«Babython – Μια ασύλληπτη ιστορία»: Προδημοσίευση από το γλυκόπικρο μυθιστόρημα της Γωγώς Φώτου με θέμα την υπογονιμότητα

Ένα σημαντικό ζήτημα που απασχολεί, διαχρονικά, πολλά ζευγάρια, φέρνοντάς τα, ενίοτε, στα όριά τους, αυτό της απόκτησης παιδιού, προσεγγίζει, με ευαισθησία αλλά και χιούμορ η Γωγώ Φώτου το νέο της μυθιστόρημα με τίτλο «Babython – Μια ασύλληπτη ιστορία» που θα κυκλοφορήσει αυτές τις ημέρες από τις εκδόσεις Key Books.

Πρωταγωνίστρια της ιστορίας είναι μια διακεκριμένη γυναικολόγος, ειδική σε θέματα αναπαραγωγής, η οποία έρχεται αντιμέτωπη στην προσωπική της ζωής με το πρόβλημα της υπογονιμότητας. Όταν καταλάβει πως τα τεστ που θεωρούσε δικά της ανήκουν σε μια από τις ασθενείς της, είναι ήδη αργά για να πει την αλήθεια. Ένα μικρό ψέμα μετατρέπεται σε μια ψεύτικη εγκυμοσύνη και προκαλεί μια αλυσίδα από απρόβλεπτες, ξεκαρδιστικές, αλλά και οδυνηρές καταστάσεις που απειλούν όχι μόνο την καριέρα και τον γάμο της, αλλά ακόμα και τη ζωή της ίδιας της μητέρας της.

Όταν όλα μοιάζουν να καταρρέουν, τι κάνεις; Παραιτείσαι; Ή μήπως το μόνο που χρειάζεται είναι να παραιτηθείς από το μεγάλο ψέμα; Γιατί τέλεια γυναίκα, σύζυγος, κόρη, επαγγελματίας και σύντροφος… απλώς δεν υπάρχει.

Η Γωγώ Φώτου είναι σεναριογράφος και συμμετείχε στις σεναριακές ομάδες οκτώ δημοφικών τηλεοπτικών σειρών μεταξύ των οποίων οι «Μην Αρχίζεις τη Μουρμούρα», «Το Σόι σου», «Έλα στη θέση μου», «Πέτα τη Φριτέζα», «Μετά τη φωτιά»

Προδημοσίευση

ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΊΟ ΜΟΥ ΟΙ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΆΚΗ με κοιτάζουν απεγνωσμένα όσο μελετώ τις εξετάσεις της γυναίκας. Το βλέπω με την άκρη του ματιού μου. Τους κάνω και με κάνουν νευρική. «Λοιπόν;» λέει τελικά ο σύζυγος. «Βουλωμένες σάλπιγγες, χαμηλή κινητικότητα σπέρματος, χλαμύδια, ενδομητρίωση, ασυμβατότητα DNA...» –σε κάθε λέξη μου γουρλώνουν λίγο περισσότερο τα μάτια τους– «κι εσείς δεν έχετε τίποτα από αυτά». Τους ακούω να ξεφυσάνε. «Η μήτρα μου; Έφτιαξε με τη λαπαροσκόπηση;» ρωτάει η γυναίκα. «Ναι, αφαιρέσαμε το διάφραγμα που τη χώριζε στα δυο. Είναι ασφαλές περιβάλλον για να κυοφορήσει ένα έμβρυο. Έχουμε πια τον χώρο που χρειάζεται για να φιλοξενήσει ένα μωρό κι ένα… πώς να το πω… σπαρμένο χωράφι. Είσαι πια πιο γόνιμη από πριν». «Είμαστε μια περίπτωση ανεξήγητης υπογονιμότητας δηλαδή».

«Καμία περίπτωση υπογονιμότητας δεν είναι ανεξήγητη», τους εξηγώ χωρίς ίχνος έπαρσης. «Απλώς υπάρχουν ανωμαλίες και δυσμορφίες που είναι δύσκολο να ανιχνευτούν με τις εξετάσεις. Αν και είναι δύσκολο με τη σύγχρονη τεχνολογία να μας ξέφυγε κάτι στη διάγνωση». Tους δείχνω τον υπέρηχο που κρατάω μπροστά στο ανοιχτό φως και αυτοί το κοιτάζουν σαν να βλέπουν πίνακα του Ιερώνυμου Μπος.

«Και τότε γιατί δεν μένει έγκυος;» ρωτάει ο άντρας λίγο επιθετικά. «Υποτίθεται πως ήρθαμε στην καλύτερη!» συμπληρώνει σαν να φταίω εγώ.
«Έχουμε πάει σε πολλούς γιατρούς, κυρία Καρτσώνη», συνεχίζει σε πιο συγκαταβατικό τόνο η γυναίκα. «Το μόνο που κάνουμε είναι περισσότερες εξετάσεις. Πόσες πια; Να το πάρουμε απόφαση ότι δεν γίνεται να κάνουμε παιδί, να τελειώνουμε;»
«Όχι αν δεν το πω εγώ, κυρία Παπαγιαννάκη». «Βούλα». «Όχι αν δεν το πω εγώ, Βούλα». Αυτό είχε όντως έπαρση. Αλλά έχω κερδίσει το δικαίωμα να το λέω με τόσες επιτυχίες στο ενεργητικό μου.
«Τι γίνεται με…το σεξ;» τους ρωτάω διστακτικά. Ωστόσο, οι αδιάκριτες ερωτήσεις είναι μέρος της δουλειάς.
«Τι να γίνεται;» παίρνει αμυντική στάση τώρα ο σύζυγος.
«Γίνεται;» επιμένω αμήχανα. «Τύπου κάθε μέρα;» Η Βούλα δεν μπορεί να συγκρατήσει ένα γελάκι.

«Ξέρετε πόσο δουλεύει;» απαντά τώρα προσβεβλημένος ο άντρας της. «Ξέρεις πόσο τρως;» περνάει στην αντεπίθεση η Βούλα.
«Ακούστε, κυρία Καρτσώνη…» λέει κρύβοντας τη χάρτινη σακούλα με το σουσαμένιο κουλούρι που έχει ακουμπήσει κάπως διακριτικά στα πόδια του. «Δεν είναι ότι δεν αγαπάω τη γυναίκα μου. Απλά, με τόσο στρες είναι δύσκολο να αποδώσεις καθημερινά...»
«Απολύθηκε», μου εξηγεί η Βούλα.
«Δουλεύω από μακριά», απολογείται εκείνος.
«Ως κτηνίατρος; Θα στειρώνεις γάτους μέσω zoom;» Το πράγμα κλιμακώνεται.
«Ποιο είναι το πρόβλημά σου; Έχεις σκεφτεί ότι δεν θέλεις να γίνεις μάνα γιατί η δουλειά σου είναι πιο σημαντική από ένα παιδί;»
«Γιατί δεν λες πως το να γίνεις πατέρας είναι το νέο σου χόμπι; Σαν τις καταδύσεις! Ή σαν τον μοντελισμό; Η πατρότητα είναι για σένα κάτι που θα γεμίσει τον ατελείωτο χρόνο σου. Γιατί εγώ φέρνω το ψωμί στο τραπέζι τώρα!»

Γυναίκες με αρχίδια. Δεν είναι η πρώτη μου ασθενής με καριέρα. Σαν εμένα, αντιμετωπίζουν την υπογονιμότητά τους ως πρόβλημα προς διεκπεραίωση. Κάτι που θα έχει αντίκτυπο στην αξιολόγησή τους, θα κλονίσει το τέλειο προφίλ τους. Γι’ αυτό κάθε μέρα βλέπω ζευγάρια να τσακώνονται για το «ποιος φταίει». Γιατί κάποιος πρέπει πάντα να φταίει. Η υπογονιμότητα είναι ένα θέμα που πατάει όλα σου τα κουμπιά, το ξέρω καλά αυτό, το νιώθω στο πετσί μου κάθε μέρα. Και ποια είμαι εγώ για να κουνήσω το δάχτυλο σε μια γυναίκα που δηλώνει ξεκάθαρα πως αγαπάει την καριέρα της λίγο παραπάνω από τα παιδιά; Όμως, αυτός ο άντρας εδώ μπροστά μου, για πρώτη φορά, με κάνει να δω λίγο πιο καθαρά πώς αισθάνεται τόσα χρόνια ο Άρης. Με τόσα υπονοούμενα από τη μητέρα μου, με τόση απαξίωση από τον πατέρα του, με τόσα βλέμματα δήθεν συμπάθειας από τους συναδέλφους του και με ένα σωρό άκομψα αστεία από όλους. Είμαι σίγουρη ότι αυτός εδώ ο φουκαριάρης θα χρησιμοποιεί πολλές ατάκες της μανούλας του.

«Το στρες από τη δουλειά κάνει εχθρική τη μήτρα σου!» καταφέρνει να αρθρώσει τελικά.
«Η δόκτωρ Αμαλία το λέει κι αυτό; Τι άλλο διάβασε τελευταία για να μου το χρεώσει;»
«Η μαμά προσπαθεί απλώς να βοηθήσει»
Τα πράγματα μόνο χειρότερα μπορούν να πάνε από δω και πέρα. «Αφού η Αμαλίτσα ξέρει τι μας συμβαίνει, γιατί τα σκάμε σε αυτό το αναίσθητο ρομπότ να μας πει τι έχουμε; Χωρίς παρεξήγηση, γιατρέ!» «Κάντε δουλειά σας». Ευτυχώς έχω μάθει να μην προσβάλλομαι.
«Ε, κάτι ξέρει και η Αμαλία, ρε Βούλα! Έξι παιδιά έκανε! Όχι ένα! Έξι!» συνεχίζει να επιβαρύνει τη θέση του εκείνος. Μακάρι να μπορούσε να αποκωδικοποιήσει τα προειδοποιητικά μου βλέμματα. Αλλά είναι αφοσιωμένος στον τσακωμό τους. «Κι εγώ έβαψα το ταβάνι της κουζίνας. Λέω πως είμαι ο Μικελάντζελο; Δεν το λέω!» του απαντά εκείνη.
Έχει δίκιο. Όλοι νομίζουν πως είναι ειδικοί στην υπογονιμότητα. Κι εμένα μου πετάνε δήθεν αδιάφορα συμβουλές η μαία μου, η μάνα μου κι οι φίλες που τάχα μου χαλάρωσαν και έπιασαν τον Γρηγόρη/ Ιόλη/Οδυσσέα/Ελενίτσα. Πτυχίο με έπαινο, δύο μεταπτυχιακά στη Γερμανία και δέκα χρόνια επιτυχημένη πορεία στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή και δεν σκέφτηκα την πιο δημοφιλή και κοινότοπη συμβουλή στην ιστορία των συμβουλών: Χαλάρωσε.
«Δεν μπορώ να χαλαρώσω, ρε Γιάννη!» με επαναφέρει στην πραγματικότητα η φωνή της Βούλας. «Δεν με αφήνεις εσύ. Και η μάνα σου».
«Η δουλειά, θέλεις να πεις».
«Όσο κι αν δεν το πιστεύεις, το digital marketing με χαλαρώνει», του αντιγυρίζει.
«Ακούστε», τους διακόπτω, «νιώθω πως έχετε πολλά θέματα να λύσετε πριν προχωρήσουμε σε κάποιο είδος θεραπείας. Σας συμβουλεύω να δείτε τον σύμβουλο ψυχικής υγείας και ειδικό στην υπογονιμότητα, κύριο Σάμιουελ Τάτα. Μπορούμε να κάνουμε κάποιες ακόμα εξετάσεις στο μεταξύ–»
«Θέλω να κάνουμε εξωσωματική εδώ και τώρα», λέει ορθά κοφτά ο Γιάννης.

Και οι δυο γυρίζουμε και τον κοιτάζουμε με την ίδια απορία. Η γυναίκα του ίσως με λίγη παραπάνω. «Δεν θέλω να περιμένω άλλο. Είμαι 37. Είμαι έτοιμος, θέλω ένα μωρό τώρα. Όχι αργότερα· όταν δεν θα μπορώ να τρέχω πια πίσω του», συνεχίζει στη μάλλον πιο αρρενωπή δήλωση της ως τώρα ζωής του ο Γιάννης Παπαγιαννάκης και η γυναίκα του μαλακώνει. Όπως μαλακώνει όποιος θυμάται γιατί παντρεύτηκε τον άνθρωπο που παντρεύτηκε και λυγίζει μπροστά στον αληθινό πόνο που βγάζουν τα λόγια του. Όπως κάθε γυναίκα όταν βλέπει τον άντρα της να βγάζει την ευαίσθητη πλευρά του.

«Κυρία Καρτσώνη, δεν ξέρω αν έχετε παιδί. Πιθανότατα έχετε. Δεν ξέρω πώς το αποκτήσατε. Εσείς μπορεί να μείνατε έγκυος με τον κρίνο, σ’ ένα νησί όπου πήγατε διακοπές, ή τυχαία ένα βράδυ που ήπιατε λίγο παραπάνω και ξεχάσατε τις προφυλάξεις. Ακόμα χειρότερα, μπορεί να μην το θέλατε καν και να σας προέκυψε!» λέει ειρωνικά.
Γελάω από μέσα μου. Το πρόσωπό μου το έχω εκπαιδεύσει να μη συσπάται.
«Για εμάς δεν είναι τόσο εύκολο», συνεχίζει χωρίς να ξέρει πόσο οικεία μου ακούγονται όλα όσα λέει. «Εμείς δεν θέλουμε πια να κάνουμε σεξ. Πρέπει να κάνουμε σεξ. Με κάθε ευκαιρία, με κάθε περίσταση, σε κάθε ωορρηξία, γιατί αν χαθεί άλλος ένας μήνας, είναι σαν να μένεις μετεξεταστέος. Το σεξ έχει γίνει μεγαλύτερη υποχρέωση και από το σουπερμάρκετ. Μπαίνει στη λίστα με τις εκκρεμότητες: Να κουτουπώσω τη Βούλα μετά τον αγώνα! Check! Να αγοράσουμε τεστ ωορρηξίας χονδρική από το ίντερνετ γιατί είναι και ακριβά στα φαρμακεία. Check! Όχι μια δυο φορές… όχι έξι μήνες… δύο χρόνια τώρα. Δύο! Δεν είναι αρκετά αυτά για να θεωρούμαστε υπογόνιμοι;»
«Ένα». Γυρίζουμε και κοιτάζουμε και οι δυο τη Βούλα
«Τι εννοείς;» τη ρωτάει εκείνος. «Ένα χρόνο προσπαθούμε. Πιο πριν έπαιρνα αντισυλληπτικά. Συμφώνησα να έρθουμε γιατί ένα χρόνο προσπαθούμε χωρίς προστασία».

Οκ, αυτό κλιμακώθηκε πολύ γρήγορα.
«Και το μαθαίνω αυτό τώρα;» ρωτάει αποσβολωμένος εκείνος.
Η Βούλα δεν απαντάει. Κοιτάζει μόνο τα παπούτσια της.

Ο άντρας της σηκώνεται και με ύφος πληγωμένο, θυμωμένο και σκληρό φτύνει τα λόγια του σαν τα σουσάμια που τινάζει από πάνω του.
«Εγώ μαζί σου δεν το ξανακάνω! Κυρία Καρτσώνη, κανονίστε την εξωσωματική!» λέει φεύγοντας με όση υπερηφάνεια τού έχει απομείνει.
Εκείνη, σχεδόν βουρκωμένη, γυρίζει προς το μέρος μου. «Με συγχωρείτε γι’ αυτό». Δεν ξέρω τι να πω, δεν είμαι πολύ καλή στα λόγια».
«Βούλα, εγώ μαζί σου είμαι…»
«Κανονίστε την εξωσωματική. Όμως, θέλω να σας ζητήσω μια χάρη». «Ναι, βέβαια, ό,τι θες», της λέω χωρίς να είμαι προετοιμασμένη γι’ αυτό που θα ακολουθήσει.
«Θέλω να αποτύχετε. Να κερδίσω λίγο χρόνο. Μόλις πήρα μια επιδότηση για την επιχείρησή μου και χρειάζεται να ταξιδεύω για τις ανάγκες της εταιρείας μου».

Την κοιτάζω αποσβολωμένη.
«Πρώτη φορά μού ζητάνε να αποτύχω επίτηδες στη δουλειά μου». Προσπαθώ να βρω αυτή την υπερδύναμη της ενσυναίσθησης, όμως δεν μπορώ. Δεν είναι δυνατόν να μου ζητάει να πω ψέματα για κάτι τέτοιο. «Σας ζητάω να κερδίσουμε λίγο χρόνο. Θα πληρωθείτε κανονικά. Ούτως ή άλλως θα μπορούσε να αποτύχει η προσπάθεια και χωρίς να κάνετε κάτι», μου λέει ενώ σηκώνεται.
«Αφήστε με να το σκεφτώ. Ίσως με κάποιες εξετάσεις κερδίσουμε λίγο χρόνο», της λέω.

Ο άντρας της επιστρέφει τσαντισμένος: «Βούλα!»
Εκείνη μου ρίχνει ένα τελευταίο σχεδόν ικετευτικό βλέμμα και τον ακολουθεί. Ακούω ήδη τον καβγά τους που ξεκινάει από τον διάδρομο. Έχουν αφήσει την πόρτα ανοιχτή και για κακή μου τύχη εμφανίζεται ο Θεοδώρου, που κοιτάζει καχύποπτος μία το ζευγάρι που φεύγει μέσα σε κλίμα έντασης και μία εμένα.

«Μίκα, έρχεσαι λίγο στο γραφείο μου που σε θέλω, σε παρακαλώ;» Την έκατσα, σκέφτομαι. Και σηκώνομαι σαν μελλοθάνατος που πάει στην ηλεκτρική καρέκλα.