Ευτυχισμένες μέρες μετά τη μεγάλη περιπέτεια!

Επειτα από μια μεγάλη στενοχώρια έρχεται μια μεγάλη χαρά. Ετσι, στις 28 Μαΐου θα γίνουν γάμος και βαφτίσια μαζί. Στο Μουσείο Νάσιουτζικ, με θρησκευτικό γάμο αυτή τη φορά, στο παρεκκλήσι του κτήματος, θα ενωθούν ενώπιον Θεού και ανθρώπων η Γωγώ Μαστροκώστα και ο Τραϊανός Δέλλας. Στη συνέχεια, θα ακολουθήσει το μυστήριο της βάπτισης με πρωταγωνίστρια την κορούλα τους και θα πάρει το όνομα της μητέρας του ποδοσφαιριστή, Βικτώριας. Κουμπάροι του ζευγαριού θα είναι η Ελληνοαμερικανίδα μεγιστάνας Ελενα Μπούση και ένας μεγαλομέτοχος της Ανόρθωσης, στην οποία αγωνίζεται ο «Τράι». Είναι δύο άνθρωποι που στις δύσκολες στιγμές και στην περιπέτεια της Γωγώς στάθηκαν δίπλα τους. Τη μικρή Βικτώρια θα τη βαφτίσει ένα ζευγάρι από την Κύπρο, ο Αντρος και η Στάλω Ηλια.

Οι προετοιμασίες ήδη βρίσκονται σε τελικό στάδιο, ενώ την επιμέλεια του γάμου και της βάπτισης έχει αναλάβει η Fevronia. Το ζευγάρι θα τιμήσουν με την παρουσία τους 300 με 400 άτομα, ενώ σύμφωνα με πληροφορίες το προηγούμενο βράδυ θα γίνει prive κάλεσμα με λίγους φίλους στον χώρο των "Μετεώρων" του Μουσείου Νάσιουτζικ.

«Τα έσοδα από πιθανή φωτογράφηση του ζευγαριού την ώρα του μυστηρίου θα διατεθούν σε ίδρυμα καρκινοπαθών», λέει άνθρωπος από το στενό περιβάλλον της Γωγώς Μαστροκώστα. Κάτι που πραγματικά προκαλεί ιδιαίτερη συγκίνηση σε όλους μετά την αποκάλυψη από την ίδια την Γωγώ για την περιπέτεια υγείας που πέρασε λόγω του καρκίνου του μαστού που αντιμετώπισε. Η εκρηκτική TV persona αποδεικνύει και στην πράξη ότι θέλει να βοηθήσει με κάθε τρόπο για να σωθούν και άλλες γυναίκες που αντιμετωπίζουν παρόμοιο με εκείνη πρόβλημα.

Η συγκλονιστική περιπέτεια υγείας της πιο λαμπερής ξανθιάς της ελληνικής σόουμπιζ

9 Δεκεμβρίου 2008 στο ηλιόλουστο αλλά παγωμένο Μαρούσι. Είναι λίγο μετά τις δώδεκα το μεσημέρι στο μαιευτήριο "Ιασώ" και έξω από το δωμάτιο της Γωγώς Μαστροκώστα μια «στρατιά» από μπαλόνια και ανθοδέσμες έχουν πλημμυρίσει κυριολεκτικά τον διάδρομο. Μέσα στη σουίτα, στενοί συγγενείς γελάνε, φίλοι κερνάνε γλυκά, δώρα, ευχές και ακόμα περισσότερα μπαλόνια. Πειράγματα στον φρέσκο πατέρα, που δείχνει ακόμα πιο ψηλός και πιο ρωμαλέος όταν παίρνει αγκαλιά τη νεογέννητη κόρη του. Λίγα μέτρα πιο μακριά η Γωγώ, ξαπλωμένη, με τα μακριά ξανθά μαλλιά της πάνω στο «μαμαδίσιο» στήθος της και χωρίς ίχνος μακιγιάζ δείχνει πιο όμορφη και πιο φωτογενής από κάθε άλλη φορά. Ηταν η ωραιότερη Γωγώ που είχα δει στη ζωή μου εκείνο το μεσημέρι του Δεκέμβρη, τη δεύτερη μέρα μετά τη γέννηση της Βικτώριας. Ολα θύμιζαν αμερικανική ταινία, με τους συγγενείς να κλαίνε από ευτυχία, τους φίλους να αστειεύονται για την πυκνή κόμη του μωρού, τα τεράστια γαλανά μάτια, την αδερφή της μαμάς Φώφη και τον Χάρη να σχολιάζουν τα δώρα. « Πανύψηλη είναι η μπέμπα, δες πόσο ψηλά πόδια έχει», σχολίαζε ένας συμπαίκτης του Τραϊανού, και αυτός της χάιδευε τα μαλλιά κοιτώντας με αγάπη και θαυμασμό τη γυναίκα του. Η αυθεντικότητα της εικόνας πολλές φορές ξεπερνάει τις λέξεις. Εκείνη η εικόνα του "Τράι" να είναι σκυμμένος πάνω από την ξαπλωμένη Γωγώ που κρατάει στην αγκαλιά της τη Βικτώρια, δύσκολα περιγράφεται. Εκείνη τη στιγμή οι τρεις τους ίσως και να άγγιζαν την απόλυτη ευτυχία.

Κανείς, όμως, δεν περίμενε ότι τις επόμενες δύο μέρες η ανέλπιστη χαρά του ζευγαριού, η απόλυτη ευτυχία, θα ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τον φόβο της απώλειας. Γιατί η λέξη "καρκίνος" είναι συνώνυμη με τον θάνατο… άσχετα αν η Γωγώ τον νίκησε.

Η μάχη με τον καρκίνο, το ταξίδι στην Αμερική και η δύσκολη περίοδος της χημειοθεραπείας

Καθημερινά εκατοντάδες γυναίκες έρχονται αντιμέτωπες με τα αποτελέσματα μιας μαστογραφίας που αλλάζει ριζικά τη ζωή τους. Η Γωγώ -προς τιμήν της- δεν δημοσιοποίησε το όλο θέμα, το πέρασε με τον σύζυγό της και λίγους στενούς φίλους, τον Χάρη Σιανίδη και την Ορθούλα Παπαδάκου. Αγωνίστηκε σαν παλικάρι, αντιμετώπισε όρθια τον καρκίνο και πάλεψε με όλη τη δύναμη της ψυχής της κερδίζοντας το «τέρας». Αυτό το «τέρας» που έβαλε στο μάτι τη Γωγώ τρεις μέρες μετά τη γέννηση του παιδιού της. Από τον παράδεισο στα τάρταρα και από τα ροζ σεντόνια του έκτου ορόφου στα υπόγεια με υπέρηχους και αξονικούς τομογράφους. Και δάκρυα, πολλά δάκρυα από όλους, αλλά κυρίως από τη Γωγώ που έμοιαζε να σβήνει μετά τη διάγνωση για καρκίνο του στήθους. Θολούρα, απογοήτευση, φόβος, σκοτάδι. Η δυνατή Γωγώ, η δυναμική επαγγελματίας, λυγίζει, καταρρέει στο δωμάτιο του "Ιασώ", εκεί που πριν από λίγα εικοσιτετράωρα ζούσε την απόλυτη ευτυχία. Το ζευγάρι βγαίνει από το νοσοκομείο και η Γωγώ υποδύεται τη χαρούμενη μαμά. Βαμμένη και χτενισμένη στην τρίχα, με λευκή γούνα ευχαριστεί τους πάντες, ο "Τράι" φροντίζει τα πάντα, μπαίνουν στο μαύρο Range Rover και ξεκινούν για τα νότια προάστια. Ο Γολγοθάς έχει ξεκινήσει και κανείς από την οικογένεια δεν ξέρει αν η Γωγώ θα καταφέρει να τον ανέβει μέχρι τέλους. Ελάχιστοι είναι οι άνθρωποι που θα εμπιστευτεί για να μοιραστεί το πρόβλημά της. Ακόμα λιγότεροι είναι εκείνοι που θα ζήσουν τις πρώτες δύσκολες εβδομάδες τόσο πριν όσο και μετά το χειρουργείο για την αφαίρεση του όγκου. Το μικρό «σπυράκι» που ψηλάφησε ο γιατρός της εκείνο το πρωινό του Δεκεμβρίου, την ώρα του θηλασμού, θα αφαιρεθεί στις 29 Δεκεμβρίου του 2008. Η επέμβαση θα κρατήσει οχτώ ολόκληρες ώρες, θα γίνει στην Αθήνα και η επόμενη μέρα θα βρει τη Γωγώ να μιλάει για χημειοθεραπείες, ακτινοθεραπείες και… αβέβαιο μέλλον. Το ένοχο «σπυράκι» ωστόσο είχε διαγνωστεί το 2007 ως μια απλή σύμφυση… Δίπλα της ο Τραϊανός στέκεται σαν βράχος, αποφασιστικός και ψύχραιμος την καθοδηγεί, αναλαμβάνει όλα τα διαδικαστικά και παίρνει την κατάσταση στα χέρια του. Πριν το χειρουργείο το ζευγάρι θα επισκεφτεί δεκάδες γιατρούς στην Ελλάδα, θα λάβει ίδιες διαγνώσεις και θα αποφασίσει να φύγει στην Αμερική. Οι μέρες περνούν μέσα σε ιατρικούς θαλάμους, αγκαλιά με υπέρηχους και εξετάσεις και τα βράδια η απογοήτευση και ο φόβος φωλιάζουν στην καρδιά τους. Επιστρέφουν στην Κύπρο και ξεκινούν οι χημειοθεραπείες. Κάθε 21 μέρες η Γωγώ επισκέπτεται τον γιατρό της για το ισχυρό θαυματουργό «κοκτέιλ», χωρίς κάσκα. Οι πόνοι είναι φοβεροί, αλλά πιο πολύ πονάει η ψυχή της. Στο πλευρό της η μητέρα της, η αδερφή της, η Ορθούλα, η Στάλω, ο Δημήτρης, ο Ανδρέας, ο Μιχάλης. Μια νέα ζωή στην Κύπρο, μια καινούρια αρχή με μια άλλη «οικογένεια», μακριά από τον υπερφίαλο κόσμο της showbiz, χωρίς εξώφυλλα, τηλεοπτικές κάμερες και παπαράτσι. Τα μαλλιά της πέφτουν, τα επιπλέον κιλά μεταμορφώνουν το καλλίγραμμο κορμί της και η Γωγώ είναι μια άλλη γυναίκα. Μια γυναίκα που για πρώτη φορά αντιμετωπίζει τον καθρέφτη σαν εχθρό και όχι σαν τον καλύτερό της φίλο. Το είδωλό της είναι σοκαριστικό. Δεν έχει μαλλιά, δεν έχει φρύδια… και «φλερτάρει» με το άγνωστο. Και μετά έρχεται η ακτινοθεραπεία για ενάμιση μήνα, μια επίπονη διαδικασία με αφόρητους πόνους, και έναν αφόρητο φόβο να πλανάται από πάνω της σαν ένα κατάμαυρο σύννεφο έτοιμο να ρίξει καταιγίδα. Η Βικτώρια μεγαλώνει, ομορφαίνει και ένας κοινός γνωστός μας εκείνη την περίοδο θα μου δείξει ένα βράδυ τη φωτογραφία της στο κινητό του. Είναι μια μελαχρινή κούκλα, με μαύρα σγουρά μαλλιά «στολισμένα» με δύο ροζ φιογκάκια, με κόκκινα χειλάκια και δύο καταγάλανα μάτια. Εκείνο το βράδυ ονειρεύομαι τη Γωγώ -για πολλοστή φορά από την ημέρα που έμαθα ότι έχει καρκίνο- και είναι όμορφη, γαλήνια και ξεκούραστη. Θα τη συναντήσω έπειτα από αρκετό καιρό μαζί με τον άνδρα της και τη μικρή σε ένα ρεστοράν στα βόρεια προάστια, ένα μεσημέρι Σαββάτου. Παρά τα επιπλέον κιλά της, φοράει ένα στενό φόρεμα και ψηλοτάκουνες γόβες, δείχνει καλύτερα, νιώθει περίεργα αλλά έχει τη Βικτώρια και τον Τραϊανό δίπλα της. Δύο ψυχές που της δίνουν δύναμη, κουράγιο, κίνητρο και πίστη.

Οι ίδιοι άνθρωποι στα ίδια μέρη, αλλά τίποτα δεν είναι το ίδιο. Λένε ότι οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολα, λένε ότι η ολιγοψυχία είναι μεγάλο ελάττωμα, λένε, λένε… Σε κάποιες περιπτώσεις όμως οι φίλοι δεν έχουν όλοι το σθένος να χτυπήσουν συγκαταβατικά την πλάτη, άλλοι από οίκτο... άλλοι από αληθινή αγάπη... άλλοι επειδή έτσι πρέπει, βρε αδερφέ! Οι παλιοί έλεγαν ότι οι φίλοι δεν φαίνονται στις λύπες, αλλά στις χαρές...

Η Γωγώ ενάμιση χρόνο μετά

Η εικόνα της με πριν από λίγες ημέρες στα βραβεία «Γυναίκες της χρονιάς» θύμιζε την παλιά καλή Γωγώ: έντονο μακιγιάζ, σέξι τουαλέτα, attitude σταρ. Δεν ήταν όμως η ίδια, ποτέ δεν θα είναι άλλωστε. Το βλέμμα της μαρτυρούσε έναν άνθρωπο που πάλεψε και εξακολουθεί να αγωνίζεται για να κερδίσει κάθε λεπτό από τη ζωή της, μια γυναίκα που έχει κάνει σημαία της τη λέξη "ελπίδα". Μια μάνα που αγωνίζεται να δώσει κουράγιο στον εαυτό της, στον άνθρωπό της και στην κόρη της για ένα καλύτερο μέλλον χωρίς «δράκους» να την κυνηγούν. Τα μαλλιά της ήταν και πάλι στη θέση τους, καλοχτενισμένα, τα φρύδια της καλοσχηματισμένα και τα επιπλέον κιλά έκαναν φτερά δίνοντάς της πίσω την καλλίγραμμη σιλουέτα. Η ορμονοθεραπεία της θα συνεχίζεται για πέντε ακόμα χρόνια και η ανασφάλεια για το αύριο πιθανόν να συνεχιστεί για ακόμα περισσότερο καιρό. Εχει ταχθεί πλέον στον αγώνα για την καταπολέμηση του καρκίνου και έχει ως ιερό σκοπό να πολεμήσει την άγνοια των γυναικών που κοιμούνται ανυποψίαστες τα βράδια.