Δημήτρης Δανίκας

Επειδή και τα δύο «τρώνε» τις σάρκες της συνείδησής μου. Το «ανθρωπάκι» που κυκλοφορεί μέσα μου δεν μ αφήνει σε ησυχία.

Το πρώτο λοιπόν, σχετικά με τη Νεολαία. Επειδή είναι βολικό να φλερτάρουμε με την ισοπέδωση και τη γενίκευση. Και επειδή είναι επίσης βολικό να νοσταλγούμε το παρελθόν μιας Νεολαίας με αξίες, οράματα και φρονήματα μεγάλων αλλαγών. Όμως όποιος αλληθωρίζει προς το παρελθόν, «πεθαίνει» μαζί μ αυτό

Γνωρίζω λοιπόν πλήθος παραδειγμάτων νέων πλασμάτων. Που όχι μόνο μοχθούν για το μεροκάματο το καθημερινό, αλλά και που διαβάζουν, μελετούν, ερευνούν και με ρεαλισμό, οπλισμένοι σαν αστακοί με γνώση σύγχρονη και επεξεργασμένη, πορεύονται προς ένα μέλλον λαμπρό

Για παράδειγμα ένα κορίτσι ηλικίας μόλις είκοσι ετών. Μια σερβιτόρα σε κάποιο cafe του Κέντρου της Αθήνας. Η Παναγιώτα, λοιπόν. Το όνομά της δεν το τροποποίησε σε Μπέτυ η κάτι τέτοιο. Πως σε λένε; Παναγιώτα απαντάει. Αυτή η λεπτομέρεια είναι κρίσιμη και αποκαλυπτική του χαρακτήρα ενός κοριτσιού που χωρίς ιδιαίτερα «σωματικά» προσόντα, πορεύεται με τα όνειρά της.

Η Παναγιώτα λοιπόν εργάζεται σε δύο «μικρά» πόστα καθημερινώς. Και τα βράδια παρακολουθεί μαθήματα της Τέχνης της Υποκριτικής. Μοναδικός στόχος να γίνει ηθοποιός. Του Θεάτρου.

Μια φορά που την ρώτησα, μου απάντησε με απλότητα και αμεσότητα: «τα βράδια, αργά, επιστρέφω στο σπίτι που μένω με την αδερφή μου και πριν κοιμηθώ διαβάζω τα μαθήματά μου επί δύο ώρες»

Η Παναγιώτα, λοιπόν, κοιμάται μόλις πέντε ώρες. Και ούτε. Θα τα καταφέρει; Είμαι σίγουρος. Γιατί, όπως έλεγε ο Ινγκμαρ Μπέργκμαν, ο Σουηδός κολοσσός κινηματογραφικής και θεατρικής σκηνοθεσίας «το ταλέντο παίζει μικρό ρόλο, κυρίως η δουλειά, η αφοσίωση και το πείσμα»

Το δεύτερο «ζητηματάκι» έχει κι αυτό να κάνει με την βολική ισοπέδωση και επίσης βολική εξίσωση. Για παράδειγμα η μεγάλη έξοδος προς τα όρη, τα βουνά και τις παραλίες. Για παράδειγμα η πληρότητα των ξενοδοχείων και κάθε είδους καταλυμάτων. Για παράδειγμα η πληρότητα ταβερνείων και πάσης φύσεως εστιατορίων. Δεν χωράει ούτε κουνούπι

Επομένως, σου λένε, γιατί όλοι αυτοί κλαίγονται και οδύρονται; Που τα βρίσκουν; Τα βγάζουν από το στρώμα;

Η απάντηση απλή. Ωραία η έξοδος μεγάλη. Όλα, από αεροσκάφη μέχρι πούλμαν τιγκαρισμένα. Και στις εθνικές θα επικρατεί απόλυτο χάος. Υπολογίζεται ότι αυτές τις χρονιάρες ημέρες ο χρόνος από Αθήνα προς Πάτρα, θα διπλασιαστεί. Να μην πω τριπλασιαστεί

Επομένως όλοι θα γλεντοκοπήσουμε. Ολοι θα καλοπεράσουμε. Ολοι χιλιάδες αμνοερίφια θα καταβροχθίσουμε. Και όλοι το Πάσχα θα ξεχαρμανιάσουμε. Με την επωδό «η φτώχια θέλει καλοπέραση»

Όμως το «ανθρωπάκι» που σκαλίζει τη συνείδησή μου λέει, επιμένει και φωνάζει: οι άλλοι τι κάνουν; Πόσοι θα λακίσουν από Αθήνα; Πόσοι θα μείνουν; Και πόσοι δεν έχουν να εξασφαλίσουν πασχαλινό τραπέζι της προκοπής;

Οι έσχατοι λοιπόν. Με ποσοστό γύρω στο 20%. Κάτω από το όριο της φτώχιας. Και μη ξεχνάτε: αυτοί οι έσχατοι είναι οι ευνοούμενοι του Ιησού. Μη ξεχνάτε την ευαγγελική ρήση «η έσχατοι έσονται πρώτοι».

Να στο πω διαφορετικά: εντάξει ρε φίλε, εσύ με την έξοδό σου. Όμως μην ισοπεδώνεις τα πάντα και τους πάντες για να απαλλαγείς από τη συνείδησή σου. Όπως έλεγε και κάποια ψυχή: δεν μπορεί κάποια στιγμή οι έσχατοι θα βρεθούν πρώτοι. Και θα ναι ντάλα μεσημέρι!