Θανάσης Τσεκούρας

Διαβάσαμε συμβουλές στους αστυνομικούς πώς και πού να «πλακώσουν» τον Βαρουφάκη, σε εφημερίδες που έχουν σημαία την ευπρέπεια. Πρόσφατα, οι «New York Times» χαρακτηρίστηκαν η «Πράβντα της Αμερικής». Κάποιοι επιμένουν ότι ηρθε η ώρα «να λύσουμε τους λογαριασμούς για τον Εμφύλιο». Αλλοι, σε πιο ελληνοπρεπές και παραδοσιακά εθνικόφρον ύφος, μας καλούν «να τελειώνουμε επιτέλους με το ΚΚΕ». Τις «παραφυάδες» τις αφήνουν προς το παρόν απέξω. Πού βρέθηκαν όλα αυτά τα «ορφανά» του αείμνηστου Γεωργαλά;

Κόμπλεξ, απωθημένα, μια νέα «προδοσία των διανοουμένων», στροφή στον συντηρητισμό, «μεταμορφισμός»; Ποιος ξέρει. Μπορεί όλα αυτά και πολλά ακόμη. Πάντως, μέσα στην πολυμορφία διακρίνεται η ανάδυση ενός νέου ρεύματος και στη χώρα μας που μπορεί να περιγραφεί ως «ο νέος συντηρητισμός».

Με ιδεολογικούς όρους, οι «νέοι συντηρητικοί» επιδιώκουν ένα και μόνο πράγμα: να στιγματίσουν οποιαδήποτε έννοια που διαθέτει σχέση με την Αριστερά. Ακόμη και την πιο μακρινή. Απ’ αυτό το ιδεολογικό σαφάρι δεν γλιτώνει βέβαια η Μεταπολίτευση. Συνήθως, όλες οι παθογένειες της χώρας αποδίδονται στη Μεταπολίτευση και στην καταλυτική σημασία της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς στη διαμόρφωσή της.

Πολιτικά οι «νέοι συντηρητικοί» διαμορφώθηκαν στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιες μάλλον άστοχες παρεμβάσεις που προηγήθηκαν δεν κατάφεραν να ευδοκιμήσουν. Οπως ήταν η αναζήτηση μιας «σοβαρής Χρυσής Αυγής». Ακόμη και τα «ευχαριστήρια» στη Χρυσή Αυγή που απενοχοποίησε την κριτική στην Αριστερά.

Ο λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ έδωσε την πολύτιμη πρώτη ύλη για την επιτυχημένη επανέκδοση των «νέων συντηρητικών». Οταν πολιτεύεσαι, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, με βάση το «εμείς ή αυτοί» είναι φυσικό να πληθαίνουν και οι «αυτοί». Ο,τι λοιπόν ξεκίνησε ως άμυνα απέναντι στον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ αναπτύχθηκε, διευρύνθηκε, απενοχοποιήθηκε και πλέον λειτουργεί ισοπεδωτικά και επιθετικά. Οχι μόνο εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και εναντίον όσων επιμένουν σε στοιχειώδη προοδευτικά προτάγματα.

Οι δυστοπικές συνθήκες της πανδημίας λειτουργούν ως θερμοκήπιο για τα πιο πιθανά και απίθανα «άνθη του κακού». Οι πολιτικές συγκεντρώσεις καταγγέλλονται ως clusters του κορωνοϊού. Οι νέοι ευθύνονται για την πανδημία. Οσοι κυκλοφορούν έξω μπορεί να είναι και «πράκτορες του ΣΥΡΙΖΑ». Οσοι αναζητούν ακόμη και στις πιο σκοτεινές μέρες ένα πιο ανέμελο και ελευθεριακό lifestyle στιγματίζονται ως «ψεκασμένοι».

Ομως εκεί που η σχολή του «νέου συντηρητισμού» το τερματίζει είναι στη λατρεία προς τον Κυριάκο. Ακόμη και υπουργοί, κυβερνητικά στελέχη και ψηφοφόροι της Ν.Δ. διαπιστώνουν λάθη και παραλείψεις στη διαχείριση της πανδημίας. Μέχρι και ο ίδιος ο πρωθυπουργός παραδέχτηκε πρόσφατα στη Βουλή ότι «πέσαμε έξω», ότι υπήρξε «εφησυχασμός». Ολοι εκτός από τους «Κyriakistas», δηλαδή, την επίσημη πολιτική στολή των «νέων συντηρητικών».

Αυτοί υπερασπίζονται τα πάντα, ακόμη και τα ομολογημένα λάθη της κυβέρνησης, με το καταλυτικό επιχείρημα: αν ήταν στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ... Δεν μπορούν να γίνουν προβλέψεις σχετικά με το πώς θα εξελιχθεί στο μέλλον το ρεύμα των «νέων συντηρητικών». Πολύ σύντομα είναι πιθανό να θεωρήσουν υπερβολικά ευρύχωρα και τα όρια της φιλελεύθερης δημοκρατίας, την οποία φαινομενικά ασπάζονται. Ζητώντας τον περιορισμό τους. Μια ματιά στις πρόσφατες πρωτοβουλίες του Εμανουέλ Μακρόν για τη θωράκιση της γαλλικής Αστυνομίας επιτρέπει μια πρόγευση.

Απλώς στην Ελλάδα τα πράγματα συνήθως είναι πιο χαλαρά. Και η απόσταση ανάμεσα στη σοβαρότητα και την κωμωδία, πιο μικρή. Οπως και της «βαριάς» διανόησης από το «Δελφινάριο». Ευτυχώς δηλαδή...