
Justice you sons of bitches
Πέντε χρόνια. Αυτή η τεράστια χρονική απόσταση που την ερχόμενη Κυριακή θα μας χωρίζει από εκείνη την 23η Ιουλίου του 2018 στο Μάτι, το Νέο Βουτζά και το κόκκινο λιμανάκι
Κι όμως τόσοι νεκροί, τόσα παιδιά, τόσα θύματα, τόσα αποτεφρωμένα κορμιά και ακόμα τίποτα.
Μόνο αν από τους τάφους σηκωθούν μόνο τότε ίσως Δικαιοσύνη θα αποδοθεί. Για όνομα του θεού. Σκεφτείτε κάτι απλό. Αν ανάμεσα στα θύματα υπήρχαν και πρόσωπα του στενού περιβάλλοντος «επώνυμων» επιχειρηματιών, δικαστικών και πολιτικών, οι διαδικασίες θα είχαν συντομευθεί και ο νόμος θα είχε επιβληθεί.
Ακόμα και στις φλόγες, στις στάχτες και στα αποκαίδια ακόμα και εκεί διαχωρισμοί και ταξικοί φραγμοί. Ποια δικαιοσύνη, ποια ευαισθησία και ποια κοινωνική ανησυχία! Τίποτα απολύτως. Τα κόκκαλα θα τρίζουν. Οι στάχτες θα ουρλιάζουν. Και όμως οι διαδικασίες σέρνονται. Και όλη αυτή η τραγική, η εφιαλτική ιστορία μοιάζει για τους μηχανισμούς της δικαιοσύνης σα να πρόκειται να δικάσουν ανεξόφλητα γραμμάτια, απλήρωτα δάνεια και διάφορα άλλα «ασήμαντα» πλημμελήματα.
Και κάτι σχετικά με τους ενόχους. Ποιος μπορεί να ξεχάσει εκείνη την καλοστημένη παράσταση με τον πρωθυπουργό στην κεφαλή του τραπεζιού. Και ενώ οι φλόγες τα πάντα είχαν κατακάψει και δεκάδες «ψυχές» είχαν αποτελειώσει, εκείνος μετά των αρμοδίων πυροσβεστικής και αστυνομίας, καθησύχαζε το σύμπαν
Εκείνος ο αριστερός! Που υποτίθεται ότι διακατέχεται από αισθήματα κοινωνικής ευαισθησίας. Από αρχές αλληλεγγύης, ουμανισμού και ταύτισης με τα λαικά στρώματα. Αντί να προσκυνήσει σαν ταπεινός προς τους ταπεινούς. Αντί διαρκώς να εκλιπαρεί συγγνώμη για λογαριασμό των ξεχαρβαλωμένων κρατικών μηχανισμών. Αντί να διακονέψει, να εκλιπαρήσει γονυπετής άφεση αμαρτιών από συγγενείς όλων αυτών των θυμάτων. Αντί, εκείνη την στιγμή, όλους τους υπεύθυνους και τους αρμόδιους να εκδιώξει και στον εισαγγελέα να τους μπουζουριάσει.
Και αντί εκεί μέσα στις στάχτες και στα αποκαίδια, να κατασκηνώσει και εκεί τους υπουργούς και τους συνεργάτες του να βλέπει και να συνετίζει. Αντί να πράξει τα δέοντα, τα τόσο αυτονόητα και τόσο απαραίτητα, έκανε ακριβώς τα αντίθετα.
Τόσοι αθώοι νεκροί. Τόσα πλάσματα να παραδίδονται απροστάτευτα στις φλόγες. Τόσα μικρά παιδιά, τόσες μανάδες και τόσοι γονείς κι όμως άκρα του τάφου σιωπή.
Και προλαβαίνω κάθε καχύποπτο μυαλό. Όχι όλα αυτά δεν τα γράφω προς συμφέρον ενός ύπουλου κυβερνητικού αντιπερισπασμού. Η μνήμη πήγε εκεί επειδή έγινε χαμός στη Βουλή με αφορμή την άρση ασυλίας της Ρένας Δούρου.
Και έτσι, μετά από πέντε χρόνια μπορεί η δικαιοσύνη να μην έχει αποφανθεί. Όμως βολεύτηκαν πολλοί. Για άλλους ο θάνατος, η απώλεια τραγωδία αξεπέραστη και εφιαλτική. Για άλλους επιχείρημα βολικό. Οπου η μεν κυβέρνηση, και δικαίως για να λέμε του στραβού το δίκιο, λέει πλαγίως ότι τουλάχιστον επί των δικών μας πυρκαγιών ουδείς νεκρός. Και όπου η Ζωή Κωνσταντοπούλου, η περίπου «εκδιωχθείσα» από τον Τσίπρα, βρήκε αφορμή να βγάλει εναντίον Ρένας Δούρου κατάμαυρη χολή.
Και όλα αυτά μου θυμίζουν σκηνή από το αλησμόνητο Western του Τζον Χιούστον με τίτλο «Ο δικαστής Ρόι Μπιν». Οπου ο Πολ Νιούμαν, καβάλα σε άσπρο άτι, με τα δύο περίστροφα στα χέρια, τη στιγμή που αλαλάζοντα και άπληστα πλήθη ρωτάνε «ποιος είσαι εσύ», εκείνος στον αέρα προειδοποιητικά πυροβολεί και φωνάζει «Justice you sons of bitches». Δικαιοσύνη παλιόσκυλα!
Κάποτε θα έρθει και θα είναι ντάλα μεσημέρι!
Μόνο αν από τους τάφους σηκωθούν μόνο τότε ίσως Δικαιοσύνη θα αποδοθεί. Για όνομα του θεού. Σκεφτείτε κάτι απλό. Αν ανάμεσα στα θύματα υπήρχαν και πρόσωπα του στενού περιβάλλοντος «επώνυμων» επιχειρηματιών, δικαστικών και πολιτικών, οι διαδικασίες θα είχαν συντομευθεί και ο νόμος θα είχε επιβληθεί.
Ακόμα και στις φλόγες, στις στάχτες και στα αποκαίδια ακόμα και εκεί διαχωρισμοί και ταξικοί φραγμοί. Ποια δικαιοσύνη, ποια ευαισθησία και ποια κοινωνική ανησυχία! Τίποτα απολύτως. Τα κόκκαλα θα τρίζουν. Οι στάχτες θα ουρλιάζουν. Και όμως οι διαδικασίες σέρνονται. Και όλη αυτή η τραγική, η εφιαλτική ιστορία μοιάζει για τους μηχανισμούς της δικαιοσύνης σα να πρόκειται να δικάσουν ανεξόφλητα γραμμάτια, απλήρωτα δάνεια και διάφορα άλλα «ασήμαντα» πλημμελήματα.
Και κάτι σχετικά με τους ενόχους. Ποιος μπορεί να ξεχάσει εκείνη την καλοστημένη παράσταση με τον πρωθυπουργό στην κεφαλή του τραπεζιού. Και ενώ οι φλόγες τα πάντα είχαν κατακάψει και δεκάδες «ψυχές» είχαν αποτελειώσει, εκείνος μετά των αρμοδίων πυροσβεστικής και αστυνομίας, καθησύχαζε το σύμπαν
Εκείνος ο αριστερός! Που υποτίθεται ότι διακατέχεται από αισθήματα κοινωνικής ευαισθησίας. Από αρχές αλληλεγγύης, ουμανισμού και ταύτισης με τα λαικά στρώματα. Αντί να προσκυνήσει σαν ταπεινός προς τους ταπεινούς. Αντί διαρκώς να εκλιπαρεί συγγνώμη για λογαριασμό των ξεχαρβαλωμένων κρατικών μηχανισμών. Αντί να διακονέψει, να εκλιπαρήσει γονυπετής άφεση αμαρτιών από συγγενείς όλων αυτών των θυμάτων. Αντί, εκείνη την στιγμή, όλους τους υπεύθυνους και τους αρμόδιους να εκδιώξει και στον εισαγγελέα να τους μπουζουριάσει.
Και αντί εκεί μέσα στις στάχτες και στα αποκαίδια, να κατασκηνώσει και εκεί τους υπουργούς και τους συνεργάτες του να βλέπει και να συνετίζει. Αντί να πράξει τα δέοντα, τα τόσο αυτονόητα και τόσο απαραίτητα, έκανε ακριβώς τα αντίθετα.
Τόσοι αθώοι νεκροί. Τόσα πλάσματα να παραδίδονται απροστάτευτα στις φλόγες. Τόσα μικρά παιδιά, τόσες μανάδες και τόσοι γονείς κι όμως άκρα του τάφου σιωπή.
Και προλαβαίνω κάθε καχύποπτο μυαλό. Όχι όλα αυτά δεν τα γράφω προς συμφέρον ενός ύπουλου κυβερνητικού αντιπερισπασμού. Η μνήμη πήγε εκεί επειδή έγινε χαμός στη Βουλή με αφορμή την άρση ασυλίας της Ρένας Δούρου.
Και έτσι, μετά από πέντε χρόνια μπορεί η δικαιοσύνη να μην έχει αποφανθεί. Όμως βολεύτηκαν πολλοί. Για άλλους ο θάνατος, η απώλεια τραγωδία αξεπέραστη και εφιαλτική. Για άλλους επιχείρημα βολικό. Οπου η μεν κυβέρνηση, και δικαίως για να λέμε του στραβού το δίκιο, λέει πλαγίως ότι τουλάχιστον επί των δικών μας πυρκαγιών ουδείς νεκρός. Και όπου η Ζωή Κωνσταντοπούλου, η περίπου «εκδιωχθείσα» από τον Τσίπρα, βρήκε αφορμή να βγάλει εναντίον Ρένας Δούρου κατάμαυρη χολή.
Και όλα αυτά μου θυμίζουν σκηνή από το αλησμόνητο Western του Τζον Χιούστον με τίτλο «Ο δικαστής Ρόι Μπιν». Οπου ο Πολ Νιούμαν, καβάλα σε άσπρο άτι, με τα δύο περίστροφα στα χέρια, τη στιγμή που αλαλάζοντα και άπληστα πλήθη ρωτάνε «ποιος είσαι εσύ», εκείνος στον αέρα προειδοποιητικά πυροβολεί και φωνάζει «Justice you sons of bitches». Δικαιοσύνη παλιόσκυλα!
Κάποτε θα έρθει και θα είναι ντάλα μεσημέρι!
Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr
ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
Ειδήσεις
Δημοφιλή
Σχολιασμένα