Δημήτρης Δανίκας

Αν τώρα μπεις στον κόπο να ρωτήσεις κάποιον εξ αυτών των τρομαγμένων πολιτών, όλων των ηλικιών, ποιο το κόμμα και η παράταξη που ψηφίζουν, είναι βέβαιο πως ένα πράγμα θα ακούσεις: Μα, είναι ώρα για τέτοια πράγματα; Το μοναδικό που έχουν να κάνουν είναι να μπαγλαρώσουν όλους τους ενόχους και ταυτόχρονα να πάρουν μέτρα που να εγγυώνται τη σωματική μας ακεραιότητα. Τουλάχιστον αυτό.

Η σειρά των πραγμάτων πάει κάπως έτσι: Δεν είναι ώρα για δημοσκοπήσεις και κομματικές προτιμήσεις. Το πρώτο. Είναι ώρα να αποδοθούν ευθύνες και να καταγραφούν τα ονόματα των υπευθύνων και των ενόχων. Το δεύτερο. Απ’ οπουδήποτε και να προέρχονται. Ανεξάρτητα από κόμματα, επαγγέλματα και τζάκια. Το τρίτο.

Δηλαδή το αίμα των αθώων είναι πιο φτηνό από ονόματα μεγαλοεπιχειρηματιών, εργολάβων και πολιτικών οικογενειών; Το τέταρτο. Κι αν είναι, τότε εντελώς άχρηστο, επικίνδυνο, άρρωστο το σύστημα που κουμαντάρει την τύχη της χώρας. Το πέμπτο.

Τώρα κρίνονται όλοι, τώρα κρίνεται ο ρόλος τους, η κοινωνική τους ευαισθησία και ο ευρωπαϊκός τους προσανατολισμός. Το έκτο. Δεν είναι ώρα για κομματικές αντιπαραθέσεις. Να καθίσουν γύρω από ένα τραπέζι και να καταλήξουν σε ονόματα και συγκεκριμένα μέτρα. Το έβδομο. Αν δεν το κάνουν και αν ο ένας ρίχνει τις ευθύνες στον άλλον και αν τελικά το μάρμαρο το πληρώσουν μερικοί ανεκδιήγητοι και αναίσθητοι επιθεωρητές, κλειδούχοι και σταθμάρχες, τότε το πολιτικό προσωπικό αξίζει για τα μπάζα. Το όγδοο.

Και το τελευταίο: συγκεκριμένες οι συμβάσεις. Συγκεκριμένοι οι εργολάβοι. Συγκεκριμένες οι ημερομηνίες αναβολών, αναθεωρήσεων και αναβαθμίσεων των συρμών. Συγκεκριμένοι οι υπουργοί που έχουν υπογράψει. Συγκεκριμένοι οι πολιτικοί που έχουν ταυτίσει το όνομά τους μ’ αυτό το μπάχαλο. Ολα είναι συγκεκριμένα και φακελωμένα.

Επομένως, ή τώρα ή ποτέ. Επομένως, κάθε απόπειρα κουκουλώματος, έκπτωσης και μετάθεσης και κάθε ετυμηγορία περιορισμού των ευθυνών θα γίνει ανατριχιαστικό μνημείο αναισθησίας, κυνισμού, φιλοτομαρισμού και πολιτικής χρεοκοπίας.

Το παράδειγμα, από τα μικρότερα αλλά καθόλου υποδεέστερα, έχει να κάνει με τη συστηματική αρπαγή πολύτιμου υλικού από τις υποδομές του σιδηροδρομικού δικτύου Αθηνών - Θεσσαλονίκης. Φυσικά χαλκού και σιδήρου. Φυσικά από συμμορίες Ρομά. Ομως, αυτοί είναι ο τελευταίος κρίκος μιας βρόμικης, ληστρικής αλυσίδας.

Ποιοι οι εντολείς που εξ αποστάσεως και εκ του ασφαλούς πληροφορούσαν αυτές τις συμμορίες; Ποιοι οι ιδιοκτήτες των χυτηρίων που υποδέχονταν τόνους χαλκού; Και για λογαριασμό ποιων; Μπας και οι παραλήπτες του χαλκού είναι ονόματα της βαριάς βιομηχανίας;

Ελάτε τώρα, τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια; Γνωστά τα ονόματα και τα περιστατικά. Αυτοί οι ένοχοι των εξής κακουργημάτων: με την αρπαγή, διά αντιπροσώπων, ξήλωναν προστατευτικές υποδομές ασφαλείας των συρμών. Τουτέστιν έστελναν αθώους πολίτες στον Αδη. Με την αρπαγή βασικού, απαραίτητου υλικού, το οποίο εξασφάλιζαν αντί πινακίου φακής, πολλαπλασίαζαν τα κέρδη τους. Και με την ίδια οργανωμένη ληστρική αρπαγή έκλεβαν ασυστόλως τον δημόσιο κορβανά, ο οποίος γέμιζε από τις άδειες τσέπες φορολογούμενων ανώνυμων πολιτών.

Τουτέστιν: και κλέφτες και ηθικοί αυτουργοί τραγικών δυστυχημάτων που κόστισαν ανθρώπινες ζωές και ληστές των φορολογούμενων πολιτών. Με απλά λόγια, και μας κλέβουν και μας στέλνουν αδιάβαστους στον τάφο!

Θα τους πιάσουν; Θα καθίσουν στο σκαμνί; Θα αποδοθούν ευθύνες; Η κάθαρση, η μοναδική διέξοδος του συστήματος. Γιατί, όπως λέει και ο ευαγγελιστής, μάχαιραν έδωκας, μάχαιραν θα λάβεις. Κι αν τώρα δεν λάβουν, τότε κάποια στιγμή θα το βρουν μπροστά τους!