Κιμίκο Γιοσίντα, η χαμαιλέοντας της τέχνης

Κιμίκο Γιοσίντα Εικαστική έκθεση

Κιμίκο Γιοσίντα, η χαμαιλέοντας της τέχνης

Η διεθνώς αναγνωρισμένη καλλιτέχνις, που χρησιμοποιεί τις αυτοπροσωπογραφίες της ως καμβά για τα έργα της, αυτή τη φορά δανείζει τη μορφή της σε μυθικά πλάσματα και ιστορικές προσωπικότητες. Η πρώτη της ατομική έκθεση στην Ελλάδα τρέχει αυτές τις μέρες στην Kourd Gallery

Συνέντευξη στη Μαριλού Πανταζή

15.12.2025, 08:10

«Minotaur by Picasso», αυτοπροσωπογραφία, 2007-2010

Η Κιμίκο Γιοσίντα, μία από τις σημαντικότερες εικαστικούς της εποχής μας, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ιαπωνία, αλλά επέλεξε να ζει στο Παρίσι και τη Βενετία γιατί εκεί νιώθει ελεύθερη να εκφραστεί με τον τρόπο που επιθυμεί. Στα έργα της πρωταγωνιστεί το πρόσωπό της, όμως όχι για λόγους ματαιοδοξίας. Στην ουσία, η Γιοσίντα εξαφανίζεται μέσα στις δημιουργίες της, καθώς κάθε φορά μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο, ανάλογα με την εκάστοτε θεματική της. Αυτή τη φορά, η πολυβραβευμένη καλλιτέχνις γίνεται Μέδουσα, Εκάτη, Αφροδίτη, Βάκχος, Μαρία Αντουανέτα και δεκάδες ακόμα μυθικά πλάσματα και ιστορικές προσωπικότητες, όλα μέρος της έκθεσης «Μυθολογίες: Με το πρόσωπο της Kimiko Yoshida», που παρουσιάζεται στην Kourd Gallery.

GALA: Πότε καταλάβατε ότι θέλατε να ασχοληθείτε με την τέχνη;
KΙΜΙΚΟ ΓΙΟΣΙΝΤΑ: Γεννήθηκα καλλιτέχνις. Ημουν επομένως το ξένο σώμα στην οικογένειά μου που καταγόταν από τους σαμουράι. Οπως λέει και μια γνωστή ιαπωνική έκφραση, «ήμουν το νύχι που βγήκε». Με άλλα λόγια, ήμουν το άσχημο παπάκι σε μια χώρα όπου η μοίρα των γυναικών είναι να ταπεινώνονται. Γι’ αυτό και χρειάστηκε να μετακομίσω στην Ευρώπη, για να γίνω αυτό που είμαι και να μάθω να απολαμβάνω την ύπαρξή μου.

«Η τέχνη είναι ένας πόλεμος γούστου, μια λεπτή διαδικασία μεταφοράς, ένας επίμονος αγώνας με την κατάσταση των πραγμάτων»

G.: Επομένως, τι σημαίνει η τέχνη για εσάς;
K.Γ.: Η τέχνη είναι ένας πόλεμος γούστου, μια λεπτή διαδικασία μεταφοράς, ένας επίμονος αγώνας με την κατάσταση των πραγμάτων. Βλέπω την τέχνη ως την πιο τολμηρή, πιο ριζοσπαστική εμπειρία, τον πιο ελεύθερο τρόπο να δηλώσεις την έλλειψη ύπαρξης, να ανατρέψεις το σύμπτωμα, να μεταμορφώσεις τον πόνο και τη δυστυχία, να προχωρήσεις πέρα από τη συντριβή και την απελπισία. Ο μόνος λόγος ύπαρξης της τέχνης είναι να μεταμορφώνει αυτό που μόνο η τέχνη μπορεί να μεταμορφώσει.

G.: Γιατί χρησιμοποιείτε τις αυτοπροσωπογραφίες σας στα έργα σας;
K.Γ.: Μη βλέπετε τις εικόνες μου ως αυτοπροσωπογραφίες, δεν είμαι εγώ το θέμα. Νιώθω ανώνυμη μέσα στα έργα μου. Οταν κοιτάζω τις εικόνες ποτέ δεν βλέπω εμένα. Είναι χαρακτήρες στους οποίους εγώ εξαφανίζομαι. Η φωτογραφία είναι για μένα ένα είδος τελετουργίας, μια τελετή εξαφάνισης, όπου ξεθωριάζω στη μονοχρωμία, εξαφανίζομαι στην ετερότητα, λιποθυμώ στην άχρονη φύση. Πάντα ήθελα να εξαφανίζομαι στις εικόνες μου, στο απόλυτο νόημα της εικόνας. Οι αυτοπροσωπογραφίες μου επομένως είναι εικόνες εξαφάνισης όπου η φιγούρα προσδίδει στο έργο το νόημα της εξαφανιζόμενης.

«Οταν κοιτάζω τις εικόνες μου ποτέ δεν βλέπω εμένα. Είναι χαρακτήρες στους οποίους εγώ εξαφανίζομαι»

G.: Για την τρέχουσα έκθεσή σας αντλήσατε έμπνευση κατά κύριο λόγο από τα πλάσματα της ελληνικής μυθολογίας. Τι θέλατε να εκφράσετε μέσω των έργων σας;
K.Γ.: Ηθελα να εκφράσω αυτό που εκφράζει και η τέχνη: την υπεροχή της. Η ελληνική μυθολογία είναι η καρδιά της δυτικής κουλτούρας, όπως και η ελληνική φιλοσοφία, αρχιτεκτονική και γλυπτική. Τις συναντώ σε κάθε βήμα της σύγχρονης κουλτούρας. Κάθε τέχνη, επομένως, αντλεί έμμεσα από αυτή την κουλτούρα. Ως εκ τούτου, το ελληνικό στοιχείο βρίσκεται παντού στο έργο μου. Και όταν η ιστορικός τέχνης Ελένη Βαροπούλου ήρθε στο στούντιό μου για να μου προτείνει τη διοργάνωση μιας έκθεσης, οι ελληνικές αναφορές θα κυριαρχούσουν αναμφίβολα στην επιλογή των έργων. Εξ ου και η πολύ προφανής επιλογή του τίτλου της έκθεσης: «Μυθολογίες». Ωστόσο, οι αναφορές στην ελληνική τέχνη δεν είναι ποτέ άμεσες ή τυπικές. Είναι νοητικές αναφορές στους πίνακες ή τα γλυπτά όπου η Ιστορία της Τέχνης παίρνει τη θέση της Μυθολογίας μεταφέροντας και τροποποιώντας την εικονογραφία. Επομένως, θα δείτε στην έκθεση ότι οι μυθολογικές μου αναφορές περνούν από τον Καραβάτζιο, τον Βερονέζε, τον Τιντορέτο, τον Γκιστάβ Μορό, τον Κλιμτ, τον Πικάσο, τον Γουίλιαμ Μπλέικ, τον Μπερνίνι κ.ά. Κι εδώ συμβαδίζω με την άποψη του ιστορικού τέχνης Αντρέ Μαλρό, που υποστηρίζει ότι για να υπάρξει και να διεκδικήσει την υπεροχή της, η τέχνη δεν έχει άλλη φιλοδοξία από το να επιβεβαιώσει την κυριαρχία της ίδιας της τέχνης: «Το πρωταρχικό υλικό του καλλιτέχνη δεν είναι ποτέ η ζωή, είναι πάντα ένα άλλο έργο τέχνης». Η φύση της τέχνης πάνω απ' όλα είναι να δηλώνει τον εαυτό της, κάτι που ο καλλιτέχνης Τζόζεφ Κόσουθ συνοψίζει σε μια ταυτολογία: «Η τέχνη είναι ο ορισμός της τέχνης».

G.: Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;
K.Γ.: Παραμένω συνδεδεμένη με την Ελλάδα. Τον Μάιο του 2026, το Ιδρυμα Valmont διοργανώνει στην Μπιενάλε της Βενετίας την έκθεση «Πηνελόπη: Τα ταξίδια της», στην οποία συμμετέχω με άλλους δύο καλλιτέχνες, ενώ τον Ιούνιο του 2026 πάλι το Ιδρυμα Valmont διοργανώνει ατομική μου έκθεση στο Ιστορικό Μουσείο Υδρας με τίτλο «Δεν θα την ξεχάσεις» ◆

info

«Μυθολογίες: Με το πρόσωπο της Kimiko Yoshida», έως 17/1/26,

Kourd Gallery (Κασσιανής 2 & Φαναριωτών, Αθήνα).

gallerykourd.gr

Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr