Χρήστος Παπαδόπουλος: Μπουζούκι για «Jazz και συρτάκι»

«Μπορεί τώρα να μην είμαι στην πρώτη γραμμή, αλλά εδώ και 35 χρόνια δεν έχω ξεμείνει από δουλειά. Κι αν έχω δει κόσμο να μένει άνεργος...» είναι οι πρώτες κουβέντες που λέει ο Χρήστος Παπαδόπουλος, το πάλαι ποτέ «Παιδί από την Πάτρα» που μεγάλωσε ακούγοντας «κλασικό ροκ και Χιώτη». Οι άντρες που δεν έχουν βάλει τον εαυτό τους σε βάθρο, που έχουν ζήσει και έχουν μάθει τα πάνω και τα κάτω της ζωής, όσο και να μεγαλώσουν παραμένουν παιδιά. Εζησε μεγάλες δόξες κι όταν σου διηγείται την πρώτη του δουλειά στην Αθήνα, στο θρυλικό «Χάραμα», με τη Δούκισσα, τη Ρίτα Σακελλαρίου και τον Θέμη Αδαμαντίδη, νιώθεις δέος. Και εντελώς φυσικά τον ρωτάς: «Τι χάλασε στη νύχτα και βαριόμαστε σήμερα στα μπουζούκια;».



«Τα παιδιά από την Πάτρα»: μια παρέα που έγραψε ιστορία

«Οι μεγάλες φίρμες θέλανε και μεγάλα μεροκάματα. Χάλασαν τη νύχτα. Ανέβασαν οι μαγαζάτορες τις τιμές για να τους πληρώνουν. Εγιναν τα μαγαζιά θηρία, χωρητικότητας 2.000 θέσεων μπας και βγάλουν κέρδος. Ευτυχώς σήμερα αλλάζουν τα πράγματα. Επιστρέφει η νύχτα εκεί όπου ξεκίνησε. Μικρά μαζεμένα μαγαζιά. Ξέρεις ότι πρόλαβα τον Πάνο Γαβαλά στο Πανόραμα; Πιτσιρίκος ήμουν. Εμφανιζόταν σε μικρό μαγαζί. Ποιος; Ο Πάνος Γαβαλάς. Ηταν ανθρώπινα. Σεβόντουσαν οι παλιοί τον κόσμο που πλήρωνε. Εβγαιναν πάντα με το κουστούμι».

Γιατί διαλύθηκαν τα «Παιδιά από την Πάτρα»; «Τα συγκροτήματα έχουν πολλές προστριβές μεταξύ τους. Θα σου πω την αλήθεια όμως. Οσο ανέβαινε το συγκρότημα, ανέβαιναν και οι αμοιβές. Ηταν πολλά τα λεφτά και χάλασε η μοιρασιά. Είχαμε απορρίψει και πολλές προτάσεις από τις μεγάλες εταιρείες».

«Οι γαμπροί της Ευτυχίας», μεγάλα κέφια

Ποιον άνθρωπο αισθάνεται τυχερός που συνάντησε μέσα από αυτήν τη δουλειά; «Τον Δημήτρη Μητροπάνο. Μου έμαθε τι σημαίνει να είσαι καλλιτέχνης. Μεγάλος άνθρωπος. Ηρθε μετά από αιμοκάθαρση να τραγουδήσει. Μεγαλείο ψυχής. Το έλεγε η καρδιά του». Του έμειναν απωθημένα από συνεργασίες που δεν κατάφερε να κάνει; «Με τον Μανώλη Χιώτη και τον Στέλιο Καζαντζίδη.

Πολύ θα γούσταρα να είχαμε δουλέψει παρέα». Πότε ένιωσε ότι «Τα παιδιά από την Πάτρα» ήταν φίρμες; «Το 1986 κάναμε μια συναυλία στο Ολυμπιακό Στάδιο με 80.000 κόσμο. Μαζί με τον Νταλάρα και τη Βίσση. Με το που βγήκαμε και ξεκινήσαμε να παίζουμε τη “Συμπόνια” (“Δεν θέλω τη συμπόνια κανενός”) ακούστηκαν ιαχές. Χαμός. Τρόμαξα. Κατάλαβα πόσο δύσκολο είναι να παίζουν οι ποδοσφαιριστές στο γήπεδο με τον κόσμο να ζητωκραυγάζει το όνομά τους. Από το 1985 μέχρι το 1986 γέμιζα βαλίτσες με γράμματα από θαυμάστριες». Πιστεύει πως μια καλή εξωτερική εμφάνιση βοηθά έναν τραγουδιστή; «Ανοίγει σίγουρα πόρτες, αλλά εγώ χαίρομαι για εκείνους που ανοίγουν πόρτες χωρίς την εμφάνιση».



Λατρεύει τα ταξίδια και την έθνικ μουσική

Ποιο κομμάτι πιστεύει ότι είναι ταυτισμένο με το όνομά του; «Με το δικό μου όνομα το τραγούδι “Εγώ γιορτάζω πάντα όταν πονάω”, με το συγκρότημα το κομμάτι “Και πίνω μπίρες”. Ξέρεις πώς γράφτηκε αυτό το τραγούδι; Είχαμε μια φίλη στην Πάτρα, σπούδαζε και την παράτησε ο γκόμενος που τάιζε επί τέσσερα χρόνια. Μόλις εκείνος πήρε πτυχίο, την παράτησε. Αυτήν τη βρήκαμε στην πλατεία Ολγας να πίνει μπίρες. Και να μονολογεί σχεδόν τους στίχους που βάλαμε στο κομμάτι. Ετσι μας ήρθε το “Και πίνω μπίρες”».

Εκείνα τα χρόνια υπήρχαν περιοδικά lifestyle; «Πώς δεν υπήρχαν; Πάντα υπήρχαν. Οταν δουλεύαμε με τη Ρίτα... άκου τι έγινε! Εκανε πλάκα η Ρίτα όταν πλάκωσαν κάτι φωτογράφοι στο μαγαζί. Με κοιτάει εμένα και λέει “μπα, πολύ τεκνό είσαι”. Λέει στον Λάμπρο (σ.σ.: Καρελά) “έλα εδώ εσύ, πουλάκι μου” και βγάζουν μια φωτογραφία που την είδαμε μετά οπισθόφυλλο σε μεγάλη εφημερίδα με τίτλο “O νέος έρωτας της Ρίτας”. Μόλις το είδε η κοπέλα του Λάμπρου, τον χώρισε».



Από μικρός στα βάσανα

Μαζεύεται ποτέ από τα ξενύχτια, τα ποτά και τα τυχερά ένας τραγουδιστής για να κάνει οικογένεια; «Δύσκολο είναι, δεν μαζεύεται κι εύκολα. Οταν κάνεις παιδί, όμως, αλλάζεις». Εχει δεχτεί προτάσεις να εμφανιστεί σε κάποιο τηλεοπτικό talent show; «Ναι, μου είχε ζητήσει η Κατραβά να γίνω κριτής στο παιχνίδι του MEGA. Δεν πήγα. Βλακεία έκανα. Επρεπε να πάω. Οσον αφορά τα νέα παιδιά, είναι ένας καλός τρόπος να γίνουν γνωστά. Βέβαια, έχω μιλήσει με αρκετά παιδιά που πήραν μέρος σε τέτοια σόου και μου έχουν πει ότι το μετάνιωσαν».

Τι λείπει σήμερα από το ελληνικό τραγούδι; Από τη διασκέδαση; «Λείπει το εξαήμερο. Μπορεί να σου φαίνεται περίεργο, αλλά ήταν κομμάτι της ζωής μας αυτή η δουλειά. Καλές φωνές υπάρχουν. Τελευταία άκουσα, π.χ., τον Δήμο Αναστασιάδη στο “Αχ Ελένη” και μου άρεσε. Ο ηχολήπτης μου, ο Κώστας Αγέρης, που πέρασε και στο “The Voice”, είναι καλή φωνή».

Λεφτά έβγαλε; «Ναι. Εφαγα πολλά σε ταξίδια. Ανήκω και σε  μια γενιά που οι γονείς τούς τρέλαιναν στην γκρίνια με το “χτίσε σπίτι, χτίσε σπίτι”. Εχτισα και τώρα πληρώνω στην Εφορία».



Ο Περικλής Παπαδόπουλος, αστέρι από κούνια

Σήμερα υπάρχουν τα υπέρογκα μεροκάματα στη νύχτα; «Οι μεγάλοι τραγουδιστές κρατούν το κασέ τους. Αλλά τα μεροκάματα των μουσικών είναι πλέον χαμηλά. Εφυγαν μουσικοί πρώτης εθνικής από σχήματα που έπαιρναν 400 ευρώ και πλέον ψάχνουν δουλειά με 70 ευρώ. Προτιμούν να παίρνουν 18χρονους, άπειρους και όχι καλούς, αλλά τους πληρώνουν 20 ευρώ».

Υπάρχουν κίνδυνοι αν δουλεύεις νύχτα; «Μπορεί να μπλέξεις πιο εύκολα. Πέρασαν ναρκωτικά από μπροστά μας. Αλλοι τα πήραν, άλλοι όχι». Ποιος από τους πολιτικούς που γνώρισε αγαπά πραγματικά το λαϊκό τραγούδι; «Από προσωπική εμπειρία μπορώ να σου πω ότι ο Κώστας Καραμανλής είναι ίσως ο μοναδικός πολιτικός που έχει βαθιά γνώση για το ελληνικό λαϊκό τραγούδι». Μετανιώνει για κάτι που έζησε ή δεν έζησε αυτά τα 35 χρόνια; «Δεν μετανιώνω για τίποτα. Ισως το μοναδικό μου παράπονο να είναι ότι σπούδασα μηχανικός και δεν αφοσιώθηκα στην κλασική μουσική».



Με τη Θωμαή Απέργη χόρεψαν «Jazz και συρτάκι»

Ο Χρήστος Παπαδόπουλος μπορεί να σου μιλάει για ώρες για τα ταξίδια του στην Ινδία. Για τα βότανα και το κτήμα του στην Εύβοια, για τα τραγούδια που έκανε για τη Γενοκτονία των Ποντίων, για τον γιο του, τον Περικλή, που παίζει κιθάρα με τις ώρες και τραγουδά. Για τις βραδιές στο μαγαζί που τραγουδά, το «Παυσίλυπον», το μουσικό μεζεδοπωλείο. Καταλαβαίνεις την καψούρα του με τη μουσική όταν, αντί για χειραψία αποχαιρετισμού, σε ρωτάει: «Πότε θα έρθεις να με ακούσεις;».