Πολίτης του κόσμου
Από την Κριμαία στην Αθήνα, μετά στη Νέα Υόρκη για σπουδές στο χορό με υποτροφία από το Ίδρυμα Ωνάση και πάλι πίσω στην Ελλάδα, ενώ όλοι του οι συγγενείς είναι στην πόλη που γεννήθηκε. «Νιώθω μετανάστης παντού. Εδώ, στην Κριμαία, στη Νέα Υόρκη. Όταν γύρισα από την Αμερική, κατάλαβα ότι πρέπει να δημιουργήσω τη βάση μου. Κι αφού δεν θα μπορούσα να ζήσω στη Γιάλτα, είπα ότι η Ελλάδα είναι το σπίτι μου, εδώ είναι η πατρίδα μου και εδώ θέλω να γεράσω. Πλέον, δεν έχω κανένα συγγενή εδώ. Η μαμά μου επέστρεψε και ο αδελφός μου είναι στην Αγία Πετρούπολη. Αυτά, όμως, δεν έχουν καμία σημασία. Δεν χρειάζεται να μικραίνουμε τους εαυτούς μας. Με τα αεροπλάνα οι αποστάσεις εκμηδενίζονται και δεν είναι τελικά τόσο δύσκολο να είμαστε μακριά από τους δικούς μας ανθρώπους. Το να μάθω να ζω μόνος μου, χωρίς τη μητέρα μου να με φροντίζει, είναι κάτι που με ωρίμασε. Όταν ήμουν μικρός, είχα την αίσθηση του μετέωρου. Ένιωθα σαν σφουγγάρι, που ήθελα να απορροφήσω τα πάντα, και αυτό, με έναν τρόπο, αντιστάθμισε την έλλειψη της πατρικής φιγούρας» παραδέχεται.
Dancing with Ιβάν
«Αυτός που ανακάλυψε το ταλέντο μου στο χορό ήταν η μαμά μου. Όταν ήμουν μικρός, χόρευα συνέχεια και δεν μπορούσα να σταματήσω». Ξεκίνησε με παραδοσιακούς χορούς, όταν ένας δάσκαλος είπε στη μητέρα του ότι πρέπει να πάει στο φυτώριο της Κρατικής Σχολής. Δεν ήταν, όμως, κάτι τόσο συνηθισμένο για την ηλικία του και τα ελληνικά δεδομένα να φεύγει ένα αγόρι 14 χρόνων από τις αλάνες και την μπάλα για να μπει στην πειθαρχία του χορού. «Για ένα χρόνο έκανα χορό. Μετά σταμάτησα, διότι με κορόιδευαν. Στα 17, θέλησα πραγματικά να ασχοληθώ με το χορό, όταν μια πολύ όμορφη δασκάλα χορού στη γειτονιά μού έδειξε ένα βίντεο με έναν Ιάπωνα χορευτή που έκανε τρελά πράγματα και με ρώτησε αν θέλω να κάνω τα ίδια ένα χρόνο μετά. Της είπα “ναι”. Τότε συνειδητοποίησα ότι δεν χρειάζεται να νιώθεις ντροπή, αλλά πείσμα και επιμονή. Έτσι, ξεκίνησα αυτή τη διαδρομή, που τώρα με έχει βάλει στον κύκλο του θεάτρου» περιγράφει. Φέτος παίζει στην παράσταση Οι Καμπάνες του Εντελβάις στο θέατρο Pantheon , με την Άννα Βίσση. «Η Άννα είναι πολύ εντάξει. Βλέπεις έναν άνθρωπο πειθαρχημένο. Είναι πρωταγωνίστρια, αλλά το κάνει με δίκαιο τρόπο, προστατεύει και φροντίζει τους ανθρώπους στο θίασο και πάντα θα πιέσει αυτόν που μπορεί να δώσει το κάτι παραπάνω. Δίνει χώρο και ευκαιρίες σε νέους ανθρώπους, χωρίς να το σκέφτεται». Αναρωτιέμαι πώς τον αντιμετωπίζουν οι συνάδελφοί του ηθοποιοί, καθώς δεν έχει τελειώσει κάποια θεατρική σχολή. Δεν υπάρχει καχυποψία; «Η διαδικασία της μάθησης είναι επιλογή. Για όσους συναδέλφους υποστηρίζουν κάτι διαφορετικό, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι πάνω στη δουλειά αποδεικνύονται τα πάντα. Έχω δουλέψει με ηθοποιούς που έχουν τελειώσει μια σχολή και είναι εντελώς άπειροι σε αυτό που απαιτεί το θέατρο στην πράξη. Σίγουρα θα υπάρξουν και αντίπαλοι. Όταν κάποιος νιώθει ότι διεκδικείς το ίδιο με εκείνον, θα προσπαθήσει να σε μειώσει, αλλά το περιμένω. Στη ζωή έχω ρίξει πολλά βέλη στον εαυτό μου, για να με πειράζουν τα βέλη των άλλων και έχω νικήσει δικούς μου φόβους, για να με νοιάζουν οι φόβοι των άλλων». Ωστόσο, παραδέχεται πως έχει ανασφάλειες. «Έχω πολλές και είναι τεράστιες. Ξέρω ότι η δουλειά αυτή είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων για να μπορείς να υπάρχεις. Πρέπει να είσαι συνεπής, να αναπαράγεις τον εαυτό σου κάθε φορά το ίδιο καλά και να μην παραδίδεσαι στην κακή σου διάθεση. Όταν το “εγώ” είναι μεγάλο, δεν βοηθάει. Προσωπικά, έχω μάθει να διεκδικώ αυτά που θέλω, αλλά και να παρατηρώ». Η συμμετοχή του στο Κάτω Παρτάλι ως ένας πλούσιος τσιφλικάς, ο κόμης Ρούσος Ρουσουνέλος, είναι ένα ακόμα στοίχημα που έχει βάλει με τον εαυτό του. «Όταν μου είπαν για το γκεστ, το πρώτο πράγμα που ρώτησα ήταν γιατί διάλεξαν εμένα. Η αλήθεια είναι ότι ακόμα το ψάχνω με το ρόλο. Η Βίκυ Σταυροπούλου, όμως, είναι ένα τεράστιο σχολείο. Έχω επηρεαστεί από τον τρόπο που δουλεύει. Σε κάθε παράσταση, δίνει το 100% των δυνατοτήτων της και με έχει στηρίξει και σε φιλικό επίπεδο. Τη φωνάζω “εργοστάσιο”, είναι πολυ-μίξερ. Πάντα βρίσκει δύναμη να έχει καλή διάθεση, να συμμερίζεται και να συμβουλεύει».
Ένα από τα θέματα της επικαιρότητας, είναι το «νέο ζευγάρι της πόλης», όπως αναφέρουν πολλά δημοσιεύματα, για τον Ιβάν Σβιτάιλο και τη Βασιλική Τρουφάκου. Τι λέει ο ίδιος όμως για τη σχέση του με το αντίθετο φύλο;
Είμαι σίγουρη ότι ο Ιβάν ανήκει στις περιπτώσεις των αντρών που είναι καλομαθημένοι. Γελάει. «Η αλήθεια είναι ότι οι γυναίκες μού την πέφτουν, δεν κάνω το πρώτο βήμα. Με έχουν καλομάθει, αλλά κι εγώ το ίδιο. Βέβαια, δεν έχουν ποτέ ευκολία στον τρόπο που θα τις χειριστείς, διότι είναι απρόβλεπτες. Αλλά σε συμπληρώνουν, οπότε δεν μπορείς χωρίς εκείνες. Τις σέβομαι και τις αγαπώ». Μου δίνει την αίσθηση ότι προτιμά να είναι σε μια σχέση από το να λειτουργεί ως μονάδα. «Με σκορπίζει το από εδώ και από εκεί. Μου αρέσει να επικοινωνώ σε βάθος κι αυτό προϋποθέτει χρόνο και αφοσίωση. Λειτουργώ καλύτερα όταν έχω μόνιμη σύντροφο. Είμαι μονογαμικός». Τα tabloids μιλάνε για τον καινούριο έρωτα στην πόλη του Ιβάν με τη Βασιλική Τρουφάκου. «Είμαι πολύ καλά στην προσωπική μου ζωή, νιώθω πλήρης. Ο έρωτας, όσο σε γεμίζει, τόσο σε αδειάζει. Προσπαθώ να ουδετεροποιώ τον εαυτό μου ως προς τα συναισθήματα, αλλά όχι να γίνομαι αναίσθητος. Να είμαι κάπου στη μέση. Η ουσία είναι να είμαι καλά, να μην έχω τάσεις φυγής, ούτε εξάρτηση από ανθρώπους. Τώρα νιώθω καλά με τον εαυτό μου, κάτι που είχα καιρό να το ζήσω. Το να είμαι ασφαλής και να βιώνω την τρυφερότητα και το ενδιαφέρον του άλλου είναι κινητήριος δύναμη για μένα». Ο ανταγωνισμός είναι κάτι που έχει βιώσει σε μια σχέση; «Ναι, μου έχει συμβεί και καταστρέφει τα πάντα. Παύει να είναι σχέση και μετατρέπεται σε δύο αντίθετους πόλους, που απλώς απομακρύνονται όλο και περισσότερο. Σίγουρα δεν φεύγω εύκολα από μια σχέση, αλλά όταν έρχεται η στιγμή που καταλαβαίνεις ότι η απόσταση είναι ο μόνος τρόπος ώστε να παραμείνουν ο σεβασμός και η εκτίμηση για τον άλλο, δεν έχω άλλη επιλογή». Και ο γάμος; Πόσο κοντά είναι στα μάτια του Ιβάν; «Είμαι παιδί χωρισμένων γονιών και ο γάμος με φοβίζει. Δυστυχώς, δεν υπάρχουν πολλά πρότυπα οικογενειών που αντέχουν στο χρόνο και το ενδεχόμενο ενός γάμου, αυτή την περίοδο, είναι κάτι πολύ έξω από μένα. Από την άλλη, η ιδέα μιας ουτοπικής σκέψης για το τι μπορεί να είναι η οικογένεια μου αρέσει. Θα ήθελα να κάνω παιδιά, αλλά θα πρέπει πρώτα να έχω καλύψει τα κενά της ζωής. Για αυτό λέω ότι είναι νωρίς ακόμα».
troufakou svitailo
Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.
