Επτάψυχες πρωταγωνίστριες

Αν το όνομα Ζαχαρίας Μαυροειδής σας λέει κάτι, πιθανότατα θα είναι από τον «Ξεναγό», την ταινία που έγραψε και σκηνοθέτησε το 2011. Ανάμεσα στις δουλειές του πίσω από τις κινηματογραφικές και τηλοπτικές κάμερες, βρήκε το χρόνο να γράψει το πρώτο του μυθιστόρημα. Με τίτλο «Εφτά Ψυχές Στο Στόμα», εμφανώς εμπνευσμένο από αυτά τα μαγικά αιλουροειδή που μας μαγεύουν από αρχαιοτάτων χρόνων, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Polaris.

Αύριο Τρίτη 16 Ιουνίου οι «Εφτά Ψυχές Στο Στόμα» παρουσιάζονται στο βιβλιοπωλείο Επί Λέξει

. Εκτός από τον συγγραφέα Ζαχαρία Μαυροειδή, για το βιβλίο θα μιλήσουν: ο Χρήστος Μπουλώτης

(αρχαιολόγος - συγγραφέας), ο Λευτέρης Χαρίτος (σκηνοθέτης), ενώ αποσπάσματα θα διαβάσει ο ηθοποιός Σαμψών Φύτρος.



Ζητήσαμε από τον Ζαχαρία να μας απαντήσει σε τρεις ερωτήσεις:

Πως έγινε να γράψεις ένα μυθιστόρημα;
Το μυθιστόρημα προέκυψε απρόοπτα. Είχα ξεκινήσει να γράφω μια ιστορία η οποία φανταζόμουν ότι θα εξελισσόταν σε σενάριο για ταινία κινουμένων σχεδίων. Στην πορεία όμως άρχισα να παρασύρομαι από τις περιγραφές των αιλουροειδών δράσεων σε μια πιο λογοτεχνική γραφή. Τελικά ενέδωσα στον πειρασμό και έγραψα ένα μυθιστόρημα. Επειδή δεν ήταν στόχος μου εξ αρχής να γράψω ένα βιβλίο οπότε δεν είχα κάποιο στόχο, η όλη εμπειρία της συγγραφής ήταν απίστευτα ευχάριστη και ανεπιτήδευτη.

Όταν γράφεις σκέφτεσαι αναπόφευκτα και πλάνα ταινίας;
Σίγουρα υπάρχουν πλάνα στο μυαλό μου όταν γράφω ένα σενάριο. Στην περίπτωση του μυθιστορήματος υπάρχει μια ουσιαστική διαφορά. Η αναπαραστατική διαδικασία ολοκληρώνεται στη συγγραφή και δεν ακολουθεί η οπτικοακουστική αναπαράσταση της αφήγησης. Άρα έπρεπε ό,τι πλάνα φανταζόμουν να τα αφομοιώσω στην αφήγηση. Το ίδιο ίσχυε και για τους ήχους αλλά και τις μυρωδιές. Ειδικά το τελευταίο, παίζει μεγάλο ρόλο στην ιστορία του βιβλίου καθώς η όσφρηση είναι η πιο σημαντική αίσθηση για τις γάτες.

Ποια η σχέση σου με τις γάτες;
Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με κήπο στον οποίο πάντα περιφέρονταν γάτες. Έμαθα να συνυπάρχω με γάτες που ήταν ημιοικόσιτες γι’ αυτό κι απ’ όταν μετακόμισα σε διαμέρισμα δεν είχα ποτέ δική μου γάτα. Γράφοντας το βιβλίο μπήκα πολύ πιο βαθιά στην ψυχολογία τους. Δεν είναι τυχαίο ότι οι γάτες ασκούνε τόσο μεγάλη γοητεία στους ανθρώπους. Η περίφημη ανεξαρτησία τους είναι ένα χαρακτηριστικό τους με πολλές προεκτάσεις.



Σχετικά με το βιβλίο:

Η απόσταση που πρέπει να διανύσει με την ομάδα του Χρουστσόφ ως το λιμάνι είναι σκληρή σαν τον κόσμο που σιγά-σιγά ανακαλύπτει: αυτόν της ενηλικίωσης. Διασχίζοντας το νησί, η Μαρί Σαντάλ θα βρεθεί αντιμέτωπη με μπόρες, ανεμοθύελλες, κυνόδοντες, νύχια και ράμφη. Θα εκμυστηρευτεί τους καημούς της, θα ερωτευτεί και θα μισήσει, θα κυνηγήσει και θα κυνηγηθεί. Μαζί με όλη την ομάδα, θα ακονίσει τα ένστικτά της, θα γλείψει τις πληγές της και θα ακροβατήσει πάνω στην αιχμηρή προσαρμοστικότητά της. Είναι όμως έτοιμη ν' αφήσει την ελευθερία της για τη σιγουριά της υιοθεσίας, να ξεχάσει την αδρεναλίνη του κυνηγιού, να απαρνηθεί έναν έρωτα;

Ένα εφτάψυχο road movie, και ένα ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο ταξίδι ελευθερίας.



Πριν λίγες μέρες στο blog του ο Ζαχαρίας Μαυροειδής ανέβασε το ακόλουθο κείμενο στο οποίο αναφέρεται στις γάτες και στο βιβλίο του:

Γνωριστήκαμε στο νησί. Ζούσε κάπου στη γειτονιά γύρω από το εξοχικό. Δεν ανήκε σε κάποιον – ούτε επιθυμούσε αλλά ούτε και είχε ανάγκη από θετούς γονείς. Ήταν μία άριστη κυνηγός, ικανή να συντηρήσει μόνη της τον εαυτό της και τα πέντε τέκνα της.
Το όνομά της ήταν μία έμπνευση της στιγμής: Πενικιλίνη. Κατά ένα περίεργο τρόπο το όνομα αυτό ταίριαζε τόσο στον πολύχρωμο χαρακτήρα της όσο και στην τρίχρωμη γούνα της.
Με το που φθάσαμε, ανακήρυξε το σπίτι μας ως το νέο της αγαπημένο μέρος για ύπνο και εμάς, τους ενοίκους του, ως τους νέους αγαπημένους της ανθρώπους. Προκειμένου να κάνει σαφή αυτή της την απόφαση, μετακόμισε τα πέντε νεογέννητά της στη φραγκοσυκιά απέναντι από την αυλή.
Η Πενικιλίνη δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφη. Είχε τεράστια μάτια, ως επί το πλείστον ημίκλειστα εκτός από όταν ήταν σε κατάσταση επαγρύπνησης. Τρελαινόταν να την χαϊδεύουν και να τρίβει το ισχνό κορμί της σε γωνίες τοίχων και πόδια τραπεζιών. Ήταν πολύ κοινωνική και ευφυής. Της άρεσε να περνάει χρόνο μαζί μας αλλά δεν έδειχνε το παραμικρό ενδιαφέρον να μπει στο σπίτι παρά μόνον όταν πεινούσε και βαριόταν να κυνηγήσει.
Περάσαμε πολλές ώρες μαζί. Καθόταν στον πάγκο δίπλα μου και πουρπούριζε ενόσω εγώ δακτυλογραφούσα κατά της διάρκεια της νύχτας. Έγραφα τα τελευταία κεφάλαια του πρώτου μου μυθιστορήματος, μια ιστορία με γάτες σε ένα Ελληνικό νησί – ω, τι υπέροχη σύμπτωση! Η ιδέα είχε γεννηθεί ένα χρόνο πριν σε μια αντίστοιχη παραθεριστική κατοικία την οποία είχαν οικειοποιηθεί δύο γατάκια τα οποία έμελλαν να γίνουν οι πρωταγωνιστές του μυθιστορήματος.
Η Πενικιλίνη δεν ήταν μέρος της ιστορίας. Με κάποιο τρόπο όμως, προς το τέλος της αφήγησης, εμφανίστηκε μέσα στην πλοκή με τον πλέον φυσικό τρόπο. Μου ήταν αδύνατον να αντισταθώ στον πειρασμό να την βάλω να συγχρωτιστεί με τις εφτάψυχες πρωταγωνίστριες της ιστορίας. Δεν χρειαζόταν να κάνει πολλά. Η ειλικρινής και αγαπησιάρικη προσωπικότητά της σε συνδυασμό με τις άριστες κυνηγετικές της δεξιότητες προσέδιδαν μια γλαφυρή νέα δυναμική στην γατοπλοκή.
Έτσι συνέχισα το γράψιμο με έναν νέο γαταχαρακτήρα: μια χαλαρή, νυμφομανή γάτα – η ίδια γάτα που πουρπούριζε δίπλα στα πόδια μου.
Έπρεπε να φτάσω προς τις τελικές διορθώσεις για να συνειδητοποιήσω γιατί η Πενικιλίνη είχε παρεισφρήσει στην ιστορία. Αποτελούσε ένα αρχέτυπο γάτας. Μια γάτα που κυνηγά, θηλάζει, κοινωνικοποιείται και δημιουργεί δεσμούς ενώ παραμένει ανεξάρτητη. Μια γάτα που ισορροπεί αψεγάδιαστα ανάμεσα στην άγρια και την εξημερωμένη φύση της. Μια γάτα που άξιζε ένα βιβλίο αφιερωμένο σ’ αυτήν.



Βιβλιοπωλείο Επί Λέξει
Ακαδημίας 32 & Λυκαβηττού, Αθήνα