Ο νέος που γουστάρει το ξύλο (με την καλή έννοια)

Το ραντεβού είχε κλειστεί για απόγευμα Τρίτης στο Μοναστηράκι. Κόσμος να πηγαίνει και να έρχεται, σχετικά αρκετός για τα δεδομένα της ημέρας. Ψάχνω να βρω το μαγαζί που μου είχε προτείνει ο Κάρολος Μουχτάρης, ο 26χρονος ιδρυτής της Mouchmouch, μιας νεοσύστατης επιχείρησης που εξειδικεύεται στην παραγωγή προϊόντων από ξύλο. Μετά από 5-6 ερωτήσεις σε περαστικούς και ιδιοκτήτες καταστημάτων καταφέρνω και βρίσκω το μαγαζί: Στον πρώτο όροφο ενός κτιρίου της Αιόλου, πιο-κεντρικό-πεθαίνεις, καλόγουστο, στιλάτο, καλοστημένο. Ένα μαγαζί που δεν απευθυνόταν στη μάζα που κυκλοφορούσε στους από κάτω δρόμους, γι' αυτό και άγνωστο στους πολλούς. Μετά από καμιά ωρίτσα κι αφού θα έχω τελειώσει τη συζήτησή μου με τον Κάρολο, αντιλαμβάνομαι πως κι αυτός από την ίδια λογική διαπνέεται. Επιλεκτικός όσο δεν πάει...

Με σπουδές στο τμήμα αρχιτεκτονικής του University of Creative Arts του Kent της Αγγλίας, με μάστερ στην πολεοδομία κι ένα δεύτερο μεταπτυχιακό σε ζητήματα περιβαλλοντικής βιωσιμότητας, ο Κάρολος ξεκινά τις συστάσεις πιάνοντας ένα-ένα τα κλαδιά του γενεαλογικού του δέντρου. «Ο πατέρας μου είναι εισαγωγέας επίπλων, έχει χρόνια τώρα δικό του κατάστημα, εξ ου και η αγάπη μου για το ξύλο. Ωστόσο, τη μεγαλύτερη επιρροή νομίζω πως την έχω δεχτεί από τον παππού μου ο οποίος ήταν αρχιτέκτονας και είχε αναλάβει σημαντικές δουλειές. Όπως, για παράδειγμα, ένα κατασκευαστικό κομμάτι στο εσωτερικό του μουσείου της Ακρόπολης, την ανακαίνιση στο Χίλτον, και διάφορες επεμβάσεις στο Μέγαρο Μουσικής και το Grand Resort Λαγονήσι». «Ψιλοδουλειές μωρέ», του απαντάω. «Είναι καλό για το προφίλ σου, αλλά δεν είναι κι ότι καλύτερο να μπλέκεις σε δουλειές -και πληρωμές- με το κράτος», λέει.



Ένα κράτος το οποίο δεν φαίνεται να το έχει και σε μεγάλη υπόληψη ο Κάρολος. Δεν είναι αντιεξουσιαστής ο άνθρωπος. Απλά όπως συμβαίνει και με τον οποιονδήποτε νέο που (μάταια) προσπαθεί να μπει στον κόσμο του «επιχειρείν» σε αυτήν εδώ τη χώρα, έτσι και αυτός δεν τρέφει και τα καλύτερα αισθήματα για τα γραφειοκρατικά της τερτίπια. Γι' αυτό άλλωστε κι επέλεξε να συστήσει την εταιρεία του πριν από δύο χρόνια περίπου, στο Λονδίνο. Εκεί όπου χρειάστηκε, όπως με ενημερώνει, μόλις τρεις ημέρες κι ένα πενηντάευρω για την πληρωμή ενός λογιστή, προκειμένου να λάβει σάρκα κι οστά η εταιρεία του. «Έτσι απλά και όμορφα κι ενθαρρυντικά», μου λέει. «Αμέσως μετά κι εξίσου εύκολα, έφτιαξα ένα e-shop. Φορολογούμαι, λοιπόν, εκεί, δεν έχω πάρε-δώσε με το ελληνικό σύστημα».

«Και τι ήταν αυτό που πρωτοπούλησες;». «Τα 'σφηνάκια με το μέτρο. Μισό λεπτάκι να σου δείξω ένα», μου λέει και ζητάει ευγενικά από τον σερβιτόρο να μας φέρει «εκείνο το μακρύ το ξύλο με τις τρύπες για τα σφηνάκια».

Αυτό το μακρινάρι, δηλαδή...



Εχθρός της ορθοποσίας και της παραίνεσης «πιείτε σφηνάκια, αλλά με μέτρο», θα μπορούσε να τον στιγματίσει αυτή του η πατέντα. Μια πατέντα η οποία κοσμεί μπάρες σε μπυροποτισμένες παμπ του Λονδίνου, έως και γκλαμουράτα μπιτσόμπαρα στις ακτές της Μυκόνου.

Το καμάρι του, το προϊόν που παράγει και χαρακτηρίζει όσο κανένα άλλο τη δουλειά του, δηλαδή, είναι οι θήκες για κινητά τηλέφωνα. Οι ξύλινες θήκες για smartphones, πάνω στις οποίες ο πελάτης μπορεί να ζητήσει το χάραγμα μιας αγαπημένης του φράσης, μιας εικόνας, ενός συμβόλου.



Έχοντας υπογράψει μια σύμβαση με ένα εργοστάσιο, χρησιμοποιεί τα εργαλεία που του παραχωρεί και με βάση την πατέντα του, παράγει τις θήκες. «Το χάραγμα το κάνω ο ίδιος στο εργαστήριό μου με ένα μηχάνημα που χειρίζομαι προσωπικά. Έχε στο μυαλό σου πως πρόκειται για μια διαδικασία που μπορεί να κρατήσει μισή ώρα, μπορεί και 4». Καλή ώρα, τόσες χρειάστηκε για να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις του συγκεκριμένου πελάτη...



Οι θήκες που μπορεί να βρει κανείς και να παραγγείλει μέσω της ιστοσελίδας του Mouchmouch, «φεύγουν» με αρκετά ικανοποιητικό ρυθμό. Και ορισμένες από αυτές, μάλιστα, φεύγουν κι έξω από τα σύνορα καθώς όπως με πληροφορεί ο Κάρολος «έχω δεχτεί παραγγελίες από ΗΠΑ, Νότια Αφρική, Αυστραλία, Ρωσία, Σιγκαπούρη και πολλές ευρωπαϊκές χώρες, βέβαια. Όσο περισσότερη ανταπόκριση βλέπω να έχουν τα προϊόντα μου στον κόσμο», συνεχίζει, «τόσο περισσότερο μεγαλώνουν τα όνειρα και οι φιλοδοξίες μου για την εταιρεία μου που βρίσκεται πλέον σε νηπιακή φάση και χρειάζεται... τάισμα», υπονοεί τη συνεχή χρηματοδότηση με επιπλέον κεφάλαιο. Στη λογική αυτή, φαίνεται πως «πατάει» και η κίνηση του να εντάξει το εγχείρημά του στο Kickstarter, (διαδικτυακή πλατφόρμα όπου ο κόσμος χρηματοδοτεί έξυπνες πρωτοβουλίες και επιχειρηματικές καινοτομίες, το λεγόμενο crowdfunding). «Μη ξεχνάς, μου λέει, πως το μηχάνημα που χρησιμοποιώ για τη χάραξη κοστίζει περίπου 100.000 ευρώ».



Έπεσαν τα πρώτα νούμερα στο τραπέζι, δεν γινόταν επομένως να μην τον ρωτήσω για την τιμή της κάθε θήκης. «Γύρω στα 45 ευρώ», μου λέει, «ανάλογα βέβαια με το κινητό και με τη λεπτομέρεια που απαιτείται». Στην αρχική μου έκπληξη από το άκουσμα της τιμής, συμπληρώνει: «Αν έχεις δώσει 700-1000 ευρώ για ένα κινητό, δεν θα κολλήσεις να δώσεις 45 ευρώ για μια ποιοτική θήκη. Μια νορμάλ θήκη κοστίζει περίπου 20 ευρώ. Το να πληρώσεις άλλα τόσα για να αποκτήσεις μια πιο εξατομικευμένη θήκη, δεν το βρίσκω παράλογο».

«Και πώς θα τις πουλήσεις σε μέρη πιο λαϊκά, όπως ας πούμε στη Νίκαια που μένω εγώ;». Η απάντησή του, τίμια. «Προς το παρόν, στην Αθήνα δίνω θήκες σε τρία καταστήματα: στο i-D Store στο Golden Hall, στο We Create Harmony και στο Simple Caractere. Σε λίγο καιρό θα διαθέτω και σε άλλα 3-4. Θέλουμε, επομένως, να είμαστε επιλεκτικοί. Είναι επιλογή μας να διαθέτουμε τις θήκες μας σε συγκεκριμένες περιοχές. Απευθυνόμαστε σε άτομα που θέλουν να... ξεχωρίζουν». Θυμάστε την επιλεκτικότητα για την οποία μιλούσαμε στον πρόλογο;



Στον κόσμο της επιχειρηματικότητας, η επιλογή του target group, του πελατολογίου, δεν μπορεί να στηρίζεται σε κοινωνικά κριτήρια άλλωστε. Ή για να είμαι πιο δίκαιος, δεν είναι αναγκαίο κάτι τέτοιο. Γι΄ αυτόν και μόνο τον λόγο, η απάντηση του μου άρεσε. Ξέρει τι θέλει, ξέρει τι πουλάει και κυρίως σε ποιον το πουλάει. Είτε είναι θήκη για κινητά τηλέφωνα και τάμπλετ (ναι, ετοιμάζει και τέτοιες), είτε είναι ένα έπιπλο, ένα φωτιστικό, ένα ψαροτούφεκο (ΝΑΙ, ΕΧΕΙ ΦΤΙΑΞΕΙ ΚΑΙ ΞΥΛΙΝΑ ΨΑΡΟΤΟΥΦΕΚΑ), ο Κάρολος Μουχτάρης, το παιδί που... τα λέει με το ξύλο, φαντάζει συνειδητοποιημένος. Κι όπως μου είπε χαρκητριστικά, «αν κάτσεις να το ψάξεις και αν σκαρφιστείς την ιδέα, δεν έχεις καμία δικαιολογία να μην προχωρήσεις το σχέδιό σου».







Τσακωμένος με τη διαφήμιση, προτιμάει το ποιον της δουλειάς του να μεταφέρεται «από στόμα σε στόμα». Παιδί της εποχής του, λοιπόν, ο Κάρολος δίνει πολύ μεγάλη βάση στην παρουσίαση της εταιρείας του στα social media. Ρίξτε μια ματιά εδώ κι εδώ...