Τύποι απατημένων: Μια σατιρική προσέγγιση

Ξεκινώ πρώτα-πρώτα με τους μακάριους.

Αυτοί δεν έχουν περιέργειες. Ενώ ο κόσμος βουίζει γύρω τους, αυτοί περιφέρονται ήσυχοι, μεγαλοπρεπείς, ανίδεοι, αδιάφοροι, με πλήρη αυτοπεποίθηση αλλά και πεποίθηση για την αρετή της συζύγου.

-Που είναι η γυναίκα σου;

-Α, δεν ξέρω.

-Θα αργήσει να γυρίσει;

-Μπα, δεν φαντάζομαι.

Κάποτε εκείνη θα γυρίσει. Που ήταν; Μα στον κινηματογράφο, τον γιατρό, την καλύτερη της φίλη. Μη τα ψάχνεις... Ο μακάριος δεν πρόκειται ποτέ να τα σκαλίσει.

Τουναντίον, αφορμής δοθείσης, δεν παύει να πλέκει, με ενθουσιασμό, ολόκληρο πανηγυρικό για την αρετή της γυναίκας του, προς μεγάλη τέρψη του ακροατηρίου, που πάντα είναι καλύτερα ενημερωμένο...

Οι άνθρωποί αυτοί είναι ευτυχείς ¨εν τη αγνοία¨ τους.

***
Υπάρχουν όμως και τύποι απατημένων που σε αντίθεση με τους προηγούμενους –προς δυστυχία των συζύγων τους- τελικά το ψάχνουνε...

Βούιξε όλο το χωριό! Φίλοι και γνωστοί, φρόντισαν να ενημερώσουν τον σύζυγο για την άτακτη συμπεριφορά της γυναίκας του.

-Σε απατά κουμπάρε!

-Όχι δα!

-Άκου που σου λέω!

Και περίεργος να μην ήταν ο άνθρωπος, με τόσους ψύλλους στα αυτιά, θορυβήθηκε και βάλθηκε να ζητήσει λεπτομερείς πληροφορίες –αντιλαμβάνεστε, μιλάμε για του πού και πώς. Οι πάντα καλοπροαίρετοι φίλοι του φαίνεται πως γνώριζαν τα πάντα.

Τον πληροφόρησαν λοιπόν ότι η γυναίκα του τα είχε φτιάξει με τον αγροφύλακα, και τον συναντούσε στο τάδε σημείο, όπου δέσποζε ένα δέντρο με πλούσιο φύλλωμα.

Το σχέδιο καταστρώθηκε αυθημερόν. Ο σύζυγος υποκρίθηκε ότι θα κατέβαινε στην Αθήνα για επείγουσες δουλειές, στην πραγματικότητα όμως κρύφτηκε στο μέρος που του υποδείξανε, και περίμενε υπομονετικά.

Η ακόλαστη με τον ερωμένο της δεν άργησαν να εμφανιστούν, και σε λίγο ένα αυστηρώς ακατάλληλο έργο παιζότανε μπροστά στα μάτια του καημένου συζύγου.

Αυτός αντέδρασε ρίχνοντας καταρχάς μια πιστολιά –ευτυχώς στον αέρα- και κατόπιν έπιασε από τα μαλλιά την άπιστη, την έγδυσε και την διαπόμπεψε σε όλο το χωριό!

Ο αγροφύλακας φρόντισε να το σκάσει έγκαιρα...

***
Μερικές φορές όμως το θράσος των παρανομούντων περισσεύει.

Έτσι σε μια ανάλογη περίπτωση που συνέβη στην Αθήνα –εδώ η σκηνή εκτυλίχτηκε στο σπίτι του ¨Μενελάου¨- ο σύζυγος δεν πρόλαβε να αντιδράσει, ούτε καν φωνάζοντας ¨Άπιστη¨.

Η σύζυγος και ο ερωμένος της, ενοχλημένοι προφανώς από την άκαιρη εμφάνιση του συζύγου, όρμησαν εναντίον του, τον περιέλουσαν με καυτό νερό, τον έδεσαν και τον παρέδωσαν στο φρενοκομείο για τρελό!

Γάνιασε ο άνθρωπος να αποδείξει ότι τα είχε τετρακόσια, και να ελευθερωθεί, προχωρώντας και στην έκδοση του σχετικού διαζυγίου.

***

Οι πιο δυστυχισμένοι τύποι, μεταξύ των απατημένων, είναι βέβαια αυτοί οι άπιστοι Θωμάδες που θέλουν να τα δούνε όλα και με κάθε λεπτομέρεια. Δυστυχώς γι’ αυτούς, αν κατά διαβολική σύμπτωση λείψουν κάποια κομμάτια, τους κατατρώγει η αμφιβολία...

Εξ ου και το σχετικό ανέκδοτο:

-Τους παρακολούθησες;

-Τους παρακολούθησα!

-Λοιπόν, τι είδες;

-Είδα τη γυναίκα μου που βγήκε από το σπίτι. Στάθηκε σε ένα απόμερο μέρος και περίμενε. Σε λίγο κατέφθασε και ένας μαντράχαλος.

-Λοιπόν;

-Την έβαλε σε ένα ταξί και έφυγαν.

-Και εσύ τι έκανες τότε;

-Βρήκα και εγώ ένα ταξί και τους παρακολούθησα. Τους είδα να κατεβαίνουν στην Κηφισιά, σε ένα απόμερο ξενοδοχείο που έφερε πινακίδα ¨Διατίθενται δωμάτια δι’ οικογενείας¨.

-Και μετά;

-Μπήκανε σε ένα σεπαρέ και, για κακή μου τύχη, κλείσανε τη πόρτα... Δυστυχία μου! Αυτή η αμφιβολία θα με φάει!

***
Τώρα που τα γράφω όλα αυτά μου ήρθε στο νου μια συμβουλή παρηγοριάς, που έδωσε ένας σταθμάρχης σε κάποιον απατημένο.

Ταξιδεύοντας λόγω εργασίας καθημερινά με το τρένο, όταν έμαθε τα καμώματα της γυναίκας του, που τον απατούσε εκμεταλλευόμενη τις κυριολεκτικά δρομολογημένες απουσίες του, ξέσπασε το παράπονό του στον σταθμάρχη, με τον οποίο είχε αναπτύξει οικειότητα:

-Ξέχασε ή άτιμη εκείνον που δούλευε μακριά, μόνος και χωρίς ανάπαυση για να της προμηθεύσει παπούτσια, φουστάνια και καπέλα. Ξέχασε τον φτωχό αυτόν, που δεν ξέρει από ανώμαλα ερωτικά τερτίπια.

»Με έκανε Μενέλαο η άτιμη, ρεζίλι σε όλη τη γειτονιά...

Και ο σταθμάρχης, ενώ ρουφούσε το τσιγάρο του, απάντησε σοβαρότατα:

«Σιγά-σιγά συνηθίζει κανένας κύριε...».

Παρμένο από το τελευταίο μου βιβλίο ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ που κυκλοφόρησε πριν 2 μήνες από τις εκδόσεις BELL.

Θωμάς Σιταράς, Αθηναιογράφος- Συγγραφέας, FB: Σιταράς Θωμάς