Στέφανος Ρόκος: Η νέα έκθεση και το soundtrack του Τζιμ Σκλαβούνος με τη συμμετοχή του Νικ Κέιβ

Με τον χαρακτηριστικό του τρόπο, που σε κάνει να λες «αυτό είναι Ρόκος», ο καλλιτέχνης δημιουργεί κόσμους γεμάτους χρώμα, ατμόσφαιρα και συναίσθημα. Τώρα επιστρέφει με τη νέα του έκθεση «50.000.000 τόνοι τοπίων» στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη από τις 20 Μαρτίου, μια εικαστική πρόταση που διερευνά τον όγκο, το βάρος και τη δύναμη του τοπίου παρουσιάζοντας έργα μεικτής τεχνικής σε καμβά ή χαρτί, τρία γλυπτά, αλλά και ένα animation με δύο αναπάντεχους συνεργάτες.







G.: Βρίσκουμε έργα σου σε εξώφυλλα δίσκων, βιβλία, αφίσες παραστάσεων - και όχι μόνο. Τι σε τραβάει σε αυτή τη διαλεκτική μεταξύ των τεχνών - είτε είναι η μουσική του Παύλου Παυλίδη και του Νικ Κέιβ, είτε η ποίηση της Ανίζ Κολτζ και της Δανάης Σιώζιου;
ΣΤ.Ρ.: Οι τέχνες υπάρχουν για να συνομιλούν μεταξύ τους, να συνδυάζονται και να ενώνονται. Ο καλλιτέχνης που θέλει να εκφραστεί μέσω κάποιας άλλης τέχνης πέραν αυτής που τον έχει καθορίσει βρίσκει τρόπους να το πετύχει. Προσωπικά, παρότι δεν είμαι ποιητής ή μουσικός, προσπαθώ να κατανοήσω την ποίηση της Δανάης με τα σχέδιά μου και τη μουσική του Παύλου με τη ζωγραφική μου.
Ή να δημιουργήσω μια εικόνα αντλώντας έμπνευση από μια άλλη τέχνη με την οποία δεν είμαι εξοικειωμένος. Και γιατί όχι, αν έχω τη δυνατότητα, να την αγγίξω με τον τρόπο μου. Ετσι και τώρα, ενώ δεν είμαι σε καμία περίπτωση γλύπτης, θα εκθέσω για πρώτη φορά και τρία γλυπτά. Αγαπάω πολύ τη γλυπτική και φέτος την είχα ανάγκη.



G.: Ενα ταξίδι σου πριν από χρόνια στην Ιαπωνία σε γέμισε με ιδέες που μετατράπηκαν σε πίνακες στην έκθεση «Οι Δύο Ναοί». Ταξιδεύοντας πέρσι κι εγώ εκεί, μπορώ να καταλάβω καλύτερα όσα αποτύπωσες. Συνεχίζει να σε μαγεύει;
ΣΤ.Ρ.: Το ταξίδι μου στην Ιαπωνία με ενέπνευσε για πολλούς και διαφορετικούς λόγους, αλλά ο κυριότερος ήταν η συνύπαρξη των δύο ναών τους οποίους συνάντησα εκεί τη συγκεκριμένη στιγμή, κάτω από ειδικές συνθήκες, που δημιούργησαν υπέροχες αλλά και προβληματικές αναμνήσεις. Φυσικά και θα ήθελα να επιστρέψω κάποια στιγμή με μια νέα ματιά, έτοιμος να ζήσω τη χώρα διαφορετικά.

G.: Ποια είναι η καθημερινή διαδικασία σου; Υπάρχει «ρουτίνα», «ωράριο» ή δουλεύεις απελευθερωμένος από τον χρόνο;
ΣΤ.Ρ.: Πάνε τουλάχιστον 15 χρόνια που ακολουθώ ένα σταθερό πρόγραμμα εργασίας, κατεβαίνοντας στο εργαστήριό μου νωρίς το πρωί και δουλεύοντας μέχρι τις 6 περίπου το απόγευμα, με ένα διάλειμμα το μεσημέρι. Μου αρέσει η ρουτίνα, με βοηθάει να είμαι πιο συγκεντρωμένος και πιο αποδοτικός. Η έμπνευση συνήθως προσαρμόζεται στο ωράριό μου.



G.: Διάβασα μια παλαιότερη απάντησή σου για τη χρήση της Τεχνητής Νοημοσύνης. Θεωρείς ότι έχει αλλάξει κάτι δύο χρόνια μετά;
ΣΤ.Ρ.: Η Τεχνητή Νοημοσύνη εξακολουθεί να μου δημιουργεί ανάμεικτα συναισθήματα. Τα συγκρίνω με την ανησυχία που επικρατούσε πριν από 25 περίπου χρόνια για το Ιντερνετ. Σημαντικές αλλαγές θα υπάρξουν πολλές, αλλά η πιο άχαρη περίοδος είναι αυτή που διανύουμε τώρα, καθώς δεν ξέρουμε ακριβώς σε ποια αποτελέσματα θα οδηγηθούμε. Ισως βέβαια αυτή να είναι και η πιο γοητευτική περίοδος. Τα τρία βασικά σημεία που με προβληματίζουν στην εφαρμογή της ΑΙ στις τέχνες έχουν να κάνουν με το ζήτημα των πνευματικών δικαιωμάτων, τον ανθρώπινο παράγοντα, που ακόμα δεν έχει κατανοήσει βιωματικά το καινούριο του εργαλείο, και τον κίνδυνο να χαθεί το ταξίδι της δημιουργίας χάριν ενός εντυπωσιακού αποτελέσματος. Σίγουρα πάντως αυτή τη στιγμή βαριέμαι εύκολα τις εφαρμογές της ΑΙ στις τέχνες, παρότι στην αρχή οι δυνατότητες που μας προσφέρει μου είχαν φανεί αρκετά διασκεδαστικές. Παρά την εξέλιξη της τεχνολογίας, παραμένω υπέρμαχος της ανθρώπινης δημιουργίας. Θυμάμαι μια σκηνή που μου άρεσε και με καθησύχασε σε μια ταινία επιστημονικής φαντασίας όπου στο δυστοπικό μέλλον, σε ένα υπερφουτουριστικό κτίριο, υπήρχε αναρτημένη σε ένα γραφείο η αυθεντική «Γκουέρνικα». Ολα αυτά όμως που είπα παραπάνω ίσως είναι απόρροια της άγνοιάς μου για την ουσιαστική εφαρμογή του AI στη ζωή μας.






φωτό studio vaharidis @ZoumboulakisGalleries