Δημήτρης Παγαδάκης

Όσο κι αν μερικές φορές οι αναμνήσεις είναι γειτόνισσες των τύψεων, η διαδρομή, οι εμπειρίες και οι πολιτικές φιγούρες ενός ιστορικού κόμματος δεν ξεχνιούνται εύκολα.

Με κάποιο τρόπο έχουν χαραχθεί στο μυαλό και τις καρδίες των οπαδών του. Ακόμα και σε εκείνους που άλλαξαν τα γούστα τους.
Από την άλλη, η συμμετοχή σε μια τέτοια κομματική επέτειο κουβαλάει μια μελαγχολία που σκορπίζει φευγαλέα σαν τα σουξεδιάρικα ρεφρέν του παρελθόντος

Μοιάζει, λίγο πολύ, σε τζαμπατζίδικη μπούκα σε συναυλία παλιοροκάδικης μπάντας. Αλλά, εδώ που τα λέμε, μήπως και τα οικονομικοκοινωνικά προβλήματα του τόπου δεν είναι παλιομοδίτικα;

Αναγκαστικά ο επείγων χαρακτήρας του εκσυγχρονισμού της χώρας δεν επιτρέπει αναβολές , αβεβαιότητες ή ακόμη και ψευδαισθήσεις. Η κυβέρνηση της ΝΔ με νωπή τη λαϊκή ετυμηγορία ψηφίστηκε για να κάνει αυτοδύναμη μεταρρυθμίσεις.

Να προωθήσει αναγκαίες τομές , να δώσει ρηξικέλευθες απαντήσεις και καινοτόμες λύσεις που θα ανταποκρίνονται στις διάφορες κρίσεις και αρρυθμίες που κουβαριάζονται μεταξύ τους.

Στο τρέχον περιβάλλον και τη διάταξη των πολιτικών δυνάμεων , ωστόσο, την απαιτούμενη ποιότητα στη κοινοβουλευτική δημοκρατία την προσθέτει και η αξιοπιστία της αντιπολίτευσης.

Μια αντιπολίτευσης ικανής να διευρύνει τη κριτική σκέψη και να εμβαθύνει στο πεδίο των σύγχρονων προτάσεων με μια ατζέντα που θα υποστηρίζει την πολιτική της δράση.

Εν προκειμένω, όμως, ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να μην επαρκεί για να παίξει το ρόλο στον οποίο τον όρισε η λαϊκή ψήφος. Ανεξάρτητα αν αποτελέσει προσεχώς κόμμα των δομών, των μελών ή των αλλεπάλληλων λαθών δεν θα πολιτεύεται πλέον όπως στο πρόσφατο παρελθόν.
Με οποιονδήποτε αρχηγό μετά τις εσωκομματικές εκλογές του θα προκύψει, μετά ή άνευ συνοχής, κάτι άλλο στη Βουλή.

Έως ότου αποκρυσταλλώσει τη νέα του φυσιογνωμία το κόμμα της Κουμουνδούρου ως αξιωματική αντιπολίτευση το 49χρονο ΠΑΣΟΚ βρίσκεται μπροστά σε μια πρόκληση.

Να αξιοποιήσει στη θέση του παραπαίοντος ΣΥΡΙΖΑ την ευκαιρία για να δώσει υπόσταση σε μια θεσμική, νηφάλια και εποικοδομητική αντιπολιτευτική στάση.

Αιχμηρή αλλά υπεύθυνη, με μοντέρνα επιχειρήματα και σύγχρονες θέσεις, χωρίς κραυγαλέο καταγγελτικό λόγο και μηδενιστικές κορώνες. Όπως, τέλος πάντων, αρμόζει σε ένα ευρωπαϊκό κεντροαριστερό κόμμα με προοδευτικό μεταρρυθμιστικό αποτύπωμα.

Προφανώς τίποτε δεν θα του χαριστεί. Το ερώτημα είναι αν έχει την όρεξη να διεκδικήσει θεσμικά το πόστο της μείζονος αντιπολίτευσης και το σθένος να το πράξει. Την εμπειρία και την ωριμότητα, πάντως. την διαθέτει.

Στο κάτω κάτω είναι οργανωτικά μασίφ. Αν εξαιρέσει κανείς κάτι γκρίνιες , κόνξες και ενστάσεις περί τα αυτοδιοικητικά δεν υπάρχει επί του παρόντος καμία εσωκομματική αμφισβήτηση για τις κινήσεις της ηγεσίας του.

Απομένει ίσως κάποιο επιζητούμενο γυάλισμα του ίματζ του αρχηγού του. Ούτως ώστε να υπερβεί την εικόνα μιας αγχωτικά θυμωμένης περσόνας και να προβάλλει ένα συμπαθητικό cool προφίλ.

Εξάλλου, η πολιτική δεν διαμορφώνεται μέσα στους αυτάρεσκους τοίχους της Χαρ, Τρικούπη. Ούτε το ύφος της αντιπολίτευσής σχηματίζεται στο περίκλειστο αυτοαναφορικό σύμπαν μιας πολιτικής κληρονομιάς 50 χρόνων.

Στις σημερινές συνθήκες χρειάζεται εκδήλωση ενσυναίσθησης, επαφή με τη κοινωνία και ρεαλισμό για να αναδείξει το νόημα και την αξία της ταυτότητας του. Και φυσικά για να αυγατίσει την εκλογική επιρροή του.

Αναπόδραστα, καθώς το πολιτικό παιχνίδι παίζεται στο Κέντρο, οποιαδήποτε εκ μέρους του μίμηση της ΣΥΡΙΖΑικής αλλεργίας στην φιλελεύθερη αστική κεντροδεξιά – που «ο λαός δεν ξεχνά»- εγκυμονεί κινδύνους αυτοπαγίδευσες του ΠΑΣΟΚ.

Μια τέτοια ρητορικά κακόφωνη συνάφεια το οδηγεί αβασάνιστα στην αλά ΣΥΡΙΖΑ συνθηματολογική περιγραφική ασυναρτησία και τη μίζερη ερμηνεία των πραγμάτων σε βάρος του δημόσιου οφέλους.

Δεν το έχει ανάγκη ένα τέτοιο vintage κοπιάρισμα το ΠΑΣΟΚ ούτε αντιστοιχεί σώνει και καλά στη παραδοσιακή ψυχή του. Ασφαλώς και έχει κάθε δικαίωμα να ανασύρει χθεσινές ορμητικές πεθυμιές για μεθυσμένους ήλιους. Να θυμάται δόξες, αγωνίες, γλύκες, πίκρες, αναστεναγμούς, και ανταμωμάτα στους μπαξέδες.

Είναι, όμως, πια καιρός να το πάρει αλλιώς. Να κλείσει παλιά τεφτέρια και ακυρωμένα ιστορικά ραντεβού, ανοίγοντας φρέσκο και δυναμικό καινούργια μονοπάτια. Εκτός πια κι αν προτιμά να μείνει μικρό και συμπαγές.

Πόσο μάλλον αν έχει συνδέσει άρρηκτα την προοπτική του με το στίχο «γέρασε η αγάπη μας και μπήκε σε μουσείο, θύμα μες στο κόσμο τον ηλεκτρικό». Όπως ακριβώς τραγούδησε στο από τα 80ς άσμα του «Νοσταλγός του Rock 'N Roll» ο Γιάννης Γιοκαρίνη στη συναυλία για το φετινό εορτασμό της ΠΑΣΟΚικής 3ης του Σεπτέμβρη στο Ζάππειο.