Θεοδωράκης σε Πανούτσο: «Στην άκρη λοιπόν, να προσπαθήσει ο επόμενος»

Η οδός Σεβαστουπόλεως είναι μία από τις δευτερεύουσες παράλληλες της Κηφισίας. Γεμάτη διαμερίσματα της δεκαετίας του ’70, νοικιασμένα από νοσοκόμες και μικρογιατρούς των νοσοκομείων της περιοχής. Ο δρόμος είναι από τους λιγότερο εμπνευσμένους για γραφεία ενός κόμματος που τάραξε τα νερά παίρνοντας διψήφιο νούμερο στις πρώτες του δημοσκοπήσεις. 
Στον αριθμό 22, σε ένα ισόγειο γραφείο, που έμεινε άδειο όταν η κρίση χτύπησε τα φωτογραφικά στούντιο, έχει τα γραφεία του το «Ποτάμι», το πιο απροσδιόριστο πολιτικό σχήμα που γέννησε η κρίση. Στο κέντρο του χολ, μια ιγκλού σκηνή κάμπινγκ καταλαμβάνει τον περισσότερο χώρο. Ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι περήφανος για την παρουσία της: «Μαζί με 39 αδελφούλες της θα είναι τα εκλογικά υπαίθρια γραφεία του κόμματος στις πλατείες. Την πήραμε 63 ευρώ, έκανε 83. Η εταιρεία που φτιάχνει τα παραπήγματα στις πλατείες χρεώνει 1.500 ευρώ το ένα». Μετά τη σύντομη οικονομική ανάλυση ο Θεοδωράκης χαμογελάει πιο ευτυχισμένος από το αν είχε πάρει τις εκλογές. Καλώς ήρθατε στην πολιτική στην εποχή της κρίσης, όπου η αξία μιας σκηνής μπορεί να κάνει ευτυχισμένο έναν αρχηγό. Παρακάμπτουμε τη σκηνή, προσπερνάμε μια πάστα φλόρα σε τσίγκινο ταψί -«την έκανε η Νίκη», μου λέει- και πάμε στο μέσα γραφείο. Ενα από τα τρία που έχει ο χώρος. Και η συνέντευξη αρχίζει. 

- Πώς στο διάολο κατεβαίνει στο κεφάλι κάποιου η ιδέα να κάνει κόμμα;

 «Στη Λέρο που γύρισα μία από τις τελευταίες εκπομπές, αργά το βράδυ γύρισα στο ξενοδοχείο και με περίμενε μια παρέα παιδιών -απόφοιτοι πανεπιστημίου- που ζούσαν στο νησί. Και ενώ ήταν χαμογελαστά και χαρούμενα παιδιά, είχαν μια απόγνωση γιατί “όλα πάνε στραβά στη χώρα και δεν κάνουμε τίποτα”, “κανείς δεν μας ακούει”, “τα κόμματα έχουν τον χαβά τους”. Παιδιά σε αδιέξοδο δηλαδή όπως η μισή Ελλάδα». 

- Η απάντηση δεν με ψήνει εντελώς. Στα 50 του ένας άνθρωπος δεν τραβάει γραμμή σε μια επιτυχημένη καριέρα επειδή μερικοί φοιτητές δεν ξέρουν τι θα ψηφίσουν.

«Την είχα σκεφθεί και άλλες φορές την πολιτική. Συνήθως όταν έβλεπα τους αρχηγούς. Θυμάμαι μια συνέντευξη που είχε δώσει τον Φλεβάρη ο Τσίπρας στο “ΒΗΜΑ”, όπου έλεγε διάφορα, εντάξει τα δικά του, και κάποια στιγμή τον ρωτάνε “καλά, και πώς θα πιέσετε την Ευρώπη;”. “Μα, λέει, η Ελλάδα είναι ο ισχυρός ενεργειακός εταίρος της Ευρώπης. Η δύναμη της ενεργειακής ζώνης της Νοτιοανατολικής Μεσογείου”! Το ίδιο επιχείρημα που χρησιμοποιούν κάποιοι για να πουν ότι δεν είναι ανάγκη να κάνουμε τίποτε στη χώρα, ότι οι παππούδες μας ψάχνανε για λίρες, εμείς θα βγάλουμε το πετρέλαιο και θα ζήσουμε σαν πασάδες». 

- Εδώ ψήνομαι. Και εμένα με διαολίζει όταν οι πολιτικοί προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο ότι δεν είναι ικανός για τίποτα εκτός από το να εξαργυρώνει υδρογονάνθρακες και να εισπράττει τις θυσίες των προγόνων του σε αποζημιώσεις. Ποια όμως ήταν η επόμενη κίνηση;

«Αρχισα να το συζητάω. Οχι στις παρέες, αλλά με μεμονωμένους φίλους. Δηλαδή από Νοέμβρη- Δεκέμβρη έκανα κάτι σαν γκάλοπ ανάμεσά τους. Επινα καφέ π.χ. με τον Πανούτσο και του έλεγα “κι αν κατεβαίναμε εμείς στις εκλογές;’’. Ο κανόνας είναι ότι οι άνθρωποι της δημοσιογραφικής πιάτσας με αποκαρδιώνανε. Μου λέγανε “μην το κάνεις γιατί θα καταστρέψεις τη ζωή σου και την καριέρα σου. Ποιος θα σε ψηφίσει; Κανείς δεν θα σε ψηφίσει”. Οι άσχετοι με το επάγγελμα φίλοι, ο ψαράς, ο φίλος στο συνεργείο της μηχανής, λέγανε “Βουρ! Οπωσδήποτε!”. Τέλος πάντων, οι άνθρωποι που λειτουργούν περισσότερο με το ένστικτο μου λέγανε “προχώρα”. Οι άνθρωποι οι οποίοι κάθε μέρα συζητάνε για τα πολιτικά και τα δημοσιογραφικά μου λέγανε “ξανασκέψου το”». 

- Ακούγεται λίγο «τραβάτε με κι ας κλαίω», αλλά έτσι δεν είναι όλες μας οι αποφάσεις;

Δεν έχουμε αποφασίσει από πριν τι θέλουμε να κάνουμε και το μόνο που ζητάμε είναι να μας το επιβεβαιώσουν. Ο Σταύρος Θεοδωράκης είχε ακούσει το «προχώρα» και τώρα είχε φτάσει ο καιρός και αυτός με τη σειρά του να το ανακοινώσει. Και ο πρώτος που θα το μάθαινε θα έλεγε… «γουφ». «Περπατούσα βράδυ, μόνος μου, στη γειτονιά με τον σκύλο μου. Είχα κλείσει μόλις τα 51 και σκεφτόμουνα “αν όχι τώρα, πότε;”. Γυρνώντας σπίτι η γυναίκα μου με είδε συννεφιασμένο. Με ρώτησε αν το έχω αποφασίσει. Συνεννοηθήκαμε με τα μάτια και μετά άρχισα να παίρνω τηλέφωνο τους φίλους - στην κόρη μου το είχα πει λίγες μέρες πριν. Είναι η μόνη στην οποία ένιωθα ότι όφειλα να δώσω εξηγήσεις. Πήρα λοιπόν τον Ανδρέα ως εκπρόσωπο της αριστερής τάσης των φίλων μου, τον Σταύρο Τσακυράκη, τον Δημήτρη τον Πρωτέα που είναι οργανωτικός, τον Τέλλογλου, τον Νικόλα, την Αναστασία. Το όνομα το είχα αποφασίσει από πριν: “Αν κάνω κόμμα θα το πω Ποτάμι”!». 

- Καλά, και η ιστορία ότι το κόμμα βγήκε από τις εκδόσεις Ποταμός της Αναστασίας Λαμπρία, κόρης του Τάκη Λαμπρία, διευθυντή της «Μεσημβρινής» και στενού συνεργάτη του Κωνσταντίνου Καραμανλή;

«Οχι, καμία σχέση, αυτό είναι βλακεία. Απλώς εμένα μου είχε καρφωθεί, χωρίς να έχω παζλ με τον “Ποταμό” της Αναστασίας. Ολοι μου έλεγαν όχι, αλλά εγώ εκεί. Και να σου πω μια ιστορία για να καταλάβεις. Εχω έναν φίλο, όχι κολλητό, αλλά φίλο. Είναι σε μια μεγάλη διαφημιστική και μια μέρα του λέω: “Ερχομαι σπίτι σου”. Τον ορκίζω και του λέω “το και το”. Του άρεσε πολύ η ιδέα του κόμματος. “Πώς θα το πεις;”, με ρωτάει. “Σκέφτομαι να το πω Ποτάμι”. “Ούτε να το σκέφτεσαι! Δεν είναι αυτό όνομα κόμματος για την Ελλάδα. Δεν έχει καμιά πολιτική αναφορά”. Του λέω “συζήτησέ το με τους ανθρώπους σου και πες μου”. Και μετά από μια-δυο μέρες μου στέλνει μήνυμα: “Κάνε το κόμμα αλλά μην το πεις Ποτάμι, είναι κακό όνομα”. Και ίσως αυτός είναι και ένας λόγος που δεν πρέπει να ακούμε τους επαΐοντες». 

- Θυμάμαι μια ιστορία με τον Πέτρο Κωστόπουλο που μου είχε πει ότι όταν έβγαλε το «Nitro», τον είχαν φάει να μη δώσει τέτοιο όνομα. «Μετά από έναν μήνα είτε το είχα βγάλει “Nitro”, είτε Μήτρο είναι το ίδιο πράγμα. Μετά από έναν μήνα κανένας δεν σκέφτεται τι σημαίνει το όνομα». Πόντος στον Πέτρο. Σταύρος σέρβινγκ.

«Εκείνο τον Φεβρουάριο είχαν αρχίσει να με εκνευρίζουν. Από τη μία ο Τσίπρας που θα βγάλει πετρέλαιο, από την άλλη οι κυβερνώντες που χαιρόντουσαν ήδη για το πλεόνασμα και διόριζαν αποτυχημένους πρώην πολιτικούς σε οργανισμούς. Ηταν η εικόνα του μεγάλου τραπεζιού με τους φακέλους, τα τακτοποιημένα έγγραφα και τους χαμογελαστούς υπουργούς. Μια εικόνα κόντρα σε αυτά που ζει η χώρα. Εντάξει, μπορεί κάποιοι από αυτούς να είναι μια χαρά άνθρωποι, αλλά ξέρεις, αυτή η εικόνα με ταράζει όποτε τη βλέπω. Και μετά τα πλάνα που τελειώνει το Υπουργικό Συμβούλιο και οι σωματοφύλακες περιμένουν στην πόρτα τους υπουργούς να τους συνοδέψουν στον διάδρομο. Τι φοβούνται; Να μην τους βάλει τρικλοποδιά η καθαρίστρια;». 

- Και μετά;

«Μετά αποφάσισα να ενημερώσω πιο επίσημα τους φίλους μου. Πρώτα τη δημοσιογραφική μου ομάδα, μετά τα παιδιά στο protagon.gr, μετά στο “Αλάτσι”. Σε ένα κόκκινο μπλοκάκι -από τα δεκάδες που έχω στην τσάντα μου- είχα σημειώσει τους “συμμάχους” μου. Ανθρώπους που δεν πίστευαν στα κόμματα και ήθελαν να κάνουν κάτι για τη χώρα. Αποδελτίωνα συνεντεύξεις. Ηξερα βέβαια ότι κάποιοι δεν θα ερχόντουσαν σε ένα κόμμα. Γι’ αυτό έδωσα, αυτό τον κινηματικό χαρακτήρα στο “Ποτάμι”. Γιατί ποιος από την παρέα μας γίνεται μέλος ενός κόμματος με γραμματείς και φαρισαίους;». 

- Πολιτικούς όμως δεν ρώτησε; Εστω τον Σημίτη, που όλοι λένε ότι είναι κολλητός του.

«Τον Σημίτη έχω να τον δω μάλλον από τότε που ήταν πρωθυπουργός. Δεν έχω καμιά σχέση οικειότητας μαζί του». 

- Κάποιον άλλον πολιτικό;

«Οχι, κανέναν δεν ρώτησα. Ο Ψαριανός που το έμαθε από τις πρώτες ώρες μου είπε: “Καλά, είσαι τρελός; Θα το κάνεις;”. Με τον Βαρουφάκη στο Τέξας μιλήσαμε. Με έναν-δύο παλιούς της Αριστεράς που μου αρέσει να μιλάω μαζί τους. Τη Φωτεινή Τσαλίκογλου - πάντα είναι απαραίτητη μια ψυχολόγος. Τους πολιτικούς-πολιτικούς τούς είχα αποκλείσει από την ατζέντα των συζητήσεων για ευνόητους λόγους. Δεν ήθελα να διαρρεύσει, αλλά και να τους φέρω σε δύσκολη θέση. Τι να πεις σε έναν φίλο ας πούμε που είναι στον ΣΥΡΙΖΑ ή στο ΠΑΣΟΚ; Εχω έναν καλό φίλο στον ΣΥΡΙΖΑ. Τι να του έλεγα, ότι φτιάχνω κόμμα; Θα αυτοκτονούσε». 

- Και από πού θα έβρισκε άτομα για το ευρωψηφοδέλτιο;

«Τους περισσότερους τους είχα στο μυαλό μου, σε ένα κόκκινο μπλοκάκι δηλαδή - γιατί μυαλό σαν δυσλεκτικός δεν έχω. Εκανα ασκήσεις επί χάρτου εδώ και χρόνια. Σκεφτόμουν δηλαδή “γιατί δεν βάζουν αυτόν υπουργό; Γιατί δεν στέλνουν αυτόν στο Ευρωκοινοβούλιο;” και σημείωνα. Σχεδόν το μισό ευρωψηφοδέλτιο το είχα έτοιμο. Τα έβαλα κάτω και παπ-παπ-παπ. Μετά σκέφτηκα, από τους ανθρώπους που έχω στον περίγυρό μου ποιοι μπορούν να βοηθήσουν σε ένα κίνημα; Αλλωστε εγώ εάν έχω καταφέρει κάτι στη ζωή μου είναι να φτιάχνω ομάδες. Δεν έχω πάρει ποτέ τίποτε έτοιμο. Από το Protagon μέχρι το “Αλάτσι”. Βρήκα έναν φίλο που σερβίριζε σε μια καφετέρια και του είπα “θα γίνεις συνεταίρος μου”, πήρα δυο κυρίες από τα χωριά μου για να φτιάχνουν ντολμαδάκια μαζί με τη μάνα μου, πήρα μια φίλη μου που δούλευε σε ένα μπαρ και της είπα “εσύ θα είσαι μπροστά”. Ετσι και στο “Ποτάμι”, κάθε μέρα προσθέτω ανθρώπους και κάποιες άλλες αφαιρώ. Το βασικό είναι ότι βρίσκω ανθρώπους. Ερχονται πάρα πολλοί». 

- Και κρατάει αυτούς που του κάνουν. Αρκετοί εκ των οποίων είναι καθηγητές Πανεπιστημίου.

«Πρόσεξε, αυτοί δεν είναι απλώς καθηγητές Πανεπιστημίου. Εννοώ είναι άνθρωποι με προσφορά. Μια φίλη την είχα γνωρίσει τα χρόνια που δούλευα για τους Τσιγγάνους. Μετά έγινε καθηγήτρια Πανεπιστημίου. Μεν τον άλλο μιλούσαμε για αθλητικά. Για τα αίσχη στα γήπεδα. Δεν τον είχα υπολογίσει στους καθηγητές Πανεπιστημίου τον Μαυρωτά. “Ο Ολυμπιονίκης”, έλεγα». 

- Με αποτέλεσμα το «Ποτάμι» να είναι το κόμμα με τους περισσότερους καθηγητές, τους περισσότερους αγρότες (τέσσερις στον αριθμό) και τους λιγότερους δικηγόρους. Για την ακρίβεια, μία. Το πιο κοινό επάγγελμα στην πολιτική δεν εκπροσωπείται στο κόμμα.

«Δεν το είχα σκεφτεί αυτό, τώρα που το λες το σκέφτηκα. Αρα σημαίνει ότι το αντίσωμα -να μην αντιγράψω το παλιό- το είχα μέσα μου». 

- Οι ευρωεκλογές όμως φτιάχτηκαν για καθηγητές. Κανένας Φωτόπουλος της ΔΕΗ Βρυξελλών δεν πρόκειται να απειλήσει ότι θα κατεβάσει τους διακόπτες. Στις βουλευτικές όμως εκλογές τι γίνεται;

«Στην επαρχία, σε κάθε περιοχή που πάω, βρίσκω τους υποψήφιους βουλευτές μόνος μου ανάμεσα στο πλήθος. Στη Χαλκίδα ήταν 300 άτομα. Δείχνω σε μια συνεργάτιδά μου πριν τελειώσουμε και σκορπίσουμε και λέω: “Αυτόν, αυτόν, αυτόν και αυτόν”. Κόβω φάτσες που με ενδιαφέρουν, εκείνη παίρνει τα τηλέφωνα τους και μετά αυτούς τους πέντε-δέκα τους συζητάω και σε μία στις δύο περιπτώσεις έχω πέσει μέσα. Ανταλλάσσουμε  mail, μου στέλνουν τις σκέψεις τους, τις θέσεις τους για την περιοχή. Γνωριζόμαστε. Ετσι, σε κάθε νομό που έχω πάει έχω βρει τους υποψήφιους βουλευτές». 

- Με κριτήρια;

«Να είναι ενεργοί. Να μην είναι αργόσχολοι. Ανθρωποι που έχουν παιδευτεί στη ζωή τους και τα έχουν καταφέρει. Που έχουν δώσει μικρές μάχες για τα κοινά. Ή κάποιος νέος που μου λέει ότι τελείωσε το Πανεπιστήμιο, δεν έχει βρει δουλειά, αλλά δουλεύει το βράδυ σε σουβλατζίδικο και το πρωί delivery παξιμάδια. Ανθρωποι που δεν μασάνε από τα προβλήματα της ζωής. Κατάλαβες; Που δεν κωλώνουν». 

- Και πολιτικά τι είναι αυτοί;

«Τους ρωτάω πάντα στο αυτί τι ψήφισαν τις προηγούμενες εκλογές γιατί θέλω να έχει το κόμμα και ανθρώπους που ψήφισαν Αριστερά, Κέντρο και Δεξιά. Το ίδιο αδιέξοδο δεν είχαμε όλοι; Οι μισοί θα σου πουν ψήφισα με βαριά καρδιά Σαμαρά ή με βαριά καρδιά ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θέλω η δεξαμενή μας λοιπόν να είναι ένας. Και να μην έχουν ανάμιξη σε κομματικά γραφεία. Να μην υπήρξαν βαθμοφόροι. Να μην έχουν διοριστεί σε διοικήσεις - γιατί κάποια στιγμή όλοι περάσαμε από μια Νεολαία. Και μετά τους κάνω και μια-δυο ερωτήσεις πιο προσωπικές. Δηλαδή στην Κέρκυρα τι πρέπει να γίνει; Θα ζήσετε μόνο με τον τουρισμό ή θα φυτέψουμε και ελιές; Συνεντεύξεις πέντε λεπτών που δίνουν το στίγμα του άλλου. Με κάποιους από αυτούς πάμε και τρώμε». 

- Ας πούμε ότι γίνονται ευρωεκλογές, ο κόσμος τρελαίνεται, θέλουν όλοι Θεοδωράκη και το «Ποτάμι» πιάνει 25%. Θα ζητήσει εκλογές ή θα περιμένει;

«Θα περιμένω να φτιάξω κόμμα. Θα χρειαστούμε κάποιους μήνες για να φτιάξουμε το κόμμα. Και μετά είναι αστείο να ζητάς με το που βγήκες εκλογές. Εχει καταντήσει ανέκδοτο στην Ελλάδα». 

- Και ποιο είναι το όριο που από εκεί και κάτω θα είναι αποτυχία;

«Εχω πει, με το 5% πας σπίτι σου». 

- Πολύ τσαμπουκαλίδικο δεν είναι αυτό;

«Γιατί, θα προτιμούσες να σου έλεγα ότι χωρίς εμένα θα χαθεί η πατρίδα - όπως λένε κάποιοι παλιοί πολιτικοί; Στην άκρη λοιπόν για να προσπαθήσει ο επόμενος». 

- Και ποιοι είναι εκείνοι που δίνουν το σημερινό δημοσκοπικό ποσοστό του 11% στο «Ποτάμι»;

 «Να σου πω ποιοι είναι. Είναι πολύ περισσότερες γυναίκες απ’ ό,τι άνδρες. Οι γυναίκες έχουν πιο ευαίσθητες κεραίες. Αλλωστε οι διαφημιστές κατέτασσαν πάντα τις εκπομπές μου στις γυναικείες. Επίσης είμαστε μπροστά στους πολύ νέους ανθρώπους, αλλά δεν τα πάμε καλά στις ηλικίες άνω των 55. Δεν με ξέρουν σαν πολιτικό και θέλουν πολιτικούς που ξέρουν από την τηλεόραση. Αν δεν έκανα περιοδείες τις πρώτες 40 μέρες και έβγαινα στην τηλεόραση πιστεύω ότι θα το είχα αυτό το κοινό». 

- Φτωχοί ή πλούσιοι;

«Στο αεροδρόμιο της Κέρκυρας που έμεινα μια μέρα εγκλωβισμένος γιατί δεν πετούσε το αεροπλάνο ερχόντουσαν κάθε τόσο οι καθαρίστριες και μου έλεγαν “μαζί σου, αγόρι μου”. Αλλά και οι κυρίες με τις ακριβές τσάντες. Οι δημοσκόποι λένε ότι κόβουμε και από τη Νέα Δημοκρατία και από τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ψέμα ότι κόβουμε έναν από τους δύο».

- Αλλαξε, λοιπόν, κάτι το «Ποτάμι»;

«Νομίζω ότι έχει μεταβάλει λίγο τη συμπεριφορά των παλιών κομμάτων. Θυμήσου ποιους ανθρώπους συζητούσαν για τα ψηφοδέλτια στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Κομματικά στελέχη κυρίως. Και μόλις εμφανίστηκε το “Ποτάμι” και είπε “νέοι άνθρωποι στο παιχνίδι”, η Νέα Δημοκρατία παίρνει τον Αμυρά και ο ΣΥΡΙΖΑ την Κούνεβα. Γιατί τα ψηφοδέλτια πρέπει να είναι από τον λαό». 

- Με τον Σταύρο Θεοδωράκη κλείσαμε τη συνέντευξη με μια συνηθισμένη ιστορία:

 «Το θέμα είναι αν εννοούμε τα ίδια πράγματα με όλους αυτούς που μας χειροκροτούν. Πριν από δυο-τρεις μέρες χρειάστηκε να ψωνίσω κάλτσες. Μπαίνω σε ένα μαγαζί και μόλις με βλέπει ο μαγαζάτορας αρχίζει να φωνάζει: “Μπράβο, ρε φίλε, επιτέλους, να φύγει η διαφθορά και να τα αλλάξουμε όλα!”. Παίρνω εγώ τις κάλτσες, μου αρέσουν και δεν παίρνω ένα ζευγάρι αλλά πέντε και όταν φτάνω στο ταμείο μου λέει: “Δεν πιστεύω να θες απόδειξη”. Νόμιζα ότι έκανε χιούμορ. Ο άνθρωπος που πανηγύριζε για την παρουσία μου λέγοντας “να φύγουν οι κλέφτες” μου λέει “δεν νομίζω να θες απόδειξη”. Ντράπηκα για λογαριασμό του. Ούτε θυμάμαι τι ψέλλισα. Κατάλαβες;». 
 
Κατάλαβα. Οπως κατάλαβα ότι δεν γίνεται ο κόσμος να απορρίπτει την παλιά πολιτική αλλά όταν εμφανιστεί ένα νέο κόμμα να το κατηγορεί επειδή δεν έχει παλιούς πολιτικούς. Κάτι σαν να κατηγορείς τα λαμόγια που φάγανε τα λεφτά την ώρα που ζητάς να μην κόψεις απόδειξη. Δεκαετίες η Ελλάδα βολεύτηκε στην υποκρισία, αλλά όπως στην προσωπική ζωή έτσι και στην πολιτική ήρθε η ώρα να ξεκολλήσουμε.

Ζήτησαν βεβαίωση στατικής επάρκειας για τα αντίσκηνα!

Κοστίζουν 63 ευρώ το ένα και θα χρησιμοποιηθούν αντί για τα συνήθη παραπήγματα


Για το λούνα παρκ στο Ελληνικό, εκεί όπου πριν από μερικές μέρες έχασε τη ζωή του ένα 13χρονο παιδί, η υποβολή φακέλου με τις προδιαγραφές ασφαλείας της όλης εγκατάστασης δεν θεωρήθηκε ποτέ υποχρεωτική ή έστω απαραίτητη.

Για τους φουσκωτούς κυλίνδρους που, όπως αποδείχθηκε, έκρυβαν θανάσιμους κινδύνους δεν είχε απαιτηθεί από τον δήμο ούτε καν άδεια λειτουργίας. Αντιθέτως, όμως, για το αντίσκηνο-προεκλογικό περίπτερο που θέλησε να στήσει το «Ποτάμι» στην Κηφισιά το οικείο Αστυνομικό Τμήμα ζήτησε βεβαίωση στατικής επάρκειας, πιστοποιημένη από πολιτικό μηχανικό. Με άλλα λόγια, η Αστυνομία δήλωσε στους υπεύθυνους του νεοπαγούς κόμματος ότι δεν θα επέτρεπε την εγκατάσταση των σκηνών τύπου ιγκλού στον καθορισμένο από τον Δήμο Κηφισιάς χώρο αν προηγουμένως το «Ποτάμι» δεν προσκόμιζε επίσημο πιστοποιητικό που να βεβαίωνε ότι το προεκλογικό του αντίσκηνο δεν θα κατέρρεε, καταπλακώνοντας με το βάρος του αθώους και ανύποπτους πολίτες, δεν θα προκαλούσε υλικές ζημιές κ.λπ. Το ότι σε γωνίες και πλατείες της Αθήνας υπάρχουν διάσπαρτα χωροδικτυώματα από τις παλιές καλές πλην αμφιβόλου ευστάθειας σκαλωσιές θα αρκούσε για να υπογραμμίσει τον παραλογισμό τού να ζητείται βεβαίωση στατικής επάρκειας για μια σκηνή αμελητέου βάρους και περιορισμένων λοιπών διαστάσεων. 



Προφανώς, η αντίληψη των ενδεχόμενων κινδύνων στα βόρεια προάστια είναι διαμετρικά αντίθετη από εκείνη που επικρατεί στα νότια. Ωστόσο, η σύγκριση των δύο περιστατικών, δηλαδή του ξέφραγου λούνα παρκ και του «ποταμίσιου» αντίσκηνου, καταδεικνύει, για άλλη μία φορά, πώς συγκεκριμένοι φορείς που λειτουργούν στο γενικότερο πλαίσιο του Ελληνικού Δημοσίου μπορούν κατά περίπτωση να καταπίνουν ανέμελα την κάμηλο και να διυλίζουν μετά σχολαστικής, γραφειοκρατικής τυπολατρίας τον κώνωπα.

Βέβαια, το «Ποτάμι» θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του για την αμηχανία που προκάλεσε στις Αρχές. Πρωτοβουλίες και εμπνεύσεις όπως τα αντίσκηνα των 63 ευρώ που χρησιμοποιούνται, αντί των καθιερωμένων και τυποποιημένων προεκλογικών παραπηγμάτων, μπορεί να ταιριάζουν στο αντισυμβατικό προφίλ ενός νεαρού κόμματος, ταυτόχρονα όμως εκθέτουν τη δυσκαμψία των κυρίαρχων αντιλήψεων. 

Διότι είναι πολύ πιθανό αν το «Ποτάμι» ακολουθούσε την πεπατημένη των άλλων κομμάτων να έπαιρνε αμέσως την άδεια να κατασκηνώσει χωρίς διατυπώσεις. Αντιμετωπίζοντας όμως τα «σκηνάκια» του Σταύρου Θεοδωράκη ως αυθαίρετα κτίσματα που χρειάζονται βεβαίωση στατικής επάρκειας προκειμένου να νομιμοποιηθούν, το σύστημα δείχνει ότι αιφνιδιάζεται από την παραμικρή και εντέλει επουσιώδη πρωτοτυπία. Για την ιστορία, η διαδικασία που εφαρμόζεται για τα προεκλογικά περίπτερα είναι η συνεννόηση του κόμματος με τον εκάστοτε δήμο, ο οποίος χορηγεί τη σχετική άδεια. 



Σε ορισμένες περιοχές, όπως η Κηφισιά, εκτός από την έγκριση του δήμου απαιτείται άδεια και από την Αστυνομία. Οταν λοιπόν το «Ποτάμι» δήλωσε ότι θα ήθελε να εγκαταστήσει σκηνή στην οδό Κολοκοτρώνη, η Αστυνομία απάντησε ότι χρειάζεται τη βεβαίωση στατικής επάρκειας. Ακολούθησε ένας μικρός διάλογος μεταξύ κωφών, καθώς καμία από τις δύο πλευρές δεν καταλάβαινε τι ζητούσε η άλλη: το μεν «Ποτάμι» εξηγούσε ότι δεν θα εγκαταστήσει περίπτερο αλλά αντίσκηνο, η δε Αστυνομία επέμενε ότι απλώς εφαρμόζει τον νόμο. 
Ως εποπτικό μέσον, μάλιστα, το Α.Τ. Κηφισιάς απέστειλε στο «Ποτάμι» ένα υπόδειγμα βεβαίωσης στατικής επάρκειας, την οποία το κόμμα οφείλει να συμπληρώσει και να υποβάλει προκειμένου να πάρει την άδεια προεκλογικής κατασκήνωσης. Μέχρι στιγμής οι υπεύθυνοι του «Ποταμιού» δεν έχουν καταφέρει να στήσουν τη σκηνή τους, εγκλωβισμένοι στην απορία σχετικά με το πώς απαιτείται στατικότητα από ένα ρευστό όπως το «Ποτάμι», κάτι εξ ορισμού οξύμωρο.