Ορέστης Χαλκιάς: Στην dream team του Παπακαλιάτη

Μεγαλώνοντας με γονείς ηθοποιούς (Κώστας Χαλκιάς και Ολγα Αλεξανδροπούλου), μέσα σε θεατρικές παραστάσεις και στοίβες από τηλεοπτικά σενάρια, στα 30 του πλέον, ο Ορέστης Χαλκιάς ευγνωμονεί τη ζωή που του έδωσε την ευκαιρία να ζει το όνειρό του κατακτώντας ρόλους με τη δική του αξία. Τον γνωρίσαμε από την καθημερινή σειρά «Ηλιος» του ΑΝΤ1, όμως, ως απόφοιτος του Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, έχει ήδη ένα πολύ αξιόλογο θεατρικό βιογραφικό. Τώρα, με τις παραστάσεις του «Labor» στο Θέατρο Πορεία να ολοκληρώνονται στις 5 Ιουνίου, ετοιμάζεται για νέες τηλεοπτικές περιπέτειες ως ένας από τους πρωταγωνιστές της νέας σειράς του Χριστόφορου Παπακαλιάτη «Μaestro» για το MEGA.

Συναντιόμαστε ένα ηλιόλουστο μαγιάτικο μεσημέρι. Το κέντρο το διακατέχει η αισιοδοξία της νέας αθηναϊκής άνοιξης μετά την πολύχρονη κρίση που το κατέβαλε. Μόνο η κίνηση φαίνεται τραγική, αφού όλα τα πάρκινγκ είναι γεμάτα. Ο Ορέστης φτάνει νωρίτερα στο ραντεβού μας και δεν περνά απαρατήρητος στο άρτι αφιχθέν ξενοδοχείο «Moxy». «Εσάς περιμένει; Ο νεαρός με τα σκουλαρίκια; Τόσο όμορφος! Λογικό να είναι ηθοποιός!» ακούγεται η ρεσεψιονίστ στην άλλη άκρη της γραμμής όταν ζητώ να τον ενημερώσουν για την καθυστέρηση.

Με υποδέχεται στο δωμάτιο 515 με θέα-πιάτο την πλατεία Ομονοίας. Είναι επικοινωνιακός και ευγενικός, εκπέμπει αισιοδοξία. «Δεν έχω ζήσει την Αθήνα, τις γωνιές της, τις ομορφιές της, γιατί με το που ήρθα άρχισε ο εγκλεισμός. Καθημερινά θα περπατήσω όμως τον περίβολο της Ακρόπολης με τον σκύλο μου. Στη Θεσσαλονίκη γνωρίζω κάθε σπιθαμή, κάθε κρυφό σοκάκι. Μεγάλωσα στην Πυλαία, αλλά όταν μπήκα στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας έμεινα σε ένα νεοκλασικό στο κέντρο και η θέα του Ολύμπου που αντίκριζα από την Αριστοτέλους, μια από καλύτερες θέες του κόσμου, ήταν δώρο ζωής. Είναι ευλογία για να πας στη δουλειά σου να πρέπει να περπατήσεις ένα Γ που αποτελείται από την πλατεία Αριστοτέλους και την παραλία της», ομολογεί και αναρωτιέμαι τι τον έσπρωξε να αποχωρηστεί τα μέρη που λατρεύει.


«Το ανώτερο που μπορείς να καταφέρεις στη Θεσσαλονίκη είναι να παίζεις στο ΚΘΒΕ και να συμπληρώνεις το εισόδημά σου με άσχετες δουλειές. Ερχόμενος στην Αθήνα, συνεργάστηκα με τον Αρη Μπινιάρη και μετά με το Θέατρο Πορεία. Οι άνθρωποι που το απαρτίζουν είναι εξαιρετικοί και με αγκάλιασαν όλοι, οι συνθήκες είναι οι καλύτερες, το αισθάνομαι σπίτι μου, μπορώ να ερμηνεύω απερίσπαστος. Το Πορεία ήταν το πρώτο θέατρο που έκανε live stream στην Ελλάδα, πράγμα καθόλου απλό. Δεν στήνεις απλά μια κάμερα επί σκηνής.

Συνυπάρχουν έξι κάμερες, γερανός... σχεδόν σαν να γυρίζεται κινηματογραφική ταινία. Το θέατρο όμως είναι ζωντανές στιγμές, ο κόσμος που το παρακολουθεί, η ενέργεια των ματιών του θεατή πάνω στον ηθοποιό, η αφύπνιση, το πρόσωπο του συναδέλφου που ανταποδίδει ό,τι του προσφέρεις».

Τον ρωτώ ποια θεατρική στιγμή του ξεχωρίζει μέσα στα 10 χρόνια συνεργασίας του με το ΚΘΒΕ: «Τα “Ανεμοδαρμένα ύψη” ήταν μία πολύ δυνατή παράσταση για μένα. Η ιστορία του θυελλώδους έρωτα ως μηχανισμού που σε βγάζει εκτός εαυτού μόνο για να ακουμπήσεις το ταίρι σου είναι ο λόγος για τον οποίο ζούμε. Αλλά σήμερα δεν ξέρουμε αν θα υπάρχουμε αύριο, αν θα γίνει παγκόσμιος πόλεμος. Πώς να είμαστε ρομαντικοί αν δεν μπορούμε να πιαστούμε από κάπου; Ενα βιβλίο ή ένας ρόλος προφανώς μας παρασύρει, αλλά στην πραγματική ζωή;» αναρωτιέται.

Για λίγες μέρες ακόμα απολαμβάνουμε τον Ορέστη στο «Labor», στο Θέατρο Πορεία σε σκηνοθεσία Εμιλυς Λουίζου. «Πάντα ένα βήμα μπροστά ο κ. Δημήτρης Τάρλοου, επιτελεί σημαντικό έργο βοηθώντας νέους συγγραφείς να παρουσιάσουν το έργο τους και υπογράφει τη σκηνοθεσία στο άλλο έργο που παρουσιάζεται, το "Νυχιάνγκ". Στο "Labor" για μία ώρα γίνομαι κάποιος άλλος. Ολο το πρόσωπό μου είναι καλυμμένο με πυλό, ενώ το σώμα μου είναι κόκκινο από αίμα. Χρειάζομαι ώρα για να συνέλθω»», σχολιάζει για την εμπειρία του ρόλου του. Labor σημαίνει γέννα στα αγγλικά, αλλά παραπέμπει και στο laboratory, το εργαστήριο.

Στο θεατρικό αυτό, ένα ζευγάρι πλαστικών χειρουργών χάνει ένα παιδί και επιχειρεί να αναπληρώσει το κενό με ένα πρόσωπο που για κάποια στιγμή τούς φάνηκε ιδανικό. Είναι μια παράσταση θρίλερ με αλληγορικές αναφορές στο πώς οι γονείς πλάθουν τα παιδιά με βάση τα δικά τους θέλω. «Κάποιοι φορούν τα όνειρα των γονιών τους, φτάνουν 50 χρόνων για να καταλάβουν ότι ήθελαν να γίνουν αστροναύτες. Ο γονέας πρέπει να είναι εκεί για να φροντίζει το μονοπάτι που θα επιλέξει το παιδί του, να ξεριζώνει τα ζιζάνια, επ’ ουδενί για να του στρώνει αναγκαστικά έναν συγκεκριμένο δρόμο. Προσωπικά ευγνωμονώ τους γονείς μου. Χωρίς αυτούς δεν θα είχα τα κατάλληλα ερεθίσματα για να απελευθερωθεί η ψυχή και το σώμα μου, για να καταλάβω ότι γεννήθηκα για την υποκριτική», ομολογεί και με την ευκαιρία συμπληρώνει: «Περισσότερο από το αν είμαι καλός ηθοποιός, με ενδιαφέρει να είμαι καλός συνεργάτης».

Για το «Μaestro»

Η κουβέντα μας έρχεται στην ήδη πολυσυζητημένη τηλεοπτική σειρά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη «Μaestro», που θα προβληθεί την επόμενη σεζόν στο MEGA. «Ο Χριστόφορος είναι εξαιρετικός, ξέρει τι θέλει, έχει συγκεντρώσει τα καταλληλότερα άτομα στη σωστή στιγμή για να ερμηνεύσουν τους πολυδιάστατους χαρακτήρες που δημιουργεί. Υποστηρίζοντας την εξωστρέφεια με την προοπτική η σειρά να προβληθεί και στο εξωτερικό, επιβεβαιώνει ότι οι Ελληνες ηθοποιοί δεν είναι κατώτεροι από τους ξένους. Εξω, άλλωστε, μερικές φορές τα μεταπτυχιακά επίπεδα φοιτητών της υποκριτικής είναι κατώτερα από τα δικά μας. Περιμένουμε ότι θα παρακολουθήσουμε ένα σούπερ masterclass και κάνουμε το πρώτο έτος των δικών μας σχολών!», κάνει μια μικρή παρένθεση και επιστρέφει στο «Maestro».

«Πέρσι έμεινα τρεις μήνες στους Παξούς για τα γυρίσματα. Πήγα στις 27 Αυγούστου και έφυγα στις 4 Νοεμβρίου. Δεν υπάρχει ιδανικότερο καλοκαίρι από το να βρίσκεσαι μαζί με τη Χαρούλα Αλεξίου, τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη, την Κλέλια Ανδριολάτου! Βγαίναμε στα μπαλκόνια μας τα πρωινά, καλημεριζόμασταν, και ήταν σαν να γυρίζαμε το “Mamma Mia!”. Το νησί μάς αγκάλιασε, μας χαιρετούσαν παντού. Βγαίναμε με το σκάφος και κάναμε τον γύρο των Παξών, τραβήξαμε ατμοσφαιρικά πλάνα με drone σε απίθανες παραλίες, είναι μια καταπληκτική δουλειά σε ένα απίθανο φυσικό σκηνικό. Δεν είναι τυχαίο που οι ξένες παραγωγές επιλέγουν την Ελλάδα, δεν γίνεται μόνο με οικονομικά κριτήρια. Ανυπομονώ να τα ξαναζήσω όλα αυτά και φέτος το καλοκαίρι, αφού θα ανταμώσουμε ξανά εκεί για τα γυρίσματα του δεύτερου μέρους της σειράς. Αισθάνομαι πλήρης και πολύ τυχερός».

Ο Ορέστης θα μου μιλήσει ακόμα για τα μουσικά του ερεθίσματα, την μπάντα του, την αγάπη του για τα έργα των Ντέιβιντ Λιντς, Κόπολα, Ντε Πάλμα. Φεύγοντας τον βλέπω να διασχίζει την Ομόνοια και να παίρνει τον δρόμο προς την Τρικόρφων 3. Σε λίγο θα μπαίνει σε ιστορίες ηρώων πλασμένων με φανταστικά υλικά, ερευνώντας τα σκοτάδια τους στο φως της σκηνής για να φωτίσει τα δικά μας σκοτάδια .