Τάσος Καραμήτσος

Κάθε μεγάλη ελληνοτουρκική κρίση, ιστορικά, έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά: γεωπολιτικά, οικονομικά. Το 1974 οι Τούρκοι εισέβαλαν στην Κύπρο γιατί η Ελλάδα ήταν παντελώς ασταθής και αδύναμη πολιτικά με τη χούντα. Σήμερα έχουν το πλεονέκτημα της τεράστιας πίεσης που μπορούν να μας ασκούν με τις ορδές των επικίνδυνων (στη συντριπτική τους πλειοψηφία) παράνομων μεταναστών που μας στέλνουν. Ο ίδιος ο ηγέτης της Τουρκίας είναι αυτό που λέμε «ειδική περίπτωση» ακόμα και για τα δεδομένα της χώρας του. Κυβερνά 16 χρόνια με σιδερένια πυγμή και εμφανώς αντιδημοκρατικές μεθόδους, «κατάπιε» ένα πραξικόπημα και έστειλε στη φυλακή ή σπίτι τους χιλιάδες στρατιωτικούς, δικαστές, δημόσιους λειτουργούς που του αντιστάθηκαν και φυσικά παίζει στα ίσια πολιτικό πόκερ, έχοντας απέναντί του τον Τραμπ, τον Πούτιν και τη Μέρκελ.

Ζόρικος τύπος για την Ελλάδα και προφανώς σε πολύ ευαίσθητη στιγμή για εμάς, αφού και οι εγγυήτριες δυνάμεις βρίσκονται σε vertigo. Οι ΗΠΑ έχουν για πλανητάρχη έναν τύπο σαν τον Τραμπ και μάλιστα μπροστά σε εκλογές. Αυτό από μόνο του τα λέει όλα, αν και η αμερικανική διοίκηση, οι υπηρεσίες, κάνουν ό,τι μπορούν για να κρατήσουν τις παγκόσμιες ισορροπίες. Στην Ευρώπη το άστρο της Μέρκελ δύει, το σοκ του Brexit έρχεται (η Ευρώπη δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια χωρίς τη Μ. Βρετανία) και η νέα ηγεσία των Βρυξελλών δεν έχει καθίσει καλά-καλά στα γραφεία της.
Αν νομίζει κανείς ότι η τουρκική διπλωματία και ειδικά ο Ερντογάν δεν έχει μετρήσει όλη αυτή την εικόνα προτού ξεκινήσει τις χοντρές προκλήσεις, όπως αυτή της συμφωνίας με τη Λιβύη ή ακόμα και ένα θερμό επεισόδιο αύριο, απλά δεν ξέρει Iστορία. Κομμένη και ραμμένη είναι η κακή συγκυρία για τέτοια σκηνικά, χωρίς φυσικά να σημαίνει ότι θα φτάσουμε και στα άκρα, δηλαδή σε ανταλλαγή πυρών. Οχι όμως και να κοροϊδευόμαστε, υπήρχε εδώ και 18 μήνες ο κίνδυνος και φυσικά υφίσταται και τώρα με τις ίδιες ή και μεγαλύτερες πιθανότητες.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι εμείς θα κάνουμε και κάνουμε ό,τι πρέπει αυτή την ώρα στον βραχυπρόθεσμο σχεδιασμό διπλωματικών κινήσεων. Χωρίς διάθεση αντιπολίτευσης, ο Μητσοτάκης και το κόμμα του διαθέτουν πιο έμπειρα στελέχη από τους προηγούμενους, ενώ ο ίδιος ο πρωθυπουργός ξέρει πολύ καλά τι πρέπει να λέει και τι να κάνει. Ομως, επιτέλους, πρέπει κάποτε να μάθει και η Ελλάδα να μη... σπεύδει βραδέως σε όλα και ιδίως όταν πρόκειται για εθνικά ζητήματα.

Η απάντηση στην τουρκική προκλητικότητα, που δεν πρόκειται να σταματήσει ποτέ στην Ιστορία, είναι η ισχύς μας και τίποτε άλλο. Οχι στα όπλα, γιατί σε αυτά πιο δυνατοί από την Τουρκία δεν θα γίνουμε ποτέ, αν και πρέπει πάση θυσία να τους κάνουμε να αντιληφθούν ότι μια ελληνοτουρκική σύρραξη θα είναι υπόθεση εξαιρετικά σύνθετη και μακροχρόνια γι' αυτούς, αλλά στην οικονομική ανάπτυξη, στη στρατηγική μας ως χώρα-μέλος της Ευρωζώνης, στις ξένες επενδύσεις που εξασφαλίζουν τη στήριξη τεράστιων πολυεθνικών συμφερόντων.

Και ένα (ολίγον ρετρό αλλά καίριο) ερώτημα για να μην ξεχνιόμαστε: Φαντάζεστε αν είχε φύγει η χώρα από την Ευρωζώνη και το ευρώ το 2015, πού θα είχαν φτάσει σήμερα οι Τούρκοι;