String Demons: «Ακολουθούμε τη φωτιά που λέγεται δημιουργία»

Μάρτιος 2014. Η Αθήνα αναζητά ρυθμό σε μια εποχή κρίσης. Μέσα σε αυτό το κλίμα, δύο αδέλφια, η Λυδία και ο Κωνσταντίνος Μπουντούνης, αποφασίζουν να ενώσουν το βιολί και το βιολοντσέλο τους. Δεν είναι ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι που ξεκινούν από την κλασική μουσική, αλλά η διαφορά είναι ότι εκείνοι δεν έμειναν ποτέ πιστοί στις «ιερές γραφές». Μεταπήδησαν στη μέταλ, έσμιξαν με το ρεμπέτικο, έριξαν μέσα παραδοσιακές μελωδίες και δημιούργησαν κάτι που δεν χωράει σε playlist.

Το όνομα String Demons δεν το επέλεξαν. Ηρθε από το κοινό, από την ενέργεια της σκηνής. «Δεν το βρήκαμε μόνοι μας. Κατά κάποιον τρόπο μας βάφτισαν έτσι. Αυτό το όνομα όμως κρύβει και μια εφηβεία μέσα του, δεν είναι και το καλύτερό μας, αλλά το αγαπάμε πια. Εμπεριέχει μια παιδικότητα που η αλήθεια είναι ότι δεν μας έχει εγκαταλείψει. Η αγάπη μας για τη μουσική και η ανάγκη να είμαστε ελεύθεροι έχουν μείνει ίδιες από την πρώτη πρόβα», λένε. Αυτό που άλλαξε είναι ο τρόπος που βλέπουν τον εαυτό τους: λιγότερο αυστηροί, περισσότερο ανοιχτοί και έτοιμοι να γελάσουν ακόμα και με τον τρόπο που τσακώνονται: «Εγινε πιο ενήλικος, πιο μαλακός».

Πώς περιγράφεις αυτό το «δαιμονικό» ντουέτο σε κάποιον που δεν τους έχει ακούσει ποτέ; «Παίζουμε ό,τι μας αρέσει», απαντούν. Και κάπως έτσι γεννήθηκε ένας ήχος που δεν είναι ούτε αμιγώς κλασικός, ούτε καθαρά μέταλ, ούτε μόνο παραδοσιακός. Είναι όλα αυτά μαζί, αλλά και κάτι άλλο, κάτι που τους ανήκει αποκλειστικά. «Είμαστε ένα εγχορδικό κράμα με ανάγκη να τα σπάσουμε χωρίς την ανάγκη ταμπέλας». Η ισορροπία ανάμεσα στη δομή και την έκρηξη είναι το μεγάλο τους μυστικό. «Εκρηξη χωρίς δομή δεν μπορεί να υπάρξει. Η κλασική παιδεία μάς έδωσε τα εργαλεία, αλλά πάνω στη σκηνή η ανάγκη για έκρηξη παίρνει το τιμόνι». Αυτό είναι το σημείο όπου η πρόβα δίνει τον έλεγχο και έπειτα, στη συναυλία, αναλαμβάνει η καθαρή αδρεναλίνη.

Από Βιβάλντι μέχρι Ακη Πάνου και Iron Maiden, οι String Demons δεν φοβούνται να «πειράξουν» κανέναν. «Δεν διστάσαμε ποτέ. Αν σκεφτόμασταν το “τι θα πουν οι άλλοι”, δεν θα φτιάχναμε μουσική. Αν κάτι μας αρέσει και μας κάνει το κλικ, το κάνουμε δικό μας». Μια συνεργασία όμως μένει ξεχωριστή: το «Σ’ έχω κάνει Θεό» με την Κατερίνα Στανίση. «Ηταν απόλαυση. Αυτή τη δουλειά σ’ αυτό το τραγούδι την ευχαριστηθήκαμε τόσο πολύ, παρόλο που απαίτησε πολλή προσπάθεια. Η Κατερίνα Στανίση είναι ένας απίστευτος, ζεστός άνθρωπος και μια μυθική φιγούρα της ελληνικής μουσικής που μπήκε με θαυμαστό τρόπο στην ιδέα μας και έδωσε τον καλύτερο εαυτό της ώστε να ενωθούν δύο κόσμοι και να βγει αυτό το αποτέλεσμα».

Συχνά κατηγορούνται ή επαινούνται για την αποδόμηση. Εκείνοι απαντούν απλά: «Δεν σκεφτόμαστε “αποδόμηση”. Ακολουθούμε τη φωτιά που λέγεται δημιουργία. Ο καθένας βλέπει κάτι διαφορετικό σε αυτό που φτιάχνουμε. Για εμάς έχει νόημα, για κάποιον άλλον μπορεί να μην έχει. Κι αυτό είναι απολύτως φυσικό». Η ίδια φωτιά είναι και το μυστικό για να συνυπάρχουν ως αδέλφια επί σκηνής και εκτός. «Το μυστικό είναι η αγάπη γι’ αυτό που κάνουμε και το ότι περνάμε καλά μαζί. Ωριμάζουμε χωρίς να χάνουμε τον αυθορμητισμό. Και αυτό είναι το κλειδί: να ελευθερώνεσαι, όχι να περιορίζεσαι».

Οταν δύο αδέλφια δημιουργούν μαζί, οι συγκρούσεις είναι αναπόφευκτες. «Υπάρχει αρχηγός, αλλά κάθε φορά είναι διαφορετικός. Ουσιαστικά, είναι αυτός που εκείνη τη στιγμή υπενθυμίζει τι αγαπάμε αληθινά και έχει την ψυχραιμία να το στηρίξει. Μέχρι να φτάσουμε εκεί, όμως, μπορεί να γίνει χαμός!». Highlight της πορείας τους, «το βλέμμα που ανταλλάξαμε στα καμαρίνια του θεάτρου Διάνα για την παράσταση “Το πάρτι της ζωής μου” μετά από 500 εμφανίσεις σε δύο σεζόν. Ηταν σαν να λέγαμε: “Οντως το κάναμε αυτό;”».

Η επετειακή συναυλία για τα δέκα χρόνια δημιουργίας στο Μέγαρο Μουσικής στις 29 Νοεμβρίου αναμένεται όσο εκρηκτική υποψιάζεστε. Με τη σκηνοθετική ματιά του Ηλία Καρελλά και τη συμμετοχή της Camerata Junior, οι String Demons ανοίγουν ένα κεφάλαιο στη θεατρικότητα. «Ο Ηλίας έχει τον τρόπο με ένα απλό φως να πει μια ιστορία. Αυτή τη φορά θα έχει πολλά φώτα, μια πολύ δυνατή ορχήστρα, κι εμάς, τους δαίμονες». Η εμπειρία με τη συμφωνική ορχήστρα, ειδικά με τόσους νέους μουσικούς, είναι μαγική. «Νιώθεις ότι θέλουν να παίξουν μαζί σου. Είναι σαν να μοιράζεσαι τη σπίθα που ξεκίνησε μέσα σου, αλλά τώρα καίει σε 30 άτομα». Το πιο απρόσμενο κομμάτι που θα ακουστεί στη συναυλία «ας το αφήσουμε για έκπληξη».

Μετά από δέκα χρόνια μουσικής συνύπαρξης, κοιτούν μπροστά. «Σινεμά. Είναι κάτι που μας ενδιαφέρει πολύ. Μπορεί να έχουμε ήδη κάνει ένα άλμπουμ “εκτός ορίων”, αλλά ελπίζουμε ότι το αληθινά μεγάλο δεν έχει έρθει ακόμα. Μακάρι να μην μπορούμε καν να το φανταστούμε τώρα».