Η τρίτη επανάσταση της Αλεξίας Μπακογιάννη

Την πρώτη φορά παντρεύτηκε ακριβώς αυτόν που δεν έπρεπε: τον πιο στενό συνεργάτη της μητέρας της. Ο κ. Δημήτρης Ζαφειριάδης ήταν κατά μία δεκαετία μεγαλύτερος της Αλεξίας και -επαγγελματικά βεβαίως- ανήκε στην ομάδα της μητέρας της, κυρίας Ντόρας Μπακογιάννη, εφόσον ήταν ο διευθυντής του πολιτικού της γραφείου.

Το 2006, και αφού πέρασαν τρία χρόνια από τη διάλυση του πρώτου της γάμου, ο κ. Μανώλης Βάρσος, ο άνδρας που θα γινόταν ο δεύτερος σύζυγος της Αλεξίας, επιβεβαίωνε ακριβώς την υποψία της οικογένειας Μητσοτάκη και του ευρύτερου κύκλου των οικείων της, ότι υποσυνείδητα αναζητούσε τον σύντροφο-υποκατάστατο του πατέρα της. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να ερμηνευθεί η επιθυμία της να συνδεθεί με έναν άνδρα με τον οποίον τη χώριζαν 19 χρόνια; Ωστόσο η πραγματική ζωή σπάνια επαληθεύει τα εγχειρίδια ψυχανάλυσης για αρχάριους και η κυρία Αλεξία Μπακογιάννη φρόντισε να το επιβεβαιώσει αυτό έμμεσα, με τον τρίτο δημόσια προβεβλημένο δεσμό της: ο κ. Ανδρέας Παπαδόπουλος, εκπρόσωπος Τύπου της ΔΗΜ.ΑΡ., αν μη τι άλλο είναι σχεδόν συνομήλικός της. Απ’ ό,τι φαίνεται η αναζήτηση της πατρικής φιγούρας εγκαταλείπεται, με την Αλεξία να βγαίνει από τη σκιά του Παύλου Μπακογιάννη. Από μια άποψη τουλάχιστον, η οικογένεια θα μπορούσε ίσως να πάρει μια βαθιά ανάσα ανακούφισης για ένα από τα «μαύρα της πρόβατα». Φυσικά η περίπτωση της κυρίας Αλεξίας Μπακογιάννη δεν είναι τόσο απλή.

Το σοκ της δολοφονίας

«Παρεξηγημένη» είναι ο χαρακτηρισμός που επιλέγει χωρίς δεύτερη σκέψη άνθρωπος του στενού της περιβάλλοντος για να περιγράψει την κυρία Αλεξία Μπακογιάννη. «Φαίνεται απόμακρη και κάπως σνομπ, αυτό όμως δεν είναι παρά ένας μηχανισμός άμυνας. Κατά βάθος η Αλεξία παραμένει το ευαίσθητο παιδί που φοβάται το επόμενο χτύπημα της μοίρας, έχει μάθει να θωρακίζεται και να πηγαίνει κόντρα για να επιβιώσει». Υπερκινητική, με μια πυρετική σχεδόν νευρικότητα και κάποιο κομπολόι να πηγαινοέρχεται μονίμως στα χέρια της, η κυρία Αλεξία Μπακογιάννη δεν είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Πιθανώς επειδή δεν έχει ταπεινές καταβολές και όσα συνέβησαν στη ζωή της μόνο συνηθισμένα δεν ήταν. Προφανώς το γεγονός που τη σημάδεψε άπαξ και διαπαντός ήταν η δολοφονία του πατέρα της από τη «17 Νοέμβρη», το 1989. Η Αλεξία ήταν τότε 13 ετών, τόσο μικρή ώστε να ισοπεδωθεί από το τρομακτικό χτύπημα και τόσο μεγάλη ώστε να βασανίζεται για πάντα από αυτή την τραγική απώλεια. «Οταν ακούσαμε ότι σκότωσαν τον Παύλο Μπακογιάννη, στο σχολείο είχε επικρατήσει απόλυτη νέκρα», θυμάται ένας από τους συμμαθητές της και συμπληρώνει: «Γιατί όλα τα παιδιά σκεφτόμασταν ξαφνικά το ίδιο: στη θέση του μπαμπά της Αλεξίας και του Κώστα θα μπορούσε να είναι ο δικός μας». Η ήδη συνεσταλμένη Αλεξία, έπειτα από το σοκ της δολοφονίας κλείστηκε ακόμη περισσότερο στον εαυτό της. Η μητέρα της θα έκανε τα πάντα για να αναπληρώσει το κενό του Παύλου και να στηρίξει τα παιδιά της. Στην πράξη, ο «πατέρας» για την Αλεξία και τον αδελφό της ήταν μια μορφή-παζλ, με στοιχεία από τους παππούδες, τον Κωνσταντίνο και -κυρίως- τη Μαρίκα Μητσοτάκη, την Ντόρα, αλλά και τις αναμνήσεις που κράτησαν τα δύο παιδιά από τα χρόνια που πρόλαβαν να ζήσουν με τον Παύλο Μπακογιάννη.





Παρόλο που η ίδια δεν το παραδέχεται, πρώτος απ’ όλους ο Κώστας Μπακογιάννης λέει ότι «η Αλεξία ήταν η μεγάλη αδυναμία του πατέρα μας». Για την ίδια, το βάρος της πατρικής παρουσίας-απουσίας θα αποδεικνυόταν τόσο ιδιαίτερα δυσβάσταχτο. Σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις της, η Αλεξία έχει εξομολογηθεί: «Ζούμε πάντα με το άγχος εάν είμαστε αρκετά καλοί για εκείνον, εάν τιμούμε το όνομά του, και όλο αυτό είναι μια μάχη που δεν μπορούμε να κερδίσουμε ποτέ, γιατί ακόμη και αν θεωρητικά κάνουμε κάτι καλό, ο μπαμπάς δεν είναι εδώ για να μας πει “μπράβο σας, καλά τα καταφέρατε”».

Ο θάνατος του Παύλου Μπακογιάννη, μεταξύ άλλων, έσπρωξε την Ντόρα στην ενεργό πολιτική. Η αιφνίδια αλλά πλήρης αφοσίωσης εμπλοκή της με τα κοινά, εκ των πραγμάτων περιόρισε τον ρόλο της ως μητέρας, ενώ πρόσθεσε ένα επιπλέον πρότυπο με το οποίο θα έπρεπε να αναμετρηθούν τα παιδιά της. Οι ρίζες της ιδιότυπης σχέσης που έχει η Αλεξία με τη μητέρα της, η ανυπόκριτη αγάπη αλλά και ένας επίμονος ανταγωνισμός θα πρέπει να τέθηκαν σε αυτό το σημείο καμπής, όταν δηλαδή τα δεδομένα στην οικογένεια Μπακογιάννη ανατράπηκαν βίαια: ο πατέρας πολιτικός χάνεται από την εικόνα, η μητέρα αναλαμβάνει να τον υποκαταστήσει αμέσως, τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο βίο. Η Αλεξία έπρεπε να ζήσει με άλλη μια σκιά να τη βαραίνει, συνειδητοποιώντας μάλιστα πως κάθε επιλογή της θα απασχολούσε, εκτός των οικείων της στον κύκλο Μπακογιάννη-Μητσοτάκη, όλη την Ελλάδα.

Τα δίδυμα που έφεραν την αλλαγή

Θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο για κάθε άνδρα που εμφανίστηκε στη ζωή της Αλεξίας να μη συγκρίνεται με τον Παύλο Μπακογιάννη, εφόσον, όπως η ίδια έχει αποκαλύψει «ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος που μπορούσε να σε κακομάθει πολύ: για παράδειγμα, σε ηλικία 11 ετών μού έστειλε τα πρώτα μου λουλούδια. Ηταν εκείνος που μου πήρε το πρώτο μου κόσμημα, θέλοντας να μου μεταδώσει το μήνυμα ότι “θα σου τα κάνω όλα εγώ, κοριτσάκι μου, δεν θα έχουμε ανάγκη κανέναν”».

Για κάποιον που τη γνωρίζει καλά, το δεύτερο κρίσιμο σημείο στη ζωή της Αλεξίας ήταν η γέννηση των δίδυμων παιδιών της. Ισως η ίδια δεν γνώριζε εάν περνούσε το υπόλοιπο του βίου της με τον Μανώλη Βάρσο, καθώς όμως θαύμαζε την ευφυΐα, την καλλιέργεια και την αγάπη του για την τέχνη, η Αλεξία ήθελε να αποκτήσει παιδιά μαζί του. Η μητρότητα αποτελούσε πάγιο και διακαή πόθο για την Αλεξία Μπακογιάννη και παρά τις επανειλημμένες, επώδυνες περιπέτειες το όνειρο έγινε πραγματικότητα το 2010. Η έλευση των παιδιών φαίνεται να άλλαξε τον τρόπο που αντιμετώπιζε έως τότε τον κόσμο, εξ ου και τα δίδυμα, ο Γιώργος και η Θεοδώρα, αντί να την επιβαρύνουν, την απελευθέρωσαν. Και, όσο παράδοξο και αν ακούγεται, η αναγεννημένη Αλεξία ήταν ξαφνικά έτοιμη να αλλάξει τρόπο ζωής και, γιατί όχι, να βρει έναν καινούριο έρωτα.

Σε δύσκολη θέση ο Ανδρέας Παπαδόπουλος

Για τους ανθρώπους της πολιτικής πιάτσας, ο 35χρονος κ. Ανδρέας Παπαδόπουλος προαλείφεται για «Τσίπρας της ΔΗΜ.ΑΡ.». «Δεξί χέρι» του κ. Φώτη Κουβέλη, αντιπροσωπεύει κάτι περισσότερο απ’ ό,τι αφήνει να εννοηθεί ο επίσημος τίτλος του ως εκπροσώπου Τύπου του κόμματος. Πνευματικό τέκνο του Λεωνίδα Κύρκου και ένθερμος υποστηρικτής της συγκυβέρνησης, ο κ. Παπαδόπουλος έχει υψηλές φιλοδοξίες αλλά και υψηλές γνωριμίες, όπως, π.χ., με την κυρία Αννα Διαμαντοπούλου του ΠΑΣΟΚ, με την οποία τον συνδέει βαθιά και μακροχρόνια φιλία. Βέβαια, οι φωτογραφίες από κάποια νυχτερινή έξοδό του συντροφιά με την κυρία Ελενα Ράπτη και την κυρία Λίτσα Κουρουπάκη, αμφότερες συνάδελφοί του στο Κοινοβούλιο, αλλά από τη Ν.Δ. η πρώτη και από το ΠΑΣΟΚ η δεύτερη, δεν ενθουσίασαν ιδιαίτερα τα στελέχη της ΔΗΜ.ΑΡ.




Οπως, άλλωστε, ακούγεται ότι δεν έτυχε επιδοκιμαστικών σχολίων η αποκάλυψη του δεσμού του με την κυρία Αλεξία Μπακογιάννη, ύστερα από τις κοινές τους εμφανίσεις στη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών στην Ικαρία και τα Χανιά. Η κομματική γκρίνια αφορά στη διαφαινόμενη δημιουργία μιας γέφυρας ανάμεσα στον χώρο της Αριστεράς και σε εκείνον της νεοφιλελεύθερης παράταξης. Μιας σχέσης κατά πολύ στενότερης από την όποια, θεωρητικά πρόσκαιρη, συγκατοίκηση στην κυβέρνηση.

Φυσικά η κυρία Αλεξία Μπακογιάννη δεν είναι πολιτικός, είναι πρώην δημοσιογράφος και νυν επικεφαλής μιας εταιρείας δημοσίων σχέσεων με πλούσιο και βαρύ πελατολόγιο (ΑΝΕΚ, Ακτωρ, Βιοχάλκο, Ελίν κ.ά.). Αυτό σημαίνει ότι η «καυτή πατάτα» της σχέσης, που αυτή τη φορά ίσως εγκρίνεται από την οικογένεια Μπακογιάννη-Μητσοτάκη, όχι όμως απαραίτητα και από τον ελληνικό πολιτικό κόσμο, βρίσκεται κυρίως στα χέρια του κ. Παπαδόπουλου.

Αν και από μια αφηρημένη και συμβολική άποψη, ο φέρελπις νέος της ΔΗΜ.ΑΡ., που μοιράζεται την κλίνη του με μια απόγονο ενός εκ των πιο ισχυρών «τζακιών» της παραδοσιακής Δεξιάς, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να εξυπηρετεί το όραμα του δολοφονημένου πατέρα της: χάρη στην πολυαγαπημένη του κόρη, την Αλεξία, η εθνική συμφιλίωση, η συναίνεση Αριστεράς-Δεξιάς για την οποία τόσο πολύ μόχθησε ο Παύλος Μπακογιάννης, φαίνεται ότι μπορεί, επιτέλους, να γίνει πράξη.