Γιάννης Μακρυγιάννης

Αλλά σε τούτη την περίπτωση δεν γίνεται να το αποφύγω: φασίστας γεννιέσαι, δεν είναι ανάγκη να σε κάνει καμία συνθήκη, καμία ανάγκη. Όπως ο άνθρωπος γεννιέται έχοντας τη βία μέσα του, έτσι και με το μίσος, τον φασισμό, το φόβο, που σε κάνει απάνθρωπο. Το κουβαλάς, άμα το έχεις, σαν σημαδεμένος, δεν διορθώνεται. Απλώς δεν έχει πάντα την ευκαιρία να εκδηλωθεί. Αλλά μόλις τη βρει την ευκαιρία πετιέται σαν άγριο ζώο, φανερώνοντας τα χειρότερα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ο ανθρώπινος πολιτισμός έχει κάνει μεγάλα βήματα. Αλλά, δυστυχώς, έχει και πισωγυρίσματα. Μία νέα βαρβαρότητα είναι εδώ. Και μας χτυπάει την πόρτα.

Στη Λέσβο, λέει, καθηγητές, που έχουν επιφορτιστεί (και πληρώνονται πανάθεμά τους) να μεταλαμπαδεύσουν στη νέα γενιά τον ελληνικό πολιτισμό, τη μόρφωση, την αγωγή, αποφάσισαν, παραβιάζοντας μάλιστα σχετική απόφαση του Αρείου Πάγου, να χρησιμοποιούν τον όρο «λαθρομετανάστες» για τους δύσμοιρους, που εγκλωβίστηκαν στο νησί, κυνηγημένοι και διωγμένοι. Λες και αυτό είναι, η χρήση του συγκεκριμένου όρου, που θα «αποκαταστήσει» την κανονικότητα, σε ένα νησί, που πρώτοι το εγκατέλειψαν οι αρμόδιοι της Πολιτείας και πρωτίστως το εκμεταλλεύονται τα τζιμάνια, που έπεσαν τα τρωκτικά στο ευρωπαϊκά κονδύλια! Κανονικοί της… «Άριας φυλής» δηλαδή, κατά τα άλλα.

Άνθρωποι, που έφυγαν κακήν κακώς (πρόσφυγες και μετανάστες) από τις χώρες τους και που η «πολιτισμένη Δύση» μας, τους συμπεριφέρεται έτσι κι αλλιώς ως παρείσακτους και ζώα, έχουν να αντιμετωπίσουν τώρα και τον γνήσιο, τον αυθεντικό ρατσισμό και κουκλουξκανισμό των πιο μορφωμένων, υποτίθεται, Δυτικών. Όχι των πιο φτωχών και αμόρφωτων στρωμάτων, μίας δοκιμαζόμενης κοινωνίας, ούτε εκείνων που ίσως πληρώνουν οικονομικό μάρμαρο, εξαιτίας όλης αυτής την κατάστασης στο νησί. Και οι οποίοι πάνω στην απόγνωσή τους μπορεί να καταφεύγουν σε ακραίες αντιδράσεις – κακώς βέβαια, σε κάθε περίπτωση. Αλλά και εκείνων, που οφείλουν να σταθούν ανάχωμα και να αποτρέψουν το φώλιασμα, την ενστάλαξη του ρατσισμού στις ψυχές των νέων ανθρώπων, με το εύκολο ανάθεμα στους «άλλους», τους «ξένους».

Άνθρωποι, που το παίζουν νομοταγείς και νοικοκυραίοι, (συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ λέει) γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια, ακόμα και τον Άρειο Πάγο, όταν είναι να εκφράσουν τα πιο καθυστερημένα και αποτρόπαια ένστικτά τους.

Τα βλέπουμε στη δράση της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσής Αυγής. Αλλά δυστυχώς, τα βλέπουμε και σε καθημερινές συμπεριφορές, ανθρώπων της «διπλανής πόρτας», που αποδεικνύονται απλώς της «διπλανής σπηλιάς».

Το είδαμε άλλωστε και με τη μοιραία κατάληξη, που είχε το περιστατικό με τον (και για τον) Ζακ Κωστόπουλο. «Νοικοκυραίοι» και «δυνάμεις της τάξης», τον χτυπούσαν ανελέητα σαν να ήταν ζώο. Χτυπούσαν, απέτρεπαν άραγε τον κίνδυνο; Όχι. Χτυπούσαν το διαφορετικό, εκείνο που δεν μπορούσαν να καταλάβουν, εκείνο που δεν έμαθαν ποτέ να ανέχονται. Δεν τους ζήτησε κανείς να ακολουθούν ή να συμφωνούν. Χρειάζεται απλώς να ανέχονται και να αποδέχονται το δικαίωμα του άλλου στη διαφορετικότητα. Δεν μπορούν. Ήταν ο φασισμός μέσα τους, βαθιά μέσα τους όμως, που είχε πάρει το πάνω χέρι και πόδι.

Είναι εκείνος ο φασισμός, που δεν θέλουμε να ζήσουμε. Και ελπίζω να καταφέρουμε να μην ζήσουμε.