέχεις!

-Αυτό που σου λέω εγώ!

Απειλείται σύρραξη. Οι ψυχραιμότεροι επεμβαίνουν:

-Για σταθείτε βρε παιδιά. Παρεξήγηση είναι.

-Όχι να προσέχει πως μιλάει.

-Πάντως, δεν το είπε για να σας θίξει. Δώσε τόπο στην οργή Νικολάκη, έχουμε και γυναίκες μαζί. Γκαρσόν, δύο μπουκάλια κρασί εκ μέρους μας στους κυρίους...

Ο ντιζέρ κάνει νόημα στην ορχήστρα.

Το γελεκάκι που φορείς
εγώ το έχω ραμμένο...

***
Τέταρτο ταμπλό.
Ταβέρνα βεριτάμπλ. Εδώ γλεντά ο λαουτζίκος. Το βλέπεις και προπάντων το ακούς. Ο Έλληνας θορυβεί, φωνάζει, ωρύεται, στριγγλίζει, ποδοκροτεί και χτυπάει συγχρόνως τα πιάτα, τα μαχαιροπήρουνα, τα τραπέζια, το Σύμπαν!

Σε κάθε τραπέζι ακούγεται και από ένα διαφορετικό τραγούδι!

=Μοναξιάααα...

-Τα δικά σου τα μάτιαααα...

-Φτάνεις κάποτε μοιραίαααα...

-Ακόμα ένα ποτηράκι....

Το πιο ασύλληπτο ακουστικό κομφούζιο ήχων, φωνών, κρότων, μέσα σε σύννεφα τσιγάρων και κνίσα φαγητών δημιουργεί την ατμόσφαιρα αυτής της ¨διασκέδασης¨.

-Όπα, απόψε θα το κάψουμε!

Μια γουρουνόπουλα, τρεις οκάδες ρετσίνα, μια φρουτιέρα μήλα και αχλάδια και... κάργα θόρυβος. Έτσι το ¨καίει¨ ο Χρηστάρας!
Και αν κοιτάξει κανένας το ¨κορίτσι¨ του, του κοπανάει τη καράφα στο κεφάλι, χωρίς δεύτερη κουβέντα! Να μάθει να φέρεται...

Πέμπτο ταμπλό.

Εδώ μιλάμε για το ¨υπέδαφος¨. Ο παρακμάσας ελαφρόκοσμος βασανίζεται σε ένα άνισο συναγωνισμό με κάποια ¨φιντανάκια¨, τα ¨παραστρατημένα¨ νιάτα.

Γλεντάνε πέντε νεαροί. Οι τρεις με μπλε και καφετιά κουστούμια, άρτι εξελθόντα από του Γιουσουρούμ, μπαρμπεριάτικο μαλλί, έγχρωμο μαντηλάκι στη τσέπη. Οι άλλοι δύο με ξεθωριασμένα ντόμινο.

Μια Γκραν-κάσσα χτυπάει άγνωστο ρυθμό. Χορός και «φέρε πίπερμαν».

Η μικρούλα ξαπλώνεται στην αγκαλιά του νεαρού και τραγουδά:

-Θα σε σκοτώσωωωω.

Γλέντι θλιβερό, κέφι φουκαράδικο...

***
Δρόμοι νυχτερινοί αποκριάτικοι. Το κέφι, κατάκοπο, απομακρύνεται τρικλίζοντας.
Καληνύχτα... Και του Χρόνου...

(Βασισμένο σε ρεπορτάζ του ΕΘΝΟΥΣ)
Θωμάς Σιταράς, Αθηναιογράφος- Συγγραφέας, FB: Σιταράς Θωμάς