Δημήτρης Δανίκας

Αφού πρώτα βοήθησε τον Ιάσονα να αποκτήσει το πολυπόθητο Χρυσόμαλλο δέρας. Δηλαδή όπως λέει και ηρωίδα της Αγκαθα Κρίστι «εκείνος ήθελε πράγματα εγώ ήθελα εκείνον». Δηλαδή εκείνος με το χρήμα και την εξουσία, εγώ με την καρδιά μου

Αφού στη συνέχεια τεμάχισε τον αδερφό της Αψυρτο και σκόρπισε τα μέλη του στη θάλασσα. Αφού έπεισε τις κόρες του Πελία να τεμαχίσουν τον πατέρα τους, να πάρει εκείνη εκδίκηση για λογαριασμό του Ιάσονα. Και τέλος αφού εκείνος, ο εραστής της, η φλόγα η ερωτική που κατασπάρασσε τις σάρκες της προτίμησε να πάρει την Γλαύκη την κόρη του βασιλιά Κρέοντα, τότε όρμησε να εκδικηθεί με τον πιο φρικαλέο τρόπο και με μεθόδους ανήκουστους, πρωτοφανείς για τα χρονικά όλων των μύθων

Πρώτα έστειλε δηλητηριασμένο χιτώνα να καταστρέψει κάθε ίχνος σάρκας της Γλαύκης και στη συνέχεια ολοκλήρωσε το σατανικό σχέδιό της σκοτώνοντας τα δύο παιδιά, τον Φέρητα και Μέρμερο, από το σπέρμα του άθλιου, του προδότη, του άπιστου εραστή της

Η παιδοκτονία της Μήδειας είναι σπερματοκτονία. Σκοτώνω το σπέρμα που βρόμισε τη μήτρα μου. Σκοτώνω τα υγρά του. Σκοτώνω την προδοσία του. Το σπέρμα του η δολιότητά του. Το σπέρμα του η ηδονή μου. Το σπέρμα του το δηλητήριό του. Θα αφανίσω τα πάντα που φέρουν την υπογραφή του

Με απλά λόγια όσοι με ασυγχώρητη ευκολία, με επιπόλαιη και ρηχή ανάγνωση της αρχαίας μυθολογίας και του περιεχόμενου των μεγάλων, ανεπανάληπτων Ελλήνων τραγωδών, προσομοιάζουν την Ρούλα ως σύγχρονη Μήδεια, είναι «αγράμματοι»!

Και δεύτερο, ακόμα χειρότερο, η ασυγχώρητη «αμέλεια» και η ασυγχώρητη «αδιαφορία». Καλά εκείνη η επιτομή παραφροσύνης, αφασίας κάθε ίχνους στοιχειώδους ευαισθησίας που στο πέρασμά της και για την ολοκλήρωση του παρανοικού οργασμού της, σκοτώνει τα ίδια τα παιδιά της

Οι άλλοι; Ολοι οι άλλοι προφανώς «απόντες», προφανώς αδιάφοροι, προφανώς ασυγκίνητοι. Ολοι «απόντες». Ολοι με δακρυγόνες αδένες για το χαμό τριών μικρών, αθώων ψυχών. Ιχνος υποψίας. Ιχνος αντίδρασης. Ιχνος απορίας. Ιχνος ανησυχίας.

Το κλάμα τους το συγχωροχάρτι προς την «κατακαημένη» μητέρα. Και το ερώτημα ένα και καταλυτικό: ποια μητέρα στον κόσμο, σε ολόκληρη την Υφήλιο θα άντεχε τέτοια τραγωδία; Ποια μητέρα, μετά απ αυτό τον αφανισμό τριών μικρών παιδιών της δεν θα κατέληγε είτε στον ζουρλομανδύα είτε στην αυτοκτονία;

Και μαζί με όλους τους άλλους, τον πατέρα, τους συγγενείς και τους γείτονες, από κοντά και το νοσηλευτικό προσωπικό, ιατρών, καθηγητών, διευθυντών νοσοκομείων και όλων των άλλων. Μα καλά τι έκαμαν όλοι αυτοί; Με το δεύτερο παιδί, με το δεύτερο ανατριχιαστικό αφανισμό δεν μπήκαν ψύλλοι στ αυτιά τους; Τίποτα;

Επρεπε να βουίξει το τόπος, να ασχοληθούν ρεπόρτερ και όλα τα Media, έπρεπε να σκαλίσει η Αγγελική Νικολούλη, έτσι ώστε να έρθουν όλα τούμπα. Απίστευτο!

Γενική παραλυσία και κοινωνική αφασία. Οι ψυχούλες των τριών πλασμάτων ένα πράγμα θα λένε από εκεί ψηλά: ούτε ο θεός θα τους συγχωρέσει!