( **** ) Tο νησί των καταραμένων (δείτε το trailer)

Λέει ένας συνάδελφος μετά το τέλος της προβολής του  «Νησιού» την εξής σοφία για το φινάλε του: «Σιγά την αποκάλυψη, στα 20 λεπτά το είχα καταλάβει ότι  κάτι τέτοιο μάλλον συμβαίνει». Και του απαντώ «σιγά την εξυπνάδα σου και τη σινεφιλία σου, αν αυτό νομίζεις ότι ήταν το ζητούμενο». Γιατί ομολογουμένως, αν είσαι εξοικειωμένος με ανάλογες μυθοπλασίες, δεν θέλει και πολύ να καταλάβεις ποια θα είναι πάνω κάτω η εξήγηση. Για την ακρίβεια, ο ίδιος ο Σκορσέζε, κάνει ότι περνάει από τα χέρια του, για να σε απεγκλωβίσει από τον κόπο της απάντησης στο βασικό μυστήριο του «Νησιού» από την αρχή σχεδόν, με λεπτομέρειες που πρέπει να τις ξαναδείς γνωρίζοντας όλη την πορεία της ταινίας για τις εκτιμήσεις. Να σε απεγκλωβίσει, μόνο και μόνο όμως, και εδώ βρίσκεται η μεγάλη μαγεία της ταινίας και του σκηνοθέτη, για να σε εγκλωβίσει πολύ χειρότερα, μετά το φινάλε, όταν ξαφνικά θα αρχίσουν να σε ζώνουν τα φίδια και να σκέφτεσαι ξανά και ξανά αμφισημίες και πράγματα που νομίζεις ότι είδες αλλά ποτέ σου δεν τα είδες, (ή πράγματα που δεν τα είδες ενώ υπήρχαν για να τα δεις), επαναλαμβανόμενους συμβολισμούς και φροϋδικά μούμπλε μούμπλε, σε αριστοτεχνικά στημένες και μονταρισμένες σκηνές. Ένας γρίφος μέσα στον γρίφο, σε μορφή λαϊκής διασκέδασης, και μαζικής ψυχαγωγίας, που σε ταξιδεύει στα άδυτα του εγκεφάλου, ανακατεύοντας την κινηματογραφική ιστορία, την νουάρ μυθολογία, το οπερατικό μελόδραμα, τις θεωρίες συνομωσίες, την ψυχανάλυση, τον Χίτσκοκ και τους κώδικες του θρίλερ σε μια άνευ προηγουμένου επίδειξη των δυνατοτήτων και των ψευδαισθήσεων της κινηματογραφικής αφήγησης και τεχνικής, που καταλήγει σε ατόφιο ψυχολογικό δράμα, αφήνοντας ταυτόχρονα ανοιχτά ενδεχόμενα για το τι ακριβώς συνέβη. Δύο αστυνομικοί στη δεκαετία του 50, επισκέπτονται ένα απομονωμένο  νησί στο οποίο στεγάζεται ένα πρότυπο ψυχιατρικό άσυλο για ανίατες και εγκληματικές περιπτώσεις ασθενών, με αφορμή την μυστηριώδη εξαφάνιση μιας εκ των τροφίμων. Όμως από τα πρώτα κι όλας λεπτά, ο χαρακτήρας του Ντι Κάπριο θα αρχίσει να βασανίζεται από πλήθος ονείρων και οραμάτων που μπλέκουν την νεκρή γυναίκα του με την εξαφανισμένη ασθενή και τις εφιαλτικές αναμνήσεις του από την απελευθέρωση του στρατοπέδου του Νταχάου, βουλιάζοντας μέσα στην παράνοια (ή όχι) των υποψιών του για διεξαγωγή στο νησί, παράνομων πειραμάτων ελέγχου της συμπεριφοράς σε συνεργασία με ναζί επιστήμονες. Δεν περιγράφεται το πόσο διασκεδαστικά ξεσαλώνει ο Σκορσέζε σε συνεργασία με την άψογη όπως πάντα Σουνμάκερ στο μοντάζ και την εξαίρετη καλλιτεχνική διεύθυνση του Ντάντε Φερέτι. Ανατρέπει κώδικες και χρησιμοποιεί κλισέ επανεγγράφοντας τα με διαολεμένη ευρηματικότητα σε ένα απολαυστικά εφιαλτικό παζλ, που απαιτεί να το ξαναδείς, για να το εκτιμήσεις στην τελειότητά της προσαρμοστικότητάς του απέναντι στις προσλαμβάνουσες σου. Γιατί κανείς δε σε βεβαιώνει αν η απάντηση που θα δοθεί είναι η πραγματική (στα forum του ίντερνετ γίνεται χαμός ανάμεσα στις αντικρουόμενες πιθανές εξηγήσεις των θεατών) , εφ’ όσον το φιλμικό παιχνίδι είναι στημένο στα όρια ανάμεσα στην υποκειμενική και αντικειμενική πραγματικότητα που αν και φαινομενικά συγκλίνουν στο δραματικό, υπαρξιακό φινάλε, δεν εξασφαλίζουν επ’ ουδενί την ασφάλεια της αντιληπτικότητάς σου. Τροφή για το μυαλό και απόλυτη κινηματογραφική απόλαυση, σε μία ταινία που εισπρακτικά, δείχνει από το άνοιγμά της, ότι μάλλον θα είναι η μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας του 68χρονου σκηνοθέτη. – Τ.Θ.

Σκηνοθεσία: Μάρτιν Σκορσέζε. Σενάριο: Λαέτα Καλογκρίντις (βασισμένο  στο ομότιτλο βιβλίο του Ντένις Λεχέιν). Με τους: Μάρτιν Σκορσέζε, Μαρκ Ράφαλο, Μισέλ Ουίλιαμς.

Θρίλερ

, 2010, Η.Π.Α. Διάρκεια: 2 ώρες και 18 λεπτά.
www.shutteisland.com