Για σκληρούς… καρεζικούς φαν

Είναι σαν τη λέξη, το ανάλογο των λέξεων σε ένα ποίημα, όχημα της ψυχής και της νόησης. Είναι σαν το γλυκό -όχι σαν όποιο κι όποιο, είναι σαν την κρεμ καραμελέ- όταν ένας φακός γενναιόδωρος και καθόλου ζηλόφθονος σου επιτρέπει να το μοιραστείς μαζί του. Κι είναι ακόμη σαν τη θάλασσα του πρωινού, την αυγουστιάτικη, μέσα στη σκοτεινή αίθουσα, λίγοι είναι όσοι δεν καταδύθηκαν στη ζαφειρένια απεραντοσύνη των ματιών της.

Ο Αίας Μανθόπουλος ήταν ο τελευταίος ηθοποιός που τη φίλησε, στο θεατρικό «Διαμάντια και μπλουζ». Η Τζένη Καρέζη ανήκει στις σπάνιες περιπτώσεις ηθοποιών που, εκτός από την ιδιαίτερα ελκυστική εξωτερική εμφάνιση, διαθέτουν γνήσια δραματική αλλά και κωμική στόφα, κι αυτό τους επιτρέπει να υπηρετούν επάξια το ένα ή το άλλο είδος, είτε στην οθόνη είτε στη σκηνή. Δεν φιλοδοξώ να κομίσω γλαύκα στην Αθήνα. Το σημερινό σημείωμα απευθύνεται σε αφοσιωμένους φαν είτε πρώην είτε νυν και εστιάζει επιλεκτικά στο πέρασμά της από την οθόνη.

Λίστα προσανατολισμού για φίλους κι αδελφούς

ΛΑΤΕΡΝΑ ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΑΙ ΦΙΛΟΤΙΜΟ: η Καρέζη βγαίνει βόλτα.
Η ΛΙΜΝΗ ΤΩΝ ΠΟΘΩΝ: όταν γελάει η Καρέζη.
ΝΑΥΑΓΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ: η Καρέζη θέλει να πεθάνει.
ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΓΕΝΝΑΙΩΝ: η Καρέζη δεν ρωτάει.
ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΦΑΝΑΡΙΑ: η Καρέζη κατεβαίνει τη σκάλα.
Η ΑΘΗΝΑ ΤΗ ΝΥΧΤΑ: η Καρέζη μπαίνει στο κινηματογραφικό πλατό.

ΛΟΛΑ: η Λολίτα δεν μένει πια εδώ.
ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΡΩΤΑΣ: η Καρέζη κοντράρει τη Νεφερτίτη.
ΤΖΕΝΗ, ΤΖΕΝΗ: η Καρέζη πουλάει πνεύμα.
ΕΚΕΙΝΟΣ ΚΙ ΕΚΕΙΝΗ: η Σφίγγα, η Γοργόνα, η Μέδουσα Καρέζη.
ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ: η Καρέζη χτυπάει κόκκινο.
ΜΙΑ ΣΦΑΙΡΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ: στον μελαγχολικό απόηχο του ORFEO NEGRO.

Ναυάγια της ζωής

Ένα λαοφιλές αισθηματικό ανάγνωσμα, σωσίβιο των μπουλουκιών της ελληνικής επαρχίας του ’50, διασκευάζεται. Τα ναυάγια της ζωής είναι η μοναδική cult ταινία της Τζένης Καρέζη, στα όρια συχνά του κιτς, αλλά υπέροχη.

Λυσιστράτη
Το εμβατήριο

Η μαύρη σημαία ανεμίζει στον ιστό της σε μιαν άκρη, την ώρα που η στρατιά των γυναικών της Αθήνας ξεκινάει όλο τάξη για την Ακρόπολη υπό τους ήχους ενός τερπνού εμβατήριου. Η Τζένη Καρέζη στα κόκκινα επιθεωρεί τον γυναικείο οπλισμό τους κι είναι η καλύτερη σκηνή της. Χαμογελαστή, αυτός είναι ο οπλισμός ο δικός της, κι ευφραντικά ερωτική, κατά τις απαιτήσεις του αριστοφανικού της ρόλου. Αν η Καρέζη ήταν έτσι σε όλη την ταινία, πόσο ωραιότερα θα είχαμε περάσει… Ας μην μεμψιμοιρούμε όμως, η υποδόρια ερωτική χροιά δεν απουσιάζει από τη σκηνή αυτή γενικότερα - κάθε άλλο μάλιστα! Ευτυχώς! Ωραία τα πήγε εδώ ο διαβασμένος Γιώργος Ζερβουλάκος!

Εκείνος κι εκείνη

Οι άλλοι
«Η ελληνική ταινία αξιώσεων «Εκείνος κι εκείνη» του Ερρίκου Ανδρέου αποτελεί την πρώτη προσπάθεια συμβολισμού στην εγχώρια παραγωγή… το θέμα είναι ομολογουμένως ενδιαφέρον και το θέαμα συχνά εκπληκτικής ομορφιάς. Στην ταινία που ο Ανδρέου έχει σκηνοθετήσει με γρηγοράδα, σταθερότητα και πυγμή, κυριαρχεί η ομορφιά της φωτογραφίας και η εξαιρετική επίδοση της Τζένης Καρέζη, η οποία μεταμορφώνεται με αδιόρατες αποχρώσεις από “μετανοούσα” κι ερωτευμένη γυναίκα σε “βαμπίρ”». (H Καθημερινή)

«Αξιοπρόσεκτη, τεχνικά έξοχη, ταινία. Η Τζένη Καρέζη δημιουργεί τον πιο έξοχο κινηματογραφικό ρόλο της, είναι εξαίσια σύσμιξη αισθησιασμού και έφεσης για την αγνότητα». (Η Αυγή)

Κι εγώ
Προσωπικά, αν στις ταινίες της Τζένης Καρέζη μπαίνω συνήθως στον πειρασμό να επιλέξω ένα και μόνο από τα εκφραστικά της μέσα, ως όχημα επικοινωνίας και πρόσδεσης στην κινηματογραφική της εικόνα, εδώ, και ειδικότερα στη σκηνή της συνάντησης μέσα στην αχυροκαλύβα του ψαρά ανάμεσα στη Σφίγγα και στον απεσταλμένο του υπουργικού συζύγου, που έχει αναλάβει να τη δελεάσει, γίνομαι δέκτης μιας συγκεντρωτικής σωρευτικής σαγήνης κι αφήνομαι. Το «Εκείνος κι εκείνη» είναι τελικά, με την πολύτιμη συμβολή του γερμανού οπερατέρ Καρλ-Χάινς Χούμελ, η ωραιότερη ταινία της Τζένης Καρέζη, και η διαρκέστερη.

Υ.Γ.
Ο χαρακτηρισμός «κρεμ καραμελέ» οφείλεται σε έναν ειδικό, στον Κώστα Κακαβά, άξιο συμπρωταγωνιστή των πρώιμων ταινιών της.