Παντελής Διαμαντόπουλος

Κάποτε οι συνομήλικοί του (και λίγο πιο κάτω) διάβαζαν τα ποδοσφαιρικά comics και απλά προσπαθούσαν να μπουν στην θέση του ήρωα που κρατούσαν στα χέρια τους. Ούτε για αστείο δεν τολμούσαν να πιστέψουν ότι μπορούν να φτάσουν τους παικταράδες του εξωτερικού! Κάποτε… Οι καιροί άλλαξαν. Το ελληνικό ποδόσφαιρο προχώρησε , η εθνική γνώρισε επιτυχίες, ο Ολυμπιακός κατέκτησε ευρωπαϊκό τίτλο. Τα παιδιά έμαθαν να ονειρεύονται και να πιστεύουν.

Ένα από αυτά ήταν και ο Μουζακίτης. Που πάτησε στο Έβερεστ της ηλικίας του. Golden boy, ένα βραβείο που όπως ο ίδιος ομολόγησε την τηλεόραση του Mega θα κάνει καιρό για να το απομακρύνει από το κρεβάτι του. Σε μια μίνι- συνέντευξη στην Tuttosport ο Μούζα ομολόγησε ότι η Ρεάλ είναι ένα όνειρο. Άπιαστο; Για κάποιους ναι. Για τον συγκεκριμένο ίσως όχι αν συνεχίσει να δουλεύει. Άλλωστε οι ίδιοι οι Μαδριλένοι παραδέχθηκαν ότι έχουν στα ραντάρ τους τον διεθνή χαφ των νταμπλούχων της χώρας μας.

Ο μικρός το κυνήγησε το όνειρό του. Από τις γειτονιές του, από το μικρό πέρασμα στην ΑΕΚ, από το χτύπημα στο πρόσωπο ως τερματοφύλακας και την παρέμβαση της μαμάς να αλλάξει πόστο ή… επάγγελμα! Και ναι, η μάνα πάντα ξέρει κι ας μην ήξερε εκείνη την στιγμή τι δημιουργούσε. Ο Χρήστος, έγινε ένα ολοκληρωμένο χαφ, ένα παιδί που έχει πάρα πολλά να βελτιώσει στο παιχνίδι του (ο ίδιος άλλωστε ομολογεί ότι θέλει να δυναμώσει κι άλλο), αλλά και ένας ποδοσφαιριστής απαραίτητος στην ομάδα του και στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Κανένας στην ζωή δεν σου χαρίζεται, εκτός αν έχεις την τύχη να γεννηθείς και να τα βρεις όλα έτοιμα. Τι να κάνουμε ρε παιδιά; Υπάρχει και αυτή η κατηγορία ανθρώπων που στην τελική δεν φταίνε σε κάτι. Ακόμη κι αυτοί, μπορούν να βρουν στόχους, να εργαστούν, να μάθουν και να αυξήσουν αυτά που βρήκαν.

Τέλος πάντων, ας μην ξεφεύγουμε από την ουσία του άρθρου. Ο Χρήστος Μουζακίτης, ένα απλό παιδί που μετρούσε τα ποδοσφαιρικά… άστρα, που έβλεπε τον Μόντριτς να μαγεύει και έμενε με το στόμα ανοιχτό, που θαύμαζε τα μεγάλα ονόματα του αθλήματος, έβαλε τα καλά του, ανέβηκε στο stage και με την χαμογελάρα του, έκανε και όλους τους Έλληνες φιλάθλους να χαμογελούν κι αυτοί και να λένε ένα μπράβο. Και για να σας προλάβω, όχι δεν πήρε το νόμπελ χημείας, όχι δεν είναι πυρηνικός φυσικός, δεν είναι γιατρός, αλλά είναι ένας άνθρωπος που σε αυτό που αγάπησε να κάνει, έχει δώσει την ψυχή του, το σώμα του και συνεχίζει να χτίζει τα όνειρά του. Μπράβο στον Χρήστο, μπράβο στην οικογένειά του…