Όλγα Μαλέα: Η δημιουργός των επιτυχιών

Σκηνοθετώντας τη νέα σειρά της ΕΡΤ «Τα καλύτερά μας χρόνια», αυτή την περίοδο η Ολγα Μαλέα βιώνει μια μεγάλη χαρά. «Βρίσκομαι ανάμεσα σε εκπληκτικούς ηθοποιούς, όπως την Κατερίνα Παπουτσάκη και τον Μελέτη Ηλία, που εκτιμώ την αυθεντική προσπάθειά τους να ερμηνεύσουν το ζεύγος Αντωνόπουλου, ξεπερνώντας όλους τους ρόλους που τους έχουν χαρακτηρίσει στο παρελθόν. Κι αυτό συμβαίνει σε ένα υπέροχο σετ χωρίς καλώδια -όλα τα μηχανήματα και οι κάμερες είναι ασύρματα- με κλειστά κινητά, χωρίς διασπάσεις και άνευ τσιγάρων και καπνού. Ιδανικές συνθήκες», περιγράφει ενθουσιασμένη. «Η σειρά μπαίνει στο σπίτι της οικογένειας Αντωνόπουλου από το καλοκαίρι του ’69 έως το ’75», εξηγεί η σκηνοθέτρια και συνεχίζει. «Βοηθώντας με τις μνήμες μου και την τέχνη μου, θα ήθελα να φέρω μια κινηματογραφική ματιά στη σειρά που θα μας κάνει να νιώσουμε ότι είμαστε εκεί, στην κουζίνα με τον χειροκίνητο λεμονοστίφτη, στο σαλόνι με την ποδοκίνητη ραπτομηχανή, σε μια εποχή όπου 1.500 δραχμές ήταν ένας καλός μισθός. Ταυτίζομαι με τον μικρό πρωταγωνιστή της σειράς γιατί κι εγώ ήμουν 9 ετών το 1969. Εχω συναισθηματικό δέσιμο με την ιστορία που σκηνοθετώ. Δεν νοσταλγώ το 1969 αλλά μ’ αρέσει που το εξερευνώ και νιώθω ότι έχω μια ευκαιρία να συμφιλιωθώ με αυτό».

Μακριά από TV και σεξ

Η Ολγα Μαλέα μεγάλωσε σε ένα σπίτι χωρίς τηλεόραση. «Oι γονείς μου δεν ήθελαν να πάρουν γιατί θεωρούσαν ότι θα με ξεμυαλίσει. Στις 20 Ιουλίου του 1969 πήγαμε σε μια θεία μου, που είχε ήδη την περιβόητη συσκευή, για να παρακολουθήσουμε όλοι μαζί την προσελήνωση. Οπως και για τον νεαρό πρωταγωνιστή της σειράς που σκηνοθετώ, αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με την τηλεόραση. Στο σπίτι μας προσγειώθηκε θριαμβευτικά το 1973 μαζί με τη γιαγιά μου, που ήρθε να μείνει μαζί μας και έφερε τη δική της. Ετσι, τα απογεύματα έβλεπα μαζί της τη “Γειτονιά”, τον “Αγνωστο πόλεμο”, τηλεπαιχνίδια και διαφημίσεις. Ο άλλος μεγάλος κίνδυνος τότε ήταν το σεξ. Ως έφηβη, θυμάμαι τον πατέρα μου κάθε φορά που ήταν να πάω σε ένα πάρτυ να μου λέει πως η κόρη ενός γνωστού του, τον οποίο όλως τυχαίως είχε συναντήσει την προηγουμένη, έμεινε έγκυος χωρίς να το καταλάβει μόλις έσβησαν τα φώτα στο πάρτυ. Αυτό το “χωρίς να το καταλάβει” πολύ με είχε προβληματίσει για χρόνια. Τότε χτιζόταν όλη η Αθήνα και συχνά παίζαμε στις τριγύρω οικοδομές. Ενα αγαπημένο παιχνίδι μας ήταν να ανεβαίνουμε σε μαδέρια και να πηδάμε αναπαριστώντας τις Σουλιώτισσες. Τώρα που το σκέφτομαι ήταν αρκετά επικίνδυνο αλλά κανείς δεν ανησυχούσε ούτε μην πατήσουμε σκουριασμένες πρόκες με τις σαγιονάρες που κυκλοφορούσαμε ούτε μην πέσουμε σε καμιά από τις άπειρες τρύπες της οικοδομής. Είπαμε, οι μεγάλοι κίνδυνοι ήταν η τηλεόραση και το σεξ. Στα 11 μου δεν ήξερα καν πώς γίνονται τα παιδιά. Είχαμε πάει στο χωριό μας στη Μάνη και η Ελενίτσα, ένα κοριτσάκι που γνώρισα εκεί, μου αποκάλυψε τον τρόπο. “Αυτά γίνονται έτσι εδώ στο χωριό”, της απάντησα εγώ η πρωτευουσιάνα με απόλυτη βεβαιότητα, “στην Αθήνα πάμε στην εκκλησία, παντρευόμαστε και μετά ο Θεός στέλνει τα παιδιά”. Σε σχέση με τα παιδιά του σήμερα, ήμασταν βλίτα!».



Από το Γέιλ στη μεγάλη οθόνη

Παρότι από ένα σημείο και μετά η σκηνοθεσία έγινε μονόδρομος, η ιστορία είχε πολύ διαφορετική αρχή. «Ως έφηβη πήγαινα πολύ σινεμά, αλλά δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό να ασχοληθώ με αυτό επαγγελματικά. Μεγάλωσα σε μια αστική οικογένεια με γιατρούς και δικηγόρους και η πορεία μου έμοιαζε προδιαγεγραμμένη, μου πήρε χρόνια να σκεφτώ ότι θα μπορούσα να γίνω σκηνοθέτης. Σπουδάζοντας Ψυχολογία στο Γέιλ, σε ένα περιβάλλον με ελευθεριότητα πνεύματος όπου όλα ήταν επιτρεπτά, άρχισα να σκέφτομαι μήπως θα μπορούσα κι εγώ να το δοκιμάσω». Ετος 1997 πλέον, και οι γιγαντοαφίσες στη συμβολή Κηφισίας και Αλεξάνδρας, όπως και οι στάσεις λεωφορείων ενημέρωναν για τον «Οργασμό της αγελάδας». Πρεμιέρα στον κινηματογράφο «Αστρον», μια μεγάλη ικανοποίηση για την Ολγα Μαλέα που έβλεπε τον εαυτό της να μοιράζεται με τον κόσμο, με πρωτόγνωρη επιτυχία, την αγωνία της για το πώς αισθάνονται τα κορίτσια την πρώτη τους φορά και τη μυθολογία περί αυτού. Σήμερα εξακολουθεί να υποστηρίζει ότι ο οργασμός της αγελάδας είναι αυτός που ενεργοποιεί τον ταύρο και τον κάνει να τη θέλει. «Επίσης, εξακολουθώ να πιστεύω ότι η σεξουαλικότητα των γυναικών παραμένει ταμπού και μυστήριο σε μια κοινωνία όπου η γυναίκα παρουσιάζεται ως αντικείμενο του πόθου και όχι ως υποκείμενο της επιθυμίας», λέει η ίδια.



Υπεροχα 50s

Διανύοντας την 6η δεκαετία της ζωής της, η Ολγα Μαλέα διαπιστώνει τη χαρά τού να είσαι εν εφεδρεία μαμά, εργένισσα μετά από έναν χωρισμό και να έχεις χρόνο για πράγματα για τα οποία δεν είχες, όπως το ποδήλατο και το φλάουτο, δύο μεγάλες της αγάπες. «Ανακάλυψα το ποδήλατο το 2010 μέσα από το FreeDay, μια ποδηλατική ομάδα που συγκεντρωνόταν κάθε Παρασκευή βράδυ στην Αθήνα και έφτασε να μαζεύει πάνω από 1.000 ποδηλάτες τη φορά. Σήμερα συνεχίζω σε μικρότερες ομάδες αλλά και μόνη μου μέσα στην πόλη αφού το χρησιμοποιώ για μετακίνηση. Επίσης, εδώ και πέντε χρόνια φοιτώ σε Ωδείο, στο Athenaeum, όπου παίζω φλάουτο με την αγαπημένη μου δασκάλα, τη Στέλλα Γαδέδη, και ζω ξανά την τεράστια χαρά που δίνει το να δημιουργείς μουσική μαζί με άλλους. Μετά τα 50 έχεις την εμπειρία για να αναγνωρίζεις τα καλά που σου έρχονται και να τα κρατάς, ενώ όταν είσαι νέος εύκολα τα προσπερνάς. Επίσης, έχεις την κρίση να αναγνωρίζεις τα στραβά, αντί να αναρωτιέσαι αν φταις εσύ, και να τα αφήνεις να πάνε στο καλό», σχολιάζει. Η δημιουργός έχει δύο υπέροχους γιους και πρόσφατα απέκτησε και δύο εγγόνια, αγόρια, που τη φωνάζουν γιαγιά, αλλά όχι μπροστά σε πολύ κόσμο. «Το κορίτσι που δεν έκανα είναι η νύφη μου», εξομολογείται. Νιώθει ότι το καλοκαίρι και η θάλασσα, το βουνό, ο αέρας λειτουργούν θεραπευτικά. «Στις δέκα μέρες διακοπών από τα γυρίσματα έπαινε στη θάλασσα κι έβγαινα λίγες ώρες μόνο κάνοντας bike camping, δηλαδή ποδήλατο και κάμπινγκ. Ολα χωράνε στους δυο σάκους του ποδηλάτου μου», εξηγεί αναπολώντας για εκείνες τις πολύτιμες στιγμές.



Οχι μόνο «Ριζότο»

Η κουζίνα είναι μια άλλη μεγάλη της αγάπη. «Οσο ζούσε η γιαγιά μου, που είχε πολλά παιδιά και εγγόνια, τη βοηθούσα, ανοίγαμε φύλλο, φτιάχναμε γεμιστά και χαλβά. Κατόπιν, παντρεμένη με έναν Ιταλό, τον Ρωμύλο από τη Γένοβα, γνώρισα την υψηλή γαστρονομία της ιταλικής κουζίνας. Μετά ήρθαν το αντιφλεγμονώδες τζίντζερ, τα βίγκαν, τα χωρίς γλουτένη. Μου αρέσει να μαγειρεύω για ανθρώπους που αγαπώ λαμβάνοντας υπόψη τις διατροφικές τους προτιμήσεις», αναφέρει και η κουβέντα έρχεται και στην άλλη μεγάλη σκηνοθετική επιτυχία της: «Το “Ριζότο” το έχω ζήσει στο πετσί μου, οι ταινίες που κάνω αφορούν προβληματισμούς της γενιάς μου, με βοηθούν να επεξεργαστώ δικά μου θέματα χωρίς να είναι αυτοβιογραφικές. Εχω καλές σχέσεις με τον πρώην άντρα μου, χωρίσαμε αρμονικά, πιστεύω ότι τα λόγια που πληγώνουν μένουν για πάντα και δεν γυρίζουν ποτέ πίσω. Οπότε όταν βρίσκομαι εν βρασμώ ψυχής δίνω χρόνο στον θυμό και αφήνω την κουβέντα για την επομένη φορά με ψυχραιμία. Πάντως οι άντρες αλλάζουν σιγά-σιγά από την εποχή του “Ριζότο”, ο γιος μου στην Αγγλία βρίσκεται σε πληρωμένη άδεια πατρότητας και το χαίρεται πολύ». Ολοκληρώνοντας την κουβέντα μας, σχολιάζει: «Είναι πολύ ωραίο να αναγνωρίζεται η επαγγελματική σου ταυτότητα σε συνάρτηση με το φύλο σου. Αρέσκομαι στο “σκηνοθέτρια”, τον όρο που προτείνει ο Μπαμπινιώτης κατά το “ποιήτρια”». Η Ολγα, όμως, δεν είναι μόνο αυτό, είναι η αγαπημένη φίλη που εδώ και δεκαετίες αφουγκράζεται τα υπαρξιακά μας και βρίσκει έναν ευφάνταστο τρόπο να μας τα διηγηθεί ◆