Η Φρόσω Ράλλη στον Δανίκα: Πώς ανακάλυψε Παπακαλιάτη και Καπουτζίδη, η Δήμητρα Παπαδοπούλου και οι «Απαράδεκτοι»

Μέσα στα τόσα σκουπίδια λάμπουν μερικά διαμάντια. Αυτή η γνώμη μου για την ελληνική τηλεόραση. Κυρίως για τα ιδιωτικά κανάλια που καταβροχθίζουν τη μερίδα του λέοντος. Της θεαματικότητας. Κι όμως, επί Νέας Δημοκρατίας του Κυριάκου Μητσοτάκη η ποιότητα της δημόσιας τηλεόρασης έχει εκτοξευτεί σε σημείο που ακόμα και ο πιο απαιτητικός αναγκάζεται να υποκλιθεί. Ας πούμε τα ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ3. Ας πούμε μερικές ταινίες από το Κανάλι της Βουλής. Αυτά βλέπω.

Τα ιδιωτικά μόνο για χαχανητά. Μ’ αυτές τις σκέψεις και με πολλές άλλες έκλεισα ραντεβού με τη Φρόσω Ράλλη. Το όνομά της ταυτισμένο με πλήθος πασίγνωστων σειρών. Από το «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», τότε που ήταν βοηθός του βοηθού, μέχρι τις «Ψυχοκόρες». Αν κάποιος γνωρίζει τα πάντα για τα μέσα, τα έξω και τα πέριξ των ελληνικών καναλιών, αυτή είναι η Φρόσω Ράλλη. Δεν της έχει ξεφύγει ούτε η τελευταία σκιά του τελευταίου κλητήρα των καναλιών.

Και ζωντανός τηλεφωνικός κατάλογος ονομάτων και βιογραφικών. Και μοναδική αναγνώστρια σεναρίων. Και αλιέας ταλέντων. Οπως Χριστόφορος Παπακαλιάτης, Γιώργος Καπουτζίδης, Δήμητρα Παπαδοπούλου. «Ο Παπακαλιάτης με φωνάζει “θεία”, είναι το μωρό μου». Και τώρα αποφασισμένη να συνδέσει το όνομά της με προχωρημένα πράγματα. Οταν τη ρωτάς «γιατί ο κόσμος λέει ότι σιχαίνεται κάποιο πρόγραμμα αλλά ταυτόχρονα το βλέπει;», σου απαντάει: «Ο κόσμος μαθαίνει και στο καλό και στο κακό». Και τα χρήματα για την παραγωγή σειρών; «Η τηλεόραση δεν δίνει λεφτά, κάνουμε μαγικά για να βγουν τα προγράμματα».

Ασε το άλλο που λέει: «Αμα τους πας ένα προχωρημένο γύρισμα τύπου Λάνθιμου, θα σ’ το κόψουνε. Ετσι θα έκαναν με το “Poor Things” χωρίς την υπογραφή του Λάνθιμου». Η Φρόσω Ράλλη είναι απαιτητική. Αλλά και ειλικρινής. Αλλωστε, τι και ποιον να φοβηθεί; Γι’ αυτό αναρωτιέται: «Μήπως έχουμε την τηλεόραση που μας αξίζει; Ναι, μπορεί»!

Σκηνή 1η

Ιστορικές σειρές

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΝΙΚΑΣ: Για πες μου πώς ξεκίνησες στην τηλεόραση.

ΦΡΟΣΩ ΡΑΛΛΗ: Ξεκίνησα στην τηλεόραση γιατί πήγα στη δουλειά του μπαμπά μου, που είχε την πρώτη διαφημιστική εταιρεία, τη Μίνως Α.Ε. Και σκέφτηκε -επειδή ήταν ένας πρωτοπόρος ο πατέρας μου- να κάνει σίριαλ και προγράμματα για να βάζει μέσα τους πελάτες του. Και έτσι ξεκίνησε να κάνει παραγωγές. Επίσης ξεκίνησε και τη Nielsen τότε, την πρώτη εταιρεία μέτρησης ακροαματικότητας. Τελειώνοντας εγώ το σχολείο, λίγο προτού πάω να σπουδάσω, έπαθε έμφραγμα ο πατέρας μου, οπότε άφησα τις σπουδές και μπήκα στη δουλειά. Στην αρχή ως φωτογράφος. Από τότε φωτογραφίες μου έχουν γίνει και διαφημίσεις. Μετά, σιγά-σιγά μπήκα στην τηλεόραση. Οταν τελείωσε ο αδερφός μου το γυμνάσιο, μπήκε και η μάνα μου - ήταν ο άνθρωπος που έβαλε τη λογοτεχνία στην τηλεόραση. Η πρώτη της δουλειά ήταν το «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται».

Δ.Δ.: Η μητέρα σου έκανε την παραγωγή;

ΦΡ.Ρ.: Η παραγωγή ήταν του Στούντιο ΑΤΑ, Αστήρ TV τότε, και ήταν η πρώτη δουλειά που έκανε η μητέρα μου μόλις μπήκε στην τηλεόραση. Και συνέχισε με τον «Συνταγματάρχη Λιάπκιν», τον «Γιούγκερμαν», όλα αυτά τα λογοτεχνικά έργα. Εγώ τότε ήδη δούλευα ως βοηθός βοηθού, ω βοηθέ. Ο μπαμπάς μου ήταν της άποψης να ξεκινήσω από πολύ κάτω για να μάθω τη δουλειά καλά και από μέσα. Και σιγά-σιγά έγινα κι εγώ παραγωγός.

Δ.Δ.: Πόσες παραγωγές έχεις κάνει περίπου, θυμάσαι;

ΦΡ.Ρ.: Απειρες, άπειρες, ειλικρινά δεν ξέρω να σου απαντήσω. Καμιά φορά κοιτάω το Internet Movie Database και βλέπω παραγωγές που έκανε το γραφείο μας και λέω: «Και αυτή εμείς την έχουμε κάνει;».

Δ.Δ.: Μπορείς να μου πεις ποια είναι η διαδικασία μιας παραγωγής; Πες μου μερικές από τις ιδέες που είχες.

ΦΡ.Ρ.: Πού να θυμηθώ τώρα... Ας πούμε, είχα διαβάσει τη «Γαλήνη» του Βενέζη, σκέφτηκα να κάνω την παραγωγή, φωνάξαμε τον Χατζηαναγνώστου να γράψει τα σενάρια, βρήκαμε τον σκηνοθέτη, χτίσαμε το κάστινγκ και έγινε η παραγωγή.

Δ.Δ.: Δηλαδή η δικιά σου δουλειά ήταν να βρεις την ιδέα και να πάρεις τα δικαιώματα του βιβλίου, προτού πας να το πουλήσεις στην τηλεόραση.

ΦΡ.Ρ.: Παλιά αυτά. Οταν ήμασταν κανονικοί παραγωγοί. Τώρα μας έχουν κάνει λίγο εκτελεστές παραγωγούς. Παρόλο που εμείς βρίσκουμε την ιδέα, εμείς τη χρηματοδοτούμε, εμείς το κάνουμε όλο, θεωρούμαστε εκτελεστές παραγωγής.

Δ.Δ.: Ξεκινάς μια παραγωγή χωρίς να την έχεις πουλήσει στην τηλεόραση;

ΦΡ.Ρ.: Ας πούμε για τις «Ψυχοκόρες» που έκανα πρόσφατα. Είχαμε την ιδέα, την έριξε στο τραπέζι ένας συνεργάτης μας. Πήγαμε στη σεναριογράφο, την Πένυ Φυλακτάκη, έναν πολύ μορφωμένο άνθρωπο. Γι’ αυτό και η σειρά, εκτός από την υπόθεση μεταξύ των ηρώων, έδειχνε και την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Αυτό με ενδιαφέρει να κάνω. Και πήγαμε στα κανάλια, πήγαμε στον ΑΝΤ1, μας είπε ότι το θέλει, μετά έγινε ένα μπλέξιμο, το ήθελαν όλοι. Το θέμα ήταν πιασάρικο.

Δ.Δ.: Αρα από τον παραγωγό ξεκινάνε οι σειρές, όχι από το κανάλι.

ΦΡ.Ρ.: Αυτά που κάνουμε εμείς τα ξεκινάμε εμείς. Αυτή τη στιγμή, για παράδειγμα, δουλεύουμε δύο πράγματα, τα οποία όμως δεν είναι ανακοινώσιμα.

Δ.Δ.: Γιατί δεν τα ανακοινώνεις;

ΦΡ.Ρ.: Δεν είναι ανακοινώσιμα γιατί λες κάτι και μετά πάνε και το κάνουν κάποιοι άλλοι πολύ χειρότερα.

Δ.Δ.: Σας αντιγράφουν. Αυτές οι δύο σειρές στηρίζονται σε σύγχρονες ή παλιές ιστορίες;

ΦΡ.Ρ.: Είναι και σύγχρονες και παλιές. Δηλαδή είναι μια ιστορία όπως ήταν οι «Ψυχοκόρες». Θίγουμε ένα πολύ σοβαρό θέμα το οποίο άρχισε παλιά, αλλά φτάνει μέχρι σήμερα. Ελπίζουμε ότι θα το δώσουμε απευθείας σε πλατφόρμα, δεν είναι για ελληνικά κανάλια. Είναι ένα πρότζεκτ πολύ ακριβό και πολύ δύσκολο.

Δ.Δ.: Ποια πλατφόρμα;

ΦΡ.Ρ.: Θα δούμε. Στο Netflix, στο Disney+...

Σκηνή 2η

Η Αγία Φιλοθέη

Δ.Δ.: Εχεις επαφή με το Netflix; Πού το πας το πρότζεκτ;

ΦΡ.Ρ.: Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δουλεύουν για το Netflix, και Ελληνες και ξένοι. Υπάρχουν άνθρωποι στους οποίους μπορείς να απευθυνθείς. Τους λες τι έχεις και αν εκτιμούν ότι αυτό τους ενδιαφέρει, γίνονται παραγωγοί με έναν τρόπο - όπως γίνονται παραγωγοί εδώ τα κανάλια.

Δ.Δ.: Από την εμπειρία σου, πενήντα χρόνια τώρα, ποια είναι τα στάδια της τηλεόρασης μέχρι σήμερα; Πώς άλλαξε στον χρόνο;

ΦΡ.Ρ.: Για μένα η χρυσή εποχή της ελληνικής τηλεόρασης ήταν όταν άνοιξαν τα ιδιωτικά κανάλια, το ’90. Αρχισαν να γίνονται προγράμματα πιο προχωρημένα, πιο ιδιαίτερα. Κάθε εποχή έχει τα δικά της. Εγώ θεωρώ ότι τώρα με το Ιντερνετ και τις πλατφόρμες ο κόσμος φεύγει σιγά-σιγά από την τηλεόραση. Εγώ, π.χ., έχω όλες τις πλατφόρμες, βλέπω σπανιότατα ελληνική τηλεόραση. Οπως και πολλοί άνθρωποι γύρω μου. Κυρίως οι νέοι που βλέπουν προγράμματα από πλατφόρμες χρησιμοποιώντας το κινητό τους και το τάμπλετ.

Δ.Δ.: Ποιος ο λόγος που αποφεύγεις την ελληνική τηλεόραση;

ΦΡ.Ρ.: Η τηλεόραση η τωρινή δεν είναι κάτι που με ξετρελαίνει. Αυτό που εγώ θέλω είναι να κάνω αληθινές ιστορίες, όπως ήταν οι «Ψυχοκόρες». Τώρα ετοιμάζουμε κάτι για την Αγία Φιλοθέη - και όχι επειδή είναι θρησκευτικό. Η Αγία Φιλοθέη ήταν μια τρομερή γυναίκα που το 1500 αναδείχθηκε σε σπουδαία φεμινίστρια. Εσωσε πολλές γυναίκες, Ελληνίδες, Τουρκάλες, παιδιά, έκανε σχολεία, τους μάθαινε τέχνες, ήταν μια σπουδαία γυναίκα. Οσο γι’ αυτά που παίζονται τώρα, αυτό που λένε «αυτά θέλει ο κόσμος», εγώ δεν το δέχομαι. Πιστεύω ότι ο κόσμος θέλει ό,τι του δίνεις. Μαθαίνει και στο καλό και στο κακό. Το «αυτό θέλει ο κόσμος» δεν σημαίνει τίποτα. Τις «Ψυχοκόρες», που ήταν μια αληθινή ιστορία, τις αγάπησαν όλοι. Οπου σταθώ κι όπου βρεθώ μου μιλάνε γι’ αυτές. Θέλουν καλά προγράμματα. Αλλά, αν δεν έχουν καλά προγράμματα, θα δουν ό,τι παίζει εκείνη τη στιγμή.

Δ.Δ.: Θα διάλεγες ποτέ τον Λάνθιμο να σου κάνει μια σειρά;

ΦΡ.Ρ.: Ε, πάρα πολύ θα τον ήθελα.

Δ.Δ.: Δεν επικοινώνησες ποτέ μαζί του, όμως.

ΦΡ.Ρ.: Δεν πρόλαβα, γιατί είχα σταματήσει, δέκα χρόνια έκανα off. Και όταν ξαναγύρισα, ο Λάνθιμος ήταν ήδη πολύ σπουδαίος. 

Δ.Δ.: Μου κάνει τρομερή εντύπωση ότι, ενώ υπάρχει ένα τόσο μεγάλο όνομα στην Αμερική, σε όλο τον Δυτικό κόσμο τέλος πάντων, κανείς στην Ελλάδα δεν τον έχει πλησιάσει να του πει να κάνει μια σειρά εδώ.

ΦΡ.Ρ.: Μα δεν μπορεί να κάνει τηλεόραση ο Λάνθιμος με τα λεφτά που δίνονται. Η τηλεόραση δεν δίνει λεφτά, κάνουμε μαγικά για να βγουν τα προγράμματα. Μαγικά! Εχουν πέσει τόσο τα μπάτζετ που πρέπει να είσαι πολύ μάγος για να μπορέσεις να κάνεις ένα αξιοπρεπές θέαμα.

Σκηνή 3η

Τα τηλεοπτικά παιδιά της

Δ.Δ.: Εχεις αναδείξει νέους σκηνοθέτες; Μπορείς να μου πεις κάποια ονόματα;

ΦΡ.Ρ.: Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης ξεκίνησε μαζί μου. Τον γνώρισα όταν ήταν μόλις 14 ετών. Ηρθε για casting (σ.σ.: διανομή ρόλων) στους «Φρουρούς της Αχαΐας».

Θέλαμε ένα παιδάκι. Και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπαίνει αυτό το πλάσμα μέσα. Μου λέει: «Θέλω να κάνω αυτό τον ρόλο». Toυ λέω: «Τη μαμά σου πρέπει να φέρεις μαζί σου, αγόρι μου».

Δ.Δ.: Ηρθε μόνος του εκεί, σε βρήκε στο γραφείο;

ΦΡ.Ρ.: Ναι, το ’σκασε από το σχολείο και ήρθε για να πάρει τον ρόλο αυτού του παιδιού στη σειρά. Τέλος πάντων, την έπεισε τη μαμά του, τον έπαιξε τον ρόλο. Μετά, όταν ο Λάκης Λαζόπουλος έψαχνε ένα παιδί, του είχα πει για τον Χριστόφορο. Ο Χριστόφορος είναι ένα πλάσμα που λατρεύω. Ημουν η παραγωγός του και με φώναζε «θεία».

Δ.Δ.: Δηλαδή η Φρόσω Ράλλη είναι η «θεία» του Παπακαλιάτη.

ΦΡ.Ρ.: Είναι το μωρό μου. Τον βλέπω, τον θαυμάζω. Καταρχάς, είναι πάρα πολύ εργατικός, τελειομανής, βάζει στόχους, θα δουλέψει και θα το κάνει αυτό που έχει αποφασίσει να κάνει. Είναι στοχοπροσηλωμένος. Με αγωγή, ευγενής, ένα καλό παιδί. Και έχει και ταλέντο. Ολα αυτά που λένε ότι κλέβει τα θεωρώ μπούρδες.

Δ.Δ.: Τον Καπουτζίδη πώς τον γνώρισες;

ΦΡ.Ρ.: Τον Καπουτζίδη μάς τον έστειλε η Μαρία Καβογιάννη γιατί είχε διαβάσει ένα κείμενό του. Και μόλις ήρθε και τον είδα και διάβασα τα κείμενά του, τον τσίμπησα. Και κάναμε τις «Σαββατογεννημένες». Δεν μπορούσα να τις περάσω στα κανάλια, μου έκανε χάρη το MEGA για να τις πάρει. Είδα όμως ότι ο Γιώργος είναι ένα παιδί που ξέρει να λέει όχι και ξέρει πότε να πει ναι. Είναι εξαιρετικό πλάσμα.

Δ.Δ.: Αλλη ανακάλυψή σου;

ΦΡ.Ρ.: Η Δήμητρα Παπαδοπούλου.

Δ.Δ.: Το «Σ’ αγαπώ μ’ αγαπάς» είναι δική σου παραγωγή;

ΦΡ.Ρ.: Και οι «Απαράδεκτοι» και το «Σ’ αγαπώ» και όλα. Ο πατέρας μου είχε μανία με τη Δήμητρα. Μανία. Την πίστευε πάρα πολύ από την πρώτη στιγμή που την είδε. Και μου λέει: «Πρέπει κάτι να κάνουμε με την Παπαδοπούλου». Τότε έκανε ο Φασουλής μια εκπομπή στην ΕΡΤ, το «Τέχνη και πυροτέχνημα», και η Δήμητρα έκανε κάτι σκετσάκια. Και πήγα στο σπίτι της και της λέω: «Δήμητρα, έχω ανάγκη να κάνω μια μεγάλη επιτυχία». Μου λέει: «Κι εγώ, πάμε να την κάνουμε!». Κι έτσι ξεκινήσαμε να κάνουμε τους «Aπαράδεκτους». Με τους φίλους μας, εκ των ενόντων.

Σκηνή 4η

Αυτολογοκρισία

Δ.Δ.: Πιέσεις για λόγους πολιτικούς; 

ΦΡ.Ρ.: Εγώ ποτέ. Δεν ξέρω για τον πατέρα μου, που ξεκίνησε σε δύσκολους καιρούς. Εγώ δεν έχω αισθανθεί κάτι τέτοιο ακόμα. Μπορεί να λογοκρινόμαστε μόνοι μας και να λέμε: «Ασ’ το αυτό, μην το βάλεις, είναι επικίνδυνο».

Δ.Δ.: Α, κάνετε αυτολογοκρισία;

ΦΡ.Ρ.: Αν νιώσουμε ότι κάτι είναι επικίνδυνο -όχι πολιτικά-, μπορούμε και μόνοι μας να λογοκρίνουμε. Κάτι που είναι πολύ προχωρημένο. Παρ’ όλα αυτά, είμαι υπέρ των προχωρημένων και το παλεύω όσο μπορώ.

Δ.Δ.: Είσαι υπέρ του να τα βλέπεις, δεν τα κάνεις όμως. Δεν έχεις κάνει κάτι πολύ προχωρημένο.

ΦΡ.Ρ.: Δεν φοβάμαι τα προχωρημένα καθόλου. Και οι «Απαράδεκτοι» για την εποχή τους ήταν πολύ προχωρημένοι, είχαν γκέι, μιλάγανε για ναρκωτικά... Ηταν μια προχωρημένη σειρά, γι’ αυτό και τη βλέπουν ακόμα. Δυστυχώς υπάρχουν προδιαγραφές από τα κανάλια. Αμα τους πας ένα προχωρημένο γύρισμα τύπου Λάνθιμου, θα σ’ το κόψουνε.

Δ.Δ.: Αν πήγαινε δηλαδή ένας το σενάριο του «Poor Things» για να γίνει μίνι σειρά;

ΦΡ.Ρ.: Δεν θα το παίρνανε. Γιατί εκεί λένε «δεν τα θέλει αυτά ο κόσμος»· είναι αυτό που σου έλεγα πριν.

Δ.Δ.: Αλλά δεν σπρώχνεις κι εσύ...

ΦΡ.Ρ.: Δεν έχει έρθει στα χέρια μου κάτι τύπου Λάνθιμου, αλλά όσο και να σπρώξω εγώ, τρία είναι τα κανάλια.

Δ.Δ.: Δεν είναι τρία, είναι πολλά.

ΦΡ.Ρ.: Ποια είναι τα πολλά; ΜEGA, ANT1, ALPHA. Αυτά κάνουν μυθοπλασία. Τα άλλα κάνουν παιχνίδια, ριάλιτι...

Δ.Δ.: Και τα κρατικά. 

ΦΡ.Ρ.: Η κρατική τηλεόραση πήγε να πάρει μια ανάσα με τον Κωνσταντίνο Ζούλα, να δούμε τώρα τι θα γίνει. Το ERTFLIX για μένα ήταν μεγάλο πράγμα, αυτό πρέπει να του το αναγνωρίσουμε. Την αναβίωσε την ΕΡΤ, εγώ του βγάζω το καπέλο. Ο Κωνσταντίνος έκανε πολύ καλή δουλειά στην ΕΡΤ.

Σκηνή 5η

Μπλε, πράσινοι, κόκκινοι...

Δ.Δ.: Τους συνεργάτες σου στα σίριαλ τους διαλέγεις εσύ;

ΦΡ.Ρ.: Τους διαλέγω εγώ και το συζητάω με το κανάλι.

Δ.Δ.: Το κανάλι σού έχει επιβάλει ποτέ ονόματα;

ΦΡ.Ρ.: Οχι, ποτέ. Αλλά μπορεί να τους πω ότι έχω πάρει π.χ. τον Δανίκα για σκηνοθέτη και να μου πούνε: «Ασε τον Δανίκα, μωρέ».

Δ.Δ.: Αυτός είναι κόκκινος, πάρε τον μπλε ή πάρε τον πράσινο.

ΦΡ.Ρ.: Οχι, όχι, τα ιδιωτικά κανάλια δεν έχουν τέτοια πράγματα, καθόλου. Και στην ΕΡΤ δεν νομίζω να πηγαίνει με βάση την πολιτική. Απλά σου λένε «μήπως να μην πάρεις αυτόν γιατί η δουλειά του εκεί δεν μας πολυάρεσε, πάρε τον άλλο».

Δ.Δ.: Σ’ το επιβάλλουν; Αυτό πες μου.

ΦΡ.Ρ.: Κάποια πράγματα μπορούν να σ’ τα επιβάλλουν, ναι.

Δ.Δ.: Εχουν επιβάλει τα κανάλια κάποια κυρία που κοιμόταν με κάποιον κύριο;

ΦΡ.Ρ.: Σου ορκίζομαι, ποτέ. Ισως εμάς να μας σέβονταν και να μην το κάνανε, ίσως σε πιο μικρούς παραγωγούς να το κάνανε. Εμένα δεν μου έχουν επιβάλει ποτέ κανέναν επειδή κοιμόταν με κάποιον. Μπορεί να έχω βάλει εγώ ηθοποιούς γιατί με πήρε ένας φίλος και μου είπε: «Μωρέ, κοίτα και τον τάδε που είναι φίλος μου και είναι καλός ηθοποιός». Αλλά ποτέ κανάλι δεν μου έχει επιβάλει άνθρωπο για πολιτικούς ή για άλλους λόγους.

Δ.Δ.: Ολα αυτά τα περιστατικά που διαβάζαμε περί σεξουαλικών παρενοχλήσεων συνέβαιναν ποτέ στις παραγωγές σου;

ΦΡ.Ρ.: Δεν υπάρχει τίποτα που να έχω καταλάβει εγώ.

Δ.Δ.: Δεν συνέβη τίποτα, κανένας δεν παραπονέθηκε;

ΦΡ.Ρ.: Οχι, και με τον Πέτρο Φιλιππίδη έχω δουλέψει.

Δ.Δ.: Ο Φιλιππίδης πώς ήταν στα γυρίσματα;

ΦΡ.Ρ.: Πολύ ΟΚ. Εγώ ποτέ δεν έχω δει τον Πέτρο να την πέφτει σε κάποια ή να την παρενοχλεί.

Δ.Δ.: Δεν άκουγες τίποτα γι’ αυτά.

ΦΡ.Ρ.: Οχι, δεν άκουγα. Ξέρω ότι ο Πέτρος ήταν ένας τύπος χύμα, γέλια με τον Βλάσση, τέτοια.

Δ.Δ.: Είσαι παρούσα σε όλα τα γυρίσματα;

ΦΡ.Ρ.: Στα περισσότερα είμαι παρούσα. Οχι συνέχεια. Οταν πάρει μπροστά μια σειρά, μετά από έναν, δύο, τρεις μήνες, δεν πηγαίνω κάθε μέρα στα γυρίσματα. Ναι, δεν έχω ποτέ καταλάβει τίποτα τέτοιο.

Δ.Δ.: Τίποτα; Παρθεναγωγείο τελείως; Εδώ έχει βουίξει ο τόπος. Γράφουνε διάφορα, λένε ότι σπάγανε πόρτες, λένε για σφαλιάρες.

ΦΡ.Ρ.: Μήπως γίνονταν στα θέατρα αυτά...

Δ.Δ.: Μόνο στα θέατρα; Στην τηλεόραση δεν γίνεται τίποτα;

ΦΡ.Ρ.: Τίποτα που να ξέρω. Και δεν το λέω για να κρύψω κάτι. Εγώ που είμαι παραγωγός θα σου πω ότι, πρώτον, δεν έχω κοιμηθεί ποτέ με κανέναν για να τον αναδείξω. Δεύτερον, δεν ξέρω κανέναν από τους σκηνοθέτες να έχει κοιμηθεί με πρωταγωνιστή ή με πρωταγωνίστρια. Τώρα αν το κάνανε και δεν το ήξερα, τι να σου πω.

Δ.Δ.: Από τους σκηνοθέτες με τους οποίους έχεις συνεργαστεί υπήρξε κάποιος που ήταν γνωστός ευρύτερα στο σινεμά, πέρα από την τηλεόραση;

ΦΡ.Ρ.: Ο Βασίλης Γεωργιάδης που έκανε το «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» και τον «Γιούγκερμαν».

Δ.Δ.: Καλά, αυτή είναι παλιά ιστορία. Τα τελευταία χρόνια;

ΦΡ.Ρ.: Οχι, δεν έτυχε. Τώρα που συνεργάζομαι με τη Feelgood, προσπαθούμε να πάρουμε και νέα παιδιά που έχουν κάνει μικρού μήκους ταινίες. Κάνω την καλλιτεχνική διεύθυνση στα πρότζεκτ τους.

Δ.Δ.: Εχεις πάρει ποτέ φρέσκα σενάρια, έχουν έρθει νέα παιδιά να σου παρουσιάσουν καινούρια πράγματα;

ΦΡ.Ρ.: Βεβαίως έχουν έρθει παιδιά, διαβάζουμε συνέχεια και δουλεύουμε πάνω σε αυτά για να δούμε πού μπορούμε να τα διοχετεύσουμε.

Δ.Δ.: Ποιο είναι το πιο δύσκολο είδος; 

ΦΡ.Ρ.: Για μένα η κωμωδία είναι το πιο δύσκολο είδος.

Δ.Δ.: Ποια ήταν η πιο σπουδαία επαγγελματική εμπειρία στη ζωή σου; Μια στιγμή που δεν θα την ξεχάσεις ποτέ;

ΦΡ.Ρ.: Παρόλο που ήμουν βοηθός βοηθού, ω βοηθέ, όλη η ιστορία με το «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται». Γιατί εκεί γνώρισα τον Περγιάλη, γνώρισα την Ελένη Καζαντζάκη, τον Βασίλη Γεωργιάδη... Επαιζε όλο το ελληνικό θέατρο. Για μένα ήταν συναρπαστικό όλο αυτό το πράγμα.

Επίλογος

Οι αποτυχίες

Προτού φύγει, η στιγμή της μεγάλης αλήθειας:

Δ.Δ.: Και η χειρότερη στιγμή σου επαγγελματικά;

ΦΡ.Ρ.: Οταν έκανα κάτι που πίστευα και τα κανάλια το έκοβαν. Γιατί δεν είχε απήχηση στον κόσμο και το σταματάγανε. Εχουμε κάνει και πολλές αποτυχίες και πολλές αηδίες επίσης.

Δ.Δ.: Ποιες είναι αυτές;

ΦΡ.Ρ.: Δεν τις θυμάμαι.

Δ.Δ.: Δεν θυμάσαι ούτε μία;

ΦΡ.Ρ.: Ηταν ένα καθημερινό που κάναμε στο MEGA, δεν θυμάμαι καν πώς το λέγανε, το οποίο είχε πάει και καλά, αλλά εμένα δεν μ’ άρεσε. Κάποιες στιγμές, μια μεγάλη εταιρεία αναγκάζεται να κάνει πολλά πράγματα που εγώ δεν τα αγαπούσα. Αλλά τα έβλεπε ο κόσμος. Οπως και τώρα, υπάρχουν σειρές που εγώ δεν μπορώ καν να τις αντιμετωπίσω και ο κόσμος τις βλέπει.

Δ.Δ.: Ποιες; Πες μου μία τέτοια.

ΦΡ.Ρ.: Δεν λέω, δεν το θεωρώ δίκαιο. Επειδή δεν αρέσει σε μένα δεν σημαίνει ότι δεν είναι καλή.

Δ.Δ.: Πιστεύεις ότι το επίπεδο της τηλεόρασης είναι ο καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας; 

ΦΡ.Ρ.: Νομίζω ότι είναι. Κάπως έτσι είναι η κοινωνία. Γιατί η κοινωνία είναι χάλια τελευταία, γενικά. Μήπως έχουμε την τηλεόραση που μας αξίζει; Ναι, μπορεί.

Πριν χωρίσουμε, πρόλαβε να μου πει: «Προτού φύγω από αυτή τη δουλειά και από αυτή τη ζωή θέλω να κάνω το κάτι παραπάνω».

Και είμαι σίγουρος πως τελικά θα το κάνει! Frosso, keep going!