Η ιστορία του ενέπνευσε τους συντελεστές της προσφάτως με δύο Οσκαρ βραβευμένης ταινίας «Οι τρεις πινακίδες έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι», όμως ο Τζέιμς Φάλτον δεν παρακολούθησε τη λαμπερή βραδιά αλλά ούτε και την ταινία. «Δεν γνώριζε καν ότι η η ταινία ήταν προτεινόμενη για επτά Όσκαρ, ανάμεσά τους και αυτό της καλύτερης φωτογραφίας.
Δεν τον ενδιέφερε καν αν θα κέρδιζε χρυσό αγαλματίδιο ή όχι. Το μόνο που τον νοιάζει είναι να δικαιωθεί η ψυχή της κόρης του και επιτέλους να αποδοθεί δικαιοσύνη. Ο Φάλτον στα 87 του χρόνια σήμερα κάθε μέρα εδώ και 27 χρόνια ζει με τον πόνο της απώλειας. Αυτής του να χάνεις το παιδί σου. Τόσα χρόνια παλεύει να σταθεί στα πόδια του, να απασχολήσει το μυαλό του για να μην σκέφτεται. Ακόμη ξυπνάει μέσα στη διάκρεια της νύχτας και σκέφτεται το κορίτι του. Τον φρικτό τρόπο με τον οποίο πέθανε. Από στραγγαλισμό. Το πως νιώθει που η αστυνομία όλα αυτά τα χρόνια δεν έκανε τίποτα για να συλλάβει το δολοφόνο.
Οι πινακίδες που εδώ και 30 χρόνια τοποθετεί και θα τοποθετεί μέχρι να πεθάνει ο Τζέιμς Φάλτον
Ο Τζέιμς Φάλτον εδώ και 30 χρόνια τοποθετεί πινακίδες σε ένα λιβάδι δίπλα στον αυτοκινητόδρομο που συνδέει το Τέξας με το Λος Αντζελες. Οι πινακίδες αλλάζουν κατά καιρούς, αλλά το μήνυμα παραμένει το ίδιο: Οι Αρχές δεν έχουν κάνει τίποτα για να συλλάβουν τον βιαστή και δολοφόνο του παιδιού του. Ο Φάλτον πιστεύει ότι ο δολοφόνος της κόρης του παραμένει ασύλληπτος από το 1991.
«Μέχρι να κλείσει η υπόθεση, οι πινακίδες θα παραμείνουν. Μέχρι να πεθάνω, αν χρειαστεί» λέει. Ο φόνος της κόρης του δεν έχει «λυθεί» παρά το γεγονός ότι ο εν διαστάσει σύζυγος της Στιβ Πέιτζ κρίθηκε ένοχος, το 2000, από αστικό δικαστήριο και παραμένει μέχρι σήμερα ο βασικός ύποπτος. Αυτή τη στιγμή υπάρχει αναρτημένη μόνο μία πινακίδα με τις φωτογραφίες της Κάθι και του φερόμενου ως δολοφόνου της.
Η αδικοχαμένη Κάθι Πέιτζ
Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα
Μια μητέρα στη μικρή πόλη του Εμπινγκ, στο Μιζούρι, αναζητά ακόμη απαντήσεις για το φόνο της κόρης της λίγους μήνες πριν, ένα έγκλημα που δεν έχει διαλευκανθεί ακόμα λόγω της απραγίας του τοπικού σερίφη. Ή τουλάχιστον, έτσι υποστηρίζει η ίδια, έχοντας στο μυαλό της μια ολόκληρη λίστα ενεργειών που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην πιθανή σύλληψη του δράστη.
Οταν, λοιπόν, αποφασίσει να αγοράσει τρεις παλιές διαφημιστικές πινακίδες στον εγκαταλειμμένο παλιό δρόμο που οδηγεί στην πόλη για να δημοσιοποιήσει την κατηγορία της (αν και «οι ερωτήσεις δεν αποτελούν κατηγορίες», όπως πολλαπλώς επισημαίνεται στην ταινία), οι πράξεις της όχι απλώς θα εκθέσουν τον σερίφη αλλά θα στρέψουν και ολόκληρη την πόλη εναντίον της, ανοίγοντας παλιές πληγές, ξύνοντας τραύματα που δεν έχουν ακόμα επουλωθεί και αποκαλύπτοντας έναν ανεμοστρόβιλο αντικρουόμενων συναισθημάτων, που ενσωματώνουν το χιούμορ, τη συγκίνηση και την ουσία της θλίψης σε μια τραγική αφήγηση που προδίδει την ιδιοφυΐα του Μάρτιν ΜακΝτόνα («In Bruges», «Επτά Ψυχοπαθείς»), με κάθε πιθανό τρόπο.
