Κατερίνα Τερζοπούλου: Τα ταξίδια της ζωής της

«Αγαπώ όλα μου τα καλοκαίρια, τα λατρεύω. Είναι δυνατόν να ξεχωρίσω κάποιο καλοκαίρι ή κάποιο ταξίδι; Ολα έντονα είναι, απλώς μερικά γίνονται πιο έντονα λόγω των επισκέψεων σε μέρη που δεν είναι εύκολο να τα δεις, αν δεν πας, ας πούμε, με έναν ιδιαίτερα luxury τρόπο. Ευχαριστώ κάποιους φίλους γι’ αυτό, είμαι ευγνώμων και, σε γενικότερο πλαίσιο, είμαι τυχερή στην πορεία μου διότι έκανα τα ταλέντα μου και τα χόμπι μου δουλειά. Αρα θεωρώ ότι δεν έχω δουλέψει στη ζωή μου και την ευχαριστιόμουν…

Ημουν τυχερή, λοιπόν, που έφυγα με ένα μεγάλο σκάφος για τη Μεσόγειο, σταματήσαμε στο Σεν Τροπέ και δίπλα μας ήταν αραγμένος ο Μπιλ Γκέιτς ή μετά, που βρέθηκα σε ένα πάρτυ του Ελτον Τζον - καλεσμένη από σπόντα βέβαια εγώ, επειδή ήμουν στην παρέα του σκάφους του τάδε. Ε, όλα αυτά σημαδεύουν. Από κει και πέρα, όλα τα καλοκαίρια μου τα λατρεύω είτε είναι έτσι είτε στον Πόρο ή στη Σαρδηνία. Αρκεί να απολαμβάνεις τον ήλιο και τη θάλασσα με καλούς φίλους.



Δεν μπορώ να πω ότι έζησα και γνώρισα ανθρώπους σαν αυτούς που ανέφερα πιο πριν, τους οποίους κανείς βέβαια δεν θα τους έβλεπε ποτέ αν δεν πήγαινε με τον συγκεκριμένο τρόπο σε ένα μέρος. Κατ’ αρχάς, δεν έχεις τον χρόνο να τους γνωρίσεις, είναι μόνο ό,τι βλέπεις από κάποια προσωπικότητα, λες δυο κουβέντες και νομίζεις ότι έκανες κάτι. Δεν προλαβαίνεις να τους γνωρίσεις σε μια συνάντηση.

Υπάρχει πολύ fake σε αυτές τις γνωριμίες, οπότε απολαμβάνεις αυτό το fake. Μην το πάρουμε στα σοβαρά! Πιο αληθινό είναι αν γνωρίσεις μια γιαγιά ή έναν παππού σε ένα χωριό κάποιου νησιού, διότι κάθεσαι μαζί τους, διαθέτεις χρόνο, μπορεί να σου πει πράγματα ουσίας και να σου διηγηθεί ιστορίες που αξίζουν. Τα έζησα όλα αυτά. Οπότε, ας δεχόμαστε ό,τι ωραίο έρχεται στη ζωή μας και ας το απολαμβάνουμε.



Εμένα μου ήρθαν πολλά κι ωραία. Και τα απολαμβάνω και τώρα. Λατρεύω να πηγαίνω -το έχω σαν τάμα- κάθε χρόνο σε ένα νησάκι λίγο απομακρυσμένο, στο οποίο δεν έχω ξαναπάει. Τώρα, για παράδειγμα, γύρισα από τη Λέρο, την οποία λάτρεψα. Πέρυσι πήγα στη Νίσυρο, που επίσης μου άρεσε. Εχουμε τόσα νησιά και τόσο διαφορετικά μεταξύ τους που είναι ωραίο να τα κυνηγήσεις.



Τον χειμώνα, από τότε που σταμάτησα να δουλεύω, δεν ζω στην Ελλάδα, κυνηγάω τον ήλιο και τη ζέστη. Βέβαια, υπάρχει και λίγη βροχή εκεί όπου πηγαίνω, αλλά τι να κάνουμε! Ζω στο Μπαλί τον χειμώνα. Μένω και πέντε και έξι μήνες εκεί. Τώρα το έχω κάνει τρεις. Παλαιότερα, πήγαινα για 15 ημέρες, μόνο για διακοπές. Είναι ένας προορισμός που αγαπώ, τον έχω συνηθίσει και μου ταιριάζει. Πηγαίνω εκεί 30 χρόνια πλέον. Τώρα η κατάσταση εκεί έχει ξεφύγει, έχει παραγίνει, έχει γίνει χειρότερο κι από τη Μύκονο. Πάρα πολύς κόσμος, πάρα πολλή κίνηση και ακρίβυνε.

Οι Μπαλινέζοι είναι εύχαρεις, είναι ευγενικοί, έχουν ωραία δόντια, άρα έχουν ωραίο χαμόγελο, είναι φιλικοί, έχουν αισθητική -θα δεις καταπληκτικές ιδέες, όχι στα σπίτια τους, αλλά, για παράδειγμα, σε ένα εστιατόριο- αλλά είναι και ψεύτες, θα σου τη φέρουν, θέλουν να σε κλέψουν. Αν έχετε διαβάσει το “Εat, pray, love”, στο ένα τρίτο του βιβλίου που αναφέρεται στο Μπαλί περιγράφει τόσο καλά τους Μπαλινέζους, την παραδοπιστία τους και το πόσο εύκολα μπορούν να σε εκμεταλλευτούν. Πιστεύουν ότι για να ταξιδεύεις είσαι πλούσιος.


Από εκεί, κάνω κάποιες εκδρομές. Μπορεί να πάω στο Κομόντο, μπορεί να πάω στη Φλόρες ή σε κάποια άλλα νησάκια. Και την Ινδία μού αρέσει πάρα πολύ να επισκέπτομαι, αλλά όχι για να μένω. Εχει χρώμα, έχει στοιχεία που με εμπνέουν στη μόδα -για παράδειγμα, δουλεύω με μεταξωτά σάρι για να φτιάχνω άλλα πράγματα- αλλά δεν θα μπορούσα να μείνω στην Ινδία. Η βρόμα τους, οι μυρωδιές από τα μπαχαρικά μού πέφτουν λίγο βαριά και μου είναι μερικές φορές και λίγο φοβιστικά. Κι ενώ οι γυναίκες είναι όμορφες, πολύ λίγοι άντρες είναι όμορφοι. Οπότε, μόνο επίσκεψη. Δεκαπέντε ημέρες φτάνουν - και πολλές είναι. Από την άλλη, τους Ταϊλανδέζους δεν τους έχω ζήσει.


Πάω στην Μπανγκόκ γιατί έχει καταπληκτική αγορά, αλλά δεν τους έχω ζήσει. Στην Αυστραλία, αν και είναι κοντά, δεν έχω πάει, αλλά θα ήθελα να πάω. Ωστόσο, το μέρος που θα ήθελα να επισκεφθώ πιο πολύ για την κουλτούρα της, για τη μόδα της και το φαγητό της είναι η Ιαπωνία, όπου δεν έχω πάει μέχρι στιγμής. Θα ήθελα να τη δω. Και ξέρετε, χαίρομαι που έχω αυτά τα “θα”. Γενικώς, μου αρέσει η Ασία. Αν δεν μου πει κάτι ένα μέρος, δεν θα ξαναγυρίσω. Μιλούσα με μια φίλη, η οποία μόλις είχε επιστρέψει από Κόστα Ρίκα και Μπαλί. “Πού θα γύριζες πίσω;”, τη ρώτησα. Απάντησε στην Ασία. Η Ασία σε γυρίζει πίσω. Η από κει πλευρά εμένα δεν με γυρίζει, η Λατινική Αμερική δεν με εμπνέει, πάω μόνο επειδή είμαι ταξιδιάρα. Στην Κούβα έχω πολλά χρόνια να πάω. Εχω πάει στην Αντίγκουα, που έχει καταπληκτικές θάλασσες, αλλά δεν ξέρω, δεν έχει αυτό το πνεύμα της Ανατολής. Τέλος! Είμαι παιδί της Ασίας!

Αν είναι να πάω κάπου μόνο ως επίσκεψη, το κριτήριο μπορεί να μην είναι η θάλασσα, αλλά ως μεγαλύτερη παραμονή, ναι, έχει να κάνει με τη θάλασσα, όχι μόνο με τη ζέστη και τον ήλιο. Αγαπώ πολύ το υγρό στοιχείο.



Τη θάλασσα στο Μπαλί, βέβαια, την ξεχνάς. Εχει πάρα πολύ ωραίες αμμουδιές να περπατάς, αλλά έχει κύμα, ρεύματα, θολούρα, δεν βλέπεις τίποτα, είναι μόνο για τσαλαβούτημα. Σαν τις ελληνικές θάλασσες δεν θα βρεις στην Ασία. Υπάρχουν κάτι τουριστικά θαλάσσια πάρκα όπου κολυμπάς μαζί με τα ψαράκια και τα πιάνεις, αλλά μέχρι εκεί. Το πιο σημαντικό κριτήριο για να πάω κάπου είναι να μην έχω ξαναδεί το μέρος. Προτιμώ πάντοτε το περίεργο, όχι το γνωστό, αλλά και αυτό το κριτήριο να μην ισχύει, αν δεν έχω πάει κάπου και πρόκειται να πας εσύ και μου πεις “πάμε”, θα έρθω! Θέλω να πω πως έχει να κάνει και με την παρέα. Αφενός έχω μεγαλώσει για να πηγαίνω κάπου μόνη μου και αφετέρου είμαι της παρέας, μου αρέσει η ωραία παρέα. Μόνο στο Μπαλί πηγαίνω μόνη μου, επειδή είναι σαν να γυρίζω στο χωριό μου.



Ξεκινάω το ταξίδι για το ταξίδι. Μου αρέσει να μετακινούμαι. Μου αρέσει βέβαια η Ελλάδα, τη λατρεύω, είναι το σπίτι μου και παρότι δεν μου αρέσουν οι άγκυρες, εδώ θεωρώ ότι έχω έναν προορισμό επιστροφής, εδώ είναι η οικογένειά μου, οι φίλοι μου και οι ντουλάπες με τα ρούχα μου, αυτό πού το πας! Ταξιδεύω με λίγα πράγματα, δεν είμαι καταναλωτική, δεν γυρνάω με πολλά. Με κουράζουν τα πολλά πράγματα. Τώρα που πήγαμε στη Λέρο, μόνο τα παπούτσια που φόρεσα για το πήγαινε και το έλα, αλλιώς όλες τις ημέρες με μια Havaianas την έβγαλα, σε μπεζ-χρυσό για να ταιριάζει με όλα. Επίσης, δεν μου αρέσουν οι ταλαιπωρίες. Δεν ταξιδεύω μπίζνες, αλλά θέλω μια μικρή άνεση.



Ποτέ δεν έκανα “στρατιωτικές” εξορμήσεις. Κάμπινγκ έχω κάνει μια φορά στη ζωή μου για την εμπειρία, αλλά δεν μου αρέσει. Τρεις ημέρες και τα σήκωσα. Προτιμώ ένα συμπαθητικό δωμάτιο. Road trip, όμως, ναι! Είναι το όνειρό μου. Και ξέρω και με πιο αυτοκίνητο: ένα της Mercedes, το Marco Polo. Πρώτα θα ταξίδευα στην Ελλάδα, θα γύριζα όλη την Πελοπόννησο που την αγαπώ πολύ. Θα είχα τα δικά μου σεντόνια, στο χρώμα που θέλω, με την καθαριότητα που θέλω! Εχω τις μιζέριες μου, τι να κάνουμε! Κάναμε ένα θαυμάσιο road trip με τον Γιάννη Πετρίδη, πήγα και τον βρήκα στο Λος Αντζελες και πήγαμε παραλιακά για να βγούμε στο Σαν Φρανσίσκο, αλλά όχι από τον αυτοκινητόδρομο.


Σταματούσαμε σε όλα αυτά τα φοβερά μαγαζιά για να φάμε, μου άρεσε πάρα πολύ, ήταν σινεμά, ήταν ένα ταξίδι που όντως με είχε εντυπωσιάσει. Και του Γιάννη τού αρέσουν τα ταξίδια, αλλά τώρα τα έχει μετριάσει γιατί το φιλαράκι μου μεγαλώνοντας έχει αρχίσει και φοβάται. Ενώ εγώ μεγαλώνοντας έχω βγάλει όλους του φόβους μου. Μπορεί οι δυνάμεις να έχουν μειωθεί και να με περιορίζουν, όχι όμως οι φόβοι μου»