Γιώργος Καπουτζίδης: «Ξέρω ποιος είναι ο δρόμος μου: Να λεω ιστορίες»

Ο Γιώργος Καπουτζίδης είναι από τους αναγνωρίσιμους ανθρώπους που δεν έχουν γνώμη επί παντός επιστητού. Δεν χρησιμοποιεί το λούστρο της αναγνωρισιμότητας για να γυαλίσει τον ναρκισσισμό του, δεν προσπαθεί να πείσει τους άλλους -ούτε τον εαυτό του- ότι κατέχει κάποιο -ελέω διασημότητας- αλάθητο και δεν προβάλλει την κανονικότητα, την προσήνεια και τον απροσποίητο τρόπο του ως (ευπώλητο) προϊόν εκκεντρικότητας ή καλλιτεχνικής ιδιορρυθμίας. Δεν θα τον βρεις να ποζάρει αυτάρεσκα στα κοινωνικά δίκτυα, ούτε θα τον ακούσεις να μηρυκάζει το θέσφατο των ρημάτων «θεωρώ» ή «πιστεύω». Επιλέγει μάλλον την αμφιβολία της υποκειμενικότητας που επιτρέπει το ρήμα «αισθάνομαι» - στα 54 λεπτά της κουβέντας μας το χρησιμοποίησε κάμποσες φορές. Κι όμως, είναι ένας επιδραστικός δημιουργός. Και ένας θετικός απέναντι στη ζωή άνθρωπος. Οχι φύσει, αλλά θέσει. Αυτό το καταλαβαίνεις από το γεγονός ότι ενώ όλα στην κοινωνία, αλλά και στην τηλεόραση, η οποία τον ανέδειξε, κλυδωνίζονται, αποδομούνται και αναθεωρούνται, εκείνος βρίσκεται σε μία από τις πιο δραστήριες περιόδους του. Γράφει για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, έχει ήδη καταγεγραμμένες ιδέες για ένα θεατρικό έργο, ενώ στις 16 του μήνα ντεμπουτάρει ως οικοδεσπότης του «The Voice» από την τηλεοπτική συχνότητα του ΣΚΑΪ. «Αυτό που κατάλαβα φέτος είναι ότι μου αρέσει να είμαι δημιουργικός γράφοντας και να ξεδίνω με το να βρίσκομαι σε ένα πρόγραμμα χαρούμενο, μεγάλο και φαντασμαγορικό. Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα σκοπό να κάνω τηλεόραση. Ηθελα να ασχοληθώ περισσότερο με τη συγγραφή. Οταν όμως μου έγινε η πρόταση για το “The Voice”, αρχικά από το STAR και κατόπιν από τον ΣΚΑΪ, δέχτηκα να το κάνω γιατί είναι ένα σόου που μου άρεσε και το παρακολουθούσα όταν προβαλλόταν. Το συγκεκριμένο talent show έχει σενάριο και πλοκή. Δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει από τη μια στιγμή στην άλλη. Επίσης, ξεκινάει με ένα ήδη υψηλό επίπεδο στις φωνές των υποψηφίων που διαγωνίζονται. Δεν έχει στόχο ούτε να διακωμωδήσει κάποιον, ούτε να κάνει το κοινό να γελάσει εις βάρος του. Οι συμμετέχοντες έχουν καλή φωνή και αυτό που ψάχνουμε να βρούμε είναι ποιος έχει την πολύ καλή φωνή», εξηγεί αναφορικά με τον νέο του ρόλο. Ή μήπως δεν υποδύεται ρόλο αλλά ενσαρκώνει απλώς τον εαυτό του; «Οταν παρουσιάζω είμαι ο εαυτός μου. Και πλέον είμαι άνετα και απενοχοποιημένα ο εαυτός μου. Είμαι ελεύθερος, είμαι ο Γιώργος.  Εχω συναισθήματα, έχω έντονη την αγωνία για τους συμμετέχοντες, γίνομαι κι εγώ ένας από την παρέα στα blind auditions. Αισθάνομαι όπως όταν πηγαίνω στο εξωτερικό για να παρακολουθήσω αγώνες στίβου. Ζω τη διαδικασία με πολλή αγωνία. Και δεν νιώθω ότι πρέπει να είμαι κάπως, παρά εμψυχωτικός, καθησυχαστικός και προστατευτικός με τους διαγωνιζόμενους», λέει.

Επειτα από δύο σημαδιακά για εκείνον καλοκαίρια βρισκόμαστε στο σαλόνι του σπιτιού του με όχι τόσο σιωπηλό ακροατή της συζήτησης την κατά 1.300 γραμμάρια αδυνατισμένη γάτα του και τον ίδιο μάλλον ελαφρύτερο από βάρη και ξαλαφρωμένο από βαρίδια. Αν μαθαίνει κάτι όσο ο χρόνος περνά, είναι, λέει, το να αποχωρίζεται αντικείμενα και συμπεριφορές. Να αφαιρεί οτιδήποτε περιττό, κρατώντας μόνο τα απαραίτητα, που ίσως τελικά είναι και τα πολυτιμότερα. Τα απλά και τα καθημερινά είναι αρκετά για να είναι καλά: η χορτόσουπα που του μαγείρεψε η κυρία που τον βοηθά στις δουλειές του σπιτιού ως αντίδοτο στο κρύωμα που τον ταλαιπωρεί τις τελευταίες ημέρες, μια θεατρική έξοδος με φίλους, η κολύμβηση ή το τρέξιμο που έχει εντάξει στην καθημερινή ρουτίνα του. Σταθερή στη θέση της στη γωνία του δωματίου παραμένει μια υδρόγειος σφαίρα - μια σημειολογική ίσως υπόμνηση των καταβολών αλλά και του προορισμού του, από τον οποίο δεν φαίνεται διατεθειμένος να παρεκκλίνει. Είναι ενδεικτικό ότι ακριβώς τη στιγμή που οι τηλεοπτικές συχνότητες δημοπρατούνταν, τηλεοπτικοί σταθμοί απειλούνταν με λουκέτο και νέοι άνοιγαν, ο ίδιος πήρε την απόφαση να επιστρέψει σε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα και τον ευχαριστεί, όπως λέει, περισσότερο απ’ όλα. Στο γράψιμο. «Νομίζω ότι ακριβώς λόγω της κατάστασης που επικρατεί στην τηλεόραση προέκυψε η διάθεση να γράψω δύο ιστορίες παράλληλα: μία αστυνομική σειρά για την τηλεόραση και ένα κοινωνικό σενάριο για το σινεμά. Θα ήθελα μέσα στο 2017 να τις τελειώσω και τις δύο και να γράψω και για το θέατρο. Θέλω να τα κάνω όλα. Γιατί; Διότι κατάλαβα ότι τα πράγματα είναι τόσο εύθραυστα που δεν μπορείς να περιμένεις πότε θα χτυπήσει το τηλέφωνο. Πρέπει να δημιουργήσεις μόνος σου την ευκαιρία σου. Εγώ μπήκα στην τηλεόραση φτιάχνοντας την ευκαιρία μου και από ένα σημείο και μετά τα πράγματα πήγαιναν αυτόματα. Μου έρχονταν προτάσεις. Συνέχεια. Κι έλεγα “ναι”, έλεγα “όχι”. Πολλά “όχι” έχω πει είναι η αλήθεια. Οταν λοιπόν είδα αυτό τον χαμό στα τηλεοπτικά, σκέφτηκα ότι ήταν καιρός να γυρίσω πίσω στην περίοδο που έφτιαχνα εγώ τις ευκαιρίες μου. Και πραγματικά χαίρομαι που το έκανα». 

Ωστόσο, μολονότι έχει ήδη ανοίξει τον βηματισμό του για την επόμενη δουλειά του, οι λογαριασμοί του με την πιο πρόσφατη δουλειά του, την ανολοκλήρωτη «Εθνική Ελλάδος», παραμένουν ανοιχτοί. Ή μήπως όχι; «Δεν έχω στενοχώρια για τη σειρά. Γιατί μπορεί μεν η δουλειά να μην έχει ολοκληρωθεί, έχει όμως ολοκληρώσει το καλό που είχε να κάνει. Ξέφυγε από τη συνηθισμένη μυθοπλασία της ελληνικής τηλεόρασης, από την οποία ήθελα κι εγώ να ξεφύγω γιατί δεν με εξέφραζε πια. Εμαθα μέσα από αυτή σειρά σε ποιους δρόμους θα ήθελα να κινηθώ, έχω πει πράγματα που ήθελα να πω, έχω συνεννοηθεί με το κοινό. Ξέρουν πια τι να περιμένουν από μένα. Θυσίασα στην ουσία το μισό από το κοινό του ”Παρά Πέντε" εν γνώσει μου και θα το ξανάκανα άλλη μία φορά. Κράτησα τους τηλεθεατές που αισθάνομαι ότι με αφορούν και τους αφορά κι εκείνους αυτό που έχω να τους πω. Και πήρα όχι αναγνώριση ή διασημότητα, αλλά εκτίμηση από το κοινό. Κι αυτό είναι και το πιο όμορφο. Ολοι με ρωτούσαν: ”Πότε θα γράψεις ένα καινούριο 'Παρά Πέντε'"; Την άκουγα συνέχεια αυτή την ερώτηση. Μπορούσα να το κάνω. Ξέρω πάνω κάτω τι θέλει ο κόσμος. Ομως, αν το έκανα, θα ήμουν παγιδευμένος σε εκείνο που θέλει ο κόσμος, όχι σ’ αυτό που θέλω εγώ. Νομίζω ότι αυτό είναι και το πρόβλημα της ελληνικής κωμωδίας, η οποία δεν με εκφράζει καθόλου. Γράφονται συνεχώς τα ίδια. Κι αυτή, αν θες, είναι και η απογοήτευσή μου από ανθρώπους που τους θαύμαζα και τους είχα πρότυπο. Βλέπω ότι έμειναν σε αυτό που έκαναν πάντα, παγιδεύτηκαν ενώ μπορούσαν να κάνουν πολύ περισσότερα πράγματα. Εγώ, λοιπόν, θέλω να κάνω αυτό που θέλω εγώ», λέει με τιμιότητα, που σε κάποιους μπορεί να ακουστεί μέχρι και παρεξηγήσιμη. Ομως, στ’ αλήθεια, δεν μπορείς να περιμένεις τίποτα λιγότερο από έναν δημιουργό που λέει ότι θέλει να βρίσκεται στο προσκήνιο όχι για να κάνει τον θεατή να ξεχνιέται, αλλά για να του υπενθυμίζει όσα ακούσια ή εκούσια λησμονεί. «Θα ήθελα να υπάρχω στην τηλεόραση ως ένας άνθρωπος που θέτει προβληματισμό. Πιστεύω ότι θα ’πρεπε να σκεφτόμαστε λίγο περισσότερο. Γιατί δεν σκεφτόμαστε; Γιατί είναι δύσκολο, είναι ζόρικο. Και πονάει. Πιο εύκολο από το να βρούμε λύση στα δικά μας προβλήματα ή να διορθώσουμε δικές μας πτυχές είναι να δείξουμε με το δάχτυλο τον άλλο και να ξεκινήσουμε να τον κράζουμε. Η τηλεόρασή μας αυτό κάνει. Εννιά στις δέκα εκπομπές είναι “δείτε τι είπε αυτός” και “τι φόρεσε εκείνη”. Το ίδιο συμβαίνει και στα κοινωνικά δίκτυα. Είναι απλό, εύκολο και δεν κοστίζει τίποτα. Το δύσκολο είναι να αναρωτηθείς “τι έχω κάνει στραβά;”, “πού έχω κάνει λάθος;”, “γιατί είμαι εδώ ενώ θα ήθελα να είμαι κάπου αλλού;”. Αυτό κάνω τώρα και στη ζωή μου. Βλέπω πού θα ήθελα να πάω και πώς θα ήθελα να είμαι». 



Ο Γιώργος Καπουτζίδης μεταξύ των διάσημων μελών της κριτικής επιτροπής

Με το καστ του σίριαλ «Εθνική Ελλάδος» 



«”Πότε θα γράψεις ένα καινούριο 'Παρά Πέντε'”; Tην άκουγα συνέχεια αυτή την ερώτηση. Αν το έκανα θα ήμουν παγιδευμένος σ' αυτό που θέλει ο κόσμος κι όχι σ΄ αυτό που θέλω εγώ»

Τα καλοκαίρια έχουν μάλλον καταλυτική επίδραση στον Γιώργο Καπουτζίδη. Είναι σαν στη διάρκειά τους να ολοκληρώνονται νοητοί κύκλοι και να ανοίγουν καινούριοι. Η περίοδος όπου όταν οι ρυθμοί πέφτουν και όλα καταλαγιάζουν, εκείνος θέτει και μια νέα πρόκληση στον εαυτό του. «Από το προηγούμενο καλοκαίρι έχω αρχίσει να καταλαβαίνω πιο ξεκάθαρα τι είναι αυτό που μου αρέσει. Σταματάω να κάνω πράγματα που δεν μου άρεσαν, ανακαλύπτω νέα που μου αρέσουν και αδιαφορώ για τις συμβάσεις. Αυτό μου δίνει χαρά και ηρεμία. Μου αρέσει να ταξιδεύω. Μου αρέσει να ακούω ωραία μουσική. Τον τελευταίο χρόνο πηγαίνω πολύ συχνά στο Μέγαρο Μουσικής και ακούω κλασική μουσική που δεν άκουγα παλιότερα. Μου αρέσει να φροντίζω τον εαυτό μου. Κολυμπάω, τρέχω, προσέχω τι τρώω. Μ’ αρέσει να βλέπω τους φίλους μου. Μου αρέσει να ξανασυναντάω ανθρώπους που μου έχουν λείψει. Τις προάλλες κάναμε μια μάζωξη με τον Αργύρη Αγγέλου και την Αγγελική Λάμπρη, τους οποίους είχα να δω μαζί εδώ και πολύ καιρό. Νομίζω ήταν μία από τις πιο ευτυχισμένες ημέρες της χρονιάς. Δίνω πια στα πράγματα τη σημασία που τους αξίζει και τον χρόνο που τους αναλογεί. Δεν αναλώνομαι σε πράγματα που είναι ασήμαντα, ανούσια ή θα μου χαλάσουν τη διάθεση. Τα ξεφορτώνομαι. Το έχω κάνει και στο σπίτι μου αυτό. Μάζεψα πράγματα και αντικείμενα που δεν μου χρειάζονταν πια και τα ξεφορτώθηκα. Θέλω να έχω λίγα και όσα έχω να τα φροντίζω». 

Του λέω ότι το μοντέλο της ζωής που περιγράφει φαντάζει ειδυλλιακό - σε σχέση τουλάχιστον με την απογοήτευση και τη θλίψη που κόβει πια κανείς με το μαχαίρι εκεί έξω. Με διορθώνει, επισημαίνοντας με τον τρόπο του ότι κι αυτός ανάμεσά μας ζει. «Αυτό που με στενοχωρεί δεν είναι ότι φτωχαίνουμε στα χρήματα, αλλά στις ιδέες και τις αντιλήψεις. Νομίζω ότι γινόμαστε πιο αμόρφωτοι. Αυτό δε που με πληγώνει περισσότερο είναι η σκέψη πόσο περιθώριο έχουν τα νέα παιδιά να ονειρευτούν. Σε τελική ανάλυση, εγώ δέκα πράγματα που είχα ονειρευτεί τα έκανα. Δε σκέφτομαι τον εαυτό μου πια. Η “Εθνική Ελλάδος” γι’ αυτό γράφτηκε. Ηθελα να εμψυχώσω τους ανθρώπους. Δεν μπορούσα να είμαι στην τηλεόραση και να κάνω ότι δεν τρέχει τίποτα. Απλώς αισθάνομαι ότι τη λύση δεν μπορεί να μας τη δώσει οργανωμένα το κράτος, η πολιτεία, το πολιτικό μας σύστημα. Πρέπει να φτιάξει καθένας μας ένα υγιές περιβάλλον γύρω του. Αυτό προσπαθώ να κάνω στη ζωή μου». 

Ναι, αλλά πώς προστατεύει κανείς τον μικρόκοσμό του από την περιρρέουσα τοξικότητα, τη μισαλλοδοξία, τις αναχρονιστικές αντιλήψεις που ολοένα θεριεύουν; «Αυτά υπήρχαν από πριν. Δεν ήμασταν λαός με σπουδαία παιδεία. Είχαμε απλώς ωραία ρούχα και ωραία αυτοκίνητα. Πηγαίναμε και στο εξωτερικό και γεμίζαμε τσάντες με ψώνια από τα outlet. Αυτό κάναμε. Τα υλικά αγαθά μας έμοιαζαν με αυτά που έχουν οι προοδευτικοί λαοί της Ευρώπης. Οι ιδέες μας και η νοοτροπία μας δεν ήταν ίδιες. Τώρα χάσαμε τα υλικά αγαθά και ξεγυμνωθήκαμε. Πώς αντιδρώ στην τοξικότητα που λες; Απομακρύνομαι. Και αναγνωρίζω ότι με τους συγκεκριμένους ανθρώπους, τους μισαλλόδοξους ή τους αναχρονιστικούς, δεν μπορώ να συνεννοηθώ. Το αποδέχομαι και τελειώνει η υπόθεση. Δεν θα φάω ούτε τα νιάτα μου, ούτε την καρδιά μου, ούτε τα νεύρα μου θα σπάω για να επικοινωνήσω μαζί τους. Ξέρεις τι λέω πια; Από μακριά και όχι αγαπημένοι. Κάποτε ήθελα να τα έχω καλά με όλους. Πλέον δεν με ενδιαφέρει, ούτε θα καβγαδίσω για να πείσω κάποιον για το αυτονόητο».
 
Μολονότι ειλικρινής, αληθινός, αιχμηρός όσο και όταν πρέπει και σταθερά στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, ο Γιώργος Καπουτζίδης έχει καταφέρει να ενσαρκώνει τον ανθρωπότυπο του καλού παιδιού. Ενός ανθρώπου που θα μπορούσε να είναι ο φίλος σου, ο αδελφός σου, ο γιος σου, ο σύντροφός σου. Πώς άραγε το έχει καταφέρει; «Αισθάνομαι ότι όλα αυτά τα χρόνια που με ξέρετε δεν έχω θίξει, ούτε έχω προσβάλει κάποιον.  Εχω τα όριά μου. Είναι θέμα προσωπικής απόφασης. Μολονότι δεν θα με δεις να βγαίνω κάθε μέρα να λέω την άποψή μου γι’ αυτούς που παντρεύτηκαν, για εκείνους που χώρισαν, για τους άλλους που έκαναν παιδί, είμαι από τους ανθρώπους της τηλεόρασης που έχουν ξεγυμνώσει την ψυχή τους περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. Δεν ξέρω αν το ’χει κάνει άλλος παραπάνω. Οι ήρωες που έχω δημιουργήσει έχουν βγει από μέσα μου. Και φέρουν το συναίσθημά μου. Δεν ήταν απλώς εκτοξευτές αστείας ατάκας. Νομίζω το κοινό με έχει δει πολύ καθαρά και αντιλαμβάνεται ότι είμαι ένας “ΟΚ” άνθρωπος. Δεν έχω αλλάξει με τα χρόνια. Οπως με γνωρίσατε, έτσι έχω μείνει άμα το καλοσκεφτείς. Δεν έπαθα καμιά μετάλλαξη. Δεν είναι στη φύση μου να ψωνιστώ ή να παίξω τον δικτάτορα που αποφασίζει και διατάσσει, μειώνει ή απολύει ανθρώπους», λέει, ενώ το επιτακτικό νιαούρισμα της γάτας, που του υπενθυμίζει ότι είναι η ώρα του φαγητού, επισπεύδει τον επίλογο της κουβέντας μας. 

Του ζητώ συγγνώμη για την κλισέ ερώτηση, όμως αλήθεια θέλω να μάθω τι ονειρεύεται για τον εαυτό του και τι προσδοκά. «Ως καλλιτέχνης θέλω να συνεχίσω να συνεργάζομαι με ανθρώπους που με εμπνέουν και -τώρα πια το ξέρω καλά- θέλω να πω κι άλλες ιστορίες, πολλές ιστορίες. Αυτό το μεγάλο κενό που έκανα από το “Παρά Πέντε” στην “Εθνική Ελλάδος”, το οποίο προφανώς είχε κάποιο νόημα όταν έγινε, δεν θα το ξανακάνω. Γιατί ξέρω ποιος είναι ο δρόμος μου πια. Αυτό θα προσπαθήσω. Σαν άνθρωπος δεν θα ήθελα να είμαι μόνος, θα ήθελα να φτιάξω ένα σπιτικό με έναν άλλο άνθρωπο και να μοιραστώ τη ζωή μου. Χωρίς να με αγχώνει το γεγονός ότι ακόμη δεν έχει γίνει ή να σημαίνει ότι δεν απολαμβάνω τον καιρό που είμαι μόνος». 

Στην πραγματικότητα ο Γιώργος Καπουτζίδης δεν μπορεί ποτέ να είναι μόνος. Θα περιστοιχίζεται πάντα από ευαίσθητους, περίεργους, ασυνήθιστους, μυστήριους, δραματικά αστείους, μα και αστεία δραματικούς τύπους. Τους ήρωές του. 


info: Το «The Voice» κάνει πρεμιέρα στις 16 Νοεμβρίου και θα προβάλλεται κάθε Τετάρτη & Πέμπτη στον ΣΚΑΪ