Γιώργος Κυριακός

Ενα ντέρμπι στο βοηθητικό γήπεδο μπάσκετ του ΟΑΚΑ. Ενα ντέρμπι διαφορετικό από αυτά που έχουμε συνηθίσει.

Οι κερκίδες ήταν γεμάτες από οικογένειες, παιδιά, μεγάλους και μικρούς. Δεν υπήρχαν χυδαία συνθήματα, ούτε και συμπεριφορές εκτός ορίων.
Θα ξεκινούσε στις 12 το μεσημέρι. Υπήρχε ζωντανή κάλυψη μέσω του Internet.

Οι δύο ομάδες του πρωταθλήματος μπάσκετ με αμαξίδιο αγωνίζονταν για την άνοδο στην Α1 κατηγορία. Από τη μια μεριά ο Παναθηναϊκός ΑμεΑ και από την άλλη ο Πανελλήνιος Αθλητικός Σύλλογος Κινητικά Αναπήρων (ΠΑΣΚΑ). Για την ιστορία, η ομάδα του Παναθηναϊκού επικράτησε με 55-46. Ακολούθησε μερικές μέρες αργότερα η ρεβάνς με νικητή μεν τον ΠΑΣΚΑ, με 56-49, αλλά με τον Παναθηναϊκό ΑμεΑ να ανεβαίνει κατηγορία καθώς δεν καλύφθηκε η διαφορά του πρώτου αγώνα.

Ομολογώ ότι ο αγώνας των αθλητών αυτών με γέμισε με δύναμη και θαυμασμό, αλλά και παράπονο και θυμό.

Δύναμη και θαυμασμό γι’ αυτούς τους ήρωες της ζωής που, αν και έχουν κάποιου είδους αναπηρία, όχι μόνο δεν το έχουν βάλει κάτω, αλλά με δύναμη, πάθος, επιμονή, υπομονή και αγώνα κάθε μέρα ξεπερνάνε τον εαυτό τους.

Με γέμισε όμως και με παράπονο και θυμό για την έλλειψη ΣΕΒΑΣΜΟΥ από την πλευρά της κοινωνίας και της Πολιτείας προς αυτούς τους Υπερήρωες της καθημερινότητας.

Εκνευρίζομαι αφάνταστα όταν βλέπω στις θέσεις πάρκινγκ που έχουν προβλέψει τα σούπερ μάρκετ για τους ανθρώπους αυτούς να παρκάρουν κάποιοι έξυπνοι που απλά βαριούνται να ψάξουν μια θέση λίγο πιο εκεί.

Θυμώνω όταν στους (δήθεν) πεζόδρομους της Αθήνας (και όχι μόνο) δεν υπάρχει χώρος ελεύθερης πρόσβασης.

Οπως τονίζει σε έκθεσή του ο Συνήγορος του Πολίτη, η αδυναμία πρόσβασης σε κοινόχρηστους χώρους, δημόσια κτίρια και μέσα μεταφοράς, οι διακρίσεις στο εργασιακό περιβάλλον, ο περιορισμός των δικαιούχων προνοιακών επιδομάτων και αναπηρικών συντάξεων και η αδυναμία ένταξης των παιδιών στη σχολική εκπαίδευση είναι μερικά μόνο από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα με ειδικές ανάγκες στην Ελλάδα.

Παρ’ όλα αυτά, τα άτομα με ειδικές ανάγκες πολύ συχνά διαπρέπουν. Οχι μόνο σήμερα, αλλά πάντα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Λούντβιχ βαν Μπετόβεν. «Δεν είναι απίθανο η θεία πρόνοια να αποσκοπούσε με το χτύπημα αυτό να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις του στη δημιουργία», έλεγε ο βιογράφος του Τάγιερ αναφερόμενος στην κώφωση του αξεπέραστου συνθέτη.

Θέλω, όμως, να επιστρέψω στους αγώνες του μπάσκετ. Ο Παναθηναϊκός, χάρη στο όραμα και το πείσμα κάποιων αξιοθαύμαστων ανθρώπων, ξεκίνησε πέρυσι με τη δημιουργία ομάδας και στο μπάσκετ και στην ξιφασκία και στο κολύμπι για ΑμεΑ. Σύντομα μαθαίνω θα ακολουθήσουν κι άλλες ομάδες. Εξαιρετικό νέο.

Οι επιχειρηματίες της χώρας σιγά-σιγά αγκαλιάζουν το εγχείρημα αυτό που δίνει το δικαίωμα της κοινωνικοποίησης -που μόνο μέσω του αθλητισμού επιτυγχάνεται- στους αθλητές.

Πρέπει όμως και η Πολιτεία να σταθεί αρωγός. Απαιτούνται πρωτοβουλίες, όπως το να διαθέτει δωρεάν χώρους και γραφεία στις ομάδες ή και να αναδεικνύει μέσω όλων των δυνατοτήτων της -π.χ. της ΕΡΤ- την υπερπροσπάθεια αυτή.

Εχω παρακολουθήσει στα τελευταία 45 χρόνια χιλιάδες αγώνες εντός και εκτός Ελλάδος σε πολλά αθλήματα.

Ο αγώνας της περασμένης εβδομάδας δεν είχε να ζηλέψει τίποτα. Ισως μάλιστα είχε να δώσει πολύ περισσότερα.

Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που συμμετέχω κι εγώ στην προσπάθεια.

Οι συνάνθρωποι αυτοί αξίζουν τον μεγαλύτερο σεβασμό μου. Οπως θα έλεγαν και οι σημερινοί 20άρηδες, «respect»!