Βόλτα στους χώρους του Ελληνικού Φεστιβάλ

Μέχρι το 2005 το Ελληνικό Φεστιβάλ χρησιμοποιούσε ως χώρους παραστάσεων το Ωδείο Ηρώδου Αττικού, τα αρχαία θέατρα της Επιδαύρου (Θέατρο του Ασκληπιείου και Θέατρο Αρχαίας Πόλεως), καθώς και το θέατρο Λυκαβηττού. Από το καλοκαίρι όμως του 2006 η εταιρεία ξεκίνησε ένα πρόγραμμα επέκτασης.

Χάρη στην παραχώρηση της Εθνικής Τράπεζας δημιούργησε ένα νέο θέατρο αναπαλαιώνοντας ένα κτήριο (κτήριο Δ) στο πρώην εργοστάσιο Τσαούσογλου, στην οδό Πειραιώς 260, ενώ χρησιμοποίησε για πρώτη φορά και άλλους χώρους μέσα στην πόλη, όπως «Το Σχολείον» της Ειρήνης Παππά, το Θέατρο Κοτοπούλη, το Μουσείο Μπενάκη, το Ολυμπιακό Κλειστό Γυμναστήριο Φαλήρου και το Θέατρο Πόρτα. Το 2007 με συγχρηματοδότηση του Υπουργείου Πολιτισμού και του Ελληνικού Φεστιβάλ, μετά από ανακαίνιση του κτηρίου Η, δημιουργήθηκε ένα ακόμη θέατρο στην Πειραιώς 260. Πρόκειται για έναν χώρο-τυπικό δείγμα βιομηχανικής αρχιτεκτονικής της δεκαετίας του '70. Το εργοστάσιο Τσαούσογλου περιλαμβάνει τέσσερα πολύ μεγάλα κτήρια/υπόστεγα που έχουν ανακηρυχθεί διατηρητέα από το Υπουργείο Πολιτισμού.



Οσον αφορά στο Ωδείο που έκτισε ο Ηρώδης Αττικός στη μνήμη της αγαπημένης συζύγου, η απόφαση της κυβέρνησης του πρεσβύτερου Κωνσταντίνου Καραμανλή να ιδρύσει το Φεστιβάλ Αθηνών, το βρίσκει σχεδόν έτοιμο να υποδεχτεί τους επισήμους. Μια μακρά προϊστορία ιδεολογικών εμμονών για ελληνικότητα έχει επιτέλους αποκτήσει ολοκληρωμένη θεσμική έκφραση και το αναστυλωμένο Ηρώδειο προσφέρει την ιδανική έδρα. Τα εγκαίνια του θεσμού έγιναν βέβαια τον Αύγουστο του 1955, δίχως να έχει ακόμη ολοκληρωθεί η αναμαρμάρωση του άνω διαζώματος, με το γύρω τοπίο γυμνό. Μετά την ολοκλήρωση της αναμαρμάρωσης το κοίλο του Ηρωδείου μπορεί να φιλοξενήσει 4.680 θεατές, 120 λιγότερους απ' ό,τι κατά την αρχαιότητα. Πολύ αργότερα πλακοστρώθηκε και η πλατεία μπροστά από τις εισόδους του Ωδείου.

Στα 52 χρόνια λειτουργίας του Φεστιβάλ Αθηνών η σκηνή του Ηρωδείου φιλοξένησε σχεδόν όλα τα κορυφαία ονόματα -διεθνή και εγχώρια- του χώρου της μουσικής, του χορού και του θεάτρου. Ιδιαίτερα κατά τις πρώτες τρεις δεκαετίες λειτουργίας του ο θεσμός προσέφερε στο αθηναϊκό κοινό έναν ανεκτίμητο -έστω εποχιακό- δίαυλο επικοινωνίας με το καλλιτεχνικό γίγνεσθαι της Δύσης και ένα βήμα υπέρτατης καταξίωσης στους Ελληνες δημιουργούς.

Όσον αφορά το Θέατρο της Επιδαύρου, το ενδιαφέρον να χρησιμοποιηθεί για παραστάσεις προσέκρουε επί έτη στο γεγονός ότι αυτό δεν είχε πλήρως ανασκαφεί. Η επαναλειτουργία του κατέστη δυνατή με τη διαμόρφωση αυστηρών περιορισμών χρήσης, ενώ σημαντικά συνέβαλαν αρχικά και οι ιδιώτες χορηγοί. Τον Ιούλιο του 1995 ξεκίνησε δοκιμαστικά ένα μικρό Φεστιβάλ τεσσάρων εκδηλώσεων που ονομάστηκε Μουσικός Ιούλιος. Τη συνολική διοργάνωση ανέλαβε ο Σύλλογος «Οι Φίλοι της Μουσικής». Προηγουμένως διαμορφώθηκε στοιχειωδώς ο περιβάλλων χώρος και δημιουργήθηκε διαδρομή πρόσβασης των θεατών από το λιμάνι ως το θέατρο.
 
Σχεδόν αμέσως, η επιτυχία κατέστησε το σύντομης διάρκειας φεστιβάλ διάσημο και προσέλκυσε περισσότερους ιδιώτες χορηγούς, επιτρέποντας στον θεσμό να γίνει αυτοχρηματοδοτούμενος. Επίσης ο αριθμός των εκδηλώσεων διπλασιάστηκε. Έκτοτε η λεγόμενη «μικρή Επίδαυρος» φιλοξενεί παραστάσεις επί τέσσερα διήμερα κάθε Ιούλιο. Από το 2002 η διοργάνωση του Μουσικού Ιουλίου εντάχθηκε στο Ελληνικό Φεστιβάλ.



Καλλιτεχνικά δρώμενα του φεστιβάλ πραγματοποιούνται και σε άλλους σημαντικούς χώρους της Αθήνας όπως το Μέγαρο μουσικής, το Εθνικό θέατρο, η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος, το Μουσείο Κυκλαδικής τέχνης, το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν, το Τεχνολογικό Πολιτιστικό Πάρκο Λαυρίου, η Πλατεία Κλαυθμώνος, η νέα ΣΚΗΝΗ - Θέατρο Οδού Κυκλάδων, το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, το Λύκειον Αριστοτέλους και το Μουσείο Άλεξ Μυλωνά - Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Χώροι όχι με τόσο συχνή δραστηριότητα, αλλά εξίσου σημαντικοί με τους κεντρικούς.