Ο Στέφανος Τσιτσιπάς αποκαλύπτεται στο «Gala»: Στόχος είναι να ζω με τους δικούς μου όρους

Ο παγκόσμιος τενίστας Στέφανος Τσιτσιπάς, με τις απίθανες επιδόσεις και τη μαγνητική προσωπικότητα, που το κάνει αδύνατον να αδιαφορήσεις για κάτι που θα πει ή που θα κάνει, μιλάει για όλα όσα θα ήθελε κανείς να τον ρωτήσει και δείχνει για πρώτη φορά τις ικανότητές του ως φωτογράφος.

Πίσω από τον φακό

«H φωτογραφία είναι το κουμπί παύσης στη ζωή μου. Και μου αρέσει αυτό στη ζωή, ο χρόνος που παγώνει. Η κάμερα για μένα είναι μια άδεια για εξερεύνηση. Μου δίνει την ευκαιρία να πω μια ιστορία που δεν μπορώ να διηγηθώ με λέξεις. Με εμπνέει και μου επιτρέπει να ανακαλύψω τη ζωή. Η φωτογραφία κάνει μια στιγμή να διαρκεί για πάντα. Είναι χόμπι, αλλά το βλέπω και ως εργαλείο ανάπτυξης. Θέλω να φωτογραφίζω θέματα και πορτρέτα που δεν έχουν να κάνουν με εμένα. Δεν θέλω να είμαι ο πρωταγωνιστής στις ιστορίες μου. Στη σελίδα μου στο Instagram (σ.σ. instagram.com/stiopkyn), o Stiopkyn είναι ένας φανταστικός χαρακτήρας, που θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι είμαι εγώ. Αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα δημιουργικό μυαλό που συλλαμβάνει γραφικά κάθε είδους.

Ο στόχος του Stiopkyn είναι να δημιουργήσει μια κοινότητα φωτογράφων απ’ όλα τα μέρη του κόσμου που θα μπορέσουν να μοιραστούν τις ιστορίες και τις περιπέτειές τους βοηθώντας τους ανθρώπους να δουν κάποια πράγματα. Ελπίζω μέσω του Stiopkyn να γνωρίσω κάποιους μοναδικούς ανθρώπους και να επισκεφτώ πρωτόγνωρα μέρη που δεν είχα φανταστεί. Νομίζω ότι ο αθλητισμός είναι τέχνη και μπορεί να προβληθεί σαν τέχνη. Η τέχνη βέβαια, έτσι και η φωτογραφία, είναι ένα πολύ διαφορετικό σπορ από μόνη της. Ο κύριος σκοπός με τη φωτογραφία είναι να δημιουργήσεις συναίσθημα.

Θυμάμαι, ήταν ένα πολύ ήσυχο και όμορφο απόγευμα, οδηγούσα ένα από τα πιο αγαπημένα μου αυτοκίνητα- κι αποφάσισα να κατευθυνθώ προς την έρημο μαζί με τον φίλο μου Θανάση, ο οποίος ήταν και το μοντέλο μου στη συγκεκριμένη φωτογράφηση. Ημουν πολύ χαρούμενος που είχα τον χρόνο, η έρημος ήταν συναρπαστική. Πήγαμε και στο κέντρο της πόλης, σε κάποιες φωτογραφίες είμαστε στο κέντρο του Ντουμπάι με θέα το Μπουρτζ Χαλίφα, το ψηλότερο κτίριο στον κόσμο. Αυτές οι λήψεις ήθελα να βγάζουν κάτι το μοντέρνο, το φουτουριστικό.

Η ασπρόμαυρη φωτογραφία έχει κάτι το πολύ δυναμικό. Φωτογραφίζει την ψυχή και μπορεί να τη δείξει, αντίθετα με την έγχρωμη που δεν μπορεί να το κάνει. Μου αρέσουν και οι δύο επιλογές, αν όμως με υποχρέωνες, θα επέλεγα την έγχρωμη φωτογραφία παρότι η ασπρόμαυρη έχει μεγαλύτερο βάθος. Στόχος μου είναι να δημιουργήσω άλμπουμ από τοποθεσίες σε όλο τον κόσμο και κάποια στιγμή οι φωτογραφίες μου να μπουν σε γκαλερί και να κάνω εκθέσεις. Μου αρέσει να ανατρέχω στις φωτογραφίες μου, με συνδέουν με το παρελθόν μου».



Η καρδιά του πρωταθλητή

«Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος στόχος μετά το τουρνουά Open. Για εμένα όποιος έχει υγεία, μπορεί να έχει δύναμη και ελπίδα. Και αν έχει αυτά, έχει τα πάντα. Οπότε η υγεία είναι αυτή που θα παίξει τον σημαντικότερο ρόλο στη φετινή μου πορεία. Εύχομαι μια χρονιά χωρίς τραυματισμούς και τα υπόλοιπα έρχονται. Η διαφορά στην ψυχολογία ενός πρωταθλητή με αυτήν ενός τενίστα, είναι ότι ο τενίστας παίζει με τα χέρια του, ενώ ο πρωταθλητής με την καρδιά του. Το στερεότυπο περί “μοναξιάς του πρωταθλητή” αληθεύει. Αν όμως αποδεχτείς τη μοναξιά ως δώρο, θα συνειδητοποιήσεις πως λίγη μοναξιά σού προσφέρει πολλά βήματα προς τον καλύτερο εαυτό σου.

Είναι εύκολο να σταθείς μέσα στο πλήθος, θέλει θάρρος όμως για να σταθείς μόνος. Τη μοναξιά προσπαθώ να την αντιμετωπίσω αγκαλιάζοντάς την. Για εμένα δεν υπάρχει τελειότητα. Η τελειότητα είναι μια διαδικασία και όλες οι θυσίες που κάνεις καθημερινά προκειμένου να υλοποιποιήσεις τα όνειρά σου. Τελειότητα είναι να ξυπνάς το πρωί και να κάνεις οτιδήποτε είναι δυνατό για να εξαργυρώσεις τις προσπάθειές σου. Κατά κάποιον τρόπο είναι η προσοχή στις λεπτομέρειες, ειδικά αυτές που οι άλλοι μπορεί να μην έχουν αντιληφθεί. Με τον εαυτό μου μιλάω σε καθημερινή βάση.

Για το τένις φυσικά, πάρα πολύ, για τις Τέχνες πάρα πολύ, για την αγάπη μου για τη φωτογραφία και το σινεμά, για την αγάπη μου για κοινωνικά δίκτυα σαν το YouTube από το οποίο μαθαίνω πολλά ενδιαφέροντα πράγματα, όπως για τα αυτοκίνητα, για τα καλοσχεδιασμένα σπίτια και το interior design, που μου έχουν προσελκύσει το ενδιαφέρον τελευταία. Τελευταία επίσης, έχω κολλήσει με το γαλλικό μπιλιάρδο.



Οι φιλοδοξίες υπάρχουν για να μου υπενθυμίζουν τι είμαι ικανός να κάνω. Ο στόχος μου δεν είναι τα περισσότερα χρήματα, αλλά να ζήσω τη ζωή με τους δικούς μου όρους. Το σημείο εκκίνησης όλων αυτών είναι η επιθυμία. Μετά έρχεται η φιλοδοξία. Προσπαθώντας να ερμηνεύσω αυτό που όλοι αποκαλούν φιλοδοξία, θα το περιέγραφα ως ενθουσιασμό, με έναν σκοπό. Και χρειάζεται πολύ στον χώρο μου, αλλά δεν είναι το παν. Εχω δει ανθρώπους χωρίς φιλοδοξίες να τα καταφέρνουν. Δεν μπορείς πάντως να έχεις ένα όνειρο ενός εκατομμυρίου δολαρίων με μια εργασιακή νοοτροπία κατώτατου μισθού. Αν μπορείς να ονειρευτείς κι έχεις ένα όνειρο που μπορείς να κυνηγήσεις, τότε τι σε εμποδίζει; Νομίζω αυτά τα δύο συν[1]δέονται στενά, το όνειρο με τη φιλοδοξία. Αυτό που με έκανε να πιστέψω στη ρακέτα είναι ότι πρόκειται για ένα άθλημα στο οποίο αγωνίζεσαι μόνος.

Επειδή από μικρός περνούσα τον περισσότερο χρόνο μόνος μου -παρότι μεγάλωσα σε μια οικογένεια όπου ήμασταν τέσσερα αδέλφια-, έβρισκα τον εαυτό μου μέσα στο γήπεδο, με μια ρακέτα στο χέρι. Εκεί ανακάλυψα έναν χώρο όπου ένιωθα άνετα, όπου ανήκα. Και αυτό με έκανε να πιστέψω πολύ έντονα ότι το τένις έχει να μου προσφέρει πολλές ευκαιρίες και να δώσει μια άλλη διάσταση στη ζωή μου. Είναι ένα άθλημα με το οποίο δέθηκα από πάρα πολύ μικρή ηλικία και το οποίο βελτίωσε σημαντικά την επαφή μου με τον έξω κόσμο».

Φίλοι, έχθρες & κριτική

«Δεν έχω πάρα πολλούς φίλους, αλλά έχω ακόμα λιγότερους εχθρούς. Εκτός από τη Μαρία (Σάκκαρη) δεν υπάρχουν άλλοι Ελληνες αθλητές για να κάνουμε στενή παρέα. Αλλά υπάρχουν αρκετοί συναθλητές με τους οποίους μιλάω τακτικά. Οσο για τις έχθρες, ό,τι συμβαίνει στο γήπεδο, για μένα μένει στο γήπεδο, δεν το μεταφέρω έξω απ’ αυτό. Η έχθρα είναι τοξική, έχει πολύ κακή ενέργεια και δεν με αφορά. Αν θέλεις να κάνεις τη δουλειά σου για τα επόμενα 10-15 χρόνια, δεν πρέπει να ασχολείσαι με τέτοια πράγματα.

Αποφεύγω τα εχθρικά συναισθήματα με οποιονδήποτε, εκτός αν κάποιος δεν με σεβαστεί. Eίναι φυσιολογικό να απολαμβάνεις έναν έπαινο και να μη σου αρέσει η κριτική. Αληθινό χαρακτήρα δείχνεις, όμως, όταν δεν αφήνεις τις κριτικές να σε επηρεάσουν».

Οι σκοτεινές ώρες

«Πέρασα κατάθλιψη στην αρχή της πανδημίας. Αυτό που με βοήθησε πάρα πολύ να καταλάβω τι μου συμβαίνει ήταν ένα podcast της Mad Happy. Πρόκειται για μια εταιρεία sportswear που παρέχει υποστήριξη σε άτομα με ψυχικές ασθένειες. Συνάντησα και τους ανθρώπους της στο Λος Aντζελες, έχουν μια υπέροχη φιλοσοφία. Δεν πληρώνομαι για να αναφέρω το brand, δεν έχω καμία συνεργασία μαζί τους, αλλά το μήνυμά τους και ο τρόπος που αντιμετωπίζουν τον άνθρωπο με βοήθησαν να νιώσω πολύ καλύτερα. Το ότι κάποτε έσπασα οργισμένος τη ρακέτα σε ματς ήταν κάτι που σόκαρε κι εμένα. Ηταν λάθος. Μεγαλώνοντας, είναι λίγες οι στιγμές που κυριαρχεί ο θυμός μου. Ο θυμός και η απογοήτευση είναι μια ακριβή πολυτέλεια σ' αυτό τον χώρο. Γενικότερα πιστεύω ότι η ικανότητα να ελέγχεις τα συναισθήματά σου όταν δεν έχεις τον έλεγχο στα πράγματα, είναι αρκετά υποτιμημένη. Και είναι κάτι πάνω στο οποίο προσπαθώ να βελτιωθώ, αν και θεωρώ τον εαυτό μου αρκετά ήσυχο εκτός γηπέδων».

Από το Harrods στη Γλυφάδα

«Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προσφέρουν ένα βήμα στη φωνή σου. Θα υπάρξουν στιγμές που κάποιοι θα αντιδράσουν αρνητικά στα λεγόμενά σου. Αλλά δεν πειράζει, επειδή ξέρω ότι δεν είμαι σε θέση να ευχαριστώ τους πάντες 100% και κα[1]θένας έχει τον δικό του τρόπο να εκφράζει αυτό που έχει μέσα του. Δεν υπάρχει το “ιδανικό" για το πώς νιώθει. Ισως γι' αυτό δεν υπάρχει ιδανικός Ελληνας. Αν και κάποιος που εκπροσωπεί τη χώρα μας δεν θα πρέπει να φοβάται ποτέ να μιλήσει και να συζητήσει βελτιώσεις. Οσον αφορά στο σχόλιό μου για τα “Harrods” (σ.σ. “Κάποιος πρέπει να χτίσει ένα κατάστημα Harrods στην Ελλάδα. Ηρθε η ώρα”) πίστευα ότι αυτός ήταν ένας εξαιρετικός τρόπος να προσελκύσω τουρισμό και περισσότερους ανθρώπους στη χώρα μου. Σίγουρα δεν είμαι πολιτικός και ούτε σκοπεύω να γίνω. Αλλά μου αρέσει να συζητάω ανοιχτά τέτοια θέματα.

Μια άλλη ανάρτησή μου που σχολιάστηκε, ήταν όταν αναρωτήθηκα πώς και δεν έχει φτιαχτεί ακόμα ένας ποδηλατόδρομος στα νότια προάστια. Το έγραψα κάποια στιγμή που θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια, όταν έπαιρνα τον δρόμο με το ποδήλατο από τη Βουλιαγμένη για τη Γλυφάδα και ένιωθα διαρκώς την απειλή των αυτοκινήτων.

Κάποιοι πιστεύουν πως οι αθλητές πρέπει να ασχολούνται αποκλειστικά με το στοιχείο τους. Διαφωνώ. Σαν αθλητές, μάς αρέσει να εκπροσωπούμε τον κόσμο, τις κοινότητες και τις εθνικές μειονότητες στις οποίες ανήκουμε. Προσπαθούμε να αγγίξουμε το μεγαλείο σε κάθε του μορφή, με κάθε τρόπο. Η ικανότητα να αγαπάς τον πλησίον σου, να μπορείς να του εύχεσαι το καλό, να συνεισφέρεις στο σύνολο, να ονειρεύεσαι μέσα κι έξω απ’ το γήπεδο, όλα αυτά πρέπει να αποτελούν τη ζωή ενός αθλητή στο δικό μου επίπεδο.

Για μένα, ο υπερήφανος Ελληνας είναι αυτός που ξυπνάει το πρωί και προσπαθεί να κάνει κάτι καλύτερο για τον ίδιο, για τον γείτονά του, για τη χώρα του. Αυτό που σκοπεύει να κάνει, να έχει μέσα του το θετικό στοιχείο. Ούτως ή άλλως, το θετικό πρόσημο βρίσκεται στη σημαία μας και δεν είναι άλλο από τον σταυρό.

Πιστεύω πως τα πλεονεκτήματά μας ως λαός είναι η αίσθηση της κοινότητας αλλά και η αξία της φιλοξενίας. Στα μειονεκτήματα βάζω τη ροπή στο κουτσομπολιό. Πρέπει να περιβάλλεσαι από ανθρώπους που μιλάνε για οράματα και ιδέες. Οχι για άλλους ανθρώπους. Η άποψή μου είναι ότι αν δεν έχεις πάθος γι’ αυτό που κάνεις, τότε χάνεις τον χρόνο σου. Αν δεν μπορείς να αντιληφθείς τον σκοπό σου, ανακάλυψε το πάθος σου. Κι αυτό θα σε οδηγήσει στον σκοπό σου. Από την άλλη, μ’ αρέσει όταν είμαι ανέμελος, νιώθω σαν να αποσυνδέομαι. Αλλά και να έχω τον έλεγχο ταυτόχρονα. Μια αποστασιοποιημένη στάση μπορεί να αποδειχτεί υπερδύναμη. Δεν θα ήθελα να με θυμούνται για όσα θα μπορούσα να είχα κάνει, αλλά για όσα έκανα. Ως κάποιον που μπορούσε να είναι χρήσιμος σε άλλους ανθρώπους».

Ο εμβολιασμός

«Δεν είμαι γιατρός και δεν πρόκειται να τον κάνω, αλλά μετά από έρευνα 40 ετών δεν έχει ανακαλυφθεί κανένα εμβόλιο για τον HIV. Τουλάχιστον 100 χρόνια έρευνας και δεν υπάρχει εμβόλιο για τον καρκίνο. Και σε λιγότερο από έναν χρόνο εμφανίστηκε το εμβόλιο κατά της COVID 19. Αυτός είναι ο λόγος που καθυστέρησα να εμβολιαστώ. Ναι, συμμετείχα στην εκστρατεία “Μένουμε σπίτι” όταν ξεκίνησε η πανδημία, με σκοπό να απαλλαγούμε από αυτόν τον ιό μια και καλή. Χωρίς να χρειαστεί κανένα εμβόλιο. Αλλά ως επαγγελματίας αθλητής, είναι πολύ σημαντικό να βρίσκομαι στο 100% της φυσικής μου κατάστασης. Κι επειδή δεν γνώριζα τι παρενέργειες μπορεί να είχε αυτή η διαδικασία μού πήρε λίγο χρόνο να το αποφασίσω. Βλέπω τα πράγματα από την άποψη του αθλητή, όμως νομίζω ότι είναι καθήκον όλων μας να ακολουθούμε τις συμβουλές των επαγγελματιών υγείας».

Οι γονείς

«Είναι ωραίο να ζεις αυτό το “ταξίδι” του πρωταθλητισμού με τον πατέρα σου, με κάποιον που πιστεύει πάντα σε σένα. Ο πατέρας μου έχει επηρεάσει πολύ την εξέλιξή μου. Είναι αυτοδίδακτος. Θα ήθελα επίσης να αναφέρω τη μητέρα μου, γιατί έπαιξε μεγάλο ρόλο στον προσανατολισμό του πατέρα μου, από τα “παρασκήνια”, καθοδηγώντας τον με επαγγελματικές συμβουλές. Η μητέρα μου έπαιζε επαγγελματικό τένις από μικρή ηλικία, οπότε γνώριζε πολύ περισσότερα. Ο πατέρας μου, από την άλλη, είναι από τη φύση του πολύ καλός "δράστης" και “εκτελεστής”. Πραγματικά πολύ ανταγωνιστικός και καθόλου άνετος, στοιχεία που μου έχει μεταδώσει τα τελευταία χρόνια. Νομίζω ότι η φλόγα του φουντώνει από βαθιά μέσα του. Η καριέρα στο τένις είναι κάτι που ο ίδιος δεν διέθετε ποτέ τους πόρους για να κυνηγήσει. Και το ζει με φοβερό πάθος μέσα από εμένα και τα αδέλφια μου».

Ειδήσεις σήμερα:

Ξεκινά η ανακαίνιση του ΟΑΚΑ με χρηματοδότηση 56,4 εκατ. ευρώ από το Ταμείο Ανάκαμψης

Νεκρή ηλικιωμένη από φωτιά σε διαμέρισμα στο Κολωνάκι

Στα 19.584 τα νέα κρούσματα, 78 θάνατοι και 583 διασωληνωμένοι