Ενα ποπ κορίτσι στον κήπο

Πριν από επτά χρόνια ένα μελαχρινό κορίτσι έγινε το... avatar της δικής μας γενιάς. Η Monika (κατά κόσμον Μόνικα Χριστοδούλου ) έκλεισε πριν από λίγες μέρες τα 30 και θα το γιορτάσει με μια μεγάλη συναυλία στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής. Η νεαρή τραγουδοποιός έφερε τα πάνω κάτω στη μουσική βιομηχανία όταν το τραγούδι “Over the hill” από τον πρώτο της δίσκο που ηχογράφησε στο σπίτι της συγκέντρωσε δεκάδες φίλους στο Myspace που το είχε ανεβάσει.

Η Monika έγινε γρήγορα το αγαπημένο κορίτσι των media και τα εναλλακτικά στέκια στην πόλη έπιναν νερό στο όνομά της. Η μεγάλη ανακάλυψη της δεκαετίας για πολλούς, η φωνή που θα συζητιόταν για χρόνια για άλλους. Κάπως έτσι άνοιξε τη συναυλία των Calexico, τραγούδησε μαζί τους και απέκτησε γρήγορα φανατικούς φίλους και εχθρούς. Η συμμετοχή της στο Ark Festival -με sold out εμφανίσεις και τις δύο χρονιές- έδειξε ότι η Monika δεν μας απασχόλησε τυχαία, ούτε ήταν ένα κομήτης στην ελληνική πραγματικότητα.

Οι συναυλίες πάντα με ιδιαίτερο στιλ, οι συνεντεύξεις της μετρημένες, οι δηλώσεις της το ίδιο. Και όταν το 2010 ήρθε ο δεύτερος προσωπικός της δίσκος με τίτλο “Exit” και με το υπέροχο “Yes I do”, τα πράγματα ξεκαθάρισαν κι άλλο. Η μικρή είχε κότσια, είχε ταλέντο και όραμα. Δεν είμαι σίγουρη ότι και εκείνη ήξερε τι ακριβώς συνέβαινε όταν κυκλοφορούσε αυτόν τον δίσκο, αλλά τα περισσότερα κομμάτια του είναι μικρές ιστορίες βγαλμένες από σελίδες βιβλίου, ντυμένα με μελωδίες από τη φαντασία μας. Και τον αγαπήσαμε. Πολύ.
  


Πριν συμβούν όλα αυτά η Monika ήθελε να δουλέψει στα διόδια και να βλέπει την κίνηση. Αργότερα σπούδασε Μαθηματικά και τελικά αγάπησε όσο τίποτα την μουσική. Τώρα που έγινε 30, τη ρωτάω πόσο αποφασισμένη ήταν για αυτή την κατάληξη. «Καθόλου» απαντάει με σιγουριά. «Από μικρή είχα πολλές διαφορετικές ασχολίες, σε κανέναν τομέα δεν ήμουν αρκετά καλή, αλλά μου άρεσε η ποικιλία. Ηθελα να ακολουθώ τις επιμυθίες και το ένστικτο της στιγμής, όσο αυτό με συναρπάζει. Τα διόδια ήταν το όνειρο ενός παιδιού που του άρεσε να βλέπει αυτοκίνητα, τα Μαθηματικά ήταν ο ενθουσιασμός της εφηβείας, η μουσική αποδείχτηκε η αγάπη μιας ζωής».

Αυτή η αγάπη μιας ζωής φάνηκε καταλυτική και όταν επισκέφτηκε τη Νέα Υόρκη και τα Dunham Studios. Ο Hommer Steinweiss, ντράμερ και συνθέτης του “Back to black” της Amy Winehouse άκουσε το ντέμο της, ενθουσιάστηκε και λίγο καιρό μετά κυκλοφόρησε το “Secret in the dark”. Αναρωτιέμαι αν η ίδια πιστεύει στην τύχη. Απαντάει μεν θετικά, όμως τονίζει ότι πιστεύει περισσότερο στο κυνήγι της τύχης. «Γιατί εμείς οι ίδιοι οδηγούμε τη ζωή μας στις υποτιθέμενες τυχαίες συγκυρίες και κάπως έτσι εκτιμούμε τους προοδευτικούς καρπούς της. Διαφορετικά, η τύχη έρχεται και φεύγει σαν αεράκι. Χρειάζεται πανί και τιμόνι, όπως καθετί στη ζωή άλλωστε», συμπληρώνει.

Ο δίσκος από πλευράς μουσικής έχει μια πιο ποπ διάθεση. Πιο χορευτική, πιο ανεβαστική. Σύμφωνα με την ίδια τη Μonika, αυτό είναι το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα της. Η ιδέα για να είναι αυτό το ύφος της νέας της δουλειάς ξεκίνησε όμως στο πλαίσιο μιας παρέας φίλων πριν από τρία χρόνια. Η τραγουδοποιός και η παρέα της αγόραζαν ντίσκο δίσκους και πήγαιναν σπίτι να αναλύσουν τις παραγωγές του Quincy Jones.



Της ζητάω να μου ορίσει τις διαφορές με τις προηγούμενες δουλειές της και η απάντηση είναι παραπάνω από ειλικρινής. «Ο τελευταίος μου δίσκος είναι απλώς ένας ακόμη καινούργιος δίσκος. Αποτυπώνει τις σκέψεις και τις εμπειρίες που συσσωρεύονταν μέσα μου τα τελευταία χρόνια. Εζησα μία πολύ έντονη δεκαετία με σπουδές, ταξίδια, γνωριμίες, συναυλίες, “Avatar” και “Εxit” και όταν ήρθε η στιγμή του “Secret in the dark” έγραψα τραγούδια μέσα από τα οποία εξέφραζα την υπερένταση όλων αυτών των εμπειριών. Είχα ενέργεια και πάθος μέσα μου που ήθελα απλώς να το τραγουδήσω δυνατά και να το χορέψω».

Και όπως φάνηκε από την ανταπόκριση του κόσμου αυτόν τον ένα χρόνο που έχει περάσει από την κυκλοφορία του δίσκου, το κοινό είχε την ίδια διάθεση να τραγουδήσει δυνατά και να χορέψει. «Πρόκειται για πολύ μεγάλη ευχαρίστηση όταν είδα κόσμο να αγκαλιάζει αυτόν τον διαφορετικό ήχο με τον ίδιο τρόπο που το έκανε στο “Avatar”. Πίστεψα πολύ σε αυτόν τον δίσκο γιατί με απελευθέρωσε από οποιονδήποτε ενδοιασμό είχα σχετικά με την πορεία ενός μουσικού. Δεν μου άφησε περιθώρια να με καθορίσει το παρελθόν, αλλά η καθημερινότητα στο παρόν. Και όταν είδα τον κόσμο να το ακολουθεί, παρ' όλες τις αντιδράσεις στην αρχή, πίστεψα πως θα συνεχίσω πάντα με την ίδια ειλικρίνεια που νιώθω απέναντι στη μουσική για κάθε περίοδο της ζωής μου», παραδέχεται η ίδια.



Στις 12 Ιουνίου η Monika θα τραγουδήσει για πρώτη φορά στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής σε μια συναυλία με τίτλο “Take me with you”. Και αν στο Ηρώδειο πέρυσι προσπάθησε να δείξει την πιο ποπ πλευρά της, υπόσχεται ότι το βράδυ στον Κήπο θα συμβεί ό,τι θέλει το κοινό. «Φέρτε κουβερτούλες, φρούτα, γλυκά, ποτά, παγωτά, κι από ένα λουλούδι ο καθένας, για να χαλαρώσουμε, να τραγουδήσουμε για το καλοκαίρι της πανέμορφης Ελλάδας», προτρέπει η ίδια και επιθυμεί η βραδιά να έχει τη ζωντάνια και τον έρωτα μιας κιθαροβραδιάς σε παραλία με φωτιά.

Και από την παραλία και τον ρομαντισμό της, η τραγουδοποιός φλερτάρει και με τα ρεμπέτικα. «Ετοιμάζω κάτι εδώ και πολλά χρόνια. Αλλά γι’ αυτό δεν θα βιαστώ ποτέ να το τελειώσω. Κάθε φορά που επιστρέφω στην Ελλάδα αυθόρμητα γράφω ένα καινούργιο ρεμπέτικο τραγούδι. Οταν θα έχω αρκετά τραγούδια για τα οποία τουλάχιστον θα είμαι περήφανη, θα τα μοιραστώ μαζί σας κι ελπίζω να σας αρέσουν», απαντάει όταν ρωτάω για την εξέλιξη αυτών των τραγουδιών και αν απορείτε και εσείς όπως και εγώ ποια η σχέση μιας τόσο μοντέρνας κοπέλας με τα ρεμπέτικα, η Μonika φροντίζει να μας διαψεύσει: «Ακούω πολύ συχνά ρεμπέτικα. Γιατί με κάνουν να τραγουδώ δυνατά. Βγάζουν έναν πόνο και μια δύναμη ταυτόχρονα. Πηγαίνω πολύ συχνά στην Κοτταρού στον Κολωνό και απολαμβάνω το τραγούδισμα της παρέας. Αυτό που κλείνουμε όλοι τα μάτια και αρχίζουμε το 'κάθε φορά που ανοίγει δρόμος στη ζωή…».